Met ferme halen trekt de dame de rubber bij haar polsen strakker. Zo strak dat het net niet afknelt, maar ook zo dat, als ze haar handen loslaat van het gladde hout dat ze nu stevig omklemt, ze nog steeds vast zit. “Vertrouw je me?” Felgroene ogen kijken haar strak aan. Ze knikt. “Ja.” Met daarop volgend weer een knikje met haar hoofd. Ze weet zelf niet hoe het kan, maar ze vertrouwt deze dame, die ze nog maar een half uurtje kent, volledig. En ‘kennen’ kan ze het eigenlijk niet eens noemen. Ze heeft haar alleen maar gezien met een andere vrouw in een setting die ze nog nooit heeft ervaren en waarover ze zelfs nog nooit heeft gefantaseerd. Een setting waarvan ze het bestaan wel wist, maar die zich afspeelde in een wereld die zeker niet van haar was.
Het lange bijna zwarte haar van de dame zit in een strakke hoge staart. De zwarte lak van haar body glimt en is zo strak om haar lichaam gespannen dat haar borsten omhoog worden gedrukt. Met haar laklaarzen die tot over haar knie reiken en waarvan de hak hoger is dan waarop zij ooit zou kunnen lopen, reikt ze zelfs boven haar eigen ook al niet geringe lengte uit. Haar ogen zijn zwaar omlijnd en de donkere oogschaduw loopt bijna tot haar perfect geëpileerde wenkbrauwen. Vindt ze de dame mooi? Ze weet het niet. Wat ze wel weet is dat ze volledig door haar is geïntrigeerd. En niet alleen door haar, maar ook door wat ze doet.
“Geef je me codewoord, voor als je wilt stoppen.” Weer kijkt de dame haar strak aan. En ergens diep in haar ogen ziet ze de zachtheid, waardoor ze dit aandurft. “Kanarie.” Het is het eerste woord wat haar te binnen schiet. “Kanarie. Okay.” De dame streelt met haar vlakke hand zacht haar wang en heel even beroeren haar lippen die van haar. “Iets verder naar achter.” De dame trekt zacht aan haar enkel. Voorzichtig zet ze haar beide voeten wat naar achter. Haar rug drukt nog verder naar binnen en haar billen reiken omhoog. Naakt, op haar zwarte pumps na. Ze heeft zich nog nooit zo sexy gevoeld.
Ze kijkt naar Dave, volledig in het leer gekleed. Net zoals iedereen die om haar heen staat. Dave haar beste vriend, die haar heeft overtuigd, of eigenlijk min of meer heeft gedwongen, om mee naar het soort feest te gaan waar hij zo van houdt. “Je gaat nooit meer uit. Het enige wat je doet is Netflixen in je joggingpak.” De lieve lach die Dave altijd zo kenmerkt is niet te zien terwijl hij haar toespreekt. Toespreken, iets anders kan ze het zelf ook niet noemen. “Je blijft hangen in je verdriet. En kijk eens hoe je er uit ziet.” Hij heeft moeite om niet nog meer te zeggen. Ze kan hem geen ongelijk geven, maar krijgt de woorden niet uit haar mond. Languit op de bank met chips en wijn, zo vullen haar avonden zich nadat Marcel totaal onverwacht bij haar is weg gegaan. Uitnodigingen voor feestjes bij vrienden is ze vrijwel meteen gaan afslaan. Het kost haar teveel moeite om de vrouw te spelen die zichzelf heeft beloofd om weer gelukkig te worden nadat haar man haar heeft verlaten. En na een niet te tellen aantal mislukte Tinder-dates heeft ze het daten ook afgezworen.
De avonden op de bank hebben haar uiterlijk geen goed gedaan. Was ze al nooit superslank, nu puilt er meer dan een klein vetrandje over haar spijkerbroek heen. Maar voor wie zou ze zich nog mooi maken? Dave is één van de weinigen die is blijven komen tijdens haar van zelfmedelijden doorwrongen laatste jaren. Tijdens hun studententijd waren ze al meteen tot de conclusie gekomen dat ze gewoon hele goede vrienden moesten blijven, zonder de “benefits” waarover in zoveel boeken en films wordt gesproken. Dave, de goede vriend waar ze alles mee deelde wat ze meemaakte. “Ik weet toch hoe je vroeger was. Hoe je genoot van seks, van het flirten, van het onbekende.” Hij schudt aan haar arm om zijn woorden echt tot haar te laten doordringen. “Je gaat of weer daten of je gaat met mij mee naar een feestje. Dit zijn de enige keuzes die je hebt. Niets doen is er geen. Dan ben je mij ook kwijt.” Hij slaat de deur achter haar dicht, zonder dat hij haar de kus, die hij altijd geeft als hij weg gaat, heeft gegeven.
Voordat ze zich kan bedenken gaat ze vliegensvlug met haar duimen over de letters op haar telefoon: “Ik ga met je mee naar één van je feestjes.” Geen toelichting of uitleg Geen emoji. Ze kent Dave lang genoeg om te weten dat hij meent wat hij zegt. De feestjes van Dave hebben haar nooit getrokken, maar liever een avond met hem dan weer een bij voorbaat tot mislukken gedoemde date met een onbekende. Vroeger, in het leven dat ze nu vergeefs probeert te vergeten, heeft haar ex een aantal keer voorgesteld om eens naar één van de feestjes te gaan die Dave bezoekt. Marcel wilde het graag een keer meemaken. Haar weerstand daartegen was zo duidelijk dat hij het uiteindelijk nooit meer heeft gevraagd.
Het antwoord van Dave volgt meteen. “Zaterdag, over twee weken. Ik leen wel wat voor je bij een vriendin.” Ze kan niet meer terug. Niet als ze Dave ook niet wil kwijt raken. De angst slaat haar om het hart. Hoe moest ze de avond doorkomen? En de kritische blik die ze nu wel over haar uiterlijk moet laten gaan, stemt haar ook tot weinig vreugde. De overtollige kilo’s, haar haar van een zowel onbestemd model als van een onbestemde kleur, waar het grijs doorheen komt en misschien nog wel het ergste van alles, de doffe blik in haar ogen. Ze had gehoopt dat Dave de dagen voor het feest nog contact met haar zou opnemen, maar hij gaat het haar niet gemakkelijk maken. Hij zorgt voor de kleding, maar het overige zal ze zelf moeten doen. De vrouw die ze vroeger was die is er al lang niet meer, maar ze hoopt dat ze zich door de gekochte kleurspoeling in elk geval weer iets aantrekkelijker gaat vinden. “Een warme kastanjebruine tint” staat op de beschrijving. Het resultaat is helaas niet de golvende glanzende haardos die de foto doet beloven, maar het grijze haar, dat de kapper weer in model heeft geknipt, is in elk geval gedekt
Angst en opluchting omdat de zaterdag eindelijk is aangebroken vechten om voorrang. Dave opent meteen de voordeur als ze heeft aangebeld. “Kom binnen en loop maar meteen naar mijn slaapkamer. Ik heb het zo simpel mogelijk voor je gehouden.” Hij wijst naar de jurkjes en body’s die aan zijn kast hangen. “Kijk zelf maar eens wat je mooi vindt. Ik heb mezelf ook al omgekleed.” Met een snelle beweging gooit hij de lange jas, waarvan ze het al zo vreemd vond dat hij die droeg bij het openen van de deur, op het bed. Ze kan haar blik niet afhouden van deze Dave die ze nog nooit heeft gezien, maar waarvan ze wel wist dat hij bestond. Een leren boxershort spant strak om zijn billen. Zijn borsthaar krult boven een eveneens strak leren hemd uit. “Voel je je opgelaten?” Haar rode wangen verraden haar. Het heeft dan ook geen zin om haar hoofd te schudden. “Ik heb spijt dat ik heb gezegd dat ik mee ga.” Ze is bijna niet te verstaan, zo zacht klinkt haar stem. “Je hoeft niet mee, schat, maar mijn mening blijft onveranderd.” Ze ziet de onverbiddelijkheid in zijn ogen. Ze heeft geen keus. “Ik ga dat jurkje passen.” Ze wijst naar het minst korte jurkje, dat nog altijd korter is dan dat ze ooit heeft gedragen. “Ik wist al dat je die ging kiezen. Ik ken je goed genoeg.” Snel haalt hij het jurkje van de hanger en reikt het haar aan. “Trek het op je gemak aan en roep maar als je hulp nodig hebt. En vergeet niet je bh en onderbroek ook uit te doen.” Ze hoeft zijn gezicht niet te zien om te weten dat er bij die laatste zin een spottend lachje om zijn mond is verschenen.
Het leer voelt koel, maar verrassend zacht als ze het over haar handen laat glijden. Wat een verschil met de vormeloze jeans en de trui die ze nu netjes op het bed legt. Haar borsten puilen net niet volledig uit haar jurk als ze met veel moeite de rits, die aan de voorkant van de jurk zit, omhoog trekt. Het leer zit zo strak om haar lichaam dat het vetrollen toont, waarvan ze nog niet eens wist dat ze die op die plaatsen ook had. “Je bent prachtig”, is het eerste wat Dave zegt als hij de deur opent. “Vind je het zelf ook?” Zijn hand streelt over haar blote arm. Ze antwoordt niet.
De autorit naar de locatie hebben ze beiden, verzonken in hun eigen gedachten, in stilte doorgebracht. Ze kijkt naar de grond als ze eenmaal binnen direct doorlopen naar de kleedruimte waar het al behoorlijk druk is. Ze is blij dat ze het advies van Dave om zich thuis al om te kleden heeft opgevolgd. Het kost haar al moeite genoeg om haar schoenen om te wisselen voor de zwarte pumps die ze al jaren niet meer heeft gedragen. Een blik in de spiegel toont een gezicht dat nog steeds niet straalt, maar dat met wat oogschaduw, mascara en rode lipstick op haar volle lippen, wel wat meer kleur heeft gekregen.
En nu loopt ze dan samen met Dave, in een jurkje dat maar tot net over haar billen reikt, met een hartslag waarvan ze denkt dat iedereen het kan horen richting het geluid van de muziek. Een harde monotone dreun afkomstig van de DJ, omringd door een drietal danseressen in een minuscuul lederen stringetje. Hoe anders dan de muziek die Dave en zij normaal luisteren. Overal om hen heen ziet ze voornamelijk in zwart lak en zwart leer geklede mensen. Ze is niet de enige met overgewicht, maar lijkt wel de enige die daar moeite mee lijkt te hebben.
“Heb je het een beetje naar je zin?” De vrouw kijkt haar strak aan. Alleen haar handen en haar hals verraden haar leeftijd. “Je ziet er mooi uit.” Ze draait zich van haar weg en kijkt Dave aan, die niet begrijpend zijn schouders ophaalt: “Ik snap dat je het misschien niet prettig vindt om hier te zijn. Maar waarom doe je zo? Deze vrouw was gewoon tegen je.” Zeurt hij. “Ik weet het niet. Laat me maar even. Ga jij maar naar je vrienden.” Hoopt ze de tijd te rekken. “Weet je het zeker?” Ze ziet aan zijn gezicht hoe hij in tweestrijd verkeert. Ze knikt. Het laatste wat ze wil is dat ook zijn avond nog door haar wordt verpest.
Het verbaast haar hoeveel mensen haar aanspreken, maar ze wijst iedereen af. Dit is niet haar wereld. Dit zijn niet haar mensen. “Hier een biertje.” Dave reikt haar een glas aan. Ze heeft geen idee hoeveel tijd er al is verstreken. “Vermaak je je een beetje?” Ze kan een diepe zucht niet onderdrukken. “Je wilt het ook niet!” Bijna ruw trekt Dave haar naar een rustiger plek. “Je geeft niemand de kans om bij je te komen. Als je zo ook op je dates doet, snap ik wel dat je nooit een leuke avond hebt.” Hij trekt zich niets aan van de tranen die nu over haar wangen stromen. “Deze mensen willen alleen maar aardig zijn. Ze zijn allemaal zoals jij en ik, maar hebben alleen een voorkeur voor fetisj. Had je mij toegelaten als je me niet gekend had?” Het is aan haar gezicht te zien. Na alles wat hij haar ooit heeft gezegd dringt hij nu pas echt tot haar door. “Veeg je tranen af. Ik blijf bij je en je zult zien wat een fijne avond we zullen hebben.”
En zo heeft ze nu al ontzettend leuke gesprekken gehad met een jonge onderwijzeres en een iets te forse man van middelbare leeftijd die haar zelfs af en toe laat blozen. Mensen die hetzelfde als haar vroegere ik in het leven staan, met net dat beetje extra. De avances van de man heeft ze uiteindelijk wel vriendelijk maar beslist afgeslagen. Als Dave haar na geruime tijd vraagt of ze het naar haar zin heeft, hoeft ze niet te antwoorden. Haar gezicht spreekt boekdelen. Ze straalt. “Heb je nu misschien toch zin om even te kijken op de plekken waar wat spannender dingen gebeuren?” Dave knipoogt. Vooraf heeft ze hem aangegeven, dat ze dat stukje zeker niet wil zien. Maar nu is ook dat gevoel veranderd. Samen dringen ze zich door de ondertussen heel druk bezette zaal naar een kleinere ruimte daarachter.
Een groep mensen staat ergens naar te kijken. Het lukt haar niet om te zien wat er gebeurt, maar ze hoort steeds het lichte kreunen van een vrouw na het onmiskenbare geluid van een zweep op een lichaam. Haar nieuwsgierigheid wint het van haar verlangen om zich snel om te draaien. Zachtjes excuses mompelend wurmt ze zich steeds verder naar voren. Ze heeft het goed gehoord. Een jonge vrouw hangt met haar polsen vastgeketend aan een soort van ijzeren stellage. Haar rug en billen zijn vuurrood. De lange flinterdunne stroken van een zweep, die samenkomen op een met leder omkleed handvat, glijden door de gemanicuurde hand van de meest sexy dame die ze ooit heeft gezien, waarna de stroken met een ferme klap op schouder van de vrouw terechtkomen. Haar huid wordt nog roder en het kermen van de vrouw neemt in volume toe. Dan weer een klap en weer een gesmoorde kreet uit de mond van de vrouw.
Wat zich voor haar neus afspeelt windt haar op, op een manier die ze niet voor mogelijk heeft gehouden. Ze kan haar blik niet losmaken van wat zich voor haar afspeelt, maar dan ineens, voor haar totaal onverwachts, is het schouwspel beëindigd. “Volgens mij vond je het heel geil.” De mond van Dave raakt bijna haar oor als hij haar langs achter deze woorden toefluistert. Het is geen vraag. Snel draait ze zich om en met ogen die stralen van opwinding komt ze niet verder dan het hakkelen van wat losse woorden. Hoe kan ze onder woorden brengen wat ze voelt als ze het zelf nog niet eens begrijpt. “Je hoeft het niet uit te leggen, schat. Soraya, hij knikt naar de vrouw op wiens heup zijn hand rust, had een jaar geleden exact hetzelfde ervaren als jij nu doet.” Ze kijkt naar Soraya. Naar haar kleine stevige door glanzend lak omhulde borsten die gedeeltelijk te zien zijn, doordat haar decolleté tot bijna haar navel reikt. Naar haar strakke billen, omhuld door hetzelfde lak. Soraya lijkt zeker tien jaar jonger dan zijzelf en straalt een bijna jaloersmakend vertrouwen uit zich op de juiste plek te bevinden. Soraya reikt haar hand en heel even beroeren haar lippen haar wang. “Dave heeft me al over je verteld. Geloof me. Voor mij was dit een jaar geleden ook nieuw. Ik ben er meteen open en vol in gegaan en heb geen moment spijt gehad.” Bemoedigt ze. “Ik wil dit ook.” Ze kijkt naar Soraya en dan weer naar die ongelooflijk mooie dame die nog steeds met de zweep in haar handen staat. “Vraag het haar maar”, zegt Soraya. “Vertrouw me.”
En zo staat ze hier nu. Haar jurkje ligt netjes opgevouwen naast haar. Ze is zich bewust van elke vezel van haar lichaam, van alle ogen die op haar zijn gericht, van de ogen van Dave en Soraya. ‘Mijn hart klopt in mijn keel’: een uitdrukking die ze vaak genoeg heeft gebruikt, maar waarvan ze pas vandaag voor het eerst letterlijk voelt wat het betekent. Het is warm binnen, maar de haartjes op haar arm staan recht overeind. “Ben je er klaar voor?” Zelfs de ietwat hese stem, die geheel accentloos is, windt haar al op. “Ja.” Ze had verwacht dat ze bijna niet te horen zou zijn, maar ze klinkt luid en krachtig. De eerste klap op haar linkerschouder. Toch nog onverwacht. Het voelt niet als pijn, eerder als een soort van streling. Even niets, dan de tweede klap. Op haar rechterschouder dit keer. Hetzelfde gevoel. Weer even niets, dan de derde klap. Weer een soort van streling, alleen de dunne strookjes leer komen niet, zoals ze had verwacht, op haar schouder, maar op haar linker bil terecht. “Laat het los,” hoort ze een stemmetje in haar hoofd. “Denk niet na; onderga!”
De vierde klap op de andere bil. Dan niets. Ze wil dat het doorgaat. Ze durft niet om te kijken. Dan ineens weer een klap op haar linkerschouder. De streling is intenser dit keer. De slagen die op haar andere schouder en billen terecht komen genereren precies datzelfde gevoel. Ze hoeft niet om te kijken om te zien wat er tussen de slagen door gebeurt. Ze weet dat de dame de dunne strookjes leer door haar hand laat glijden en vol opgaat in haar handelingen. Een nieuwe slag volgt snel. Ze laat haar adem uit haar mond glippen en ademt weer diep in. Het is geen streling ditmaal. Het is een heel korte felle pijnscheut, precies op de plek waar het leer haar raakt. Na elke slag, die nu met steeds kortere tussenpozen komen, blaast ze langzaam haar adem uit, waarna ze vervolgens weer langzaam diep inademt. Haar huid gloeit na elke slag meer en meer en ze krimpt heel lichtjes ineen, iedere keer als de flinterdunne stroken haar weer raken.
Ze raakt gewend aan het geluid van het ruisen van het leer als de zweep door de lucht zwiept en aan het geluid van het klappen van de leren stroken op haar huid. Steeds nadat het leer haar ondertussen vuurrode huid raakt wil ze dat het stopt, maar meteen daaropvolgend wacht ze bijna smachtend op de volgende klap. In haar hoofd zingt ze, als een soort mantra, steeds sneller en sneller, steeds weer dezelfde vier regels van een vergeten kinderliedje uit haar jeugd. “Gaat het nog?” Ze opent haar ogen als ze onverwacht die hese stem bij haar oor hoort fluisteren. Ze knikt vol overtuiging en vraagt met haar ogen vol verlangen om weer door te gaan. Nog voordat ze de eerste regel van het liedje door haar hoofd heeft laten gaan, voelt ze alweer de eerste klap. Klappen die elkaar nu nog harder en nog sneller dan voorheen opvolgen. Ze heeft geen weet meer van haar omgeving. Haar ademhaling past zich automatisch aan, aan de snelheid waarmee het leer haar huid raakt. Haar billen, maar bovenal haar schouderbladen lijken in brand te staan. Haar lichaam trekt samen. Bijkomen na een klap is niet meer mogelijk en haar gekreun wordt intenser en intenser. Ergens in haar hoofd klinkt naast het liedje, nu ook een stemmetje dat het moet stoppen, maar ze drukt het woord “kanarie” meteen weg.
De klappen volgen zich nog sneller op, waarbij deze nu alleen nog maar op haar schouders terechtkomen. Het lijkt of de brand zich over haar hele rug uitbreidt. Dan ineens niets meer. Met haar ogen dicht, wacht ze op de volgende slag. De slag waarvan ze denkt dat ze die niet meer aan kan. Maar waarnaar ze toch een intens verlangen heeft. Opeens, het duurt een moment voordat ze het beseft, vingers raken haar gezwollen lipjes, waarna ze heel snel een paar keer haar kutje in- en uitgaan. Het vocht sijpelt langs haar benen naar beneden. En net zo onverwacht als het is begonnen, stopt het. Ook nu voelt ze een verlangen naar meer.
“Vond je het fijn?” Ze opent haar ogen. Een hand gaat liefdevol over haar gezicht. Mooi rood gelakte nagels. Ze ziet het nu pas. Ze kijkt naar zichzelf. Haar gekromde armen. Haar borsten die door de zwaartekracht naar beneden bungelen. Haar voeten gestoken in de pumps. Haar van zweet doordrenkte lichaam. Antwoord geven is niet nodig. Haar polsen worden losgemaakt en voorzichtig gaat ze weer rechtop staan. Rechter dan ze ooit heeft gestaan. “Misschien tot een volgende keer.” De handen, die ze al even heeft gevoeld, pakken nu haar gezicht vast. Rode lippen kussen heel even haar mond. “Dankjewel.” Ze weet niet wat ze anders moet zeggen. De dame geeft haar nog een laatste glimlach voordat ze zich omdraait en wegloopt met de zweep in haar hand.
Had ze verwacht dat ze wat onwennig of vol schaamte om zich heen zou kijken, niets is minder waar. Haar blik is zelfbewust en zelfverzekerd en ze neemt de complimenten van de mensen om haar heen graag in ontvangst. Als Dave haar heeft bereikt, slaat ze haar armen om hem heen. Tranen rollen over haar wangen. “Dave, dit zijn tranen van geluk.” Sterke armen tillen haar op en draaien haar in het rond, waarna ze haar lippen vol op die van Dave drukt. “Zullen we naar de dark room gaan?” Het is de stem van Soraya, die ze helemaal was vergeten. Ja! Ja! Er is niets wat ze nu liever wil dan deze ervaring laten voortduren. Maar voordat ze kan antwoorden, is Dave haar voor. “Voor nu lijkt me deze ervaring even meer dan genoeg voor je.” Zijn ogen zoeken de hare. “Maar de avond is nog zeker niet voorbij.” Zou deze avond, die al haar al zoveel onverwacht mooie ervaringen heeft doen beleven, haar ook nog een vriend met benefits gaan geven? Een glimlach, een echte glimlach, verspreidt zich over haar gezicht.
Comtesse
Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal.
Dank u.
Liefs My