Daar zaten we dan, op de trein naar Jotunheimen. Eindelijk! Hier had ik al maanden naar uitgekeken, het hoogtepunt van onze vakantie. Inge en ik waren al jaren beste vriendinnen en elk jaar maakten we samen een trektocht van enkele weken in het buitenland. Dit jaar hadden we Noorwegen uitgekozen. Het was nog vroeg op het jaar en het zou best koud kunnen worden maar we waren goed voorbereid en waren ervaren trekkers. We hadden een mooie route uitgestippeld waarbij we zowel de fjorden als het binnenland zouden verkennen. We hadden een klein tentje mee, maar waren van plan om van blokhut naar blokhut te trekken. We hadden deze vakantie al twee korte wandelingen gemaakt om in de sfeer te komen, maar Jotunheimen zou een pittige meerdaagse trektocht door de bergen worden en waarschijnlijk ook het hoogtepunt van onze reis.
We stapten uit de trein en hesen vol goede moed onze zware rugzak op de rug. We keken elkaar even aan en schoten beiden in de lach. We konden niet wachten om onze tocht aan te vangen! We begonnen aan de wandeling. Het plan was om ongeveer acht uur te wandelen tot aan de eerste berghut. Het was nog vroeg in de ochtend dus we hadden tijd genoeg om voor het donker de berghut te bereiken. We liepen goed door en de eerste kilometers verliepen vlot. Het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen was adembenemend. We klommen steeds hoger het gebergte in en de temperatuur daalde gevoelig. Ik trok mijn kap over mijn hoofd om me te beschermen tegen de gure wind die ondertussen opstak. Ook Inge had een muts opgezet en handschoenen aangetrokken. Een glimlachje van haar kant bevestigde wat ik ook voelde: we laten ons niet tegenhouden door een beetje koude wind! We hielden de pas er goed in om warm te blijven.
Een uurtje later was de temperatuur gezakt tot enkele graden onder het vriespunt en begon ik meer en meer uit te kijken naar onze avond in de blokhut bij het warme houtvuur. Ik nam de kaart erbij om te kijken hoe ver we nog zouden moeten lopen. We waren net nog een routebordje tegengekomen met nr. 55 op. Inge kwam dicht tegen me staan om me te helpen zoeken op de kaart waar we nu waren. Ik had met pen een cirkel rond de blokhut getrokken dus die had ik meteen gevonden. Alleen was nr. 55 nergens te bespeuren. De wind begon met onze kaart te spelen en de eerste sneeuwvlokken maakten natte vlekken op het papier.
Nu begon de stress wel een beetje toe te nemen. Waar waren we? Ik ging met mijn vinger langs alle nummers rondom de blokhut. Geen nr. 55! Ik maakte mijn cirkels steeds groter. De moed zonk me in de schoenen. Ik was nu aan het kijken op de kaart op een afstand van de blokhut die we onmogelijk nog voor het vallen van de avond konden overbruggen. Uiteindelijk had ik gevonden waar we waren. We waren minstens 5 kilometer verkeerd gelopen. We waren midden in de bergen, met de dichtstbijzijnde blokhut op ongeveer 10 km van ons verwijderd, het was beginnen te sneeuwen en we hadden nog ongeveer 1 uur voor het donker zou worden. Mijn hart begon in mijn keel te kloppen. We konden niet terug, we waren al te ver. We zouden hier een beschutte plek moeten zoeken om te overnachten, midden in de bergen. Het begon nu volop te sneeuwen en de gevoelstemperatuur was minstens -5 graden. Zouden we dit ooit kunnen overleven?
Ik keek naar Inge en zag hoe de tranen in haar ogen stonden. Ze probeerde zich sterk te houden, maar het lukte haar niet. Ik mocht niet instorten of we waren verloren. Ik vond een beschut plekje onder een overhangende rots waar we ons tentje konden opzetten zodat we op zijn minst tegen de wind en de sneeuw beschermd zouden zijn. Snel zetten we onze tent op en kropen in onze mummie slaapzakken. Volgens het label van de slaapzak zouden we comfortabel zijn tot een temperatuur van +5 graden en zouden we het moeten kunnen overleven tot -10 graden. Het zou nipt worden, de temperatuur zakte zienderogen! Het werd donker buiten en ik hoorde Inge huilen en rillen in haar slaapzak. Ook ik had het ijskoud. Ik knipte ons zaklampje aan. Er was maar één ding dat we nog konden doen om warm te blijven. We moesten onze slaapzakken aan elkaar vastmaken en onze lichaamswarmte gebruiken om niet af te koelen.
“Trek je kleren uit en kom tegen me aan liggen”, beval ik haar. Ze deed wat ik vroeg. Ook ik had ondertussen mijn kleren uitgeschoten. Ze kroop dicht tegen me aan in de dubbele slaapzak. Onze naakte lichamen lagen tegen elkaar aan. We lagen lepeltje-lepeltje en ik sloeg mijn armen om haar heen om haar warm te houden. Ze duwde zich zo dicht mogelijk tegen me aan en bibberde. Ik lag met mijn gezicht tegen haar hoofd. Haar haren roken nog naar de shampoo van die ochtend en kriebelden in mijn gezicht. Ik wreef de haren uit haar hals en legde mijn gezicht tegen haar hals aan. Ze rook heerlijk. We kenden elkaar al van onze schooltijd, maar ik had haar nooit op zo’n intieme manier vastgehouden als ik nu deed. Ik sloot mijn armen stevig rond haar middel. Ondanks de kou voelde het heerlijk.
Inge maakte zich van me los en draaide zich met haar gezicht naar me toe. De tranen stonden in haar ogen. “Ik zie je zo ontzettend graag”, zei ze met een gebroken stem en ze begon te huilen. Ik nam haar kin in mijn hand en keek haar recht in de ogen. Ik streelde het haar uit haar gezicht. Waarom had ik nooit eerder beseft hoeveel ze voor mij betekende? Ik nam haar hoofd tussen mijn handen en bracht mijn lippen op de hare. Ik kuste haar eerst voorzichtig. Ik voelde hoe haar tranen over mijn wang rolden. Ze duwde zich tegen me aan en beantwoordde mijn kus met een passie die ik nooit eerder ervaren had. Ze streelde mijn gezicht terwijl ik voorzichtig met mijn tong haar lippen lichtjes opende. Ik wreef over haar lippen met het puntje van mijn tong. Ze bracht haar mond nog steviger op de mijne en groef met haar handen door mijn losse haren. Zij en ik, voor ons gevoel waren we de enige levende wezens op deze planeet. Zouden we hier ooit nog levend uit komen? Geen idee, maar dat we van elkaar hielden was duidelijk, overduidelijk.
Ik voelde hoe haar borsten tegen de mijne drukten en hoe onze benen in elkaar verstrengelden in onze slaapzak. We werden één geheel. Ik liet mijn hand vanuit haar hals over haar rug zakken en duwde haar nog dichter tegen me aan. Mijn hand volgde zijn weg via haar onderrug naar haar billen. Ik hoorde hoe ze een zachte zucht slaakte. Dit was wat ze wou. En ik ook. Ik bracht mijn been tussen haar dijbenen. Ze was nat. Mijn hand gleed naar haar onderbuik. Ik aarzelde even en keek haar betekenisvol aan. Konden we deze stap zetten? De tranen rolden over haar wangen, ze glimlachte naar me, ik wist dat het goed was. Zachtjes liet ik mijn hand naar beneden glijden tot ik haar lippen voelde. Haar ademhaling stokte even toen ik voorzichtig verder ging. Ik spreidde haar lippen en begon heel zacht cirkelbewegingen te maken over haar klitje.
Ze bracht haar hoofd naast dat van mij en omhelsde me stevig. Ik hoorde hoe haar ademhaling zwaarder werd naarmate ik haar verder bracht. Ik wreef over haar natte opening, maar ging nog niet naar binnen. Ze kromde haar lichaam naar me toe, ze wilde me. Dit was nieuw voor mij, maar tegelijk voelde het zo natuurlijk. Ik volgde haar weg naar binnen. Ze omhelsde me nog steviger en rolde haar hoofd naar achteren. Zij en ik, enkel wij twee. Misschien was dit wel onze laatste avond. Ze was alles voor mij. Ik bracht mijn vinger nog dieper naar binnen en bewoog hem zachtjes heen en vond haar G-spot. Ze kreunde. Ik voelde hoe ook ik steeds natter werd. Ik voelde hoe ze haar hand over mijn buik liet gaan en haar weg zocht naar beneden. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn borst. Of was het haar hartslag die ik voelde? Ik weet het niet.
Ze bracht twee vingers bij mij naar binnen. Ik was zo opgewonden dat ik dit absoluut kon hebben. Ik voerde ook mijn tempo op zodat we beiden op hetzelfde ritme zaten. Ze had haar mond naast mijn oor gebracht en ik hoorde hoe haar ademhaling rauwer en sneller werd. We vingerden elkaar aan hetzelfde tempo en ik merkte hoe mijn spieren zich aanspanden. Mijn hoogtepunt was vlakbij. Ik wreef nog een laatste keer over haar G-spot toen haar lichaam begon te sidderen. Hijgend hoorde ik hoe ze mijn naam in mijn oor fluisterde vlak voor ze kreunend klaar kwam. Ik kwam samen met haar. Mijn spieren spanden zich rondom haar vingers en ik voelde hoe mijn hele lichaam zich eerst opspande en toen volledig ontspande. We lagen in elkaars armen en heel even vergaten we de rest. Dicht tegen elkaar aan vielen we in slaap, hopend om de volgende ochtend terug wakker te worden.
Anja
Graag uw waardering en/of reactie onder het verhaal, dank u.
Liefs
My
Wow, dit moet een vervolg krijgen