Enkele weken geleden, de laatste nieuwjaarsreceptie op het werk zat er op, liep ik na het werk naar mijn auto en zag dat er één roos onder mijn ruitenwisser geklemd zat. Er zat geen kaartje bij, of een andere aanwijzing over wie de roos daar had achtergelaten.
Ik dacht bij mijzelf, ‘hoe lief, iemand die me één roos geeft.’ Ik vroeg me af wie. Het spookte door mijn gedachten voor enkele dagen. Elke man die me op een prettige manier aansprak, zou als verdachte op mijn lijstje komen te staan.
Vier dagen later zat er opnieuw een roos op mijn voorruit en de volgende roos kwam drie dagen daarna. De volgende roos kwam twee dagen later. Sindsdien zat er elke dag na mijn werk een roos geklemd tussen de ruitenwissers van mijn auto. Wat ik ook probeerde, ik parkeerde mijn auto op verschillende plaatsen, mijn geheime aanbidder wist hem altijd te vinden.
Eerst dacht ik dat mijn ex-man erachter zat. Hij is zo’n klootzak en zou zoiets kunnen doen om mij te pesten. Maar ik kwam er toevallig achter dat hij het land uit was, trouwens hij zou beginnen te zweten als ik het hem zou vragen. Hij kon het niet zijn. Hij zal me veel slechte dingen toe wensen, maar zou niet liegen, zeker niet tegen mij.
Ik had enkele mensen opdracht gegeven om mijn auto in de gaten te houden, maar ook zij hadden geen geluk, de roos zat er elke dag weer. De dader was zo glad als een aal, niemand hem kon betrappen.
Er zat wel een mooie kant aan vast, ik had thuis altijd een vaas vol met prachtige rozen op tafel staan. Maar ik werd er stapelgek van om uit te zoeken wie mijn geheime aanbidder was. He, wat zou ik hem graag ontmoeten. Bloemen zijn een goede manier om de aandacht van een vrouw te krijgen. Chocolade zou haar verleiden. Een diamanten ring zou het geluk bezegelen en een huis op het platte land zou het einde voor haar zijn.
In eerste instantie is dit allemaal spannend, je weet, ik heb een geheime aanbidder, de kick van het zoeken naar hem, maar na een maand vond ik het een beetje eng te vinden. Wie was deze geheimzinnige persoon, waarom kon ik hem niet betrappen of achter zijn identiteit komen? Ik bedoel, na een maand zou je toch verwachten dat hij een stap naar voren deed, om te zeggen dat hij me een kutwijf vond, na al het geld dat hij had uitgegeven, de moeite die hij had gedaan, alleen om mijn huis op te vrolijken met rozen.
Plotseling begon er een lampje te branden bij me. Er zat een bloemist een paar straten van mijn kantoor vandaan. Misschien dat mijn aanbidder daar de rozen had gekocht. Het was de moeite waard om het te proberen, dus stopte ik er op weg van mijn werk naar huis. Met de roos in mijn hand liep ik de winkel in naar het meisje achter de toonbank. Het viel me op hoe rustig het hier was, je zou denken dat het druk zou zijn, zo een paar dagen voor Valentijn.
”Kan ik u helpen, mevrouw?” Vroeg het jonge meisje.
“Ik hoop het. Kunt u mij vertellen of deze rozen hier gekocht zijn, en door wie?” Vroeg ik haar en gaf de roos.
“Ik niet, maar misschien dat de bazin het weet. Ik kom zo terug,” antwoordde het meisje, en liep met de roos in haar hand naar het kantoortje toe.
Een lange slanke vrouw stapte uit het kantoortje, gevolgd door het jonge meisje.
”Hallo mevrouw, ik kan u vertellen dat de roos hier vandaan komt, er zijn er misschien twintig van verkocht de afgelopen tijd. Maar op uw vraag wie ze gekocht heeft, kan ik geen antwoord geven; het spijt me, ik zou het vertrouwen van een klant beschamen als ik het u zou vertellen. Maar wanneer deze persoon beslist zich kenbaar te maken, zal u de eerste zijn die het weet.”
“Ik begrijp het,” antwoordde ik. “Kunt u mij dan vertellen op welk tijdstip van de dag dat hij hier komt?”
“Als ik dat kon, zou ik het niet doen. Ik hoop dat u mijn standpunt waardeert, maar ik kan u wel vertellen dat er elke dag zo’n roos wordt verkocht.”
“Oké, ik waardeer wat u zegt,” en loop naar de deur.
“Ik kan u wel vertellen dat u zich een gelukkige vrouw moet voelen, ik zou het niet erg vinden om door deze persoon achtervolgd te worden,” voegde ze er met een grote glimlach aan toe.
Ik stopte bij de deur en draaide me om. ”Dank je, denk ik,” antwoordde ik. “Vertel me nog één ding,” smeekte ik haar. Ze schoot in de lach en antwoordde veelbetekenend,” ze heeft een web om je gespannen en nu ben je gevangen.” Lachend draaide ze zich om en verdween in haar kantoor, mij achterlatend met verwarde gedachten.
Dit was echt een belachelijke gedachte, ik weet niet eens waar die vandaan kwam. Waarom schoot hij dan ook te binnen. Waarom zou een vrouw mij rozen geven? Ik denk dat mijn hersenen gewoon overbelast waren door het gebeuren en dat zij het uit medelijden gezegd had tegen me. Mijn gedachten begonnen nu echt te tollen, belachelijk. Ik was er nu niet zeker meer van of het wel en man was.
De manier waarop de eigenaresse van de bloemisterij mij iets had verteld maakte me zenuwachtig. Elk moment van de dag spendeerde ik nu om er achter te komen wie deze persoon zou kunnen zijn. Ik was bang over wat het uiteindelijke resultaat zou zijn. Ik had moeite me te concentreren op mijn werk, mijn geest was voortdurend vol met wilde beelden van gezichten, namen, en een mogelijke ontmoeting. Fantasie speelde ineens een belangrijke rol in mijn schamele leventje. Is het niet grappig hoe een paar rozen effect hebben op iemands leven?
Het had me op vrijdag twee uur gekost om thuis te komen omdat ik eerst nog wat dingen op moest halen. Toen ik tenslotte thuis kwam, klom ik uit mijn auto en keek uit naar een ontspannend weekend. Terwijl ik mijn gereinigde kleding uit mijn auto haalde, viel het me op dat ik mijn attachékoffer miste. Ik probeerde mij voor de geest te halen waar ik hem het laatst had gezien. Ik kon me niet herinneren dat hij op de achterbank lag bij de stomerij. En ook niet toen ik een bosje bloemen voor mijn moeder, voor Valentijn had gekocht. Verdomme, ik had niemand anders om Valentijn mee door te brengen.
“Shit, ik hoop dat ik het op kantoor liet liggen!” Schreeuwde ik haast tegen mijzelf, terwijl ik een trap tegen de auto gaf.
Ik liep door de voordeur, net op tijd, om te horen dat iemand een boodschap achter liet op mijn antwoordapparaat. Ik deed een greep naar de telefoon, hopend dat ik niet te laat was om te antwoorden.
“Hallo, hallo!” Schreeuwde ik door de telefoon.
“Oh, je bent thuis,” hoorde ik Diana, mijn assistente zeggen.
Ik ontneem haar het woord, ”vertel, ligt mijn koffer nog op kantoor?”
“Dat is waarom ik u belde,” hoorde ik haar zeggen. “Ik weet dat u hem nodig hebt dit weekend.”
“Gelukkig,” slaakte ik een zucht van opluchting. ”Ik was bang dat ik hem al kwijt was Diana.”
“Nee, ze is hier,” hoorde ik haar zeggen. Zelfs door de telefoon kon ik haar glimlach zien die ze altijd had, die was altijd aanwezig wanneer ze zich nuttig probeerde te maken voor me.
“Fantastisch! Ben je er nog over een minuut of dertig, of is er nog iemand anders aanwezig?” Vroeg ik haar.
“Ik ben de laatste hier. Ik zou allang vertrokken zijn, maar ik probeer u al een poosje te bereiken,” antwoordde ze. “Maar ik kan hem ook wel langs brengen,” zei ze.
“Diana, je bent een redder in nood. Ik heb hem echt nodig, ik weet niet hoe ik je moet bedanken,” zei ik.
“Wat dacht je van een koud glas cola als ik daar ben?” Antwoordde ze.
“Oké, flesje of blik?” Vroeg ik haar.
“Maakt niet uit, als het maar koud is,” lachte ze.
“Ik zie u over een half uurtje,” zei ze, nadat ik haar mijn adres had gegeven.
“Diana, ik waardeer dit echt.”
“Ach, geen probleem hoor, het is maar een klein dingetje, en ik kom er toch langs,” ik hoorde hoe ze de verbinding verbrak.
Vijfenveertig minuten later reed Diana haar jeep mijn oprit op. Waarom draagt een meisje zo’n korte rok als ze in een jeep rijd, vroeg ik me af, terwijl ik zag hoeveel moeite ze moest doen om uit de hoge auto te stappen zonder haar bovenbenen te ontbloten.
Ach, dacht ik bij mezelf, als ik haar benen zou hebben zou ik ze ook willen laten zien. Kijkend naar haar zag ik hoe ze voorover boog om mijn koffer van de bijrijder-stoel te pakken, haar korte rok verder omhoog kruipend. Ik zag meer dan ik wilde zien… een roze slip, bedrukt met een rozenprint.
Toen draaide ze zich om en liep naar mijn voordeur, mijn koffer veilig in haar hand, haar glimlach glansde toen ze me zag staan in de deuropening met een groot glas koude cola in mijn hand.
Ze hield mijn koffer omhoog, en haast dansend, nam ze de vijf treden naar mijn voordeur. Glimlachend hield ik de voordeur voor haar open terwijl ik in mijn andere hand een groot glas koude cola vasthield.
“Ah, dat is nu wat ik bedoel met een koud glas cola,” haar mooie glimlach spreidend van oor tot oor na haar eerste slok.
”Kom binnen, Diana,” zei ik, de koffer uit haar handen nemend en deze naast de deur wegzette.
Wow, wat een mooi huis,” zei Diana, een weg zoekend naar mijn woonkamer. ”Ik woon in een klein appartement. Ik zou niet weten wat ik moest doen met al die ruimte.”
“Het is net zo groot als ik zelf,” mompelde ik.
“Ik zou niet kunnen wennen in zo’n groot huis als dit,” antwoordde Diana. “Wacht, ik bedoel het niet zo,” vervolgde ze. “Ik bedoel, mijn mond is sneller met woorden als dat mijn hersens alles goed formulieren, soms komt het verkeerd over, als u begrijpt wat ik bedoel? Ik word er soms zelf moe van.”
“Ik weet dat je vaak dingen zegt zonder er over na te denken. Ik werk dagelijks met je, weet je nog? Maak je daar maar geen zorgen over Diana’.
“Dat is nou één van de leuke dingen aan u, u bent zo slim, en altijd op de hoogte van wat er gebeurt binnen het bedrijf,” zei ze.
“Dat is nou ook mijn taak, maar zo ben ik niet als ik thuis ben. Ik vergeet dan van alles, zoals nu mijn koffer,” antwoordde ik, de koffer optillend van de vloer. “Kom je mee naar de keuken, dan pak ik even een wijntje terwijl jij je cola opdrinkt.”
“Houd ik u niet van het werk?” Vroeg ze.
“Ach nee, ik heb niet zoveel te doen dit weekend,” antwoordde ik.
“Maar hoe zit het dan met al jouw werk, wat in de koffer zit, en u moet doen dit weekend?” Vroeg ze.
“Oh, zo veel is het nou ook weer niet,” zei ik, en legde de koffer op de keukentafel om deze te openen en haar te laten zien wat ik moest doen. Ik stond daar een ogenblik verdoofd, starend in de open koffer. Er lag een rode roos boven op mijn spullen in de koffer. Onder de roos lag een hartvormige doos bonbons met de tekst, ”Be My Valentine.”
Ik kreeg eindelijk mijn zintuigen terug om naar Diana te kijken. Haar hoofd was voorover gebogen, haar gezicht zo rood als de doos van de bonbons.
“Jij was het. Al die tijd, was jij het die de rozen achter liet op mijn auto,” mompelde ik.
Haar lange, zandblonde, haar stuiterden op haar kleine borsten op en neer toen ze haar hoofd knikte, haar ogen op de vloer gericht. Ze had haar glas op het aanrecht gezet en haar kleine handen waren nu gevouwen, net alsof ze aan het bidden was.
“Waarom?” Vroeg ik haar.
Ze schudde haar hoofd van links naar rechts en mompelde zo zacht dat ik haar nauwelijks kon verstaan, “Omdat ik van u houd.”
“Omdat wat?” Vroeg ik, niet zeker of ik het goed had verstaan.
“Omdat ik van u hou,” fluisterde ze tussen haar gesnotter door, nog steeds bang om mij aan te kijken. Haar tere schouders begonnen te schokken toen haar gesnotter over ging in zacht gesmoord snikken.
Ik stond daar, verbijsterd, staarde haar aan en probeerde de situatie onder controle te krijgen. Nee, niet de situatie, maar ik probeerde mijn emoties onder controle te krijgen. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt, ik bedoel, wel door mannen maar nog nooit door een vrouw. Ik was verward.
“Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, Diana, maar ik ben niet lesbisch.”
“ik wilde je niet van streek maken, ik wilde niet verliefd op je worden, het gebeurde gewoon,” zei ze. Toen ze zich op de vloer liet zakken, leken haar benen van rubber te zijn.
Voor één van de weinige keren in mijn leven was ik met stomheid geslagen, volledig sprakeloos, ik wist niet wat ik moest zeggen tegen het arme kind. Eindelijk keek ze me aan, de tranen parelend over haar wangen.
“Het spijt me”’ bracht ze snikkend uit. “Ik ben ook niet lesbisch, maar het gebeurde gewoon,” stamelde ze. Ze duwde haar gezicht in haar handen en brak in huilen uit, alsof haar vrouwenhart gekwetst, nee, eerder verbrijzeld was.
Ik wist niet wat te zeggen of te doen. Hier in mijn keuken zat een jonge vrouw, op haar knieën te huilen als een kind, de tranen stromend over haar wangen. En dat omdat ze verliefd was op mij.
“Wat moet ik nu doen?” Mompelde ik.
Geknield naast haar op de grond, sloeg ik mijn handen om haar schouders en hielp haar omhoog. Nadat ik haar omhoog had geholpen, hield ik haar vast en probeerde haar te troosten.
“We zijn grote meiden, we kunnen wel omgaan met deze situatie,” probeerde ik haar gerust te stellen.
Met mijn 1.90 meter was ik aanzienlijk groter dan haar. Terwijl ik haar hoofd, zacht wiegend, tegen mijn borst aandrukte, keek ze me verbeten aan.
”Zie je, nu deed ik het weer! Alleen, nu was mijn hart wat sneller dan mijn verstand,” jammerde ze.
Ik keek naar beneden in haar fel licht blauwe betraande ogen. Beetje bij beetje, scheurde ze een stukje uit mijn hart. Ze voelden zo klein en broos in mijn armen, zo zacht. Ik probeerde mijn eigen tranen tegen te houden, maar door dit arm kind, met verscheurde gevoelens, kon ik dat niet.
“Hier,” zei ik, en gaf haar een doos met tissues, na er zelf ook wat te hebben genomen. “Droog je tranen en neem een slok cola. Ik moet nu toch een wijntje hebben. Nee, ik denk dat ik toch iets sterkers moet hebben, dan gaan we zitten en zullen we dit gedoe rechtzetten.”
“Zou ik ook wat sterkers mogen? Ik denk dat ik dat ook nodig heb,” zei ze, een kleine glimlach op haar gezicht toverend. “Ik denk dat ik Valentijn verpest heb.”
“Ik maak een wodka martini,” antwoordde ik en liet haar los uit mijn omarming om de spullen bij elkaar te zoeken.
Ze nam de laatste slok cola, wurmde zich toen tussen de shaker en mij. Ik probeerde te begrijpen wat ze deed, maar ik wist het niet.
“Wil je nog wat cola?” Vroeg ik.
“Nee, dank je, ik wacht wel op de martini,” antwoordde ze.
Ik keek op haar neer en zag het resultaat van haar bedoeling. Haar armen omhelsden mijn middel terwijl ze haar hoofd tegen mijn borsten drukte.
“Zo, nu voel ik me iets beter,” mompelde ze, haar hoofd wrijvend over mijn borsten.
Ik keek neer op haar blonde hoofd en liet mijn armen om haar schouders zakken. Ze leek op een klein kind wat stiekem een knuffel van haar moeder probeerde te ontlokken. Ik kon het niet helpen, maar ik moest er een beetje om lachen. Ze had het zo gedaan, dat ik gewoon door kon gaan met het maken van de martini’s, zonder mij in de weg te zitten. Wat ze deed was niet verkeerd of was geen misstap, ze wilde alleen maar dicht bij me zijn, heel dichtbij. Het was voor haar het belangrijkste op dit moment.
Ik was zo geraakt door haar, maar ik wist dat ik hier een einde aan moest maken. Mijn geest was wanhopig op zoek naar een manier voor haar verliefdheid voor mij, het was vlijend, maar zeker ook verkeerd. Ik bedoel, godver… ik ben twee keer zo oud als zij. Ik ben niet lesbisch, ik ben niet verliefd op haar, en ik weet zeker dat ik nog wel enkele andere redenen zou kunnen bedenken. Hoewel, ik moet toegeven dat ik het wel spannend vond, dat deze meid verliefd op me was. Ik dacht bij mijzelf. ‘Als ik ooit lesbisch word, zou ik er voor zorgen dat zij de eerste zou zijn die het wist.’
Als ik lesbisch zou zijn? Tja… dan zou ze waarschijnlijk het soort vrouw zijn wat ik zou najagen, klein, lief, zorgzaam, en in staat om haar gevoelens te tonen. Ja, ze zou het moeten zijn, als ik lesbisch was. Maar ik ben het niet, zodat de gehele lijn van gedachten mij niet dichter bij een remedie van het probleem bracht. Hoe moest ik Diana laten merken, zonder haar hart te verscheuren, dat het niet kon. De tranen liepen over mijn wangen.
Ik tikte haar zachtjes op haar hoofd. Langzaam draaide ze haar gezicht naar me toe. Ze sprak geen woord, maar haar ogen vroegen, ‘wat?’
“Wil je dat ik deze martini’s nog afmaak?” Vroeg ik.
Nog steeds zei ze niets, ze schudde enkel haar hoofd van, ‘ja.’
“Denk je niet dat het een stuk makkelijker zou zijn als je niet tussen mij en het aanrecht zou staan?” Vroeg ik.
Weer schudde ze haar hoofd.
“Nou, waarom verhuis je dan niet?” Vroeg ik.
Deze keer sprak ze eindelijk.” Omdat ik het fijn vind zo, en je kunt het aanrecht bereiken om me heen. Ik wil je nog even vasthouden, alsjeblieft,” klonk het, haast smekend.
Ik deed alles in de shaker en schudde deze even flink. “Het is klaar,” zei ik.
“Ik denk dat je nog langer moet schudden,” mompelde ze.
“Waarom,” vroeg ik.
“Gewoon, daarom,” antwoordde ze.
“Als jij het zegt,” antwoordde ik, en nam de shaker en schudde totdat deze te koud werd om nog langer vast te houden.
“Zo, nu is het wel klaar, meer schudden hoeft niet,” zei ik en goot de bijna bevroren vloeistof in de glazen.
“Weet je zeker dat je lang genoeg geschud hebt,” vroeg ze zacht.
“Ja, waarom?” Vroeg ik haar.
“Oh, ik was gewoon aan het genieten van de manier waarop je borsten tegen mijn gezicht stuiterde toen je de shaker schudde,” antwoordde ze glimlachend.
“Oh, jij kleine rat!” zei ik schertsend. Ik bukte en gaf haar een tik op haar kleine, schattige kontje. Ik besefte dat ik dat eigenlijk beter niet had kunnen doen. Ik pakte haar bij haar schouders en duwde ze opzij, nam de twee glazen van het aanrecht en liep naar de bank in de woonkamer, Diana volgde me op mijn hielen.
“Ga zitten,” zei ik.
Toen ze op de bank zat, gaf ik haar een martini en ging aan de andere kant van de bank zitten. Ik nam een slok van mijn martini om mijn gedachten te versterken met het vloeibare uit het glas, voor het onaangename, maar onvermijdelijk gesprek dat zou gaan komen. Blijkbaar had ik meer nodig, en gooide de inhoud van het glas in één keer naar binnen met de olijven en al.
Met een brandend gevoel in mijn maag stond ik op van de bank. “Jij blijft hier op de bank. Ik kom zo terug,” zei ik, en ging volle goede moed de shaker halen.
Toen ik terug kwam, zat Diana aan mijn kant van de bank, waardoor er net genoeg ruimte over was tussen haar en de armleuning van de bank. Haar glas stond voor haar op de salontafel, nog niet aangeraakt. Ik wurmde mij ertussen en vulde mijn glas. Ik nam mijn glas en hield het omhoog om met haar te toasten. Ze nam haar glas.
Ik bracht de enige toast uit die ik me op dat moment kon bedenken. “Op de onbeantwoorde liefde,” zei ik, een kleine slok van mijn martini nemend.
Diana hield haar glas omhoog, knipoogde naar me, en sloeg het glas in één keer achterover. Ze verslikte zich in de olijven, begon te hoesten, de tranen schoten uit haar ogen.
“Voorzichtig, schat. Ik weet niet wat je gewend bent, maar hier zit veel alcohol in, en daar moet je wel voorzichtig mee zijn,” zei ik, en probeerde niet te lachen.
“Tja, daar kom ik nu ook achter,” glimlachte ze, haar ogen nog steeds doordrenkt van tranen. “Maar de olijven smaken heerlijk, en ze branden in mijn keel en maag.”
Ik barstte uit in een lachsalvo. Ik kon er niets aan doen, het was gewoon grappig om te zien wat er met haar gebeurde, terwijl ze probeerde te praten en tegelijk op adem probeerde te komen.
“Nou, ik weet nu hoe ik je aan het lachen moet brengen. Alles wat ik moet doen is iets doms uit halen en je vindt het hilarisch,” grijnsde ze. “Ik zal dat moeten gebruiken als je ooit in een dip zit en een duwtje in je rug nodig hebt.”
“Nee schat, ik lach je niet uit, maar je had jouw gezicht moeten zien. Het was onbetaalbaar,” zei ik.
“Ik denk dat het dat was. Dat spul heeft me verrast,” haar glimlach werd groter. “Ik hou er wel van.”
“Waarvan, de wodka of verrast te worden?” Vroeg ik.
“Nou de wodka is lekker, maar wat ik echt leuk vond, is dat je me schat noemde,” zei ze. Dat verraste me het meest. Het klonk zo warm, zo lief uit je mond. Maar wat betekent onbeantwoorde liefde?
“Och!” Antwoordde ik. “Binnen dertig seconden heb ik tweemaal schat tegen je gezegd, dat is waarschijnlijk een record voor mij.”
“Ik denk dat het betekent dat het niet geaccepteerd wordt,” zei ze zacht, een spoor van verdriet terugkomend in haar stem.
“Ik bedoel het niet zo, schat,” zei ik. Eén seconde te laat, realiseerde ik haar opnieuw aansprak met schat.
“Dan hou je van me!” haar ogen schitterden bij dit antwoord.
“Godver, meid, je verdraait mijn woorden!, antwoordde ik, ondertussen mijzelf afvragend hoe ze mij kon verslaan op mijn sterkste punt, namelijk, iemand het zwijgen opleggen, alleen door het gebruik van woorden. Hoe kon ze winnen van mij. Nee, niet hoe, maar wat het deed met mij, vroeg ik mij af, dat was belangrijker.
“Het spijt me, ik wil je niet verwarren,” zei ze. “Het gebeurt wel vaker, ik heb het geleerd van mijn vader.”
“Het is niet dat je mensen verward, maar dat je hun woorden letterlijk vertaalt,” probeerde ik haar uit te leggen.
“Hoe moet ik de woorden van een dan ander interpreteren?” Vroeg ze me.
“Oké, Diana, ik geef me gewonnen, ik ga geen woordspelletje met je spelen. Ik maak geen schijn van kans tegen je,” antwoordde ik. “Vertel me, waarom denk je dat je verliefd bent op mij?”
“Ik weet wat liefde is. Ik ben verliefd geweest, maar dan op een man. Ik heb nu hetzelfde gevoel, eigenlijk, nog beter. Ik ben gelukkig van binnen en mijn maag draait om als ik je zie, dat is wat er gebeurt als je verliefd bent,” antwoordde ze.
“Van een paar rondjes in de draaimolen, krijg je hetzelfde gevoel,” zei ik. “maar dat betekent nog niet dat je verliefd bent.”
“Hou je me voor de gek?” Vroeg ze, haar blauwe ogen begonnen zich weer te vullen met tranen.
“Natuurlijk niet,” antwoordde ik. “Ik probeer alleen te zeggen, dat wanneer men denk aan de liefde, het soms niets meer is dan een opwelling, een vluchtige verliefdheid. Liefde is een vrij serieuze zaak.”
“Ik weet het,” zei ze. “Denk je dat het voor mij gemakkelijk was om mijn genegenheid voor je te tonen? Ik zou wel willen dat het gemakkelijk ging. Elke keer als ik één roos achterliet, wist ik dat je zou denken dat je geheime aanbidder een man was. Maar hoe moest ik het dan aanpakken om mijn gevoelens voor je te tonen.”
“Ik weet het niet Diana, maar het lijkt erop dat het je gelukt is. En nu heb je mijn aandacht,” antwoordde ik.
Ze nam haar tweede martini en sloeg hem in één keer achterover.
“Schat, je kunt beter voorzichtig zijn met dat spul, het komt vrij hard aan,” waarschuwde ik haar.
“Wat dat betreft, weet ik niet of ik me daar zorgen om moet maken,” mompelde ze.
“Waarom heb je zolang gewacht om mij het te vertellen?” Vroeg ik.
“Oh, geloof me, ik wilde het al een tijdje geleden vertellen tegen je. Maar ik kon niet de juiste woorden vinden, en als ik wel had gevonden, zou ik het niet durven van de zenuwen. Ik was bang dat de sfeer op het werk verpest zou worden en je mij zou ontslaan. En ik heb die baan nodig. Ik was zenuwachtig toen ik begon met de rozen. Ik weet ook niet waarom ik er mee begon, maar ik zag dat het je blij maakte, en ik moet toegeven dat ik het best spannend vond. Dus bleef ik de rozen op je auto leggen,” lichtte ze toe.
Diana gooide er nu echt alles uit en ik liet haar doorgaan. Dat had ze nu nodig. Dus hield ik mijn mond en liet haar praten. Af en toe schudde ik mijn hoofd, maar bleef luisteren.
“Ik kon geen manier vinden om het je te vertellen. Toen ik je koffer zag staan, besloot ik hem te verstoppen, ik wist dat je hem nodig had. Het was een mooi excuus voor mij om hem aan huis te brengen, waardoor ik een kans zou krijgen om met je te kunnen praten. En morgen is het Valentijnsdag, en ik dacht, het is nu of nooit. Nou, ik heb mijn kans gehad, en ik heb het verprutst. Dat is het enige waar ik goed in ben, dingen verprutsen,” zei ze, en begint weer te huilen.
Ik legde mijn arm om haar schouders en trok haar tegen me aan.
“Rustig, Diana, het is goed.” Zei ik, en probeerde haar te troosten. Ik schonk de derde martini in. Toen ze hem pakte nam ik haar pols vast.
“Als je die opdrinkt, denk ik niet dat je nog mag rijden van mij. Of iemand komt je halen, of ik breng je naar huis, of je blijft hier op de bank slapen.” Zei ik.
“Na alles wat ik heb gedaan, wil je dan dat ik nog hier blijf?” Snikte ze.
“Waarom niet? Ik ben niet boos op je. Je hebt net je gevoelens geuit en daar is niets mis mee.” Antwoordde ik.
Ze pakte haar glas, nam er een slok van en zette hem terug. Zoekend naar mijn ogen zei ze: ”Realiseer je wel wat je net zei? Ik wist wel dat dit de manier was om bij je te blijven,” giechelde ze.
Dat was de druppel, ik verloor de controle over mijzelf. Ze had mijn hart doen smelten. Ik kon de verleiding niet langer weerstaan. Ik leunde naar haar toe en kuste haar zacht op haar mond. Ik was van plan om uit te vinden, voor eens en voor altijd, of ze serieus was of gewoon een groot kind met een bevlieging.
Blijkbaar was het serieus, want ze ontving mijn kus gretig. Haar tong danste over mijn lippen. Ik zwichtte voor haar tong die een weg zocht tussen mijn lippen en opende mijn mond. Haar heerlijke tong schoot naar binnen en onderzocht, hongerig, elke centimeter van mijn mond.
Ten slotte beëindigde we onze diepe hartstochtelijke kus. Onze lippen waren van elkaar gescheiden, maar onze ogen waren nog gesloten. Geen van ons kon spreken of wist wat te zeggen, zelfs al zouden we het kunnen.
“Wacht even,” zei ik. “Hoe kom je daar?” Ze was op de één of ander manier op mijn schoot terecht gekomen en zat nu wijdbeens over mijn dijbenen.
Ze dacht even na. “Je trok me erop, denk ik.”
Ik moet toegeven dat ik het een prettige positie vond. Ik leunde achterover en trok haar mee. “Ik kan me niet herinneren dat ik je op mijn schoot trok.” Zei ik.
“Eh, je hebt mij ook niet op je schoot getrokken. Eigenlijk heb je mij er min of meer opgetild,” zei ze. Haar gezicht kwam langzaam richting het mijne. Onze lippen ontmoeten elkaar opnieuw. Onze tongen verstrengelden zich. Ik liet me wat onderuitzakken en trok haar dicht tegen me aan. Haar lichaam voelde aan als een tweede huid. Zelfs met onze kleren aan voelde ik haar hart kloppen tegen mijn borsten. En wat een heerlijk warm gevoel gaf me dat.
We bleven zo nog een tijdje zitten, elkaars gezichten en hals kussend, af en toe aan elkaars oor sabbelend. Ik heb nog nooit zulke liefdevolle kussen ontvangen. Het leek wel of ze die in haar leven had opgespaard, om ze alleen aan mij te geven. En nu ik ze had ontvangen, wilde ik er meer van hebben. Onze lichamen, strak tegen elkaar gedrukt, voelde klam aan en onze aandacht en passie was gericht op elkaars gezicht. Haar handen voelde zacht aan toen ze mijn gezicht vast hield.
Toen ze me eindelijk losliet konden we beide op adem komen. “Het spijt me Diana, maar je kunt niet op de bank blijven slapen.” Zei ik.
Een schaduw van verdriet trok over haar gezicht. “Ik wist wel dat ik het weer zou verprutsen,” fluisterde ze, en probeerde van me af te klimmen.
Als antwoord pakte ik haar heupen vast en trok haar weer op mijn schoot.
“Ik ben bang dat je mijn bed met me moet delen in plaats van de bank.” Antwoordde ik.
Haar mooie glimlach verdreef het verdriet van haar gezicht. “Weet je het zeker?” vroeg ze me.
“Oh, ik weet het zeker. Blijkbaar moet ik mijn toekomstig leven opnieuw heroverwegen en indelen.” Zei ik.
“Nou, terwijl je dat doet, zouden daar ook een paar gedachten van mij inpassen?” Vroeg ze zacht.
“Ik ben bang dat het daar een beetje te laat voor is. Ik ben bang dat je zojuist al een vast onderdeel van mijn leven bent geworden Diana, of je wilt of niet,” antwoordde ik en kneep haar zacht in haar wang.
Ze legde haar hoofd tegen mijn borst en fluisterde; “dank je.”
“Dit is allemaal nieuw voor me,” zei ik, en gaf een tik op haar kont, ”en ik heb een slok nodig.”
“Ik ook,” zei ze, en klom van me af.
Ik zette me recht op de bank en bracht mijn jurk en haren weer in model, nam een grote slok en keek haar aan.
“Ik heb een weekendtas achter in de auto liggen met een paar dingen,” zei ze. “Een nachthemd en dat soort dingen.”
“Oh, dus je had al ingecalculeerd dat je hier zou blijven?” Vroeg ik haar.
“Nee,” antwoordde ze, “Maar als ik uitga en teveel gedronken heb blijf ik meestal bij iemand slapen.”
Ik vroeg me af of ik bereid was te ontvangen wat deze nacht in petto had voor ons. Ik keek naar de mooie kleine Diana en ik realiseerde me dat ik er klaar voor was. Wat er zou gebeuren wist ik niet, maar ik wilde dat het gebeurde, wat het ook was.
“Moet je niet iemand bellen dat je niet thuis komt?” Vroeg ik.
“Nee, niet echt, misschien mijn kamergenoot, met wie ik het appartement deel, we hebben een afspraak dat…”
“Een goede regel,” onderbrak ik haar. “Daar staat de telefoon.” Ik zag hoe ze door de kamer naar de telefoon liep, bijna zwevend van geluk, en bekeek haar slanke figuur. Ik sloeg mezelf bijna in mijn gezicht toen ik dacht aan wat ik met haar wilde doen. Wat ben ik toch een stoute meid, grinnikte ik.
Nadat ik de glazen had opgeruimd en zij haar telefoongesprek had beëindigd stonden we onwennig tegenover elkaar. Wie zou de beruchte stap maken.
Het bloed gierde door mijn aderen toen ik zenuwachtig de beruchte vraag stelde.
“Ben je klaar om naar bed te gaan Diana?” Vroeg ik haar met een trillende stem.
“Ik was er al klaar voor toen ik hier aankwam,” antwoordde ze met een glimlach op haar gezicht. “Ik haal even mijn tas uit de auto,” mompelde ze.
“Zit er iets anders in dan je nachthemd dat je nodig hebt?” Vroeg ik haar.
“Nee, niet echt,” was haar antwoord.
“Dan heb je die tas niet nodig, en zeker geen nachthemd. We slapen zoals ik altijd slaap Diana,” grijnsde ik en duwde haar haastig voor me uit naar mijn slaapkamer.
Het knuffelen en zoenen van zojuist had mijn passie voor haar doen opzwepen tot ongekende hoogte, en nu ik haar in mijn slaapkamer had weten te krijgen steeg deze naar ongekende hoogte. Geduld was iets wat ik op dit moment niet meer bezat, ik wilde haar, nu. Waarom wist ik niet meer, maar ik deed wat ik moest doen. Haastig deed ik de lamp naast mijn bed aan, zette zachte, romantische muziek op. Ik was er meer dan klaar voor.
Ik was al behoorlijk nat tussen mijn benen, zo opgewonden, zo geil als ik was, toen ik gretig haar blouse uit haar rok over haar hoofd trok, niet eens de moeite nemend om deze los te knopen. Nadat ik haar blouse in de hoek had gegooid, wilde ik, haast wanhopig, haar jonge met kant bedekte borsten grijpen. Ik kom me nog net beheersen, het was een feest om naar haar te kijken zoals ze daar nu stond in de schemerige kamer, met een liefdevolle glimlach op haar mond.
Mijn handen trilden van de zenuwen toen ik de tailleband van haar rok vast nam, en deze langzaam over haar smalle heupen naar beneden trok. Zoals ze daar nu stond, had ik echt een reden om een feestje te vieren. Haar kleine gestalte had de perfecte vormen, die elke vrouw zou willen hebben. Haar roze slip, met rozen-print en bijpassende kanten beha staken af tegen haar zacht roze gekleurde lichaam.
Ze leek nog kleiner toen ze haar schoenen uit schopte. Ik stond daar maar, haar schoonheid te bewonderen. Ze nam een pose aan, bijna onschuldig, met een verlegen blik op haar gezicht. Onschuldig of niet, zij was diegene die dit gedoe was begonnen. Zij was degene die mijn hart in vuur en vlam had gezet. En zij was degen die ik wilde beminnen, deze nacht.
Ze knoopte haar lange blonde haar in een knotje en liet haar handen naar beneden glijden. Ze maakte haar beha los, schoof hem over haar schouders naar beneden en gooide hem bij de rest van haar kleding. Haar borsten, niet veel groter dan een appel, voorzien van tepels, niet veel groter dan een erwt, staken fier vooruit, haast smekend om door mij aangeraakt te worden.
Langzaam, haast plagend, trok ze haar roze slip over haar slanke benen naar beneden, stapte eruit en gooide die met een achteloos gebaar naar de rest van haar kleding.
“Wat vind je ervan?” Vroeg ze, haar handen vooruit stekend alsof ze zich wilde presenteren als een cadeau, wat ze in werkelijkheid ook is, alleen wist ik niet of ze het zelf besefte.
“Mijn God,” slaagde ik erin om als antwoord te geven. Ik zag haar prachtige, klein gespierde lichaam. Ze benam me alle adem die ik nog bezat. Nog nooit had ik zo naar een vrouw gekeken, laat staan bewonderd.
Diana stapte naar me toe en schoof haar armen om mijn middel. “Vind je me mooi? Ik was bang dat je me niet mooi zou vinden,” fluisterde ze zacht.
Als antwoord legde ik mijn handen op haar schouders, mijn vingers danste als vlinders over haar zijdezachte huid, helemaal naar beneden, totdat ik haar zachte, stevige billen bereikte. Met mijn beidde handen kneedde ik haar billen en trok haar tegelijk tegen me aan. Ik voelde haar vrouwelijkheid, toen ze zich tegen mijn dijbeen aandrukte. Een zachte kreun ontsnapte uit haar keel. Ik trok mijn been terug om de spanning weg te halen uit haar schaamstreek. Toen trok ik haar stevig tegen mijn dijbeen aan, maar deze keer duwde ik mijn been naar voren. Ik herhaalde dit enkele keren. Elke keer werd haar gekreun dieper, een beetje harder. Het was het mooiste geluid wat ik ooit had gehoord. Het geluid van een vrouw die volkomen in extase raakt.
Ze gooide haar hoofd achterover en keek me in mijn ogen. “Je kunt daar beter mee stoppen” hijgde ze, en kreunde weer, ”als ik klaarkom verpest ik heel je jurk,” hijgde ze nu dieper.
“Ja, ik weet het,” glimlachte ik tegen haar, en trok haar net iets harder tegen mijn dijbeen.
Haar hoofd viel tegen mijn borsten. Haar voeten kwamen van de grond en wikkelde zich om mijn benen, ik hoefde nu zelf niets meer te doen. Ze bewoog zich als een paaldanseres tegen mijn dijbeen, heen en weer. Haar gekreun werd dieper, intenser.
Weer keek ze me diep in mijn ogen. ”Ik moet stoppen, voordat het te laat is,” fluisterde ze zacht.
“Stop niet, lieverd,” fluisterde ik haar toe, en boog naar haar en kuste haar voorhoofd. “Stop niet, laat het los, laat het maar gebeuren. Je hoeft er slechts aan toe te geven.”
Terwijl ze me aankeek, verstarden haar licht blauwe ogen, haar mond opende zich, haar lichaam begon te trillen, alsof er iets naderde wat ze in de kiem wilde smoren.
Ze kneep me harder dan ik dacht dat het mogelijk was voor een meid van haar omvang, toen ze van binnenuit leek te exploderen. Ze bleef kreunen toen haar sappen in ongecontroleerde golven uit haar kwamen. Ik voelde hoe haar sappen mijn jurk doorweekte en op mijn been stroomde.
Ik voelde hoe haar kracht uit haar lichaam vloeide. Haar grip op mij werd minder, en haar benen gleden langzaam langs de mijne naar beneden.
“Mijn god, ik denk dat het nooit ophoudt,” kreunde ze.
Ik had zoiets nog nooit meegemaakt, het was volmaakt voor haar.
”Ik hou van je” fluisterde ik zacht.” Nog steeds haar billen vasthoudend.
Eindelijk versoepelde haar benen zich helemaal en kon ik haar op de grond zetten voor ze zou vallen.
“Het was heerlijk,” zei ze met een zwakke lach. “Oh nee! Het spijt me. Ik heb je mooie zijden jurk verpest, kijk.” Verontschuldigde ze zich, toen ze naar beneden keek en een grote natte plek zag, precies op de plaats waar ze tegen mijn boven been had gereden.
“Dat maakt niet uit Diana,” antwoordde ik, ”daar is en wasmachine voor.”
“Waarom doe je hem niet uit voordat ik hem helemaal verpest,” fluisterde ze. Haar handen reikte zich om me, ze probeerde de rits van mijn jurk los te maken, maar ik deed een stap terug.
Haar knieën knikten nog van vermoeidheid, ze zakte bijna door haar benen, en ze kon nog net op tijd het dressoir vast pakken.
“Alles goed, schat,” vroeg ik haar en hielp haar naar mijn bed.
“Ja, ik denk van wel. Ik ben gewoon een beetje moe,” zei ze met een glimlach.” Je hebt me echt afgemat.”
“Ik?” Riep ik. “Ik denk dat je alles zelf hebt gedaan.” Ik sloeg de lakens weg.
”En nu tussen de lakens met dat lekkere kontje van je.”
Ze gleed in het bed. Ik moet toegeven, ze zag er geweldig uit, naakt tussen mijn satijnen lakens liggend. Ik ging op de rand van het bed zitten. Haar handen strekte zich uit naar de rits van mijn jurk. Ik draaide me om zodat ze er gemakkelijk bij kon. Nadat ze klaar was, ging ze weer op bed liggen en staarde me aan met die grote glimlach van haar.
“Wil je me niet uitkleden zoals ik bij jou deed?” Vroeg ik. “Je mag het, dat weet je.”
Ze schudde haar hoofd. “Nee, ik heb maanden gefantaseerd om naar je te kijken hoe jij je uitkleedt, en nu dit is de kans om het in het echt te zien.”
Ik stond op en liet de jurk van mijn schouders glijden. Ik hoorde Diana zacht zuchten, toen ze zag hoe groot mijn borsten waren en hoe mijn harde tepels in de dunne stof van mijn beha priemden. Ik laat de jurk op de grond vallen en stap eruit, raap hem op en hield hem onder mijn neus. Ik snoof haar geur op voordat ik hem in de hoek gooide.
Diana ging op de rand van het bed zitten, en ik liep langzaam naar haar toe. Ik stond voor haar neus met alleen mijn beha en slip nog aan. Haar licht blauwe ogen raasde over elke centimeter van mijn lichaam. Ik genoot ervan.
Ik toonde haar mijn rug en voelde hoe ze met trillende vingers mijn beha losmaakte. Ze probeerde mijn borsten te pakken, maar ik stapte weg van haar.
“Nee,” zei ik. “Je moet geduld hebben tot ik klaar ben,” plaagde ik haar en draaide me om. Langzaam trok ik mijn slip over mijn heupen en stapte eruit. Ik stond zo dicht bij haar gezicht dat ik haar warme adem in schaamstreek voelde. Ik zag hoe haar tong over haar lippen gleden.
“Bevalt het wat je ziet?” Vroeg ik zacht.
“Meer dan je denkt, kom dichterbij, kom naast me liggen,” hijgde ze zacht, haar handen naar me uitstrekkend.
Ik schoof tussen de lakens en trok haar tegen me aan, haar mond zoekend met mijn lippen. Ik kuste haar hartstochtelijk. Mijn tong onderzocht elk plekje van haar mond. Ik werd gek toen ze zacht op mijn tong begon te zuigen.
Toen we de kus verbraken ontdekte ik dat ze op me was komen liggen. Haar tengere lichaam, tussen de satijnen en mij, was het meest sexy gevoel wat ik ooit had gevoeld.
“Nu kun je aanraken wat je wilt, Diana,” hijgde ik.
Met een uitbarsting van energie stortte ze zich op mijn tepels en deze hijgend in haar hongerige mond nam. Haar tong danste over mijn harde tepels. Hoe harder ze likte, harder en groter ze werden.
Tussen de sensatie door, die mijn lichaam onderging, voelde ik hoe haar been een weg zocht tussen mijn benen. Maar al te blij haar tegemoet te kunnen komen, spreidde ik mijn benen voor haar. Tot mijn teleurstelling waren mijn tepels plotseling verlaten en schoof ze onder de lakens.
Ze verspilde geen moment. Ik voelde opeens hoe ze haar hijgend gezicht tegen mijn vagina drukte, haar warme adem tegen mijn schaamlippen blazend. Alleen dit al deed me zwaar hijgen, en het werd nog erger toen ze haar tong tussen mijn schaamlippen liet glijden. Zonder waarschuwing drukte ze haar tong zo diep mogelijk bij me naar binnen en begon me op die manier te neuken.
Ik kon alleen nog schreeuwen: “Wat… Oh mijn God!” Mijn vagina leek wel een vulkaan die uitbarstte. Het leek wel of mijn vagina zich binnenste buiten wilde draaien, toen ik klaarkwam.
Ze ging door met haar aanval op mij, haar neus tegen mijn clit wrijvend, haar mond zoog zich vast op mijn vagina. Ze zoog zo hard aan me dat het leek alsof ze me op wilde zuigen.
Ik kon haar horen slurpen en zuigen. Ze zorgde ervoor om geen enkele druppel van mijn stromende sappen te verspillen. Ze slikte, duwde haar tong in me, zoog en slikte weer, opnieuw en opnieuw. Telkens als de krampen zich verminderde, drukte ze haar hoofd strakker tegen me, en drukte haar tong diep in me. De intense trillingen die ik hier van kreeg, zorgde dat ik voor de tweede keer klaarkwam.
Ik heb geen idee hoe lang ze hiermee doorging. De enige manier, die mijn lichaam kon vinden, om aan deze aanval te ontsnappen, was flauw te vallen. En dat was wat er ook gebeurde.
De werkelijkheid keerde terug toen ik de vogels buiten hoorde kwetteren en fluiten. Langzaam opende ik mijn ogen en zag hoe het zachte ochtendlicht zich een weg baande langs de rand van de gordijnen.
Mijn lichaam was uitgeput, bijna gevoelloos. Een beeld van Diana schoot door mijn hoofd. Snel keek ik links en rechts van me. “Godverdomme!” Gilde ik. Diana was er niet. Het hele gebeuren was een droom geweest.
Zoveel gedachten schoten tegelijkertijd door mijn hoofd, en er kwamen er steeds meer bij. Ik probeerde ze te ordenen, maar het lukte me niet. Het leek alsof ik antwoord kreeg van een telefooncentrale, alle lijnen zijn bezet, probeer het later opnieuw.
Tegelijkertijd was ik opgelucht omdat Diana nooit iets over mijn gevoelens voor haar te weten zou komen. Ik had ontdekt dat ik lesbisch was. Ik voelde ook teleurstelling, omdat mijn kleine meid, Diana, niet hier bij me was.
Versuft trok ik de lakens over mijn hoofd, nog niet klaar om een nieuwe dag te ontvangen, een nieuwe eenzame Valentijnsdag.
Ik voelde een kleine beweging onder de satijnen lakens. Ik zat meteen rechtop in mijn bed en sloeg de lakens terug. Wat ik vond, vulde mijn hart met een alles overweldigende vreugde. Een paar fel blauwe ogen keken me aan en ik hoorde.
”Doe die lakens terug, ik wil nog niet opstaan.”
Ik trok de lakens over mij heen en liet me achterover vallen op mijn kussen en voelde hoe Diana zich tegen me aan vleide.
Oh, mijn God, het was geen droom. Ze had de nacht met me doorgebracht. Ze had bij me geslapen. Een prachtig, warm gevoel maakte zich meester van me. Diana was er echt en had me zojuist een prachtigst cadeau gegeven dat ik ooit had gehad, een prachtig Valentijn cadeau.
Ik lag daar voor een paar minuten, toen ik een beslissing nam. Ik trok de lakens weer weg.
“Diana, kom hier liggen!” Fluisterde ik.
Haar ogen openden zich en langzaam kroop ze omhoog, Legde haar hoofd op mijn borsten. Het leek haar favoriete plaats te zijn, en ik had er beslist geen moeite mee.
Zo vielen we samen weer in slaap. Het laatste wat er door mijn gedachte schoot, was dat ik de hele wereld wilde laten weten dat ik van haar hield en als ze het niet aanstond, dan konden ze de pot op.
“Ik hou van je Diana,” fluisterde ik zacht.
Als antwoord nam ze mijn hand vast en kneep er zacht in. Haar ogen lieten een paar tranen los die zich langzaam verspreidden over mijn borsten, lijkend alsof ze een weg zochten naar mijn hart.
Gille
Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. Dank u.
Liefs My
