Het was warm, maar niet té warm. Zwoel. ‘Ja, zwoel, dat is het woord.’ dacht Veronique terwijl ze naast haar beste vriendin Mia op het strand stond te kijken hoe de zon het laatste avondrood met zich mee de Noordzee in trok. Ze draaide haar blik iets naar links, en zag hoe de grijsblauwe irissen van Mia op de horizon gefixeerd stonden. Een licht briesje speelde door haar lange, lichtblonde haar, en haar felblauwe bikini, door het avondlicht donkerpaars gekleurd, begon nu steeds meer naar donkerblauw te neigen. Om haar middel had ze een beige, wollen trui geknoopt. Pas toen de laatste millimeter van de zonneschijf in de branding was verdwenen draaide ze zich naar Veronique toe, een lichte glimlach op haar lippen. ‘Ze geniet hiervan,’ dacht Veronique. ‘Zij geniet van alles, op een manier waarvan ik alleen maar kan dromen.’
Mia was nu bezig de warme beige trui over haar hoofd te trekken. Zijzelf had van te voren al een verschoten T-shirt en spijkerbroek over haar rode bikini en slip getrokken. Haar ogen waren donkerblauw en haar weelderig krullende halflange haar was hazelnootbruin van kleur. Ze was iets kleiner dan haar vriendin, maar omdat Mia over het algemeen als ‘lang’ werd beschouwd kon dat haar niet zoveel schelen. Ze liepen nu verder over het strand, en de branding kietelde af en toe aan hun blote voeten. In de verte zagen zij een stelletje vrijend in de branding liggen. Niets bijzonders, op het strand, en zeker niet in de vakantie, maar toen ze dichter bij kwamen, bleek uit de bevallige lijnen van de twee dat ze geen van beide man waren. Degene met het korte, zwarte haar, die zij vanuit de verte voor een jongen hadden aangezien had haar bovenlijf nu ontbloot, en haar flinke borsten namen elke twijfel over haar geslacht weg. Ze had nu alleen nog een nauwsluitende jeans aan, en ze zat bovenop de ander. Deze droeg alleen nog een lichtbruine bikini die haar eveneens grote borsten omsloot.
“Hm… Twee vrouwen.” Merkte Mia droog op.
“Ja.” Antwoordde Veronique kortaf, terwijl ze probeerde niet al te opzichtig de andere kant op te kijken. “Heb jij je nooit afgevraagd hoe het zou zijn om met een meisje te vrijen?” Vroeg Mia haar vriendin.
“Nee.” Antwoordde Veronique kortaf. Dat was niet waar, ze had er wél eens over nagedacht, meerdere malen zelfs. Maar ze had geen zin om Mia daarvan op de hoogte te stellen. “Het lijkt me dat ze wel veel zullen beffen en vingeren.” Voegde ze er toen aarzelend aan toe.
“Nogal wiedes, dat zou ik ook doen.” Zei Mia ferm. Veronique keek haar vriendin onderzoekend aan. Het was alsof Mia doorhad dat ze geen zin had om hierover te praten en daarom er zo op doorging om haar te plagen. Een glimlach verscheen nu op haar gezicht.
“Zullen we het vragen?”
“Wat?!” Vroeg Veronique net iets te hard. “Nou, hoe het is om met een meisje te vrijen.” Veronique keek haar vriendin ontzet aan. “Dat meen je niet!” Zei ze verschrikt. Mia’s glimlach werd nu iets groter.
“Kom op, ik ga het vragen.” Veronique wist nu zeker dat Mia dit deed om haar te pesten. Mia genoot hiervan, net zoals ze zoeven van de zonsondergang had genoten. Tegenstribbelen had geen zin meer, Mia had haar al bij de pols gepakt en haar halverwege naar het stelletje gesleept.
“Pardon, mogen wij jullie iets vragen?” Riep Mia al met haar aanstekelijke enthousiasme. De vrouw die bovenop had gezeten stond nu op en verschoot iets van kleur. Veronique had nu de kans om de twee dames eens goed te bekijken. Het meisje – ze kon niet veel ouder dan 25 zijn – met het korte haar had een goed figuur, en was minstens even lang als Mia. Twee héle mooie donkerbruine ogen keken eerst Mia, en toen Veronique onderzoekend aan. Het meisje dat onderop had gelegen was mooi, erg mooi. Haar huid was zongebruind, een zeldzaam egale teint, slechts onderbroken door een lichtere streep boven haar dijen die was achtergelaten door een string die zij blijkbaar tijdens het zonnen had gedragen. Haar haar was maar iets lichter van kleur dan haar huid, en haar blauwe ogen keken vriendelijk. Veronique schatte haar langer in dan het andere meisje, en ook haar borsten waren duidelijk groter. Ze was zichtbaar geïrriteerd door de verstoring, maar was gewoon blijven liggen, en leek te nonchalant om echt boos te worden.
“Geweldige timing.” Zei ze op sarcastische toon. Mia leek door die opmerking van haar stuk gebracht, maar als ze al enige schaamte voelde, slikte ze die snel in.
“Mijn vriendin en ik” begon ze, en liet daarbij plagerig de nadruk vallen op ‘vriendin’ “vroegen ons af hoe het zou zijn om met een meisje te vrijen.” Het meisje met het korte haar werd zo mogelijk nog roder, en Veronique bedacht dat zijzelf waarschijnlijk ook een hoofd als een boei zou hebben. Onwillekeurig ging ze achter Mia, staan, om haar schaamte maar te verbergen. Er volgde een stilte, en Veronique zag dat ook Mia een gezicht als een tomaat had gekregen. Het was de schaterlach van het liggende meisje die de stilte verbrak.
“Nou, kom er bij liggen, dan weet je het!” Zei ze vrolijk. Opgelucht giechelden de andere drie ook. “Nee, maar serieus, willen jullie het weten?” Sprak nu het meisje met het korte haar eindelijk. Mia knikte. “Dan moeten jullie het zelf eens proberen.” Sprak ze. “Geloof me, na een keer seks met een vrouw wil je niet meer anders.”
“Nou, schat” begon Mia, “zullen we?” Terwijl ze een arm om Veronique’s middel sloeg. Er zat voor Veronique niets anders op om mee te doen met het spelletje van haar vriendin. “Maar lieveling, wat zal moeders ervan zeggen!?” Riep ze uit. Terwijl de meisjes proestend van het lachen terugliepen naar de camping, verdwaasd nagestaard door het lesbische stelletje, bedacht Veronique dat het met Mia nooit duidelijk wanneer ze serieus was, of gewoon haar vriendin een beetje zat te jennen.
Een kil briesje was opgestoken, en Veronique baalde nu dat ze alleen maar een strak zittend truitje en een spijkerbroek had aangetrokken. Ze hadden geloot, en het was haar taak geweest om eten in te kopen voor vanavond. Mia zou dan koken. Ze was eerst van plan geweest om in haar zwarte badpak naar het dorp gegaan, maar gelukkig had ze dat niet gedaan; de snijdende kou van de wind werd meer dan overtroffen door de blikken die ze toegeworpen kreeg van de grotendeels oudere bevolking van het Vlaamse vissersdorp. Ze keek naar de oude huisjes, en de geplaveide weg, en bedacht dat de mensen hier wel terecht een hekel zouden hebben aan de jonge vakantiegangers die ongetwijfeld voor veel overlast zouden zorgen. Hoewel ze besefte dat de haat niet direct tegen haar was gericht, voelde ze zich toch gekwetst. Als ze met andere meisjes van haar leeftijd was voelde ze zich vaak een non vergeleken met hun. ‘Zoals Mia.’ De gedachte kwam niet onverwacht, maar toch voelde ze zich er ongemakkelijk bij. Ze was al bevriend met Mia sinds de basisschool, en ze wilde eigenlijk niet toegeven dat ze Mia’s gedrag vaak afkeurde. Ze voelde zich zo oud vergeleken met de levenslustige Mia, terwijl Mia een maand geleden al negentien was geworden, terwijl zij nog midden in haar negentiende jaar zat. Maar Mia was anders. Zij genoot. Veronique had vaak over haar vriendin nagedacht, en was tot de conclusie gekomen dat ze een echte genieter was. Ze genoot van alles; plagen, praten, lachen, huilen, seks. Veel seks de laatste tijd. Sinds Mia’s veertiende jaar waren vriendjes een fulltime hobby. Veronique, als haar beste vriendin, werd natuurlijk gebombardeerd met verhalen over alsmaar intiemer wordende ontmoetingen met jongens, en een enkel verhaal over een ontmoeting met twee. Veronique voelde zich hierdoor vaak buitengesloten. Mia koppelde haar wel eens aan iemand, maar dan kwam het probleem dat zij niet kon genieten zoals Mia dat kon. Altijd was er een schuldgevoel, bij een zoen, bij een tongzoen kwam er altijd een zeurderig stemmetje in haar hoofd. ‘Je deelt nu iets heel intiems met iemand waarvoor je niks voelt, en die waarschijnlijk ook niets voor jou voelt.’ Toen ze dat een keer aan Mia probeerde uit te leggen, kreeg ze als advies ‘Niet zo veel denken en jezelf gewoon laten gaan’. Mia bleef ook vragen wanneer ze nou eens zou gaan vrijen, en om van het gezeur af te zijn, had ze op een avond dat ze met een jongen was aan hem gevraagd of hij bereid zou zijn met haar een verhaal te verzinnen over hun zogenaamde vrijpartij. Toen ze alles aan hem had uitgelegd, verwachtte ze half dat hij haar zou uitlachen; haar een ‘frigide trut’ zou noemen. Dat hij het aan de hele school zou doorvertellen. Hij was echter heel aardig. Het was wel niet waar hij op gehoopt had. Maar, een verhaal door Veronique onderstreept zou natuurlijk zijn reputatie ook geen kwaad doen. Ze hadden de hele avond verder gepraat, en ze had gemerkt dat hij best aardig was nu de seksuele spanning tussen hen beiden was weggevallen. Ze had gehoopt dat ze goede vrienden hadden kunnen worden, en dat die relatie zich zou kunnen verdiepen. Maar na die ene avond hadden ze elkaar nooit meer gesproken. Maar Mia was opgehouden met zeuren, en sinds de avond had Veronique geen ‘vriendjes’ meer gehad.
Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe een oudere man op een bankje naar haar goedgevormde kont zat te staren. Ze had genoeg van de akelige sfeer die in dit dorp hing, en ze vluchtte de eerste de beste winkel in. Een belletje rinkelde toen ze de deur dichtdeed. Ze keek eens om zich heen. Ze was in een soort van lingeriewinkel beland, iets wat haar verwonderde, want dit dorp was wel de laatste plek waar ze een lingeriewinkel zou verwachten. Er hing een lekker geurtje in de winkel, merkbaar, maar niet penetrant. Er leek niemand in de winkel te zijn, dus ze nam de tijd om eens rustig rond te neuzen. De winkel was goed voorzien van allerlei soorten bh’s en slipjes, van de meest eenvoudige bh’s die zijzelf ook droeg tot prachtige dure exemplaren, rijkelijk voorzien van kant. Naarmate ze verder de winkel in liep, merkte ze dat het ondergoed ook steeds pikanter werd. Felgroen latex strings, en niets verhullende bustehouders waren hier de norm, en, in een donker hoekje, sm- achtige halsbandjes en leren korsetten. Veronique had geen behoefte om daar te gaan kijken, maar de erotische lingerie was wel interessanter dan het gewone spul wat voorin stond gestald. Haar blik werd getrokken door een interessant setje. Het leken eerst een soort sinaasappelnetjes, maar toen ze aan het donkerblauwe materiaal voelde, bleek het zijde te zijn in plaats van het voor sinaasappelnetjes gebruikelijke nylon. Tussen de draadjes van het netje door zat af een toe een blauw metaalachtig glanzend draadje te zijn geweven. Het setje zou natuurlijk helemaal niets verhullen, en, alsof de ontwerper zich daarvoor had geschaamd, was de vorm ouderwets, het slipje een groot deel van de billen bedekkend, de bh meer een haltertopje.
“Vind je het mooi?” Klonk een stem achter haar. Veronique dacht de stem te al herkennen, en ze wist het zeker toen ze zich omdraaide en in de hele mooie ogen van het lesbische meisje met het korte haar keek. In tegenstelling tot de avond daarvoor was ze nu netjes gekleed, op het truttige af, in een lelijk lichtgroen mantelpakje. Veronique, en inderdaad elk jong meisje van haar leeftijd zou liever een discotheek ingaan in een wollen onderbroek dan over straat lopen in zo’n mantelpakje, en ze had het vermoeden dat dat ook gold voor de vrouw die voor haar stond. Maar als lingerieverkoopster zou ze waarschijnlijk ook te maken krijgen met oudere vrouwen, die dit soort kleding wel op prijs zouden stellen. Bovendien was haar korte, zwarte haar, wat gisteravond ongekamd was geweest, nu netjes gekamd, en was ze mooi opgemaakt. Inderdaad, het mantelpakje leek de enige concessie aan de buitenwereld. Hoewel Veronique zeker wist dat het meisje haar herkend had, was daar uiterlijk niets van te merken, en Veronique hervond nu ook haar tegenwoordigheid van geest.
“Prachtig.” Zei ze eerlijk.
“Eigen ontwerp en fabricaat.” Zei ze met oprechte, en terechte trots. “Wil je zien hoe het je staat?”
“Oh, nee, ik kan dit toch nooit betalen.” Riep Veronique uit.
“Geeft niet, maar zo te zien is het jouw maat, en ik wil ook wel eens zien hoe het je staat.”
Veronique twijfelde. Het was inderdaad een prachtig stuk lingerie, en ze barstte van verlangen om te zien hoe het haar stond. Maar aan de andere kant was er de irrationele angst dat de verkoopster haar probeerde te versieren. ‘Stel je niet aan, Veronique’ vermaande ze in gedachten zichzelf. Dat ze lesbisch is betekent niet automatisch dat ze je aantrekkelijk vindt. En zelfs als dat wel zo is: ze heeft al een vriendin, en je kunt altijd beleefd weigeren als ze iets probeert’.
“Vooruit dan maar.” Zei ze met gespeelde tegenzin. De bruine ogen keken haar lachend aan, en iets in die blik deed haar vermoeden dat deze vrouw precies wist dat ze dat spottend bedoeld had. De winkel had geen pashokjes, maar een kamer van het aanliggende woonhuis deed dienst als paskamer. Veronique keek in de grote spiegel die in de kamer stond, en begon een beetje onwennig aan haar spijkerbroek te friemelen. Het meisje begreep de hint, en maakte aanstalten om de kamer te verlaten.
“Heb je zin in iets fris?” Vroeg ze nog. Veronique schudde haar hoofd.
“Koffie?” Veronique schudde nogmaals van nee. “Ah, rode wijn dan.” Zei ze met een zekerheid die Veronique verbaasde, maar het was inderdaad precies waar ze zin in had. Ze knikte.
“Ik heet trouwens Janhi.” Zei het meisje.
“Veronique” zei Veronique verlegen. Janhi sloot de deur, en Veronique durfde nu eindelijk haar spijkerbroek los te knopen. Belachelijk eigenlijk, bedacht ze, dat ze een lingeriesetje ging passen dat niets aan de verbeelding overliet, maar te preuts was om voor Janhi’s ogen zich uit te kleden. Janhi had tot nu toe niet laten blijken dat ze zich aangetrokken voelde tot Veronique, en als dat wel zo was, wat dan nog? Janhi leek haar best aardig. Niet dat ze zich aangetrokken voelde tot Janhi, maar bang was ze ook niet meer. Veronique was nu volledig naakt, en ze aarzelde even toen ze naar het setje keek. Was het niet te sexy voor haar? Ze had niet bepaald de persoonlijkheid om zoiets moois echt te dragen. ‘Als ik het nu niet aantrek, is de kans klein dat ik ooit weer de in de gelegenheid kom om zoiets te dragen.’ Sprak ze zichzelf streng toe. Voorzichtig trok ze het dunne elastische materiaal van het bh-tje over haar hoofd en armen, en, met haar blik de spiegel vermijdend om de spanning er in te houden, trok ze ook het slipje aan. Ze hoorde achter zich de deur open gaan; Janhi was binnengekomen.
“En, wat vind je?” Klonk het nieuwsgierig achter haar. Veronique richtte zich volledig op, en wierp haar eerste blik in de spiegel. Het effect was duizelingwekkend. Het dunne gaas verborg dan wel niets van haar blik, maar de huid van haar borsten en billen leek wel enkele graden donkerder. Vanuit haar koffiebruine borsten – het resultaat van een middagje topless zonnen met Mia – priemden haar twee donkere tepels trots door het materiaal heen, het donkerbruin mooi contrasterend met het donkerblauw van het setje. Veronique voelde nu dat Janhi er niet naast had gezeten toen ze had gezegd dat het haar maat was. Het setje zat haar als gegoten, of erger nog; het zat haar beter dan alle bh’s en slipjes die ze voorheen had gedragen: het knelde nergens, en gaf precies voldoende ondersteuning aan haar borsten. Nog steeds in de spiegel kijkend leek het Veronique alsof ze enkele centimeters was gegroeid; ze voelde zich een koningin van ijs, met haar trotse blik elk hart wat haar werd toegeworpen doorborend. Janhi was er ook bij komen staan, en uit haar uitdrukking sprak een grote tevredenheid.
“Hoe zit ie?” Vroeg ze.
“Geweldig.” Antwoordde Veronique eerlijk.
“Zou je hem willen hebben?” Vroeg ze nu.
“Ik kan hem denk ik niet betalen.” Begon Veronique, terwijl ze zich het prijskaartje herinnerde.
“Je kunt in natura betalen.” Hoorde ze van achter haar. ‘Oh, nee, nu zal je het krijgen.’ Dacht Veronique, en ze kreeg al visioenen van gedwongen lesbische seks. Maar toen ze zich omdraaide zag ze aan de grijns op het gezicht van Janhi dat het niet was wat ze dacht.
“Het setje staat je goed,” begon ze, “vind je het goed als ik een paar foto’s van je maak?” Ze knikte. “Goed, dan haal ik m’n fototoestel. Ik laat de wijn even dicht, die is nu nog te koud.” Ze zette de wijnfles op de grond, en liep de kamer uit. Veronique bekeek zichzelf nu in de spiegel. Ze had zichzelf nooit als fotomodel gezien, hoewel ze er zeker het uiterlijk voor had. De gedachte beviel haar wel, en ze speurde in de spiegel naar onvolkomenheden in haar uiterlijk; ze zou immers haar hele lichaam ten toon stellen aan vreemden. Ze droeg geen make-up, maar dat had ze nu ook niet nodig; de zomerzon had haar weldadig en egaal gebruind, haar haar iets lichter gekleurd. Haar blik gleed over haar borsten, en ze kon het niet nalaten enige trots te voelen; het ronde tweetal stond in volle glorie vooruit, niet de minste neiging tot hangen. Haar blik ging nu over haar strakke buikje naar haar schaamstreek. Hier was ze minder tevreden over. Haar bruine haar krulde ook daar weelderig, en als ze naakt zou moeten poseren zou het haar niet zoveel hebben uitgemaakt. Maar het krulde nu het slipje uit, en het gaf een enigszins slordige indruk. Op de tafel naast haar zag ze een klein zilveren schaartje liggen. Zou ze het doen? Hoewel ze regelmatig haar benen schoor had ze haar kruis altijd met rust gelaten. Ze keek weer in de spiegel, en besloot dat het voor deze keer maar moest. Ze trok haar slipje iets naar beneden en ging op een van de twee krukken die voor de spiegel stonden zitten. Voorzichtig begon ze te knippen, met de andere hand haar haartjes opvangen. Ze was eerst van plan om alleen de randen korter te knippen, maar na verschillende keren mis geknipt te hebben besloot ze maar alles kort te doen. Het ondeugende gevoel wat ze eerst had gehad toen ze de schaar in haar haartjes had gezet had nu plaats gemaakt voor groeiende onrust; ze maakte het alleen maar erger. Janhi kwam nu binnen, en Veronique voelde zich betrapt als een kind dat koekjes uit de koektrommel steelt. Ze keek echter niet verbaasd, maar schudde haar hoofd toen ze het product van Veronique’s knipkunst aanschouwde.
“Je had kunnen zeggen dat je je haar wilde bijknippen, ik heb hier een tondeuse.” Zei ze vriendelijk, terwijl ze uit een nabij staande kast een grote tondeuse tevoorschijn haalde. Veronique was niet zeker of ze zo’n tondeuse op haar venusheuvel wel zou waarderen, maar Janhi deed alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, en had het apparaat al aangesloten op het lichtnet. Veronique besloot dat het wel zou moeten, aangezien haar schaamhaar er nu niet uitzag, en bewoog haar benen uit elkaar, zodat Janhi er goed bij kon. Deze ging op haar knieën voor Veronique’s kruis zitten, en keek met de geconcentreerde blik van een deskundige naar Veronique’s haartjes, terwijl ze langzaam maar zeker de tondeuse liet naderen. Veronique kneep haar ogen dicht, een onaangenaam gevoel verwachtend, maar toen het apparaat haar raakte merkte ze dat haar vrees voor niets was geweest, want alleen een aangename tinteling ging door haar vel. Pluk na pluk van het haar viel nu op de grond, en weldra was het hele gebied gemillimeterd. Veronique wist niet of ze dit mooier vond dan haar grote bos, maar was wel netter.
“Zal ik het rondom wegscheren.”
“Hm… Wat?” Veronique wist even niet wat Janhi bedoelde.
“Nou, ik bedoel; dat je ook een string aankunt.”
“Mij best.” Zei ze onverschillig. Ze had nooit de neiging gehad om zo’n ding aan te trekken, maar ze bedacht dat als ze toch haar schaamstreek liet scheren door een pot die naaktfoto’s van haar wilde maken, ze maar beter kon zorgen dat het grondig gebeurde. Janhi pauzeerde even om de tondeuse opnieuw in te stellen, en ging toen weer verder met scheren, nu alleen aan de randen. Veronique merkte nu pas dat Janhi haar mantelpakje had verwisseld voor een spijkerbroek met alleen een bh erboven, iets comfortabeler met dit weer. Ze keek nu echter wel recht in Janhi’s flinke decolleté.
“Zo, dat is klaar.” Zei Janhi tevreden toen ze weer opstond. Veronique keek in de spiegel naar het resultaat, en was verrukt; Janhi had alleen het noodzakelijke laten zitten, en alleen een klein driehoekje kort haar ontnam nu het uitzicht op haar spleetje. Ze beroerde met haar hand de kale huid, en het voelde vreemd glad – en veel gevoeliger, besefte ze toen een warme tinteling haar lichaam binnendrong.
“Mooi.” Zei ze tevreden terwijl ze het slipje weer omhoog schoof. Janhi taxeerde haar model zorgvuldig.
“Misschien nog even je haar.” Mompelde ze haast in zichzelf. Veronique keek in de spiegel, en was het daar wel mee eens; Ze had het sinds vanmorgen in een vlecht gedragen, maar door de zeewind was het iets gaan pluizen. “Mag ik het borstelen?” Vroeg Janhi achter haar, op een toon alsof ze een heel intieme vraag stelde – vreemd, aangezien ze zoeven hadden gepraat over halfnaakt poseren en het scheren van schaamhaar alsof het de gewoonste zaken waren. Veronique knikte, en ging op een van de twee krukken voor de spiegel zitten, en Janhi nam achter haar plaats. Even later voelde ze een borstel door haar haren heengaan. Het voelde vertrouwd, en riep herinneringen op aan soortgelijke ervaringen met haar moeder, en later met Mia. Ze had altijd genoten van de gesprekken die ze met hun had gevoerd, en hoewel de thee nu vervangen was door de wijn die Janhi inmiddels voor hen beiden had ingeschonken, had Veronique het gevoel alsof ze Janhi al jaren kende.
“Jij was een van die twee meisjes die gisteren op het strand waren, niet?” De vraag veraste Veronique even, maar ze knikte. “Hoe heet je vriendin?”
“Mia.”
“Ze leek me wel aardig.” Er volgde een pauze.
“En, eh, hoe heet jouw vriendin.” Vroeg Veronique nu beleeft. Een brede glimlach verscheen nu op Janhi’s gezicht, en Veronique zag dat ze haar ogen even neersloeg terwijl haar teint iets roder werd; ze was onmiskenbaar verliefd.
“Nikita.” De naam rolde uit haar mond en Veronique proefde haast de warme gevoelens die het woord vergezelden. “Ze is hier op vakantie, we kennen elkaar pas een week. Ze reist het hele jaar door de zomer achterna, ‘s winters gaat ze zelfs naar Australië. Ze verdient haar geld door op te treden in stripclubs, en in haar vrije tijd surft ze.” In haar toon, die tot nu toe doordrenkt was van bewondering en liefde, druppelde nu wat verdriet. ”Overmorgen gaat ze weer weg.”
“Waarom ga je niet met haar mee?” Vroeg Veronique. “Als je van haar houdt…” Janhi keek haar nu bedachtzaam aan. “Denk je dat ik verliefd op haar ben…?”
“Ik denk het wel.” Zei Veronique. “De manier waarop je over haar praat, je gezichtsuitdrukking… Ik ken de symptomen, ik heb ze vaak genoeg gezien bij Mia.”
Janhi ging door met borstelen, maar in de spiegel kon Veronique zien dat haar ogen gericht stonden op een punt oneindig ver weg. Het was duidelijk dat Janhi even over haar woorden na moest denken.
“Mag ik nu jouw haar kammen?” Vroeg Veronique om de stilte te verbreken. Ze verwisselde van plek, en nu liet Veronique de borstel door Janhi’s haar woelen. Veel was er echter niet te doen voor haar. “Je moet er wat gel in doen.” Begon ze.
“Hm… Nikita zei laatst hetzelfde tegen me. Ik heb wel een pot in huis, maar heb het spul nog nooit gebruikt.”
“Mag ik?” Vroeg Veronique beleeft.
“Natuurlijk. De pot staat in het kastje naast je, bovenste la.” Veronique pakte de pot en begon een flinke klodder van het spul door Janhi’s haar te kneden. Ze had nog geen doel voor ogen, maar genoot ervan om Janhi’s hoofdhuid te masseren.
“Hoe lang ben je eigenlijk al verliefd op Mia?” Kwam het ineens uit Janhi’s mond. Veronique’s mond viel open. Was dit een grapje?. “Wat bedoel je.” Snauwde ze.
“Ik zag het ook in jouw ogen, gisteravond.” Zei ze rustig.
“Ik ben niet verliefd op haar!” Riep ze uit.
“Wat voel je als je bij haar bent?” Kwam het rustige antwoord. Daar wist Veronique niks op te zeggen.
“Voel je je veilig als ze bij je is? Vertrouw je haar, meer nog dan jezelf? Wil je soms dat ze de hele dag bij je kon zijn?” De vragen werden op rustige toon gesteld, maar ze kwamen aan als kogels uit een snelvuurgeweer die zich door het omhulsel van schijnzekerheid dat ze om haar hart had gesponnen heen vraten. Janhi had in de roos geschoten; alles wat ze had gezegd klopte, en leek inderdaad naar verliefdheid te wijzen. “Hé, dat betekent nog niet dat ik… ”
“Wat voel je als ze lacht?.” Onderbrak Janhi haar Nu was ze stil, en voelde alle gevoelens voor Mia die ze half bewust had onderdrukt weer naar boven borrelen.
“Als ze lacht, lijkt het… alsof de hele wereld even zijn adem inhoudt om toe te kijken.” Zei ze nu, en zowel haar oprechtheid als met haar plotselinge liederlijkheid verbaasde haar. “Maar ik heb nog nooit iets seksueels voor haar gevoeld.” Wierp ze tegen. “Ik heb nog nooit lesbische gevoelens gehad. Niet voor haar, niet voor iemand anders.”
“Dat kwam bij mij ook pas nadat ik besefte dat ik verliefd was op een meisje.” Zei Janhi rustig. ”Als ik naar jou kijk, zie ik mezelf, acht jaar geleden.” De realisatie dat met haar spontane bekentenis ineens alles veranderd was drong nu langzaam tot Veronique door. ”Wat moet ik nu doen.” Vroeg ze radeloos.
Wordt vervolgd
Arnulf
