Maand: juni 2022

De finale

Het was gelukkig niet druk op de weg en het rijden bood voldoende afleiding van mijn negatieve gedachten. Makkelijker en sneller dan ik had gedacht, parkeerde ik Luc zijn Golf kort na middernacht voor de ingang van de studentenflat. Aan de manier waarop Luc onmiddellijk alert reageerde merkte ik dat hij zich al die tijd slechts slapende had gehouden.

“Hé, gaat dat zo?” vroeg hij toen ik zonder iets te zeggen wilde uitstappen. “Krijg ik geen kus meer?”

Ik perste mijn lippen stijf op elkaar toen ik bemerkte dat hij de portieren had vergrendeld. Ik kon echter niet ontdekken hoe ik dat ongedaan moest maken. Geen scène. Niet nu. Niet hier.

“Wat wil je nou?”

“De waarheid”, antwoordde Luc. “Kom op, gooi het eruit. Recht voor zijn raap. Wat heb ik je misdaan?”

“Je hebt dat vuile kreng geneukt”, jammerde ik vanuit mijn tenen. “Waar ik bij was nota bene. Zij wel. Maar mij weiger je alsof… Alsof ik een besmettelijke ziekte heb”.

“Aha”, zei Luc raadselachtig. “Dus daar wringt de schoen… Is dat alles?”

Mispunt! Hij had mijn diepste gevoelens gekwetst, me gekrenkt, vernederd en op mijn hart getrapt. En nu durfde hij te vragen of dat alles was.

“Je bent jaloers, is het niet?”

Nou ja, zeg!

“Arrogante zak! Je denkt zeker dat alle vrouwen aan je voeten liggen vanwege je mooie ogen en je lieve glimlach. Nou, mooi niet hoor. Ik niet. Tot vandaag mocht ik je wel, maar meer zit er echt niet in… Jezus, bewaar me!”

“Oké. Als je dat werkelijk meent is het goed. Ik snap alleen niet waarover jij je dan zo druk maakt”.

“Mag ik nou weg?” vroeg ik op vijandige toon.

Nauwelijks een half uur later trilde mijn mobiel op het nachtkastje. Ik aarzelde. Ik was nu echt niet in de stemming om wie dan ook te woord te staan. Het display vermeldde een onbekend nummer. Dat konden ook mijn ouders zijn. Misschien hadden ze me al eerder proberen te bereiken. Door alle rampzalige toestanden had ik mijn gemiste oproepen niet meer gecontroleerd.

“Hallo?”

“Meisje, met mij”.

Luc!

“Laat me met rust”.

“Niet ophangen, Zara! Hang alsjeblieft niet op… Ik wil nog even met je praten als het mag. Tien minuten. Meer niet… Wil je me even binnenlaten?”

Ik zuchtte diep. Waarom was hij teruggekomen? Wat viel er in vredesnaam nog uit te leggen? Ik wilde hem niet meer zien. Het was over en uit. Punt. Basta.

“Ga alsjeblieft weg”, fluisterde ik smekend.

Ik was mijn emoties niet de baas. Ook zonder in de spiegel te kijken wist ik dat ik er ontoonbaar uitzag. Mijn ogen waren rood en gezwollen van het grienen. Rode vlekken in mijn hals. Een brok in mijn keel. Te moe om aan te horen wat hij te zeggen had. Geen energie meer om erover na te denken. Nadenken deed pijn. Mijn hart deed pijn.

“Als je me niet binnen laat kom ik morgen terug. Of overmorgen. Net zolang tot je naar me wilt luisteren… Vijf minuten. Daarna mag je me wegsturen”.

“Geen seconde langer”, stelde ik als eis.

Ik trok snel een slipje aan en een lang oversized T-shirt. Mijn bureaulamp verspreidde een schamel licht in de ruimte. Luc nam plaats op het tweezits bankje terwijl ik tegenover hem op het bed ging zitten. Hij leek nerveus en onzeker. Ik kreeg spontaan een knoop in mijn maag. Had ik hem verkeerd beoordeeld?

“Ik ben niet helemaal eerlijk tegen je geweest”, viel Luc meteen met de deur in huis. Ondanks de koude oorlog die er tussen ons woedde, glimlachte hij zwakjes. “Ik ben al jaren gek op je”.

Ik rolde bijna van mijn bed van ongeloof en verbijstering. Hoe was het mogelijk? Wat een ongelooflijke slijmbal! Wat een leugenaar! Waar haalde hij de fantasie vandaan om me zoiets op de mouw te spelden?

“Maak dat de kat maar wijs, Luc. Ik ben geen klein kind meer. De tijd dat ik nog in sprookjes en in Sinterklaas geloofde ligt al lang achter me”.

“Ik heb nooit tegen je gelogen. Ik heb helaas wel dingen voor je verzwegen. Mijn vrijpartij met Tosca was van tevoren in scène gezet. Ze zat in het complot. Ik moest gewoon proberen of ik je jaloers kon maken. Ik wilde weten of je misschien verliefd op me was. Maar ik had het nooit gedaan als ik had geweten dat je zo fel zou reageren… Sorry”.

Ik had genoeg gehoord. Dit wilde ik niet eens weten. Hij had Tosca bewust geneukt om me uit de tent te lokken. De woorden die dat rechtvaardigden moesten nog worden uitgevonden. Dit was zelfs nog veel erger dan ik tot nu toe had aangenomen.

Baviaan! Lulhannes! Kwal! Mierenneuker!

“Ik hoop meer van je te krijgen dan alleen seks,” zei hij.

“Welke seks?” spotte ik cynisch. “Je dóet het niet eens met me”.

“Maar dat wil ik wel… Mijn god Zara, je hebt geen idee hoeveel moeite het me kost je te weerstaan. Ik heb zelden zo intens naar een vrouw verlangd als naar jou, maar ik wil niet alleen je kut. Ik wil ook je hart. Pas als je mijn gevoelens beantwoordt wil ik je ook neuken”.

“Je bent gek”.

“Misschien wel… Luister, lieve schat. Ik heb in het verleden met tientallen… misschien wel met honderd vrouwen geslapen zonder dat het iets betekende. Van slechts één vrouw heb ik echt gehouden. Lang geleden… Ik wil niet dat je nummer honderd en zoveel wordt in een lange rij oppervlakkige relaties. Je zou mijn nummer twee zijn. Met jou wil ik de liefde bedrijven. Geen lust”.

“Rot op”, was alles wat ik uit kon brengen. “Bespaar me je smoesjes”.

Mooie praatjes. Ik geloofde hem niet. Ik wílde hem niet geloven. Hij kon moeiteloos tien vrouwen aan elke vinger krijgen. Waarom ik? Wat zag hij in mij? Hij wilde me terug als zijn onderdanige slaafje. En daar bedankte ik voor.

Lamlul! Hypocriet! Brulaap! Penis aqua rosa!

Luc stond op en liep naar de deur. Hij aarzelde. Misschien wachtte hij op een reactie. Ik bleef onbeweeglijk zitten. Mijn hart bonkte tegen mijn ribben. Als hij nu maar niet naar me toekwam. Een kus, een simpel handgebaar, een aanraking was op dit moment teveel van het goede. Daarmee zou hij me doen smelten, hem doen vergeven en alles zou bij het oude blijven. Moest ik hem tegenhouden…?

“Flikker op! Ik wil je nooit meer zien”.

Luc boog zijn hoofd. Hij zag verslagen uit. Probeerde hij zijn emoties in bedwang te houden? Ik wist het niet. Ik kon het niet opbrengen me in zijn gevoelsleven te verdiepen. Ik had meer dan genoeg aan mezelf.

“Vergeef me, Zara. Denk er alsjeblieft nog eens over na? Je eigenwijze stijfkop maakt nu iets kapot dat misschien tot iets moois had kunnen uitgroeien.”

“Val dood!”

Die woorden echoden onheilspellend door de kamer. Daarna was het stil. Heel stil.

“Het ga je goed, Zara”.

Hiermee viel de deur achter hem dicht. Ik zat nog steeds als versteend op mijn bed toen ik een hele tijd later de Golf hoorde wegrijden. Ik was verdoofd. Niet in staat tot enige menselijke reactie. Pas tegen de ochtend viel ik in een diepe dromenloze slaap.

<> <> <>

Op maandag was ik nog steeds boos en verontwaardigd. Ik was er heilig van overtuigd dat ik de juiste beslissing had genomen. Iemand als Luc Meesters hoorde niet thuis in mijn leven.

Sukkel! Tyfuslijder! Klojo! Pummel!

Dinsdag sloeg een lichte twijfel toe. Stel dat Luc echt meende wat hij zei, had ik hem dan niet erg onheus behandeld? Moest ik hem niet op zijn minst mijn excuses aanbieden?

Maar ik deed het niet.

Woensdag groeiden mijn twijfels uit tot een gigantische onrust. Tosca had beweerd dat ik een streepje voor had. Als iemand dat kon weten was zij het.

Op donderdag kwam plotseling een andere herinnering bovendrijven, eentje van drie jaar geleden. Luc had beweerd al jaren gek op me te zijn, maar dat had ik zonder pardon onder de noemer ‘bullshit’ ondergebracht. Voor ik het baantje op de schoolzolder kreeg had ik immers nooit langer dan twee minuten met hem te maken gehad, behalve tijdens een sportdag ter afsluiting van de vierde klas. Toen had ik wel degelijk een hele dag met hem opgetrokken.

Mieke en ik waren ingedeeld in zijn team en ik was zo onhandig geweest halverwege de dag een enkelblessure op te lopen. Luc had mijn voet ingezwachteld en steunend op zijn arm was ik vervolgens van de ene naar de andere sportactiviteit gestrompeld om onze ploeg vanaf de zijlijn aan te moedigen.

’s Avonds tijdens de gezamenlijke barbecue had hij zich losgemaakt van zijn collega’s om bij ons te komen zitten. Tot slot had hij zich bij de disco van zijn beste kant laten zien op de dansvloer. Met menig meisje had hij los gedanst, maar míj was hij komen halen voor een slow dance. Vanwege mijn blessure. Op Robbie Williams’ Angels had ik met een kop als een boei vier minuten lang alle ogen op me gericht geweten. Was er toen een vonkje overgesprongen? Als dat zo was had hij me dat nooit laten merken, want na de zomervakantie was alles weer bij het oude. Tot een paar maanden geleden had ik hem nauwelijks meer gesproken.

Ik pakte mijn mobieltje. Ik had dringend behoefte aan onpartijdig advies en er was er maar één die me dat kon geven.

“Hoi Miek, met mij. Heb je effe?”

“Voor jou wel, Zaar”, klonk het vrolijke antwoord van mijn vriendin. “Welke lefgozer heeft je hart nu weer gebroken?”

Dat was zo prettig aan Mieke. Ze had aan een half woord genoeg en voelde altijd haarfijn aan als er wat was. In grote lijnen vertelde ik haar wat er was gebeurd. Alleen de SM verzweeg ik. Met mijn seksuele uitspattingen had zelfs mijn hartsvriendin niets te maken.

Er klonk een diepe zucht aan de andere kant van de lijn.

“Lieverd, ik benijd je. Als iemand mij in dezelfde omstandigheden zou vertellen dat ik zijn nummer twee was en niet nummertje honderd en zoveel, zou ik hem acuut voordragen voor de Nobelprijs voor de liefde”.

“Dus je vindt dat ik het goed moet maken?” Ik stond bijna te juichen.

“Je bent een randdebiel als je het niet probeert”.

Nou, die boodschap was in ieder geval duidelijk.

Na het beëindigen van het gesprek bleef ik naar de GSM in mijn hand zitten staren. Zou ik hem bellen? Een sms sturen? Mailen? Maar wat moest ik zeggen? Wat moest ik schrijven? Alleen ‘sorry’ was zo cliché, zo nietszeggend. Wat had Tosca ook alweer gezegd? Dat Luc een breuk altijd als definitief beschouwde? Als dat waar was zou een lijmpoging niets uithalen, maar ik moest het toch proberen. Ik had immers niets te verliezen.

Het wilde maar geen vrijdag worden. Woelend in mijn bed zag ik de cijfers van mijn klokradio de minuten één voor één bij elkaar optellen. Tientallen keren greep ik naar mijn telefoon. En even zoveel keer legde ik hem ook weer ongebruikt uit handen. Kut! Wat had ik gedaan? Voor het eerst in al die dagen bekroop me het gevoel dat ik een cruciale fout had gemaakt. Ik besefte ineens dat ik zaterdag niet naar school zou gaan. Mijn baantje was ik kwijt. En wat vele malen erger was: hem ook. Ik zou hem niet meer zien. Hij zou geen kat en muis spelletjes meer met me spelen, diepgaande gesprekken met me voeren of lachen om onze eigen uitgekraamde onzin. De verstikkende benauwdheid die op dat moment bezit van me nam, kwam voort uit een allesomvattend gemis. Wat was mijn leven waard zonder Luc? Niet veel.

Na vier uurtjes achter de kassa in de supermarkt en een verplicht college, haastte ik me veel vroeger dan anders naar het station. In de overvolle trein telde ik de kilometers die me nog van Luc scheidden. Geen telefoontje, geen e-mail, geen sms was goed genoeg. Ik wilde hem in zijn lichtblauwe ogen kunnen kijken als ik hem zei wat ik te zeggen had. Ik had nog geen idee wat daarna zou gebeuren, maar ik was op het ergste voorbereid.

Thuis kiepte ik snel mijn vuile was in de wasmand, zocht Luc zijn adres op in de schoolgids van mijn broertje en leende met een smoes het Fiatje van mijn moeder. Het was al bijna avond toen ik met knikkende knieën samen met een andere bewoner het hoge appartementencomplex aan de rand van de stad binnen glipte. In de spiegelwand van de lift keek ik naar mijn eigen reflectie. Mijn schouderlange haren zagen er enigszins verwaaid uit en mijn kledingkeuze was kleurloos. Behalve een kleurloze dagcrème, mascara en roze lipgloss had ik geen make-up gebruikt. Een neutrale outfit had me het meest gepast geleken.

Met het koude angstzweet in mijn bevende handen en gierend van de zenuwen stond ik enkele ogenblikken later voor de donkerblauwe voordeur op de bovenste verdieping. Nadat het schelle geluid van de deurbel was uitgedoofd hoorde ik niets meer. O jee, als hij nou niet thuis was? Misschien had ik mijn komst toch moeten aankondigen. Dom wicht! Wanneer leerde ik mijn verstand te gebruiken?

Een tweede keer drukte ik op de bel. Ik wilde alweer moedeloos omkeren en naar huis gaan toen de deur alsnog openvloog.

“Stijfkopje!”

Luc zijn stem klonk als muziek in mijn oren. Hij zag er moe en tobberig uit, maar er lag een glimlach om zijn lippen. Ik knipperde met mijn ogen en verzamelde al mijn moed. De zorgvuldig gekozen woorden die ik de hele dag in gedachten had gerepeteerd, was ik op slag vergeten.

“Ik… Ik wil je niet kwijt”, stamelde ik schor.

De deur ging verder open. Een hand trok me over de drempel. Het volgende moment bevond ik me eindelijk dáár waar ik het liefste was: in zijn armen.

“Ik jou ook niet”, mompelde Luc in mijn oor. “Ik jou ook niet”.

“Het spijt me, Luc. Ik…” Mijn stem brak.

“Het is al goed, meid. Ik ben blij dat je er bent. Stil maar”.

Zijn mond zocht mijn lippen. Mijn tong vond de zijne. Zijn warme kus smaakte zoet en naar meer. Ik was zo opgelucht dat ik leek te zweven. Wow! Zo’n welkome ontvangst had ik niet verwacht.

In de woonkamer namen we plaats op de zwartleren bank. Mijn bloesje ging uit, meteen gevolgd door mijn beha. Mijn harde tepeltjes lieten niets te raden over welke chemische processen zich in mijn lijf aan het opbouwen waren. Luc kuste de dieproze puntjes en gaf ze daarmee nog een extra zetje. Schrijlings ging ik over zijn benen zitten. Ik schoof zijn T-shirt omhoog en trok het over zijn hoofd. Met mijn puntige nagels trok ik rode krassen in zijn huid vanaf zijn hals tot boven zijn broekrand. Als er nog meer vrouwen in zijn leven waren zou hij de komende dagen iets uit te leggen hebben.

“Is er nog iets dat je van me wilt weten voordat ik je de mijne maak?”

De zijne… Ik! Enkel door zijn woordkeus deed hij de sappen tussen mijn schaamlippen samenstromen.

“Dat weekend toen je me opscheepte met Job…”

“Was ik gewoon thuis”, vulde Luc aan. “Net als komend weekend. Dan haal ik mijn dementerende vader op.”

Daarmee verdwenen mijn laatste twijfels en achterdocht. Net zoals mijn riem. Op mijn beurt trok ik ook zijn riem uit zijn broek. Tegelijkertijd schopten we onze schoenen uit.

“Nog één ding”, zei ik. “Die sportdag een paar jaar terug. Je hebt me toen moedwillig onderuit gehaald, is het niet? Mijn blessure was geen ongelukje”.

Vergiste ik me of kleurden zijn wangen rood? Betrapt!

“Ik schaam me diep”, bekende Luc. “Ik hoopte dat mijn misdaad je was ontgaan. Het was namelijk de enige manier om lijfelijk contact met je te maken zonder argwaan te wekken”.

“Waarom…? Waarom ik?”

“Ik kon niet om je heen. Je maakte een enorme indruk op me. Ik vond je een heerlijke goedlachse babbelkous. Zo sprankelend, bruisend en spontaan. Zo helemaal jezelf… Maar wat me daarnaast ook fascineerde was dat er toen al een slavinnetje in je schuil ging. Zoals je aan sommige jongens kunt zien dat ze nooit op meisjes zullen vallen, zo zag ik aan jou dat een vanille relatie je geen voldoening zou geven”.

“Echt waar?”

Ik was verbluft. Was dat aan me te zien? Toen al? Tjonge!

De knoop en de rits van mijn kniebroek moesten eraan geloven. Luc zijn vingers verkenden vrijpostig de rand van mijn slipje.

“Na die sportdag probeerde ik je uit mijn hoofd te zetten”, ging Luc verder. “Ik had mijn verantwoordelijkheden als leraar. Een relatie met een leerling was uit den boze. Zelfs een onschuldige kus had me mijn baan kunnen kosten. Bovendien was je pas zestien. Je eerste ervaringen op het liefdespad moest je opdoen met leeftijdgenoten, niet met zo’n perverse kerel als ik. Maar…”

“Maar wat…?”

Ik opende zijn gulp. Zijn harde pik pulseerde achter de stof van zijn boxer. Een vochtig plekje tekende zich af. Met mijn rechterhand betastte ik de contouren. Luc zuchtte.

“Maar wat ik ook deed, elke poging je uit mijn gedachten te bannen was slechts van tijdelijke aard. Je bleef hardnekkig in mijn hoofd rondspoken.”

Luc duwde me voorzichtig van zich af zodat hij de broek van mijn billen kon trekken. Het slipje nam hij meteen mee in de richting van mijn enkels. Gewillig stapte ik uit mijn kleren. Eigenhandig verwijderde ik mijn oorbellen, armband en horloge.

“Je eindexamen moest de verlossing brengen”, vervolgde Luc. “Ik was ervan overtuigd dat ik je kon vergeten als je eenmaal uit beeld was verdwenen. Ongeveer tegelijkertijd leerde ik Tosca kennen. Met haar had ik een bijna perfecte SM relatie. Het ging zo goed dat ik even geloofde dat het ook buiten het bed wel zou klikken, maar al gauw bleek dat we elkaar verder niets te vertellen hadden. Onwillekeurig dook je weer vaker op in mijn geheugen”.

Ik knielde voor hem neer en ontdeed hem op mijn beurt van zijn laatste kledingstukken. Zijn pik sprong enthousiast tevoorschijn. Zachtjes kuste ik de schacht en likte de druppels van zijn eikel. Voordat ik verder kon gaan hield Luc me tegen. Met lichte dwang duwde hij me achterover op het hoogpolige tapijt.

“Ik heb lang gezocht naar een aannemelijke reden om je te benaderen. Tenslotte kon ik je niet vragen of je misschien zin had in een SM spelletje. Bovendien was het niet ondenkbaar dat jij je Meester intussen had gevonden”.

Luc kwam naast me op de grond liggen. We kusten langdurig terwijl onze handen het lichaam van de ander streelden. Ik voelde zijn lippen op mijn borsten, mijn buik, mijn heuveltje, mijn lipjes. Uitnodigend spreidde ik mijn dijen. Vanavond zou het eindelijk gaan gebeuren. Alles wees erop. Er waren geen redenen meer om het niet te doen. Ik hoefde er niet meer om te vragen, te bedelen of te smeken. We zouden samen de liefde bedrijven, teder of onstuimig. Nu of straks. We wisten beiden dat ik zijn appartement niet zou verlaten voor we de spijkers uit de muren hadden geneukt.

“De rest weet je”, besloot Luc zijn verhaal. “De Jezuïeten kwamen plotseling met hun papieren zooi. Het schoolbestuur wilde per se dat iemand zich erom zou bekommeren, maar geen enkele leerkracht voelde ervoor zijn vrije tijd hieraan op te offeren. Ik ook niet. Maar toen ik via de vader van Mieke hoorde dat je een bijbaantje op zaterdag zocht, deed zich een unieke kans voor die ik niet kon laten liggen. En wie weet, misschien kon ik je overhalen tot een spelletje… Ik stelde het schoolbestuur voor dat ik de troep op zolder wel zou uitzoeken, mits ik een student mocht inhuren om me te assisteren. En ik eiste op zaterdag toegang tot het gebouw. Het verbaast me nog steeds dat ze akkoord gingen”.

“Wat maakte je zo zeker dat ik dit baantje ook zou nemen?”

“Het chronisch geldgebrek van elke student”, antwoordde Luc ad rem. “Ik bedong een bovengemiddeld uurloon vanwege het hoge saaiheidgehalte van het werk. Dat had je ergens anders niet gekregen”.

“Saai?” glimlachte ik. “Ik heb me geen minuut verveeld”.

“Maar niet dankzij de Jezuïeten”.

Er viel plotseling een doodse stilte. We keken elkaar aan. Woorden waren overbodig geworden. Onze ogen spraken boekdelen. Dit was het moment waarop we beiden zo lang hadden gewacht. Het ging gebeuren. Nu meteen. Zonder blinddoek. Zonder boeien. Zonder klappen. Zonder pijn. Zonder angst. Zonder vernedering. Ik had me dit anders voorgesteld. Waar bleef mijn Meester?

Luc knielde tussen mijn benen. Hij pakte mijn enkels en plaatste ze tegen zijn schouders. Hij kuste en likte mijn tenen terwijl hij mijn voetzolen vakkundig masseerde. Ik had nooit geweten dat ik daar zo gevoelig voor was. Ik kreunde verheerlijkt bij die verwennerij.

Het bloed stroomde in toenemende mate naar mijn kruis. Mijn schaamlippen zwollen zodanig dat ze verder van elkaar weken en een deel van hun glinsterende inhoud prijs gaven. Mijn kutje verheugde zich jubelend op het betere neukwerk. Melkachtig vocht drupte via mijn bilnaad op het tapijt.

“Hete bliksem”, mompelde Luc toen zijn vingers in vogelvlucht de toegang tot mijn schoot inspecteerden.

“Doe het!” verzuchtte ik hees toen ik zijn stijve lid tegen mijn billen voelde kloppen.

“O? Wie deelt hier de lakens uit?”

“Jij”.

“Wie…?” klonk het streng.

Ah! Eindelijk!

“U, mijn Meester. U beveelt en ik gehoorzaam. Vergeeft u mijn brutaliteit”.

“Dat klinkt al beter, Saartje. Vertel me nu maar eens hoe groot je verlangen is”.

“Onmetelijk Meester. Ik…”

Mijn stem weigerde spontaan dienst toen het topje van zijn eikel zich meldde bij mijn poortje.

“Ben je er klaar voor?”

Voor het eerst beantwoordde ik die vraag met een volmondig ‘ja’.

Luc boog zich over me heen en plaatste zijn handen over mijn polsen. Mijn voeten bevonden zich nog steeds tegen zijn schouders. Langzaam voelde ik hem in me glijden. Toen zijn harde lul het volgende ogenblik mijn kut volledig vulde hield ik het al niet meer.

“Ik… Ik… Ik…”, hakkelde ik op het ritme van zijn stoten. “Ik kom…!”

Eén.

“Hier moeten we toch iets aan doen”, plaagde Luc. “Ik dacht dat alleen mannen last hadden van te weinig uithoudingsvermogen. Dat wordt oefenen, Saartje. Véél oefenen”.

Dat klonk veelbelovend.

“Graag Meester”, lispelde ik.

Ondertussen neukte hij in een rustig tempo verder. Niet hard, maar stevig genoeg om me in weinig tijd weer op weg te helpen.

“Geniet nog maar even van je vrijheid”, sprak Luc met een licht dreigende ondertoon in zijn stem. “Nu kun je nog bewegen… nog kijken… nog praten… Straks niet meer… Want je snapt toch wel dat ik je onacceptabele gedrag van afgelopen week, niet ongestraft kan laten?”

Onmiddellijk schoot de hoeveelheid adrenaline in mijn bloed omhoog. Mijn hart begon heftiger te slaan en ik ging automatisch sneller ademen. Ik likte langs mijn lippen. Mijn mond was kurkdroog.

“Daarvoor ben ik hier, Meester”.

“Ik zal je belonen omdat je bent gekomen… Maar je bent wel vijf dagen te laat… Vijf slapeloze nachten heb je op je geweten …”

Ik twijfelde geen moment aan die bewering. De donkere kringen en wallen onder zijn ogen onderstreepten zijn gelijk.

“Dat weet ik, Meester. Ik heb gefaald en ik heb u teleurgesteld. Daarvoor wil ik graag boeten… Ik zal… Ik zal uw straf als een nederig subje ondergaan”.

Ik hoorde Luc tevreden grommen toen mijn kut zich opnieuw pulserend om zijn pik samenkneep.

Twee.

“Goed… Als mijn zaad straks uit je kutje druipt, nemen we even pauze… Even wassen… Even plassen… Wat drinken… En in jouw geval ook zeker iets eten”.

Oeps! Luc had geleerd van zijn fouten. Ik niet. Behalve een snelle vette hap rond lunchtijd had ik geen vast voedsel meer gehad.

“Daarna neem ik je mee naar de slaapkamer”, ging hij onverstoorbaar verder. “Maar het bed zul je niet voelen… De polsbanden ken je… De blinddoek ook… De gag in je mond is nieuw”.

Ik vond alles best, zolang hij maar doorging met neuken. Nu bleek pas echt hoeveel meer ervaring Luc had in het liefdesspel ten opzichte van al mijn vorige vriendjes. Wat Luc in me teweeg bracht was pure magie. Mijn seksdrift werd zo hemelhoog opgedreven dat ik het gevoel had moeiteloos een hele serie orgasmen achter elkaar te kunnen bereiken.

“Je weet ook hoe het is om aan je armen te worden opgetakeld… De eerste keer mocht je je benen nog zedig tegen elkaar houden… Nu niet… Je voeten gaan minstens een meter uit elkaar”.

De suggestie van zijn woorden hadden een sensationele uitwerking op me. Ik was niet gewend het scenario van tevoren voorgeschoteld te krijgen, maar het was onvoorstelbaar intrigerend. In mijn verbeelding was het al zover. Mijn lijf reageerde alsof ik het op dat moment al onderging.

“En dan?”

“Dan ga ik kijken hoeveel wasknijpers op je tietjes en kut passen… Een paar gewichtjes aan je tepels en je lipjes kun je misschien ook wel waarderen”.

Zeker weten. Het leek me o zo pijnlijk. En dus supergeil. Mijn buik kromp ervan samen. En niet alleen mijn buik. Ook in mijn kut kondigden zich de roemruchte spiertrekkingen aan.

“O nee”, kermde ik. “Ja…Nee… Jaahaa!”

Drie.

Luc trok zijn pik even terug en liet me uitblazen.

“Wil je nog weten hoe het sprookje verdergaat?”

“Ja”, pufte ik. “Ja natuurlijk, Meester”.

“Ken je die spuitjes waarmee je een insectenbeet kunt uitzuigen?” vroeg Luc.

Die kende ik inderdaad.

“Daarvan krijg je er straks eentje op je klit… Daarmee zuig ik je knopje vacuüm… En als het dan heel gezwollen en overgevoelig is geworden… ga ik je likken”.

“Meester…O! Ik kan niet wachten…”

“En daarna” “Daarna ga je iets heel anders beleven…” “Ik ga je oprollen als een rolmops…” “In die houding bind ik je vast tot je geen vinger of teen meer kunt bewegen…” “Je kutje en mooie kontje blijven bloot en beschikbaar voor me…” “Vooral dat kontje gaat kermis vieren”.

“Hhmmm… Gaat u me ranselen, Meester…?”

“Ja Saartje… Ik ga je billen bont en blauw kleuren… Maar niet met een zweep of cane… Dat zou te makkelijk zijn… Je gaat met mijn blote handen kennismaken… En met mijn tanden”.

“Au!”

Om zijn woorden kracht bij te zetten kneep hij even venijnig in mijn billen. Net voordat ik een vierde keer kon klaarkomen trok hij zijn pik uit me terug. Weer kuste hij mijn voeten en trok met zijn tong vervolgens natte sporen over mijn benen.

Ik lag nog steeds dubbel gevouwen met mijn knieën tegen mijn tietjes toen Luc mijn kont stevig begon te kneden. Hij boog zijn gezicht naar mijn kruis en slurpte de sappen uit mijn kut om daarmee mijn bilnaad verder te bevochtigen. Als klap op de vuurpijl voelde ik het puntje van zijn tong masserend over mijn sterretje bewegen.

Ik trilde en sidderde ongecontroleerd bij die behandeling. Niemand had ooit mijn aarsje gelikt. Ik betwijfel trouwens of ik het zou hebben toegelaten. Maar het voelde zo huiveringwekkend lekker dat ik er bijna van klaarkwam. Helaas wist Luc dit op het nippertje te voorkomen.

“Je mag één keer raden wat de grote finale wordt”, fluisterde hij raadselachtig.

Het was niet zo moeilijk om zijn toespelingen met elkaar te combineren en zijn strategie te doorzien. Maar zijn plannetje boezemde me meteen ook angst in.

“Toch niet weer?” jammerde ik klaaglijk. “Je weet dat ik dat niet wil”.

“Toch wel… En deze keer ga ik je echt nemen… Helemaal… Tot het bittere eind”.

“NEE! Niet neuken… Niet in mijn kont!”

“Saartje! Saartje toch. Niet zo eigenwijs… Zo rampzalig vond je het de vorige keer niet eens”.

Dat was waar, maar toen had hij me ook ontzien. Het was zo snel gegaan dat ik het nauwelijks had beseft. Alleen de zeurende napijn had me eraan herinnerd dat het daadwerkelijk had plaatsgevonden.

“Vertrouw me nou maar”, benadrukte Luc. “Je kent me goed genoeg om te weten dat jouw genot ook mijn genot is. Geloof me, voor het gebeurt heb ik je zó geil dat je me erom smeekt”.

“In je dromen misschien”, volhardde ik hardnekkig.

“Wedden…? Als je mijn instructies precies opvolgt, wil je die ervaring voortaan niet eens meer missen”.

Ik had er weinig vertrouwen in, maar Luc had al vaker mijn ongelijk bewezen. Waarschijnlijk zou het vandaag niet anders zijn. Tijd om er verder over in discussie te gaan gunde hij me in elk geval niet. Hij beukte zijn stijve op dat moment weer hard in mijn kut terwijl zijn vingers zich in mijn borstjes klauwden. Geleidelijk voerde hij zowel het tempo als de intensiteit van zijn stoten op tot ons samenspel een pornogehalte van het hoogste niveau bereikte.

Toen hij enkele ogenblikken later zijn miljoenen spermazaadjes tegen mijn baarmoedermond afschoot, snotterde ik tegelijkertijd mijn volgende orgasme uit. Goddelijk!

Vier.

Daarna maakte Luc stuk voor stuk al zijn beloften waar.

<> <> <>

Enkele weken later verzamelde ik mijn spullen, zei mijn kamer in Nijmegen op en trok bij Luc in. Vanaf dat moment pendelde ik dagelijks naar college op en neer. We wilden geen tijd meer verloren laten gaan.

We zijn nu enkele jaren verder en Luc en ik zijn – soms tot veler verbazing – nog steeds een gelukkig stel. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om mijn lijf, liefde en leven met hem te delen. Andersom ook niet. Hij draagt me op handen en leest elke wens van mijn gezicht, al lijkt dat misschien tegenstrijdig met de sporen die zijn geweld soms op mijn lichaam achterlaten. Toch zou ik het niet anders willen. Luc is niet alleen mijn Meester. Hij is ook mijn soulmate, mijn engel, mijn duivel, mijn alles…

The End

© Fanny

Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. Dank u.

Liefs My

De SM club.

Spannend was het zeker. Luc introduceerde me in een SM club waar hij regelmatig kwam. Ik vond het behoorlijk angstaanjagend. Welk onheil stond me hier weer te wachten?

Bij binnenkomst kleedden we ons eerst om. Slaven moesten nagenoeg naakt, legde Luc uit. Ik kreeg de pols- en enkelbanden om waarmee ik intussen al aardig vertrouwd was geraakt. Aan dit setje werden nu ook een halsband en een brede riem om mijn taille toegevoegd. Deze laatste werd zo strak aangetrokken dat het mijn ademhaling enigszins bemoeilijkte. Via een ketting werd ik daarna met Luc’s arm verbonden.

“Dan kun je er niet tussenuit knijpen”, grapte hij.

Ik kon er niet om lachen.

Ook Luc ging in stijl gekleed. Strakke leren broek, zwart mouwloos vest met veel ritsen en kettinkjes. Daaronder droeg hij niets. Hij gespte eveneens leren armbanden om zijn armen, maar het verschil met mijn boeien was dat die van hem nergens aan vastgemaakt konden worden. Hij zag er nu echt uit als een BDSM Meester in de ware zin van het woord. Als ik hem niet anders had gekend zou ik hem vermoedelijk bedreigend hebben gevonden. Maar vanavond ging de dreiging niet van hem uit, maar van de setting waarin we ons bevonden.

Luc controleerde nog eens of mijn halsband niet te strak zat.

“Klaar?”

Ik haalde mijn schouders op. Ik haatte die vraag. Zou ik ooit ergens klaar voor zijn als ik niet wist wat er boven mijn hoofd hing?

“Luister schat”, stelde Luc me gerust. “Zolang ik in je buurt ben kan je niks overkomen. Daar zorg ik voor. Het is je eerste bezoek aan deze tent, dus ik stel vandaag niet teveel eisen. Je gaat rustig bekijken wat er zoal mogelijk is. Ik dwing je nergens toe, maar als je iets wilt uitproberen hoef je het maar te zeggen. Afgesproken?”

Ik knikte bedeesd.

“Je gedraagt je onderdanig”, drukte hij me nogmaals op mijn hart. “Je kijkt geen Meesters in de ogen, je praat niet zonder toestemming en je houdt je handen op je rug. Bij wijze van uitzondering laat ik je handen vrij, maar het is niet verstandig misbruik te maken van dat privilege. Zodra je jezelf van mij losmaakt mogen andere Meesters zich met je bemoeien. En ik verzeker je dat ze niet allemaal zo aardig en begripvol zijn als ik”.

Ik peinsde er niet over ook maar een meter van zijn zijde te wijken en dat vertelde ik hem ook. Ik voelde me hier niet echt op mijn gemak en Luc betekende mijn enige houvast. Ik zou wel gek zijn me van hem te willen bevrijden.

Met Luc zijn hand losjes op mijn schouder betraden we de club, die in een voormalig hotelletje was gevestigd. Beneden waren grote gezamenlijke ruimtes waar gelijkgezinden elkaar konden ontmoeten en vrijblijvend contacten konden leggen. Ook was er een grote zaal waar slaven publiekelijk werden vernederd, geslagen en gebruikt. Op de bovenverdiepingen bevonden zich privé kamers waar hetzelfde gebeurde, maar dan in besloten kring.

Ik keek mijn ogen uit in dit bonte gezelschap. Voor het eerst zag ik ook mannelijke slaven aan de leiband van hun Meester of Meesteres. Tot nu toe had ik het begrip ‘sub’ volkomen klakkeloos met mezelf geassocieerd en daarom onterecht aangenomen dat het altijd hetero vrouwen betrof. Maar niets was minder waar. Onderdanige mannen, zowel in een homo als hetero relatie, waren hier zelfs in de meerderheid. Op de één of andere manier had ik met ze te doen. Waarschijnlijk kwam dit voort uit een traditioneel vooroordeel. Bij mannen verwachtte ik wel macho gedrag, maar geen nederigheid. Ik moest nog veel leren.

Mijn eerste kennismaking met de club was even schokkend als confronterend. Volgens Luc zou ik mezelf herkennen in de andere slaven, die soortgelijke gevoelens en verlangens zouden bezitten als ik. Maar dat was maar gedeeltelijk waar. Er speelden zich dingen af die ik mezelf echt niet zag doen. Mensen in kleine kooien, ondersteboven hangend met hun hoofd naar beneden of langdurig onder water gedwongen met enkel een dun rietje in hun mond om te ademen. Ik had nog net teveel eigenwaarde om me daartoe te willen verlagen.

Aan de andere kant zag ik ook situaties die me nieuwsgierig maakten. Er lag een vrouw aan de voeten van haar Meester in een ingewikkelde bondage, die haar belette ook maar één vin te verroeren. Ze was geblinddoekt, had een gag in haar mond en een koptelefoon op haar oren. Ik huiverde bij de gedachte hoeveel stress dit bij haar teweeg moest brengen. Maar dat ze het zelf allerminst onprettig vond bleek uit de glinstering tussen haar benen. Ze was druipnat.

Even verderop hingen er enkele slaven aan muren en plafonds in vreemdsoortige constructies van kettingen, riemen en touwen. Er vond een gangbang plaats en een in scène gezette verkrachting. Iemand likte ijverig de tenen van zijn Meesteres. Er waren pijnbanken, gynaecologenstoelen, kruisen, maar ook eenvoudige bedden, banken en krukjes. En natuurlijk een uitgebreid scala aan kleinere attributen waarmee pijn en genot kon worden toegebracht.

Intussen werd Luc door velen begroet als een goede vriend. Enkele vrouwen kusten hem vertrouwelijk op de wang of op de mond. Ik begreep uit de opmerkingen dat hij met tenminste twee van hen ooit een korte relatie had gehad.

“Luc!” hoorde ik plotseling een vrouwenstem roepen. “Het werd hoog tijd dat jij je hier weer eens liet zien”.

Er kwam een jonge vrouw naar ons toe. Ik was niet groot, maar zij was nog minstens een halve kop kleiner. Ze had lang donker haar, een tenger figuur, in verhouding grote borsten en was gekleed in een nauwsluitende zwarte catsuit die haar lichaam weliswaar bedekte, maar verder niets te raden overliet. Ik schatte haar een jaar of vijf ouder dan ik.

Ze sloeg haar armen ongegeneerd om Luc zijn nek en begon hem uitgebreid te tongzoenen. En hij – de slapjanus – liet dat zomaar toe, zich niet storend aan mijn aanwezigheid. Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Wat had dit te betekenen? Moest ik dit normaal vinden? Ik wendde mijn blik af om het schouwspel niet te hoeven gadeslaan. Tevens wilde ik voorkomen dat aan mijn gezicht af te lezen was hoe ik hierover dacht. Walgelijk.

Even later werd ik voorgesteld aan Tosca. Zoals haar naam en uiterlijk al deden vermoeden was ze van Italiaanse afkomst. Ik wist meteen dat ik haar niet mocht en iets zei me dat dit gevoel wederzijds was.

Luc vertelde dat Tosca langere tijd zijn slavin was geweest, maar ze was op een gegeven moment geswitcht. In de rol van Meesteres voelde ze zich beter en dat was meteen ook de reden waarom de relatie met Luc was beëindigd. Maar intuïtief merkte ik dat de oude gevoelens nog niet helemaal waren uitgeblust.

De felle donkere ogen van Tosca namen me van top tot teen in zich op. Doelbewust zette ze de aanval in.

“Ze worden wel steeds jonger, hè?”

1 – 0

“Misschien word ik wel steeds ouder”, reageerde Luc ad rem.

1 – 1

“Kleine tietjes heeft ze”.

2 – 1

“Ze zijn groot genoeg, en trouwens… Ik zie dit liever dan die hangende memmen van jou”.

2 – 2

Ik stelde met een duivels genoegen vast dat de voorgevel van Tosca de potloodtest inderdaad niet doorstond. Maar voor zover Luc zijn laatste opmerking haar had geraakt, nam ze het sportief op.

“Nou, ik ga weer even bij mijn subje kijken. Hij hangt hier ergens te bengelen”.

Rust?

Tosca droop af. Ik hoopte vurig dat ze ons verder met rust zou laten maar ik vreesde tevens dat dit een illusie was. Vooralsnog was de wedstrijd onbeslist, maar de tweede helft moest nog komen.

“Kom”, zei Luc. “Er is een nieuwe attractie bijgekomen. We gaan even kijken”.

De nieuwe attractie bleek een heuse slangenkuil te zijn waarin een persoon – meestal een naakte sub – geblinddoekt en met spreidstangen tussen handen en voeten werd neergelaten zodat de aalgladde beestjes langs het lichaam omhoog konden kronkelen. Een aanwezige man in overall, die vermoedelijk de verzorger van de dieren was, bevrijdde de subjes weer van hun kruipende belagers zodra dat werd gewenst.

Ik had met één oogopslag gezien dat de slangensoort, die zich in grote getale in de kuil bevond, er weliswaar angstaanjagend uitzag maar net zo gevaarlijk was als een doorsnee tuinworm. Toch wel handig om een broertje te hebben die meer dan gemiddelde belangstelling had voor reptielen. Ongemerkt had ik ook iets van zijn passie opgestoken.

Maar de arme kerel die zich in de kuil bevond op het moment dat Luc en ik naderden, had die kennis blijkbaar niet. Hij schreeuwde het uit van angst. Een volgend slachtoffer sprak binnen een minuut het stopwoord uit. En ook nummer drie en vier bleken helden op sokken. Dat kon ik beter. Véél beter. Ik popelde zelfs om het te mogen meemaken.

Ik keek Luc aan toen er aan de toegestroomde toeschouwers om nieuwe kandidaten werd gevraagd.

“Mag ik?”

“Jij?” schrok Luc. “Dat meen je niet”.

Zijn gezicht betrok. Op zijn armen verscheen plotseling kippenvel. De knokkels op zijn handen, die op dat moment de omheining rond de kuil vast hadden, waren wit. Ik deed alsof ik het niet zag, maar moest een binnenpretje onderdrukken. Mijn Meester was dus niet op alle gebieden even ongenaakbaar.

“Jawel. Ik mocht toch iets uitproberen zei je?”

Het was aan Luc zijn gezicht af te lezen dat mijn wens hem niet beviel. Hij wilde protesteren, maar bedacht zich.

“Als je echt denkt dat je het aankunt”.

“Eitje”, lachte ik.

Die lach bleef op mijn gezicht gebrand, ook toen ik even later met mijn voeten tussen de krioelende slangen stond en de eerste glibberige diertjes langs mijn benen begonnen te kruipen. Ik blaakte van zelfvertrouwen. Ik hoorde aan het toenemende geroezemoes dat steeds meer mensen zich om de kuil verzamelden. Van achter mijn blinddoek glunderde ik. Dit was mijn moment. Mijn triomf.

Al met al duurde dit naar schatting een paar minuten. Toen werd het opeens stil om me heen. Té stil.

Ik merkte dat de verzorger bezig was de adders te verwijderen. Eén voor één werden ze van mijn lijf en van de grond geplukt. Omdat niemand de moeite nam om mij uit mijn benarde positie te verlossen, kreeg ik het benauwde voorgevoel dat er meer stond te gebeuren. Maar wat?

De spanning steeg. Ook zonder iets te zien was dat haarfijn merkbaar. Het rumoer in mijn publiek werd sterker. De onrust nam toe. Ik hoorde mensen druk fluisteren. Toen er een scharnier piepte slaakte een paar vrouwen verschrikte kreten. Was dat Luc die ik hoorde vloeken? Wat was hier in vredesnaam aan de hand?

Het volgende ogenblik werd voorzichtig iets om mijn nek gelegd. Ik pieste bijna langs mijn benen van angst toen ik besefte wat het was. Dit was een échte slang. En geen kleintje ook. Het beest woog een paar kilo. Ik hoorde hem vervaarlijk sissen toen hij zich om mijn lichaam heen nestelde.

Please god, geen gifslang, bad ik in stilte. Maar zoveel risico zou de club waarschijnlijk niet willen lopen, bedacht ik toen. Het was wel de bedoeling dat iedereen gezond en wel weer naar huis zou gaan, anders konden ze de boel wel sluiten. Dus gokte ik erop dat mijn onaangename gezelschap bestond uit een wurgslang. Een Boa Constrictor misschien? Ook geen aardig beestje, maar voor mensen vrijwel ongevaarlijk. Maar toch… Helemaal gerust was ik niet. Wat zou ik doen? Stoppen…? Nee, ik wachtte de ontwikkelingen nog even af. Hoe vreemd het ook moge klinken, de alles verterende angst maakte me ook godsgruwelijk geil.

Opnieuw hoorde ik de omstanders reageren op… Ja, waarop eigenlijk? Ik kreeg het zó Spaans benauwd dat ik bijna flauwviel. Toch niet nog meer van die engerds? Eén slang was toch echt alles wat ik hebben kon.

Er klonk een klaaglijk gepiep, zoals van een muis. Of was het een rat? Nee toch. Getverderrie! Gingen ze mijn knuffeldiertje nog levend aas voeren ook? Dit was te bizar voor woorden.

Hoe harder het knaagdier piepte, hoe actiever de slang werd. Hij kronkelde echt langs alle kanten over mijn lijf en verstevigde af en toe zijn greep om mijn armen of ribben. Geen twijfel meer mogelijk over de aard van het beestje. Dit was een onvervalste wurgslang. Ik hoopte alleen vurig dat de oppasser zou voorkomen dat hij zich rond mijn hals zou slingeren.

Om mijn nek hoefde ik me echter geen zorgen te maken. Wel schoot het dier plotseling tussen mijn benen door. Drie meter Boa Constrictor glibberde tussen mijn schaamlippen en bezorgde me totaal onverwacht een orgasme dat vanuit het niets leek te komen. Het hield echter zo lang aan dat ik in een vreemdsoortige, maar gelukzalige roes tussen waken en slapen belandde. Mijn eerste subspace ervaring was een feit.

Luc zou me later vertellen dat het dier bewust in de richting van mijn kruis was gelokt door een levende rat in de opening tussen mijn benen te houden.

Ik was me nauwelijks bewust van het applaus dat ik kreeg. Vaag drong tot me door dat ik door Luc werd losgemaakt en in zijn armen werd weggedragen. Vanuit de verte herkende zijn stem en zijn geur. Daardoor voelde me instinctief weer veilig.

Liggend op een bed in een onbekende kamer die geheel in het rood was ingericht, kwam ik langzaam tot mijn positieven. Naast me zat Luc geduldig af te wachten tot ik weer aanspreekbaar was.

“Hè? Waar zijn we nou?”

“Ik heb maar even een kamer genomen zodat je je kunt opfrissen. Je plakt helemaal. Ik heb het bad laten vollopen”.

“Lekker. Kom je er ook bij?”

“Een ander keertje, oké?”

Er was iets in de toon van zijn stem dat me verontrustte.

“Is er iets?” vroeg ik.

Luc schudde ontkennend zijn hoofd.

“Nee, niets bijzonders. Ik ben het gewoon niet gewend om de controle over mijn sub uit handen te geven. En dan die griezelige beesten… Ik heb waarschijnlijk meer angsten doorstaan dan jij”.

“Het was gaaf”.

“Je bent een kanjer”, glimlachte Luc terwijl hij me zachtjes op mijn voorhoofd kuste. “Maar wat mij betreft was het eenmalig”.

“Spelbreker”, plaagde ik lachend toen ik me naar de badkamer begaf.

<> <> <>

Het warme water was een weldaad. Ik waste het plakkerige goedje van mijn huid, liet schoon warm water in het bad lopen en ging languit liggen. Misschien bedacht Luc zich en kwam hij toch nog even bij me. Maar dat bleek een illusie. Hij liet zich niet zien.

Waarschijnlijk was ik lichtjes ingedut, want het badwater was al bijna afgekoeld toen ik opeens stemmen hoorde. De stem van Luc herkende ik uit duizenden, maar wie was die andere? In ieder geval een vrouw. Tosca? Het zou toch niet waar zijn!

Ik griste een handdoek van het rek en droogde me in sneltreinvaart af. Het eerste waar mijn blik op viel toen ik de deur opende was een opengescheurde condoomverpakking. Ik bevroor. Er lagen kledingstukken op de grond. Luc lag op het bed. Naakt. Tosca zat schrijlings over hem heen. Ze had zich ontdaan van haar catsuit. Haar dikke tieten wipten wild op en neer terwijl ze Luc zijn gerubberde pik bereed. Zij wel!

Ik dacht dat ik ter plekke dood neer zou vallen. Als een mes sneed de aanblik van het neukende stel door mijn ziel. Alle lichamelijke pijn die Luc me tot dusver had toegebracht stond in geen enkele verhouding met de geestelijke klap die ik nu te verwerken kreeg. Hoe kon hij zo wreed zijn? Hij moest toch weten dat hij me dit niet kon aandoen.

“Hé Saartje”, riep Luc tussen de hijgjes en kreuntjes van Tosca door. “Ik vroeg me al af waar je bleef. Kom er gezellig bij”.

Hij strekte uitnodigend een arm naar me uit, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat ik deel uit zou maken van zijn vrijpartij met die Italiaanse hoer.

“Ja, kom gauw”, viel Tosca hem bij. “Hoe meer geile zielen hoe meer genot”.

Tosca was de tweede helft zonder tegenpartij begonnen. Haar doelsaldo was intussen dusdanig torenhoog opgelopen dat een tegenaanval zinloos was. De victorie behoorde haar toe en ik was onontkoombaar de grote verliezer.

“Vergeet het maar”, snauwde ik nijdig.

“Doe niet zo raar”, zei Luc geïrriteerd. “Kom hier”.

“Nee. Ik wil niet”.

“Je bent een slavin. Je hebt niets te willen. Je komt nu hier of…”

Zijn toon werd steeds minder vriendelijk.

“Of anders…?” daagde ik hem uit.

Laaiend was ik. Mijn bloed kookte. Wat dacht hij wel? Dat hij me zomaar in het rond kom commanderen? Dat hij me kon krijgen waar hij me hebben wilde? Dat hij geen rekening hoefde te houden met mijn gevoelens? Nou, daar kwam hij dan nog wel achter. Ik zou hem eens even uit de droom helpen.

Luc duwde Tosca ruw van zich af en sprong van het bed. Met grote stappen kwam hij naar me toe. Op dat moment realiseerde ik me dat hij nog steeds in zijn rol zat. Misschien had hij niet eens door dat ik het meende en dacht hij dat ik hem slechts uitdaagde om me te straffen.

“Stop”, zei ik terwijl ik afwerend mijn handen ophief. “Stop! Raak me niet aan. Als je spelletjes wilt spelen zoek je maar een ander slaafje. Ik doe hier niet meer aan mee”.

Luc stokte in zijn bewegingen. Zijn armen vielen slap langs zijn lichaam. Met zijn lichtblauwe ogen keek hij me onbegrijpend aan. Snapte hij nou echt niet wat hij had veroorzaakt?

“Oké Zara”, zei hij berustend. “Zoals je wilt. Geef me tien minuten om me te douchen. Dan breng ik je naar huis”.

Ook dat nog! Hoe kon ik nu nog anderhalf uur naast hem in de auto zitten? Ik kon zijn aanwezigheid nu al niet meer verdragen. Ik ging nog veel liever lopend naar Nijmegen.

Terwijl Luc zich terugtrok in de badkamer en Tosca zichzelf weer in haar nauwe catsuit hees, zette ik het op een lopen. Ik draaide de deur van het slot en probeerde in mijn eentje de weg naar de uitgang te vinden. Half verblind door de opwellende tranen botste ik aan het eind van de gang echter tegen een Meesteres en haar slaaf op.

“Daar hebben we ons slangenmeisje weer”, zei ze opgewekt, maar tegelijkertijd greep ze me stevig vast. “Wat doe je hier alleen, kind? Waar is je Meester?”

“Mijn Meester is gek geworden”.

“Je kunt me vertellen waar je Meester is en ik breng je terug, ofwel bind ik je beneden ergens vast tot hij je komt halen. Aan jou de keuze”.

Prachtig! Had ik eigenlijk zelf nog iets in te brengen? Dit leek de Bijlmerbajes wel. Hoe was ik hier in vredesnaam in verzeild geraakt? Waarom was ik zo allemachtig stom geweest me door Luc te laten inpalmen? Alles wat ik wilde was een dood normale relatie zonder ingewikkelde toestanden. Dat hele BDSM gedoe kon me gestolen worden, in ieder geval op dit moment.

“Dank je, Gonda”, hoorde ik een stem achter me zeggen. “Ik neem haar nu weer van je over”.

Tosca draaide mijn handen op mijn rug en sloot een paar metalen handboeien om mijn polsen. Hardhandig sleurde ze me mee terug naar de kamer die ik had getracht te ontvluchten.

“Doe jezelf een plezier en haal geen gekke dingen in je hoofd”, fluisterde ze. “Als je er in je eentje vandoor gaat binden ze je aan een schandpaal en mag iedereen met je doen wat hij wil. Je bent met Luc binnengekomen en uitsluitend met hem ga je hier ook weer weg. Dat zijn nu eenmaal de regels”.

Toen de deur achter me dicht viel liet ik me langs de muur op de grond zakken. Ik wenste dat ik mezelf onzichtbaar kon maken. Oplossen als suiker in de thee. Mijn gemoedstoestand was waarschijnlijk van mijn gezicht af te lezen en ik wilde niet dat iemand zag hoe doodongelukkig ik was. Luc al zeker niet. Waar was hij eigenlijk? Nog steeds op de badkamer?

Tosca hurkte naast me en bevrijdde me weer van de handboeien.

“Verpest het nou niet voor jezelf”, gaf ze me ongevraagd advies. “Luc is de beste Meester die je maar kunt wensen. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik hem heb laten lopen”.

“Je mag hem hebben”, beet ik haar toe. “Ik hoef hem niet meer”.

“Je snapt het niet hè? Uit is ook echt úit bij Luc. Geen terugweg mogelijk. Bovendien heeft hij jou nu. Sinds hij met jou omgaat is hij hier niet meer geweest en dat is een godswonder, geloof me. Je hebt een streepje voor, dat ziet zelfs een blinde”.

Tosca begon opeens menselijke trekjes te vertonen. Als ze Luc niet had genaaid zou ik zowaar respect voor haar kunnen hebben. In ieder geval scheen ze hem beter te kennen dan ik. Maar verdere uitwisseling van vertrouwelijkheden bleven uit omdat Luc de kamer betrad. Zijn gezicht verried geen enkele emotie. Hij liet niet blijken of hij boos, teleurgesteld of onverschillig was.

<> <> <>

Tien minuten later verliet ik – zwijgend en zijn blik ontwijkend – aan zijn zijde het pand.

“Zet me maar aan het station af”, mompelde ik. “Ik ga liever met de trein”.

“Dat red je niet”.

“Welles”.

“Ik heb geen vertrouwen in de NS, zeker niet op dit uur. Als je ook maar één aansluiting mist, sta je midden in de nacht ergens vast en kun je geen kant meer op. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Dus geen gezeur. Ik breng je naar je kamer of naar je ouders. Zeg het maar”.

Waarom moest die vent altijd zijn zin doordrijven? Naar mijn ouders kon ik niet zonder te moeten uitleggen waar en met wie ik de afgelopen uren had doorgebracht. Dat viel dus af. Zuchtend legde me bij de situatie neer. Nijmegen dus.

“Vang”, riep Luc opeens en gooide me zijn autosleutels toe. “Je hebt je rijbewijs, nietwaar?”

“Niet bij me”.

“Wel, in dat geval zou ik me maar netjes aan de verkeersregels houden”.

Ik klemde mijn kaken krampachtig op elkaar en slikte de woorden door die op het puntje van mijn tong lagen. Niet flippen nu, hield ik mezelf voor. Nog anderhalf uur en dan hoefde ik hem nooit meer te zien.

Luc nam plaats op de bijrijderstoel, liet de rugleuning zakken, kruiste zijn armen voor zijn borst en sloot zijn ogen.

“Maak me maar wakker als we er zijn”.

Etterbak! Hufter! Droplul! Kloothommel! Hoe gevoelloos kon iemand zijn?

© Fanny

Graag uw waardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u. Liefs My

De uitdaging

Toen we ruim een uur later in Nijmegen waren, maakte Luc me wakker. Ik was in zijn auto in slaap gevallen. Bij het afscheid viste hij een visitekaartje uit zijn zak.

“Hier”, zei hij. “Een cadeautje voor je negentiende verjaardag”.

“Mijn verjaardag?” vroeg ik onbegrijpend. “Dat was maanden geleden”.

“Beter laat dan nooit, toch?”

Het kaartje droeg de naam en adresgegevens van een beautyfarm in de buurt van Nijmegen. Ik snapte nog steeds niet wat de bedoeling was.

“Ik heb een dagarrangement voor je gereserveerd en betaald. Je moet alleen even bellen om een datum af te spreken”.

“Je bent gek. Dat is toch niets voor mij?”

“Het is absoluut iets voor jou”, lachte hij met hetzelfde mysterieuze lachje dat altijd om zijn mond lag wanneer hij meer dacht te weten dan ik.

Blijkbaar keek ik hem bijzonder wantrouwend aan, want meteen stelde hij me lachend gerust.

“Geen addertjes onder het gras. Geen SM. Ik ben er niet eens bij. Je laat je gewoon een keertje van top tot teen in de watten leggen”.

“Meer niet?”

“Echt niet. Hand op mijn hart”.

Ik twijfelde dagenlang of ik wel van Luc zijn aanbod gebruik zou maken. Ondanks alles vertrouwde ik het niet helemaal. Intuïtief voelde ik dat hij me niet zomaar een verwendag cadeau had gegeven. Hij moest er een bijbedoeling mee hebben. Dat kon bijna niet anders.

Na lang wikken en wegen maakte ik een afspraak voor vrijdag. Dan had ik geen college en de paar uurtjes die ik aan de kassa bij Albert Heijn werkte, nam ik vrij.

Het was inderdaad genieten in het kwadraat. Bij binnenkomst kreeg ik champagne ontbijt en het dagprogramma voorgeschoteld. Sauna, Turks stoombad, bubbelbad, zonnebank, lichaamsverzorging, massage, gezichtsverzorging, manicure, pedicure, koffie, lunch, high tea, teveel om op te noemen. Dit moest Luc een vermogen hebben gekost.

Alles ging goed, totdat ik ’s middags bij de kapper kwam. Ik moest een paar minuten wachten en kreeg intussen enkele fotoboeken met moderne vlotte kapsels in mijn handen gedrukt. Op dat moment viel het kwartje. Dit was de reden waarom Luc me hierheen had gemanipuleerd. Vanuit de spiegel keek hetzelfde schoolmeisje me aan, dat ik al jaren was. De verschillen met mijn veertiende waren minimaal. Alle verwennerij ten spijt, ik zou als dezelfde grijze muis naar huis gaan als ik volstond met het knippen van de puntjes.

Ik liet me adviseren en toen ik enkele uren weer buiten stond, had ik een metamorfose ondergaan. Het resultaat was verbluffend. Ik herkende mezelf bijna niet meer. Mijn haren, die vanmorgen nog tot halverwege mijn rug vielen, waren rigoureus op schouderlengte afgeknipt en in lagen gesneden, wat mijn gezicht ineens veel voller deed lijken. Mijn saaie donkerblonde kleur was koperblond geverfd en voorzien van lichte en donkere plukjes. Een heuse visagist had me professioneel opgemaakt. De producten die hij had gebruikt kreeg ik in een tasje mee naar huis; naturel kleuren voor een gewone school- of werkdag en kleurrijker als ik op stap ging.

Ik voelde me herboren. Een passerende fietser keek om en floot. Ik lachte en zwaaide naar hem. Toch ontbrak er nog iets. Ik had een verwassen spijkerbroek aan met kraaltjes en kettinkjes. Mijn T-shirt had ik vorig jaar in Disneyland Parijs gekocht en bevatte een lieflijke afbeelding van Bambi. Dat kon nu dus echt niet meer.

Bij de bushalte viel mijn oog op een boetiekje, waar een tomatenrood jurkje in de etalage hing. Zou die kleur me staan? Ik droeg nooit felle kleuren. Mijn garderobe bestond uit zwart, blauw, bruin en beige. Ook daar moest dringend iets aan gebeuren.

Ik liet de bus voorbij rijden en stapte nieuwsgierig het winkeltje binnen. Het jurkje stond me beeldig, al was het decolleté iets te ruim. Maar daar had de verkoopster wel een oplossing voor. Ze liet me een push-up beha passen. Onvoorstelbaar! Ik zag er sexy uit, maar niet ordinair. Voor het eerst in mijn leven voelde ik me honderd procent vrouw. Het deed iets met me. Ik was nog nooit zo zelfverzekerd geweest.

Ondanks de aanslag op mijn budget kocht ik het jurkje en twee push-ups met bijpassende strings, nog zo’n kledingstukje waar ik me nooit aan had gewaagd. Mijn oude kleren liet ik achter in de winkel.

“Gooi maar weg”, zei ik tegen de verkoopster.

Onderweg naar huis kreeg ik talloze reacties van volslagen vreemden. Mannen van alle leeftijden zagen me opeens staan. Ze keken, maakten complimentjes en probeerden contact te leggen. Ze gaven me het gevoel dat ik mooi was en aantrekkelijk. Ik genoot van al die aandacht, maar er was slechts één reactie waar ik echt benieuwd naar was: die van Luc.

“Wow”, zei mijn vader slechts.

“Vet!” riep mijn broertje.

“Wat heb jij gedaan?” schrok mijn moeder.

“Dat zie je toch”, antwoordde ik luchtig. “Ik wilde wel eens iets anders. Dit past beter bij mijn leeftijd”.

“Wie heeft je dat ingefluisterd?”

“Niemand. Waarom denken jullie toch altijd dat ik zelf geen initiatief kan nemen?”

“Het is een man hè? Je bent verliefd. Zeg niet dat het niet zo is. Je gedraagt je al weken hoogst merkwaardig… Waarom mogen wij niet weten met wie je omgaat? Is hij soms getrouwd?”

Ik zuchtte diep. Dit werd ongetwijfeld weer een ellenlange discussie waar ik helemaal geen zin in had. Wat moest ik zeggen? Ik kon mijn moeder toch niet vertellen dat ik een seksuele relatie had met Luc? Ze zou me geen stap meer buiten de deur laten zetten.

“Misschien is het wel een vrouw”, reageerde ik nijdig.

Mijn moeder slaakte een gilletje van ontzetting.

“Laat haar toch, Lenie”, kwam mijn vader sussend tussenbeide. “Je kunt Zara niet eeuwig als een klein meisje blijven behandelen. Ze is volwassen genoeg om haar eigen keuzes te maken Ik geef haar geen ongelijk. Ze ziet er zo prachtig uit.”

Dank je lieve pap, dacht ik. Hij nam het voor me op en zette zelf de discussie met mijn moeder voort zodat ik de kans kreeg om me terug te trekken op mijn slaapkamer. Het laatste woord over dit onderwerp was nog niet gevallen, maar daar maakte ik me nu nog niet druk over. Ik bereidde me voor op morgen, weer een zalige zaterdag op de zolder met Luc. Over een paar weken was het zomervakantie en kwam er tegelijkertijd een einde aan mijn baantje op school. Hoe moest het dan verder? Ik kon me niet voorstellen dat dit ook het einde van mijn relatie met Luc zou betekenen, maar het zou knap lastig worden elkaar in het geheim te ontmoeten.

<> <> <>

Luc was zoals gebruikelijk al veel eerder op school dan ik. Zijn mond viel open van verbazing.

“Nee maar… Ik ben gewoon sprakeloos”.

Glimmend van trots liep ik heen en weer als een model en liet me van alle kanten bekijken.

“Fantastisch”, zei Luc breed lachend. “Je straalt als een zonnestraaltje aan een wolkenloze hemel. Het kuiken is eindelijk uit haar ei gekropen.”

Hij zei het treffend. Precies zo voelde ik het ook. Maar niet alleen qua uiterlijk had ik een gedaanteverwisseling ondergaan, ook van binnen was ik niet meer dezelfde als een paar maanden geleden. Ik zat beter, véél beter in mijn vel.

Plotseling drong tot me door dat Luc me niet uit eigenbelang naar die beautyfarm had gestuurd. Het was voor hem veel eenvoudiger geweest als hij me simpelweg de opdracht had gegeven om iets aan mijn kapsel en make-up te doen. Het zou hem niets hebben uitgemaakt als ik vandaag met mijn oude vertrouwde uiterlijk weer op school was verschenen. Tot nu toe had hij me nog geen seconde het gevoel gegeven dat mijn uiterlijk niet voldeed. Daarentegen had hij zich meermaals geërgerd aan de lage dunk die ik van mezelf had. Hij had me de kans geboden daar iets aan te doen, maar had de keuze aan mij gelaten.

Hoewel Luc er heel consequent in was dat er op zaterdag geen spelletjes meer werden gespeeld met al dat volk in het gebouw, nam hij me bij mijn bovenarm en duwde me tussen twee rijen archiefkasten waar ik net overheen kon kijken.

“Hou je ogen op de deur gericht, Saartje. “Als er iemand binnenkomt duik je weg”.

“Ja Meester”.

“Zo, laat me nu de rest maar eens zien. Kleed je uit”.

Ik dacht dat mijn zenuwen het zouden begeven. De conciërge kwam tegenwoordig regelmatig een praatje maken en een kop koffie met ons drinken. Ik kon me nu toch niet zomaar uitkleden?

“Komt er nog wat van?”

Terwijl ik angstvallig de deurklink in de gaten hield, deed ik wat hij vroeg. Ik trok het jurkje uit en hing het over één van de handgrepen op de kasten.

“Nou nou! Mijn slavinnetje zit vandaag vol verrassingen. Nieuwe lingerie en zelfs een string… Hoe voelt dat?”

“Lekker Meester”, antwoordde ik naar waarheid.

“Uit!”

Mijn string en beha vielen op de grond.

“Benen wijd en handen in je nek. Dat moet je intussen toch weten”.

Ja, dat wist ik ook wel, maar niet als er elk moment iemand binnen kon komen. Brrr…

Luc kwam achter me staan. Het gevoel van zijn vingertoppen op mijn huid was al genoeg om me in staat van paraatheid te brengen.

“Zacht als het velletje van een pasgeboren baby”, constateerde hij tevreden.

Zijn vingers betastten mijn borsten, knepen in mijn tepels en mijn billen om vervolgens hun inspectie voort te zetten tussen mijn benen.

“Je bent gladder dan anders. Laat me raden. Je hebt je laten harsen?”

“Ja Meester”.

“Was dat pijnlijk?”

“Heel pijnlijk, Meester”.

“Maar dat vond je waarschijnlijk helemaal niet erg. Wond het je op?”

“Ja Meester”, bekende ik eerlijk.

“Ben je klaargekomen?”

“Bijna Meester”.

“Je hebt je weten te beheersen. Zonder mijn toestemming mag je niet klaarkomen in aanwezigheid van anderen. Ik ben trots op je”.

“Dank u, Meester”.

“Maar nu ben je alweer nat. Heb ik je daar toestemming voor gegeven?”

“Nee Meester. Het spijt me”.

“Waarom laat je het dan gebeuren?”

“U verwent me, Meester. Het gebeurt vanzelf”.

“Smoesjes! Je moet je nóg beter leren beheersen. Je bent een stout subje. En wat gebeurt er met stoute subjes?”

“Ze krijgen straf, Meester”.

“Heel goed, Saartje. Wat is in dit geval een gepaste straf, denk je?”

“Ik weet het niet, Meester. Ik onderwerp me volledig aan uw wil. U weet het beste welke straf u voor mij geschikt acht”.

“Eens even zien… Ah! Ik weet het al”.

Mijn straf hield in dat ik geil moest blijven maar niet mocht klaarkomen. Ik kreeg een kleine buttplug in mijn kont en een setje duoballs in mijn kut. Mijn beha en jurkje mocht ik weer aantrekken. Het stringetje bleef uit. Wanneer ik ging zitten, moest dat op de skai bekleding van de bureaustoel zonder de rand van mijn jurkje onder mijn billen te schuiven. Het duurde niet lang voordat ik er bijna vanaf glibberde.

Daarna moest ik lopen, zodat ik de speeltjes in mijn holle organen goed voelde meebewegen. Eerst commandeerde Luc me heen en weer over de zolder, maar dat was hem blijkbaar niet spannend genoeg. In de kantine een zakje drop halen was dat wel. Ik moest ervoor naar beneden, door alle gangen waar de schilders op dat moment bezig waren. Terwijl ik hun fluitconcert en dubbelzinnige toespelingen zwijgend over me heen liet komen, stierf ik duizend doden. Ik was zo kliedernat dat ik de duoballs dreigde te verliezen. Het mocht een wonder heten dat ik zonder schaamte en schande de kantine bereikte.

Geen dropjes! De eikel! Hij moest geweten hebben dat ze op waren. Wedden dat hij me nog eens naar beneden stuurde?

En ja hoor. Luc stond me vol leedvermaak op te wachten.

“Winegums zijn ook wel lekker”, meesmuilde hij. “En als je zo meteen terugkomt neem je de trap met twee treden tegelijk”.

“Maar dan…” protesteerde ik.

“Juist!”

Daar ging ik weer, maar niet voordat ik hem een dodelijk blik had toegeworpen. Beneden schoot ik snel een toilet binnen. Met een dot wc papier depte ik het overtollige vocht van mijn kutje en dijen. Zou ik het durven mezelf klaar te vingeren?

Ik besloot het toch maar niet te doen. Luc zou het meteen doorhebben. Hij róók zoiets op afstand.

Ik spoedde me nogmaals naar de kantine voor de winegums en rende zo snel als ik durfde terug naar het trappenhuis. Ook zonder naar boven te kijken wist ik Lucs ogen op me gericht. Zijn bevel negeren had geen enkele zin. Ergens wilde ik dat ook niet. Het maakte me onfatsoenlijk sletterig te worden gedwongen tot iets dat ik uit eigen beweging nooit zou durven.

Koortsachtig probeerde ik in te schatten aan welke kant van de trap de schilders het minste zicht zouden hebben onder mijn jurkje. Daar begon ik naar boven te sprinten. Twee treden tegelijk, zoals me was opgedragen. Mijn hart bonkte tegen mijn ribben. Mijn zenuwen gespannen. Mijn oren gespitst en voorbereid op de uitroep van de eerste die zou ontdekken dat ik in mijn blote kont door het gebouw liep.

Er gebeurde niets. Ik was opgelucht en teleurgesteld tegelijk. In mijn verbeelding zag ik het al gebeuren dat ik door een tiental, met verfspatten besmeurde handen werd betast. Een handvol monden aan mijn lijf en even zoveel stijve piemels die uit hun witte overalls staken en me met grof geweld zouden uitwonen. Mijn kutje lekte alweer.

Bovenaan de trap bande ik mijn fantasieën naar de vergetelheid. Nee, geen gangbang meer. Luc zou het niet toestaan. Of wel? Als hij zelf de regie in handen zou hebben misschien…?

“Je hebt er lang over gedaan”, constateerde Luc toen de zolderdeur achter ons dichtviel. “En je bent me te relaxed. Heb je je onderweg zelf bevredigd?”

Zie je? Ik wíst het.

“Nee Meester, echt niet”.

“Als je tegen me liegt heb je een probleem”.

“Ik lieg niet, Meester. Ik zweer het”.

“Dat zullen we dan eens even controleren. Als het te lang duurt voordat je klaar komt weet ik genoeg”.

Hij duwde me ruw voorover over zijn bureau en stroopte mijn jurkje omhoog.

“Maar de conciërge…” sputterde ik tegen.

“Die is er vandaag niet”, verklaarde Luc lachend. “Zijn vrouw is ziek. Hij heeft mij gevraagd vandaag een oogje op de schilders te houden”.

Tijd om hem te verwensen omdat hij me onnodig in spanning had gelaten, kreeg ik niet. De houten meetlat kwam er weer aan te pas. Mijn kont kreeg een aantal rake klappen te verduren. Precies wat ik op dat moment nodig had. Au, wat zalig!

In combinatie met de meppen hadden de buttplug en de duoballs een extra lustverhogende uitwerking. Toen Luc mijn lipjes spreidde en zijn vingers over mijn klit liet gaan, was dat het onomkeerbare startsein om het orgasme in mijn onderlijf te laten exploderen. Ik kreeg zelfs nog een heftige naschok toen hij met een snelle ruk de speeltjes uit mijn holletjes verwijderde.

“Goed, ik geloof je”, merkte Luc nuchter op.

Met een laatste tik met zijn vlakke hand maakte hij me duidelijk dat het genoeg was geweest voor vandaag. Nog nagenietend kwam ik langzaam overeind. Een lange tongzoen volgde, het perfecte slotstuk van een perfecte ochtend.

“Wat gaan we morgen doen?” wilde ik weten.

“Je weet donders goed dat ik je dat niet vertel. Maar ik beloof je dat het spannend wordt”.

© Fanny

Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u. Liefs My

De kelder

“Waar was je vorige week?”

Die vraag had me dagenlang bezig gehouden.

“Thuis”, antwoordde Luc kortaf van achter zijn bureau.

“Was je ziek?”

“Waarom wil je dat weten? Ben ik jou tegenwoordig verantwoording schuldig?”

Slik! Dat was een rake opmerking.

“Nee, natuurlijk niet”, haastte ik me te zeggen. “Gewoon. Belangstelling. Meer niet”.

“Ik was niet ziek. Ik kon niet weg. En verder gaat het je niks aan”.

Oké, dat was duidelijk. Of eigenlijk niet. Waarom deed hij er zo geheimzinnig over? Had hij iets te verbergen? Een relatie met een vrouw? Telkens als dat vermoeden rees, overviel me een stekend gevoel in mijn maagstreek. Ik wist niet waarom, maar het ergerde me steeds vaker dat hij vrijwel alles van mij wist terwijl hij zelf niets losliet over zijn privé leven.

Ik had er inderdaad niets mee te maken, hield ik mezelf voor. Ik moest me niet zo druk maken. Hij leidde zijn leven, ik het mijne. Ik was één keer per week – geheel vrijwillig – zijn speeltje. Daar moest ik tevreden mee zijn zolang het duurde. Het was zinloos rare ideeën in mijn hoofd te halen. Hij was de Meester, ik zijn slaaf.

“Hoe gingen je tentamens?” onderbrak Luc mijn overpeinzingen.

“O, wel goed eigenlijk. Beter dan ik had verwacht. Dankzij jou”.

“Dankzij Job bedoel je”.

“Ja, ook dankzij Job”.

“Goed”, zei hij zonder op te kijken van zijn beeldscherm. “Morgenavond haal ik je op bij het busstation. Met de auto. Je draagt geen sieraden, geen parfum en geen ondergoed”.

“Ja Meester”.

<> <> <>

Mijn sieraden achterwege laten was het probleem niet. In de voetgangersbrug zou ik mijn horloge in mijn tas stoppen. Maar ik voelde er niets voor me in een smerig openbaar toilet te moeten omkleden. Dat verplichtte me weer een rokje aan te trekken. Het zachte schuren van broeknaden langs mijn lipjes was weliswaar erg geil, maar een natte plek zou ook meteen aan de buitenkant zichtbaar zijn.

Ik trok een wit topje aan met spaghettibandjes en een kort jasje er overheen, zodat mijn ouders niet zouden opmerken dat mijn tepeltjes brutaal tegen de stof priemden. Dat jasje moest meteen uit toen ik naast Luc op de zachte leren bekleding van zijn zwarte Golf cabrio plaatsnam.

“Goh, heb je nieuwe schoenen?” vroeg Luc met een blik op de elegante schoentjes aan mijn voeten, waarvan de hakken al een centimeter hoger reikte dan mijn oudjes.

“Leuk. Die mag je vanavond aanhouden”.

Ik zweeg. Waarom kreeg ik telkens de indruk dat hij me uitlachte? Ik deed mijn best om bij hem in de smaak te vallen en dan deed hij er zo kleinerend over.

Mijn aandacht focuste ik strak op de weg toen we de stad uitreden. Ik was nerveus, maar al lang niet meer zo bang als de vorige keer. De enige spanning die er heerste was de onzekerheid wat er vanavond ging gebeuren, maar ik wist dat ik op die vraag geen antwoord zou krijgen. Luc liet me bewust in het ongewisse en ik kon hem geen ongelijk geven. Diep vanbinnen wilde ik het niet anders. Het behoorde tot het geraffineerde voorspel dat mijn hormonen in dit stadium al in actie deed schieten.

“Iedereen ziet het”, protesteerde ik benepen toen Luc tijdens de rit een spaghettibandje van mijn schouder liet glijden en daarmee tegelijkertijd mijn linkerborst ontblootte.

“Gun een ander ook een pleziertje”, was zijn luchtige reactie. “Zoiets moois zien ze niet elke dag”.

Als hij even niet hoefde te sturen of te schakelen rolde hij mijn tepel tussen zijn vingertoppen. Ik probeerde er stoïcijns onder te blijven, maar toch zakte ik paniekerig onderuit toen we voor een stoplicht stopten en rechts van ons een andere auto halt hield. Ik durfde niet opzij te kijken uit vrees dat mijn bange vermoeden werd bevestigd.

“Als je dat nog één keer flikt laat ik je alles uittrekken”, dreigde Luc. “Ga recht zitten”.

Gehoorzaam deed ik wat hij me opdroeg, maar ik slaakte een diepe zucht van verlichting toen het licht eindelijk groen werd. Die opluchting was echter van korte duur want een moment later trok Luc ook de tweede borst bloot.

“Zie je? Zo erg is dat toch niet? Ik wed dat het je opwindt”.

Om zijn bewering te controleren verplaatste hij zijn hand nu onder mijn rokje. Op commando spreidde ik mijn knieën. Ontkennen had geen enkele zin. Ik was zeiknat.

“De dame heeft er zin in”, stelde Luc tevreden vast.

Hij roerde zijn middelvinger even vrijpostig in mijn kut, rook eraan en stopte hem daarna in mijn mond. Braaf likte ik mijn eigen sappen op. Heimelijk hoopte ik dat hij die handeling nog eens zou herhalen. Ik stond op springen. Er was niet veel meer voor nodig om me te laten klaarkomen.

Maar helaas. Luc had zijn beide handen nu aan het stuur nodig. Hij draaide van de hoofdweg af en reed een dorpje binnen. In een doodgewone zijstraat parkeerde hij de auto op de oprit van een vrijstaand huis dat aan de buitenkant niet noemenswaardig afweek van de rest. Bij het uitstappen fatsoeneerde ik mijn kleding, maar Lucs gefronste wenkbrauwen dwongen me dit onmiddellijk terug te draaien. Topless liep ik samen met hem naar de voordeur.

“Niet schrikken”, zei hij nadat hij had aangebeld. “Max ziet er bedreigend uit, maar hij is een echte goedzak”.

Ik schrok toch. En niet zo’n beetje ook. De man die ons toegang verschafte tot de woning was een boom van een vent, minimaal twee meter lang, een flinke bierbuik en enkel gekleed in een leren broek en teenslippers. Ik schatte hem halverwege veertig. Zijn grijzende lange haar was in zijn nek samengebonden tot een staartje. Het meest angstaanjagende waren echter de tatoeages van griezelige draken en slangenfiguren die zijn bovenlijf en armen bedekten. Ik deinsde onwillekeurig achteruit toen hij me met een kus wilde begroeten, maar Luc duwde me onverbiddelijk terug.

“Da’s nog een jonkie, Luc”, zei Max met een onvervalst Rotterdams accent. “Kén dit wel?”

“Geen zorgen, makker. Ze lust er pap van. Over een tijdje doet ze jou nog wat voor”.

Max lachte bulderend.

Midden in de hal ontdeed Luc me van mijn topje en rokje. Ik was meteen naakt in het bijzijn van een wildvreemde reus, van wie ik intussen het angstige voorgevoel had dat hij vanavond ook een rol toebedeeld zou krijgen. Bij die gedachte kreeg ik spontaan de bibbers. Wég was mijn geilheid. Zenuwen en twijfels namen bezit van me. Hopelijk wist Luc wat hij deed. Hij zou me toch niet zomaar overleveren aan de eerste de beste Hells Angel? Nee toch?

Luc wees naar een stenen trap die naar beneden leidde.

“Ga jij maar vast, Saartje”, beval hij. “Ga op je rug op het bed liggen met je armen en benen wijd. Wij komen zo”.

Met gemengde gevoelens daalde ik de trap af.

“Lekker wijffie”, hoorde ik Max nog zeggen. “Waar haal je die geile mokkeltjes toch steeds vandaan?”

Het was niet alleen de toenemende spanning die me deed rillen. De kelder voelde koel en klam aan. Er was maar één deur, die toegang bood tot een ruimte die zich het beste liet omschrijven als een soort martelkamer, die spaarzaam verlicht werd door enkele flikkerende olielampen. In het midden stond een metalen tweepersoons bed zonder matras. Over de ouderwetse spiraal was alleen een versleten badstof laken gespannen. Wat ook meteen opviel was het Andreas kruis tegen één van de bakstenen muren en een in hoogte verstelbare bok. Deze leek precies op het exemplaar waar we vroeger tijdens de gymles overheen moesten springen.

Hier en daar waren in de wanden en het plafond haken, ogen en katrollen bevestigd, die op hun beurt steun boden aan kettingen in diverse afmetingen. Op diverse schappen bevond zich een bonte verzameling dildo’s, boeien, klemmen, touwen, riemen, zwepen, gewichten, condooms, flessen massageolie en andere attributen waarvan ik de functie niet eens kon raden. In een hoek zag ik een verouderde wastafel met een klein medicijnkastje erboven en een rekje met schone handdoeken. In een andere hoek stond een aftandse zithoek waarboven een vrij nieuw plasmascherm hing. Ik keek even rond, maar kon geen camera’s ontdekken. Luc kennende was dat echter geen garantie dat ze er ook niet waren.

Mijn Meester scheen een macabere voorkeur te hebben voor dit soort ruimtes. Eerst de zolder, toen de kapel, en nu dit. Hoewel deze kelder me meer vrees inboezemde dan de vorige locaties, maakte het me merkwaardig genoeg ook nieuwsgierig. In ieder geval wist ik deze keer wat ik ongeveer kon verwachten. Ik verzamelde al mijn moed en bereidde me op het ergste voor.

Toen ik stemmen hoorde naderen haastte ik me in de opgedragen houding op het ongemakkelijke bed te gaan liggen. Met kloppend hart wachtte ik de komende gebeurtenissen af.

Vanuit mijn ooghoeken kon ik zien dat Luc alleen zijn jas had uitgetrokken. Max was echter volkomen naakt. Nu was ook zichtbaar dat letterlijk zijn hele lijf was getatoeëerd. Alleen zijn handen, gezicht en pik waren de dans ontsprongen. Maar hij had wel een pijnlijk uitziende piercing dwars door zijn eikel en twee in zijn scrotum. Gefascineerd keek ik ernaar. In slappe toestand maakte Max’ lul al een bovengemiddelde indruk en ik vroeg me af hoe groot zijn erectie dan wel moest zijn.

Intussen was Luc naast me op het bed komen zitten. Terwijl hij – zoals verwacht – mijn polsen en enkels aan de vier hoeken van het bed ketende, vertelde hij me wat ik min of meer al vermoedde.

“Vandaag is Max je Meester. Alle afspraken die je met mij hebt, gelden ook voor hem. Ik ben hier en ik blijf ook. Geen reden voor paniek dus. Ik wil dat je hem bedient zoals je dat bij mij zou doen. Begrepen?”

“Ja Meester”.

Het zou niet eenvoudig zijn te doen wat hij van me verlangde. Met Luc had ik een speciale band opgebouwd. Ik vertrouwde hem. Daarentegen was Max iemand die ik elke andere situatie zou hebben gemeden als de pest. Maar omdat Luc het wilde zou ik mijn uiterste best doen hem tevreden te stellen. Hij zou er wel een bedoeling mee hebben.

Luc trok zich terug in de zithoek. Hij blies een olielamp uit zodat hij in het donker zat en ik hem niet meer kon zien. Het licht boven het bed werd juist hoger afgesteld.

“Ik weet dat je Meester je graag blinddoekt”, begon Max terwijl hij een paar rondjes rond het bed liep en me eerst aan alle kanten rustig bekeek. “Maar ik hou daar niet van. Ik wil juist dat je ziet wat er gebeurt. Hou je ogen dus vooral open”,

“Ja… Ja Meester”, stotterde ik.

Godsamme. Met een blinddoek had ik me nog kunnen verbeelden dat het Luc was. Zelfs dat werd me niet gegund.

Max goot wat exotisch geurende olie tussen mijn borsten en kwam schrijlings over me heen zitten. Oef! Wat een gewicht. Hij draaide er niet lang omheen maar begon met zijn handen als kolenschoppen mijn bolletjes te kneden en te knijpen. Hij knipoogde toen ik hem aankeek. Nu pas zag ik dat hij een vaderlijke blik in zijn ogen had. Waarschijnlijk had Luc gelijk en was Max het type ‘ruwe bolster, blanke pit’. Mijn ergste afkeer voor deze gigant begon langzaam te slinken.

Waar ik me wel zorgen over maakte was zijn lul, die nu schoksgewijs omhoog kwam. Lieve hemel, zo’n groot en dik apparaat had ik nog nooit van dichtbij gezien. Minimaal twintig centimeter schatte ik. Misschien zelfs ietsje meer. En dan die piercings…

Max schoof naar beneden op en verlegde zijn massage naar mijn buik en schaamstreek. De rest vond hij blijkbaar niet interessant genoeg. Het was allerminst onprettig wat hij deed, maar ik betrapte mezelf erop dat ik ongeduldig en onrustig werd. Ik lag in een kamer vol martelwerktuigen en ik verlangde… Nee, ik éiste dat ze dan ook werden gebruikt.

Ik schrok zelf van die gedachte. Was ik in die korte tijd al zó verslaafd geraakt?

Tijd om daarover na te denken werd me niet gegeven. Max liet de kettingen aan mijn handen vieren en gebood me half rechtop te gaan zitten. Zelf knielde hij voor me zodat zijn ferme leuter voor mijn gezicht heen en weer zwiepte. Het uur van de waarheid was aangebroken. Pijpen kon ik als de beste volgens mijn ex-vriendjes. Maar of het me ook zou lukken dit gevaarte naar binnen te werken zonder daarbij mijn handen te kunnen gebruiken?

“Doe je best, meissie”.

Dat deed ik. Ik besloot onderaan te beginnen. Zijn scrotum was gelukkig netjes geschoren. Ik liet de ballen beurtelings op mijn tong dansen en zoog af en toe eentje ervan naar binnen. De piercings tikten venijnig tegen mijn tanden. Oei, dat moest ik dus niet te vaak doen.

Ik wilde verdergaan met likken maar Max bleek iemand van weinig geduld. Aan het kloppen van zijn pik en zijn harde kreunen te merken, was hij al aardig op weg naar een orgasme. Zijn vingers vouwden zich achter mijn hoofd om de juiste hoek te bereiken. Toen dwong hij zijn monster in één beweging achter in mijn keelgat. Met lange halen neukte hij me in mijn mond. Ik kokhalsde hevig en dacht dat ik zou stikken, maar intussen had ik geleerd dat ik het mezelf alleen maar moeilijker maakte als ik me verzette. Ontspannen, prentte ik mezelf in.

Dat maakte het ook niet bepaald makkelijk, maar tot mijn opluchting duurde het niet lang. Met een paar flinke stralen spoot Max zijn zaad midden in mijn gezicht. De klodders dropen langs mijn ogen en neus naar beneden. Ik kneep mijn lippen stijf op elkaar. Ik was allang blij dat hij niet in mond was gekomen en bij voorkeur liet ik dat zo. Dat hij geen moeite deed om mijn gezicht af te vegen nam ik maar voor lief.

“Dat was fijn, moppie”.

“Graag gedaan, Meester”.

Met één hand greep hij tussen mijn benen.

“Je bent nog niet erg nat, juffie”.

Was mijn naam zo moeilijk te onthouden? Ik heet Zara, sufferd!

“Omdat je haar niet geeft wat ze nodig heeft”, klonk opeens de stem van Luc.

“Godverdomme man, mijn dochter is ouder”, verdedigde Max zich.

Ondanks zijn omvang en vervaarlijke uiterlijk bleek de grote beer een klein hartje te hebben. Hij had er moeite mee dat ik nog zo jong was.

“Je dochter is geen sub. Zij wel. Moet je opletten wat er gebeurt als je de zweep er overheen legt”.

De zweep! Het woord alleen al bezorgde me kippenvel. Ik had ze zien liggen in verschillen soorten en maten. Hun benamingen had ik van het internet geplukt. Karwatsen, floggers, flapzwepen, zwepen van paardenhaar, rietjes en nog veel meer. Allemaal bedoeld om subjes zoals ik mee te kwellen en tegelijkertijd te verwennen. Ik vreesde de pijn maar verlangde er ook naar. Die tegenstrijdigheid kon ik nog steeds niet bevatten.

Max aarzelde. Toch liep hij naar een één van de schappen en kwam terug met een leren flogger. Onwillekeurig zette ik me schrap toen hij uithaalde, maar de klap kwam naast me op het bed terecht.

“Wil je dit wel?” vroeg hij.

“Ja alstublieft, Meester”.

De mep die ik meteen daarna op mijn bovenbeen incasseerde was teleurstellend licht. Ik was zelfs blij dat Luc ingreep. Hij bracht mijn boeien weer op spanning en ranselde me vervolgens een paar keer krachtig op mijn dijen, buik en borsten. Ik schreeuwde het uit en rukte verwoed aan mijn ketenen. Heerlijk. Eindelijk actie.

“Zo doe je dat”, zei Luc en overhandigde Max het slagwerktuig. “Nu jij, mietje”.

Ai! Dat laatste was tegen het zere been. Max gromde iets dat onverstaanbaar en erg onvriendelijk klonk. Terwijl Luc zich weer in de schaduw terugtrok leefde hij zijn ergernis uit op mij, maar zijn terughoudendheid was hij kwijt. Het ging er heftig aan toe. Ik leed en ik genoot. Toen ik van mijn hals tot mijn knieën onder de rode striemen zat, droop mijn kutje van het geil.

“Zo”, zei Max toen hij de zweep wegsmeet. “Word je daar zo heet van, teefje? Zullen we je eens afkoelen dan?”

Hij graaide naast het bed waar – zo bleek – een kleine wijnkoeler met ijsklontjes stond. Hij gooide een handvol op mijn buik. God allejezus, in no time was ik zelf een ijsje. Knielend tussen mijn gespreide benen begon hij het smeltwater over mijn getergde huid te wrijven, zich vooral richtend op mijn tietjes en kruis. Hij schepte er een sadistisch genoegen in een klontje ijs tussen mijn schaamlippen heen en weer te bewegen en even halt te houden op mijn klit. Mijn hele onderkant trok ervan samen. Ik klappertandde en rilde van mijn kruin tot mijn tenen.

Na een tiental minuten klikte Max de banden om mijn enkels vast aan mijn polsen, zodat ik dubbel gevouwen voor hem kwam te liggen met mijn kontje omhoog. Hij zette de behandeling met het ijs voort, maar breidde het nu uit naar mijn billen, bilspleet en sterretje. Ik kermde en kreunde, maar dacht geen moment aan de mogelijkheid ermee te stoppen. Daarvoor was het veel te opwindend.

Tot slot werd het allerlaatste ijsklontje diep in mijn kut gestopt om daar te smelten. Het water liep, vermengd met mijn eigen vocht, in straaltjes uit mijn lijf. Max keek afwachtend toe, snokkend aan zijn megalul die inmiddels weer paraat stond voor een volgende beurt. Ik was er trouwens ook meer dan klaar voor. Een onstilbare honger naar een orgasme had bezit van me genomen.

“Meester, wilt u me neuken? Alstublieft?”

“Had je toestemming me iets te vragen, slavin?”

“Nee Meester, vergeeft u mij”.

Pets! Au! Een voltreffer met de zweep dwars over mijn schaamlippen.

“Dank u, Meester”.

Max griste een condoom van een plankje en rolde het ding met een geroutineerde beweging over zijn lul. Hè? Maar ik dacht…

“Ik ga je wel neuken”, fluisterde hij. “Maar alleen voor mijn plezier, begrepen? Jij komt niet klaar. Als dat toch dreigt te gebeuren vraag je netjes om een pauze”.

“Goed Meester”.

Nou, daar was ik dan mooi klaar mee. Of eigenlijk niet natuurlijk.

Langzaam gleed zijn eikel bij me naar binnen. Naarmate hij me verder vulde begon ik als een vis op het droge naar adem te happen. Man! Dit hield ik onmogelijk langer dan een paar minuten uit. Mijn hele kut werd opgerekt en uitgediept alsof hij mijn anatomie wilde wijzigen. Kon ik zijn ding wel helemaal hebben? Voelde ik zijn ballen tegen mijn huid? Ik wist het niet. Pijn en genot overstemden mijn andere zintuigen bij elke stoot.

“Pauze!” riep ik gehaast toen ik het voelde komen.

“Nu al?”

Ik hijgde alsof ik een marathon had gelopen. Krampachtig probeerde ik mijn aandacht ergens ander op te richten en mijn lustgevoelens te negeren. Niet klaarkomen. Vooral niet klaarkomen, herhaalde ik telkens opnieuw in mijn gedachten.

Na de derde pauze kwam ik uiteindelijk toch. Er was geen houden meer aan. Probeer op zo’n joekel maar eens géén orgasme te krijgen. Mijn hele lijf sidderde en schokte. Zweetdruppels liepen in stroompjes langs mijn gezicht, maar ik voelde me zalig en voldaan. Jemig, wat een genot!

“Ongehoorzaam wicht”, gromde Max terwijl hij zijn erectie uit me liet glijden. “Ik had je verboden klaar te komen! Je bent egoïstisch en respectloos”.

“Sorry Meester”, verontschuldigde ik me nederig, hoewel ik er in wezen geen letter van meende. Ik had een werelds orgasme beleefd en dat nam niemand me meer af. Lekker puh! Maar ik paste er wel voor op niets van mijn euforie te laten merken.

Ik opende mijn mond om nog iets toe te voegen.

“Zwijg!” tierde Max. “Ik wil het niet horen”.

Hij maakte me los, sleurde me weinig zachtzinnig in de richting van de leren bok en gebood me er overheen te leunen met mijn billen naar hem toegekeerd. Mijn enkels werden uit elkaar gedwongen en vastgeklonken aan een spreidstang aan de ene kant van de bok. Aan de andere kant werden mijn handen onwrikbaar aan de poten bevestigd. Vanuit deze positie bevonden mijn billen en kut zich bijzonder open en kwetsbaar onder het grijpgrage handbereik van Max.

Nog dagen zou het zwiepende geluid van de cane in mijn gedachten echoën als ik ging zitten. Genadeloos tergde het rietje mijn huid bij elke klap. Ik moest ze tellen. Twintig stuks. Vooral mijn billen moesten het ontgelden. Door merg en been ging de marteling. Ik verzette me door elke spier te spannen. Ik kon niet anders. Tranen stroomden langs mijn wangen. Toch gaf ik niet op. Ik liet me er niet onder krijgen vanwege een beetje pijn, want dat was maar tijdelijk. Zodra het slaan ophield, zou ook het gevoel ervan afnemen. Voor Luc hield ik vol. Ik wist dat hij toekeek en ik wist dat hij me straks zou prijzen als ik nu volhardde.

Max pookte zijn vingers een paar keer in mijn kut.

“Niet te geloven. Je bent alweer geil… We gaan het nog een keer proberen. Ik kom klaar. Jij niet. En niet andersom”.

“Ik doe mijn best Meester”, beloofde ik plechtig.

“Dat mag ik hopen”.

Deze keer dreef hij zijn lul achterlangs in mijn kut. Hij neukte me in een rustig tempo, niets forcerend. Maar ik vreesde het ergste toen het in mijn onderbuik alweer begon te broeien. Als dat maar goed ging.

Wat ik ook uitermate plezierig vond was dat Max intussen mijn bilnaad verkende met zijn vingers. Er gingen pas alarmbellen rinkelen toen ik iets kouds en glibberigs op die plek voelde. Hij smeerde mijn sterretje ergens mee in. Hij zou toch niet…?

NEE…! Nee, dat wilde ik niet. Niet in mijn kont!

Ik riep het ook. Tevergeefs. Hij ging gewoon door. Ik spande mijn sluitspier stevig aan maar de druk op mijn aars werd desondanks verder opgevoerd. Steeds meer glijmiddel werd er gebruikt. Ik voelde een enorme paniekaanval opkomen. Ik schreeuwde. Ik krijste. Ik vocht met mijn boeien. Het hielp niet. Ik zat gevangen. Help!

Ik moest iets zeggen, maar wat ook alweer? Ik probeerde na te denken.

“Blijf kalm, Saartje”, zei een stem. Het was Luc.

Ik was niet kalm. Ik kón niet kalm zijn. Dat stadium was ik allang gepasseerd. Ik was in paniek. Het woord… Hoe luidde dat verdomde stopwoord?

“STOP!” gilde ik wanhopig. “Stop! Stop alsjeblieft”.

Het wonder geschiedde. Max liet onmiddellijk los. Het volgende moment stond Luc naast me. In rap tempo werd ik losgemaakt van alle werktuigen. Ik huilde als een klein kind. Mijn hele lichaam trilde als een espenblad. Ik voelde twee sterke armen om me heen. Iemand trok me als een klein kind op schoot. Een bekende mannengeur drong door in mijn neus. Een kus op mijn voorhoofd. Troostende woorden.

“Rustig maar. Je bent volkomen veilig”.

“Volgens mij is ze nog maagd”, opperde Max.

“Is het dat?” vroeg Luc ongelovig. “Heb je het nog nooit anaal gedaan?”

Snikkend schudde ik mijn hoofd.

“Nee. En ik wil het ook niet”.

“Meisje toch”.

Hij drukte mijn hoofd tegen zijn schouder, streelde mijn haren. Max reikte me een glas water aan. Hij stond er een beetje verloren bij.

“Wat is precies het probleem?” informeerde Luc toen ik grotendeels was bijgekomen van de schrik.

“Ik vind het doodeng”.

“Hoe weet je dat nou? Je hebt het nog nooit gedaan. Je weet niet half hoe fijn het is”.

“Ik wil het ook niet weten”, schokschouderde ik koppig.

Schei uit, dacht ik. Ik wil niet. Dat moest voldoende informatie voor hem zijn.

“Het is niet eng”, verzekerde Luc me. “Je moet alles in het leven een keertje proberen. Als het niet bevalt praten we er niet meer over. Oké?”

“Maar Max is zo groot”.

Fout! Wat zei ik nou? Ik hoorde mijn zelf ingegooide glazen al rinkelen. Lucs reactie was te voorspellen. Net zoals die van mij trouwens.

“Wil je liever dat ik het doe?”

Zie je wel? Daar had je het al. Ik wenste al zo lang dat Luc me zou neuken. Nu kreeg ik de kans. Ik hoefde maar toe te happen. Het enige heikele punt was dat ik hem in mijn kut wilde en niet in mijn darmen.

Ik klemde mijn kaken op elkaar en hoopte dat hij niet verder zou aandringen. Maar ik wist wel beter.

“Nou…? Heel even maar. We binden je niet meer vast. Eén keertje erin en weer eruit. Dat is alles”.

Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen. Ik wist dat ik uiteindelijk overstag zou gaan. Het ergste was dat hij het waarschijnlijk ook wist.

“Kijk me eens aan”.

Ik reageerde niet.

“Zara, kijk me aan”, herhaalde Luc met een lichte stemverheffing.

Met tegenzin gaf ik gevolg aan zijn verzoek. Zijn helderblauwe kijkers keken bemoedigend.

“Ik weet dat je het kunt, meid. Je bent een doorbijtertje. Vergeleken met wat je eerder al hebt gepresteerd is dit een eitje”.

Ja ja, mooie praatjes. Zou ik hem eens in zijn gat neuken? Maar hij had de twijfel in mijn ogen gelezen. Zou ik ooit in staat zijn deze man iets te weigeren?

Luc was al begonnen de knoopjes van zijn shirt open te maken. Daarna volgden zijn schoenen, sokken en jeansbroek. Bij het uittrekken van zijn boxer mocht ik voor het eerst in levende lijve zijn kloppende erectie aanschouwen. Hij had een mooie blanke, licht gekromde pik met een grillig aderenpatroon en een glanzende roodpaarse eikel. Een maatje kleiner dan die van Max. Niet te groot, niet te klein. Precies goed. Zijn strak gespannen zak was eveneens kaal, net zoals de rest van zijn lichaam. Alleen zijn armen en benen waren enigszins behaard. Piercings en tattoos ontbraken.

“Kom”, zei hij en dirigeerde me weer naar het midden van het bed. “Geen Meester of slavin deze keer. Gewoon jij en ik”.

Onder die voorwaarden stemde ik toe. Vergeleken met eerder was ik nu opvallend gelaten. Ik wist wat er ging gebeuren en berustte daarin. Hoewel ik het liever anders had gehad, was dit het eerste echte seksuele contact dat ik met Luc zou hebben. Op een merkwaardige tegenstrijdige manier was dat toch een mijlpaal waar ik naar uitkeek.

“Je weet wat je moet doen hè?”

“Ontspannen”, zei ik als een voorbeeldige scholiere die haar lesje had geleerd.

“Gaat dat lukken?”

“Hopelijk”.

Zoals beloofd werd ik niet vastgebonden. Volgens Luc zijn aanwijzingen nam ik op mijn knieën op het bed plaats met mijn benen uit elkaar en mijn kontje omhoog. Wat ik stiekem had gehoopt gebeurde helaas niet. Hij nam me niet eerst in mijn kut, zoals Max had gedaan.

Terwijl Luc mijn bilspleet opnieuw van een ruime hoeveelheid glijmiddel voorzag, voelde ik zijn stijve tegen mijn billen kloppen. Hoewel de aanstaande penetratie me bleef beangstigen werd ik al behoorlijk nat. Luc, die dit natuurlijk niet was ontgaan, speelde daar op slinkse wijze op in. Zijn ene hand greep tussen mijn benen naar mijn kut en begon me zachtjes met twee vingers te neuken, zijn duim rondjes draaiend op mijn klit.

“Geef je over”, fluisterde hij bijna onhoorbaar.

Hmmmm… Voor de afwisseling kostte deze opdracht me geen enkele moeite. Zelfs het soppende geluid dat mijn kut voorbracht werkte lustverhogend. De toenemende spanning in mijn buik zou zonder twijfel snel resulteren in een spetterend orgasme. Dat was alles waarnaar ik op dit moment hunkerde: klaarkomen.

Ik kreunde toen ik een lichte druk op mijn anus voelde. Het was niet zijn eikel die heel kort naar binnen gleed. Daarvoor was het te dun. Zijn pink? Meteen daarna voelde ik het dieper in mijn darm doordringen. Vervolgens herhaalde zich hetzelfde ritueel met een dikkere vinger. Het voelde niet eens zo vervelend. Integendeel. Het was eigenlijk best aangenaam en in combinatie met wat er allemaal in mijn kut plaatsvond, kon ik er zelfs van genieten. Met mijn ogen stijf dicht en mijn mond wijd open hijgde ik als een stoomtrein. Ik voelde het aankomen.

“Kóm Zara…! Kom maar. Nu!”

Ik kón ook niets meer doen om het tegen te houden. Mijn orgasme nam onherroepelijk bezit van me. Exact op dat moment ramde Luc zijn lul in één beweging meedogenloos in mijn reet. Precies gedurende die luttele seconden dat ik volkomen weerloos was en gedwongen alles te laten gebeuren. Ik klapte als een zandzak plat voorover op het bed. Was die ijselijke gil van mij?

“En?” vroeg Luc toen mijn hoogtepunt in het niets was opgelost.

“Rotzak!” vloekte ik vanuit mijn tenen. “Ik haat je”.

Hij grinnikte triomfantelijk.

“Ik hou ook van jou”.

<> <> <>

Max, die uit pure noodzaak de hand maar aan zichzelf had geslagen, verliet de kelder met de mededeling dat hij zich boven ging douchen. Ook Luc maakte aanstalten een eind te maken aan de avond. Ik lag nog een beetje verdwaasd uit te puffen toen hij me overeind trok. Au au au! Mijn kont stond in brand en mijn billen gloeiden al niet minder.

Luc nam me mee naar de wastafel en liet het water stromen. Met een nat washandje nat waste hij de ingedroogde spermaresten van mijn gezicht. Daarna pakte hij de gereedstaande douche gel en begon de rest met zijn blote handen in te zepen. Er was geen warm water, maar dat deerde me niet. De afkoeling voelde weldadig op mijn gestriemde vel.

Met bewondering bekeek ik het naakte lijf van Luc. Voor zijn tweeëndertig jaar mocht hij gezien worden. Een strak kontje, geen grammetje vet en zo te zien in topconditie. Zijn lul hing nu slap tussen zijn benen. Met dat ding was hij zojuist doorgedrongen tot het enige plekje van mijn lijf dat nog ongerept was geweest. Ik gruwde nog bij de herinnering eraan.

Aarzelend besloot ik zijn voorbeeld te volgen en Luc dezelfde wasbeurt te geven als ik van hem kreeg. Ik hield er rekening mee dat hij me dit zou verbieden, maar – o wonder – hij stond het gewoon toe. Ik had hem niet eerder zo toegeeflijk meegemaakt en daar wilde ik optimaal van profiteren. Mijn zeephanden gleden verkennend over zijn lichaam. Het was verrukkelijk hem eindelijk ongestraft te mogen aanraken.

Mijn nagels krabden plagend over zijn tepels die prompt hard werden.

“Niet zo voorzichtig”, was zijn reactie. “Je bent niet de enige die een beetje pijn wel kan waarderen”.

O? Dat was nieuw voor me. Ik nam de uitdaging aan en zette mijn nagels nu echt in zijn vel, langzaam de druk verder opvoerend. Vervolgens herhaalde ik mijn actie met mijn tanden. Hij glimlachte alleen maar. Ogenschijnlijk deed het hem niets, maar in mijn ooghoeken zag ik zijn pik weer groeien.

Plotseling greep hij me ruw vast en kuste me met een onstuimigheid en passie die me de adem benam. Onze tongen vochten een wilde strijd. Onze kletsnatte lijven glibberden tegen elkaar. Zijn vingertoppen knepen mijn tepels fijn terwijl mijn rechterhand op de tast op zoek ging naar zijn steigerende lul. Ik sloot mijn vingers om de schacht. Mijn andere hand kneedde zijn ballen.

“Je maakt me gek”, hijgde Luc toen zijn lippen mijn mond eindelijk loslieten. “Je maakt me knetter, knettergek”.

Wow! Als ik deze kans voorbij liet gaan zou ik het mezelf altijd blijven verwijten.

“Neem me, Luc… Neem me alsjeblieft. Neuk me aan flarden”.

Zijn reactie was even teleurstellend als onverbiddelijk.

“Nee… Nu niet, liefje. Vraag me niet waarom. De tijd is er niet rijp voor”.

Ik mocht ter plekke doodvallen als ik er iets van snapte. Wanneer was de tijd er rijp voor? Wat moest ik nog meer doen? Wat moest er nog gebeuren voordat hij zichzelf toestond toe te geven aan zijn verlangen. Want het was geen toneelspel dat hij speelde. Dit was echt. Die hongerige blik in zijn ogen kon hij onmogelijk veinzen. Hij verlangde naar me. Naar mij! Maar het was een raadsel waarom hij het nodig vond zijn zelfbeheersing te bewaren.

Mijn neergeslagen ogen moesten verhullen dat ik me afgewezen voelde. O ja, ik kon boos worden en het hem verwijten. Ik kon een verklaring eisen en er een levensgroot probleem van maken. Ik kon vloeken en schelden. Maar wat zou ik ermee bereiken?

Ik realiseerde me dat ik op de valreep nog één poging kon wagen. Ik had – letterlijk – nog één troef in handen. Een harde troef die de eerste druppels voorvocht al had geproduceerd. Eens kijken wat er eventueel wél mogelijk was…

Met onverwachte vechtlust haalde ik mijn meest brutale blik uit de kast. Terwijl mijn handen onverstoorbaar doorgingen met het verwennen van zijn genitaliën, kuste ik Luc nogmaals op de mond. Met mijn ogen probeerde ik te seinen dat hij niet nog eens kon maken me iets te weigeren. Ik had toegestaan dat hij me in mijn kont naaide en dat Max me gebruikte. Als tegenprestatie wilde ik op zijn minst één trofee in de wacht slepen.

Toch was ik niet helemaal zeker van mijn zaak. Teveel overmoed kon wel eens een averechts effect hebben.

Zonder mijn ogen af te wenden zakte ik langzaam door mijn knieën, wachtend op zijn reactie. Ik kon het nauwelijks geloven dat hij knipoogde. Hij begreep waar ik op uit was en… vond het goed! Yes! Dat hij met zijn rug steun zocht bij de wastafel en zijn benen verder uit elkaar plaatste was zelfs een regelrechte uitnodiging. Van louter geluk raakte ik spontaan even uit mijn concentratie.

Eenmaal op ooghoogte gekomen met zijn kruis spoelde ik de laatste zeepresten van zijn stijve. Voorzichtig proefde ik een verse druppel voorvocht op mijn tong. Lekker. Ik kreeg er spontaan weer krampjes van in mijn buik. Mijn rechterhand klemde ik stevig om zijn lul nadat ik eerst de voorhuid naar achteren had geschoven. IJverig likte ik zijn pisgaatje en de glans van zijn eikel. Het puntje van mijn tong kietelde het randje er omheen. Zijn pik reageerde met schokjes op de maat van zijn hartslag. Ik hoorde Luc lichtjes grommen. Mooi zo.

Behoedzaam verhoogde ik de spanning van mijn linkerhand om zijn strak gespannen scrotum. Mijn middelvinger zocht zijn perineum op – het stukje tussen zijn zak en zijn anus – en oefende daar druk op uit. Even later verplaatste ik die handeling naar zijn sterretje. Een luide kreun was mijn dank. Natuurlijk. Ik moest de eerste man nog tegenkomen die dit niet lekker vond.

Intussen likte ik zijn lul met lange halen vanaf de wortel tot de top. Lucs vingers woelden wild door mijn haren toen ik met het echte werk startte en mijn lippen om zijn eikel sloot. In een rustig tempo begon ik hem te pijpen, steeds een centimetertje verder.

“Hmmm…”, zuchtte Luc toen zijn pik uiteindelijk in mijn keelgat verdween. “Wie jou heeft leren pijpen heeft geen half werk verricht”.

Een binnenpretje werkte zodanig op mijn lachspieren dat ik zijn lul even moest laten schieten.

“Jimmy”, lachte ik. “Jimmy van Lieshout”.

“Wat…?! Heb jij met dat misselijkmakende kwijleballetje de lakens gedeeld?”

Ach, Jimmy viel eigenlijk best mee. Als zijn irritante vrienden tenminste niet in de buurt waren. Op seksueel gebied had ik veel van hem opgestoken. Van hem, en de stapels pornobladen en DVD’s die hij bezat.

Luc mompelde nog iets onverstaanbaars, maar verstevigde toen zijn greep in mijn haren.

“Ga door, schatje”.

Dat liet ik me geen tweede keer zeggen. Met overgave zette ik de pijpbeurt voort. Een paar keer liet hij me stoppen omdat hij te snel naar zijn zin dreigde te komen. Dan wisselde ik het pijpen en zuigen af met likken en plagen. Uiteindelijk spoot hij de inhoud van zijn ballen leeg op mijn tong. Genoegzaam slikte ik elke druppel door. Dát nam niemand me meer af.

© Fanny

Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u. Liefs My

De kapel.

Toen het weer zaterdag was, was ik van de eerste schrik bekomen, was ik gelukkig niet zwanger en bleek ik geen enge geslachtsziekten te hebben opgelopen. De zon scheen en de wereld lachte me toe. In opperbeste stemming fietste ik naar school. Ik kon niet wachten Luc weer te zien.

Maar het voorspelde weinig goeds dat een schildersploeg zijn intrek had genomen in het centrale trappenhuis. Tussen steigers en afdekzeil probeerde ik mijn weg naar de tweede verdieping te vinden waar de wenteltrap naar de zolder zich bevond.

“Moeten ze ook hierboven zijn?” vroeg ik aan Luc.

“Nee, hier hebben ze niets te zoeken, maar dat neemt niet weg dat het nu te riskant is om spelletjes te spelen”.

Daar was ik al bang voor.

“En het slechte nieuws is dat het onderhoud nog tot de bouwvakvakantie gaat duren. Ook op zaterdag”.

Dat was een flinke domper op de feestvreugde. Ik had helemaal geen zin meer in de handschriften van de Jezuïeten, hoe boeiend Luc er ook over kon vertellen. Maar ja, hij had wel gelijk. Het risico was te groot als er meer mensen in het gebouw rondliepen. De conciërge hield toezicht op de werkzaamheden en het was niet uitgesloten dat hij zich ook even op zolder zou laten zien.

Luc wenkte me. Als een voorbeeldig schoolmeisje kwam ik naderbij. Hij trok me op zijn knie en kuste me. Zijn handen gleden langs mijn dijen over de stof van mijn jeansbroek.

“Ben je eigenlijk in het bezit van een rok?”

“Ja”, antwoordde ik eerlijk.

“En schoenen met een hakje?”

Die had ik ook. Geen stiletto’s zoals de laarzen, maar elegante schoentjes met een bescheiden hak. Ooit aangeschaft voor een feestje. Daarna had ik ze nooit meer gedragen. Een miskoop, want gehakte schoenen waren niet mijn stijl. Sportieve kleding paste beter bij me vond ik zelf.

“Onzin”, sloeg Luc al mijn tegenwerpingen in de wind. “Je bent geen brugklasser meer. Je bent een prachtige jonge vrouw en het is doodzonde dat je je niet wat vrouwelijker kleedt. Ik wil je wel eens zien in dat rokje en die schoentjes. Als elke vrouw tussen vijftien en vijftig dat zou dragen, zou de wereld er een stuk aantrekkelijker uitzien”.

Ik zuchtte diep en beloofde de volgende keer aan zijn wens te voldoen. Van harte ging het niet, maar voor hem deed ik alles. Hij vond me mooi. Dat had hij zelf gezegd. Anderen vonden me meestal aardig, spontaan en soms lief. Maar nooit mooi. Zou hij het echt menen?

“En verder? Is alles goed met je?”

Ik knikte.

“Ja hoor. Prima”.

“Geen twijfels meer? Nog vragen?”

Het klamme zweet stond in mijn handen. Ik wist welke vraag hij me nu ging stellen. Ik had er lang over nagedacht en had inderdaad een beslissing genomen, maar ik was er nog lang niet zeker van of het ook de juiste was.

“Dus je durft het aan?”

“Ik moet wel”, bevestigde ik zenuwachtig. “Als ik het niet doe kom ik er nooit achter”.

“Je bent een dapper meisje, Zara. Ik bewonder je lef”.

Luc sloeg zijn armen om me heen en kuste me langdurig. Een hand zocht zijn weg onder mijn shirtje, schoof mijn beha opzij en kneep in mijn borst. De andere hand volgde. Ai, dacht ik toen de druk op mijn tepels steeds verder werd opgevoerd. Zijn tanden beten in mijn onderlip. Toen ik naar adem snakte tekenden de eerste druppels geil zich af in mijn slipje.

Helaas bleef het daarbij. Luc zette me weer met beide benen op de grond door ons allebei aan het werk te zetten.

<> <> <>

Het was duidelijk dat er op zaterdag geen spannende dingen meer zouden gebeuren nu de schilders bezit hadden genomen van het schoolgebouw, maar Luc had een veel beter alternatief gevonden beweerde hij. Hij had de sleutel bemachtigd van een ruimte waar hij altijd al een intiem feestje had willen bouwen. Of ik ook op zondagavond kon?

“Dan zit ik in de trein”.

“En als ik je nou eens breng?” stelde Luc voor.

“Naar Nijmegen? Dat is minstens anderhalf uur rijden en je moet ook nog terug”.

“Nou en? Dat is jouw probleem toch niet?”

Het aanbod was te verleidelijk om af te slaan. Geen overvolle treincoupé met hyperactieve studenten, geen vertragingen van de NS, geen gemiste aansluitingen en tochtige perrons, maar een comfortabele lift tot voor de deur van de studentenflat.

Dus stapte ik de volgende dag niet – zoals gebruikelijk – op de trein van half acht nadat mijn vader me met een tas schone kleren aan de achterkant van het station had afgezet. Via de voetgangersbrug over het spoor liep ik naar de voorzijde van het station waar de bushaltes zich bevonden. Met lijn zes was het nog tien minuten naar school. De zenuwen gierden door mijn lijf. Vanavond moest blijken of Luc gelijk had met al zijn theorieën of dat hij zich misschien toch vergiste. Ik had geen idee wat me te wachten stond.

Luc wachtte me op bij de achterdeur. Hij was volledig in het zwart gekleed.

“Zie je wel?” grijnsde hij met een blik op mijn blote benen die onder het rokje uitstaken. “Dat ziet er al veel beter uit”.

Ik glimlachte verlegen. Er kwam geen woord over mijn lippen. Mijn strot zat dichtgeknepen. Mijn knieën knikten. Ik kreeg de neiging me om te draaien en hard weg te lopen. Maar in plaats daarvan liet ik toe dat Luc mijn tas overnam en zijn vrije arm om mijn schouders legde alsof ik zijn vriendin was. Gewillig liet ik me door hem door de lange gangen leiden tot hij halt hield voor de deur van de kapel.

De voormalige Jezuïetenkapel had een aparte status in dit gebouw. Hij stond op de lijst van monumentenzorg en mocht daarom niet verbouwd of gemoderniseerd worden. De ongemakkelijke kerkbanken waren vervangen door alledaagse tafels en stoelen, maar verder bevond alles zich nog in de oude staat, compleet met heiligenbeelden en een altaar. De ruimte leende zich hooguit voor lerarenvergaderingen, kleinschalige ouderavonden, bijeenkomsten en lezingen.

Ik bibberde op mijn benen toen ik over de drempel stapte. Het daglicht dat door de gekleurde glas-in-lood ramen naar binnen drong gaf een mystieke rust. Op de achtergrond klonk toepasselijke Gregoriaanse muziek en rond het altaar brandden talloze kaarsen. Als dit een afspraakje met een vriendje was geweest, had ik het superromantisch gevonden. Maar dit was niet zomaar een afspraakje en Luc was mijn vriendje niet. Dit ademde de sfeer uit van een plechtigheid. Mijn doop. Mijn inwijding in de geheimen van de BDSM.

Ik schrok toen Luc de sleutel met een snerpend geluid in het slot omdraaide en zo de zware eikenhouten deur achter ons afsloot. Just in case…

“Ben je er klaar voor?”

“Nee”, antwoordde ik vanuit de grond van mijn hart.

Ik zou er nooit klaar voor zijn, maar ik móest het proberen. De overvloed aan informatie had me niet voldoende kunnen overtuigen. Luc ook niet. Er was een vermoeden, maar geen zekerheid. De straf die ik op zolder had ondergaan kon een momentopname zijn geweest, een toevalstreffer. Ik moest weten of dezelfde emoties nogmaals kwamen bovendrijven onder soortgelijke omstandigheden. Ik moest weten wie ik was. En er was maar één manier om daar achter te komen.

“Bang?” vroeg hij.

Het was een overbodige vraag.

“Ontzettend”.

“We hebben dit al honderd keer besproken”.

Ja, ik kende zijn lesje intussen uit mijn hoofd. Er was niets om bang voor te zijn, tenzij ik bang was voor hem en dat was niet het geval. Niets was onomkeerbaar. Ik kende de stopwoorden. Ik kon ieder moment de stekker eruit trekken. Luc gooide me niet in het diepe. Hij wist wat hij deed en zou niets overhaasten. Onder zijn leiding waren nog nooit ongelukken gebeurd en dat zou ook nu niet gebeuren. Ik kon hem volkomen vertrouwen en dat deed ik ook, maar toch… De angst voor het onbekende bleef. Of was het de angst voor de bevestiging?

“Kom hier”, zei Luc.

Hij had mijn spullen in de buurt van het altaar neergezet en ging zelf op de rand van een tafeltje zitten. Hij trok me naar zich toe en sloot zijn armen om me heen. Als een bang vogeltje kroop ik tegen zijn borst. Ik snoof zijn geur op, voelde de warmte van zijn lichaam, zijn adem tegen mijn gezicht. Zo had ik uren kunnen doorbrengen als Luc er geen abrupt einde aan had gemaakt. Hij draaide me met mijn rug naar hem toe en haalde de speld uit mijn lange haren.

“Sluit je ogen, Saartje”, gebood hij. “Ontspan. Probeer niet te denken, alleen te voelen”.

Ja ja, hij had makkelijk praten. Ik sloot gehoorzaam mijn ogen, maar ik trilde nog steeds als een rietje. Waar was ik aan begonnen?

Maar ik had Lucs onuitputtelijke trukendoos onderschat. Liefdevol kusten zijn warme lippen mijn hals en schouders. Een lichte massage van mijn hoofd en nek verrichtte wonderen met me. Langzaam maar zeker ging ik me steeds meer op de streling van zijn magische vingertoppen concentreren. Ook toen hij me even later geleidelijk begon uit te kleden, bleef hij me zachtjes liefkozen. Behalve mijn schaamstreek bleef geen plekje onberoerd. Onder zijn aanrakingen gleed ik weg in een lome luiheid die aangenaam aanvoelde. Ik gaf me over aan het tintelende gevoel dat hij in mijn binnenste veroorzaakte. Niet geil, maar wel verlangend naar meer.

Ik schrok op uit deze extase toen Luc plotseling opstond. Mijn blik werd gevangen in zijn lichtblauwe ogen. Hij pakte mijn hand en begeleidde me zwijgend de drie treden op naar de leeggeruimde altaartafel. Ik besefte opeens dat dit de plek was waar het allemaal zou gebeuren. Met een kort gebaar maakte hij me inderdaad duidelijk dat ik op het zwarte marmer moest klimmen. Dat deed ik terwijl de onrust intussen opnieuw bezit van me nam. Met angst en beven keek ik toe hoe Luc brede leren riemen om mijn polsen en enkels gespte. Hieraan waren metalen ringen bevestigd waaraan kettingen of – in mijn geval – touwen konden worden vastgemaakt.

Enkele ogenblikken later lag ik gestrekt en vastgeketend op het koele altaar, mijn armen en benen licht gespreid. Ik was naakter dan ooit, want in opdracht van Luc was elk haartje van mijn lichaam verwijderd. Wachtend op wat er ging komen zag ik het levensgrote kruisbeeld schuin boven me. De beeltenis van Christus keek me geruststellend aan. Krampachtig probeerde ik te verdringen hoeveel overeenkomsten ik met hem had. Twee wanhopige tranen biggelden naar de zijkant van mijn gezicht. Luc zag het en veegde ze weg.

“Heb je me iets te vertellen?”

Dat waren de regels van het spel. Huilen, vloeken en krijsen zouden hem nergens van weerhouden. Luc zou hoe dan ook doorgaan tot ik het afgesproken stopwoord gebruikte.

“Nee”, schudde ik mijn hoofd. “Ga verder”.

De onvermijdelijke blinddoek werd voor mijn gezicht gebonden.

“Een kwartiertje”, hoorde ik hem zeggen. “Meer niet”.

Maar een kwartier kan verschrikkelijk lang duren als je niet op je gemak bent. Ik hoorde Luc heen en weer lopen, maar er gebeurde niets. Nog niet.

Hoewel elke zenuw erop voorbereid was, kwam de felle brandende pijn op mijn onderbeen totaal onverwacht. Ik gilde meer van schrik dan van pijn, want het nare gevoel verminderde vrij snel. Een volgende pijnscheut teisterde mijn bovenarm, gevolgd door een derde op mijn heup. Tevergeefs trok ik aan mijn boeien. Toen drong eindelijk tot me door waarmee Luc me tartte: kaarsvet!

Die wetenschap deed me opgelucht ademhalen. Het was ineens niet langer bedreigend nu ik wist wat er gebeurde. Elke nieuwe druppel deed me nog steeds kermen en kronkelen, maar ik was beter in staat me te ontspannen en liet het ritueel gedwee over me heen komen, zoals Luc me vooraf had aangeraden.

Hij liet geen grote hoeveelheden kaarsvet op mijn huid druipen. Het waren kleine spatjes, eerst op de lichaamsdelen waar de huid dikker was; mijn armen, benen en buik. Daarna kwamen meer gevoelige plekken aan de beurt, mijn hals, borsten, liezen en tenslotte mijn venusheuveltje. Tegen de tijd dat hij daar was aanbeland genoot ik zowaar van de behandeling. De harde puntjes op mijn borsten en de toenemende vochtafscheiding in mijn kut waren daar het zichtbare bewijs van.

Ik reageerde zelfs ietwat teleurgesteld toen Luc me de blinddoek ontnam en me toonde hoe hij me had toegetakeld. Maar de teleurstelling maakte snel plaats voor ingehouden enthousiasme toen bleek dat Luc nog slechts in een strakke boxer was gekleed. Ik zou er een lieve duit voor over hebben gehad als ik zijn veelbelovende zwelling had mogen verlossen van zijn knellende verpakking. Zijn lul van dichtbij te mogen bewonderen, in mijn handen te houden of – nog liever – in me te voelen, werd een steeds grotere obsessie voor me. Maar ik hield wijselijk mijn mond.

“Ik lijk wel een dalmatiër”, lachte ik bij het zien van de talloze plekjes gestold kaarsvet op mijn lijf.

Eén voor een begon Luc de hoopjes kaarsvet weg te pulken. Daar was hij heel bedreven in, hoewel zijn nagels af en toe pijnlijk over mijn vel krabden. Nadat het laatste restje kaarsvet was verwijderd haalde Luc een flacon met een olieachtige substantie tevoorschijn. Daarmee begon hij de geïrriteerde rode plekken niet bepaald zachtzinnig in te smeren, maar de stevige druk van zijn handen schroefden mijn geilheidgraad opnieuw een stukje verder omhoog.

“Morgen zie je er niets meer van”, beloofde hij.

Het kon me helemaal niets schelen hoe toonbaar ik morgen zou zijn. Ik wachtte ongeduldig op het moment dat mijn onderbuik ingevet zou worden. En mijn dijen. En daartussen…

“Meid, je dríjft”.

Hè hè, eindelijk. Hij had het nu ook gezien. Zou hij er iets aan doen of moest ik het lot zelf een handje helpen?

“Neuk me”, bedelde ik. “Alstublieft Meester, neem me”.

“Neuken?” vroeg Luc alsof hij me niet goed had verstaan.

Lenig als een katachtig roofdier klom hij eveneens op het altaar en een seconde later lag hij bovenop me. Zijn hoofd vlak boven mijn gezicht, zijn blauwe ogen borend in de mijne, zijn licht gespierde torso leunend op mijn geteisterde vel, zijn staalharde erectie duwend in mijn buik. Zijn gewicht ontnam me bijna de adem.

“Je wilt seks?”

“Ja, alstublieft”, hijgde ik.

“Mijn lul in jouw kut?”

“Ja”.

“Hoe lang? Vijf minuten? Tien?”

“Zolang u wilt”.

“Ordinaire platte seks, zoals je met je vriendjes neukte? Erop, erin, eruit, eraf?”

Ik kreeg het gevoel dat ik een domme opmerking had gemaakt. De toon in zijn stem was messcherp en sarcastisch. Wat was het probleem? Ik was geil. Hij was geil. Wat hield hem tegen?

“Saartje toch… Je wilt dat ik hetzelfde doe als de snuiters die niet in staat waren je langer dan een paar seconden te bevredigen? Zelfs vijf lullen in je bed kregen het niet voor elkaar. En dan vraag je mij hetzelfde goedkope nummertje op te voeren…? Nee nee meisje, jij hebt meer nodig dan een stijve pik”

De boodschap was duidelijk. Hij zou me niet neuken. Nu niet en misschien wel nooit. Maar zo snel gaf ik me nog niet gewonnen.

“Meester, geeft u me dan wat ik volgens u wél nodig heb?”

Even leek het erop dat Luc uit zijn rol zou vallen en in lachen zou uitbarsten, maar hij herstelde zich razendsnel.

“Heb je dat verdiend?”

Ik vond in elk geval van wel.

“Ja Meester”.

“Je bent een hondsbrutaal slavinnetje. Heb ik je niet geleerd dat niet jij, maar ík bepaal wat er gebeurt en wanneer? Je bent hier voor mijn plezier. Niet andersom”.

“Sorry Meester”.

“Maar…” ging hij verder. “Omdat je je zo kranig hebt gehouden, zal ik je voor deze ene keer belonen”.

Niet te geloven! Ging het wonder zich dan toch voltrekken? Hier in deze kapel, bij de warme gloed van flikkerend kaarslicht en onder het toeziend oog van een stokoud Christusbeeld? Mijn hart sloeg spontaan een slag over van blijdschap.

Luc kroop van me af en knielde tussen mijn benen. Hij bevrijdde mijn enkels van de riemen zodat ik eindelijk mijn benen weer kon buigen en de holte in mijn rug weer steun vond op het harde marmer. Wat een weldaad!

“Moet ik je blinddoeken of ben je zelf in staat je ogen dicht te houden?”

Onmiddellijk kneep ik mijn ogen stijfdicht. Hij mocht me nu alles vragen. Alles! Zolang hij me maar deed klaarkomen. Ik had het gevoel dat mijn kut bij de eerste aanraking kon exploderen.

Maar waarschijnlijk was Luc zich daar ook van bewust. Hij haastte zich niet. Op zijn gemak duwde hij mijn knieën verder omhoog en wachtte geduldig tot het hongerig pulseren van mijn kut afnam. Zijn linkerhand plaatste hij plat boven mijn schaambeen en oefende daar lichte druk uit. Toen dat geen noemenswaardige reacties ontlokte, legde hij zijn rechterhand over mijn half geopende schaamlippen. Enkel dat was al genoeg om me in jubelstemming te brengen.

Zachtjes masseerde hij mijn kletsnatte lipjes. Af en toe gleed een vinger plagend langs mijn glibberige klitje. Kom nou pestkop, dacht ik. Doe het! Maar intuïtief wist ik dat het op dit moment beter was dat niet hardop te uiten.

Twee vingers daalden onaangekondigd af in de donkere diepte van mijn vagina. O ja, dat was het betere werk. Een derde volgde. En toen nog eentje. Oempf…! Met zijn hele hand rekte hij mijn kut op. En alsof dat nog niet genoeg was balde hij zijn hand in mijn binnenste tot een vuist. Ik kon een langgerekte kreet niet onderdrukken.

Door het trage draaien om de as van zijn pols stimuleerde hij niet alleen mijn seksdrift. De knokkels van zijn hand oefenden druk uit op gevoelige plekjes waarvan ik het bestaan niet eens wist. Een stormvloed van allerlei heftige sensaties werd via mijn zenuwen naar mijn hersenen geseind. Het ongewone en tegenstrijdige gevoel maakte dat mijn lijf verkrampte. Ik hijgde op de toppen van mijn longen.

“Ontspan”, luidde Lucs bevel. “Niet verzetten. Laat het gebeuren”.

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn reflexen had ik zelf niet onder controle. Uiteindelijk lukte het toch toen Luc de sappen van mijn gezwollen schaamlippen begon te likken. Mijn groeiende geilheid won het van alle andere impulsen. Zijn tong vond mijn hunkerende klit en draaide er cirkeltjes omheen. Hij likte, zoog en – aah! – zette zijn tanden erin. Ik gaf me over en…

… ontplofte!

Mijn hoogtepunt was kort, maar krachtiger en onvergelijkbaar met wat ik gewend was. Even wist ik niet meer wie of waar ik was. Alsof ik uit een bodemloze put moest klauteren probeerde ik mijn gedachten weer op een rijtje te krijgen. Het eerste wat ik weer bewust ontwaarde waren Lucs lippen om mijn tepel. Een brede lach werd me toebedeeld toen ik mijn ogen opsloeg. Zijn gezicht was kletsnat. Druppels dropen van zijn kin.

“Je bent een klein spuitertje”, verklaarde hij geamuseerd.

“Wat?” riep ik verschrikt. “Heb ik dat gedaan?”

“Yep”.

Een blik naar mijn onderste regionen bevestigde zijn woorden. Dit was me nog nooit overkomen. Ik kon het nauwelijks geloven. Tjonge…

Luc boog zich verder over me heen en deelde mijn sappen met me via een tongzoen. Het smaakte een beetje zoetig.

“Hoe voel je je?”

“Afgepeigerd”.

“Goed zo”.

Hij scheen opeens haast te hebben om weg te komen. Ik friste me enigszins op bij de toiletten terwijl Luc onze sporen wiste. Daarna duwde hij me een motorpak in mijn handen met de opdracht dat aan te trekken.

“Het is waarschijnlijk iets te groot”, zei hij.

“Maar ik dacht dat we…”

“Met de motor gaat sneller”.

Dat laatste was voorzichtig uitgedrukt. Met de trein deed ik er ongeveer twee uur over om mijn kamer te bereiken. In de auto van mijn vader duurde het zonder files minstens anderhalf uur. Nu stond ik binnen een uur voor de deur van mijn flatje. Eenmaal op de autobaan gaf Luc gas en bleef gas geven. Met de adembenemende snelheid van bijna tweehonderd kilometer scheurden we over het eindeloze asfalt. De eerste tien minuten klampte ik me aan hem vast, schijtend in mijn broek van angst. Maar toen realiseerde ik me dat dit wellicht ook behoorde tot één van zijn vele spelletjes waarmee hij me uitdaagde en testte. Ik dwong mezelf over te geven en te laten gebeuren wat er gebeurde. Aan het eind van de rit gaf het me zelfs een soortgelijk gevoel als de totale overgave wanneer ik vastgebonden aan Lucs grillen was overgeleverd.

“Dat was gaaf”, riep ik dan ook enthousiast uit toen we onze bestemming bereikten.

Ik bevrijdde mezelf van het motorpak, viste mijn spullen uit de bagagekoffer en legde de geleende kleding en de helm ervoor terug. Lucs doordringende ogen sloegen me van top tot teen gade.

“Je blijft me verbazen, Zara”, zei hij hoofdschuddend. “Je bent een geweldige meid. Ik geniet elke keer meer van je”.

Ik keek verlegen naar de stoeptegels onder mijn voeten. Een groter compliment had hij me niet kunnen maken.

“Dank je wel”, hakkelde ik. “Voor alles”.

“Alles?”

“Ja, alles! Je had gelijk, denk ik. Ik ben… Ik heb… Nou ja, je weet wel”.

Wat ik had gelezen stond in geen verhouding tot wat ik zelf had ervaren. Wat ik vandaag had geleerd was nog te vers om hardop uit te spreken. De woorden kwamen nog niet over mijn lippen, maar het besef was er wel. Ik kon het niet langer ontkennen. Ik zou mijn BDSM gevoelens moeten accepteren. Mijn wereld, mijn toekomst en vooral mijn seksleven zagen er ineens heel anders uit.

Luc maakte geen aanstalten om mee naar binnen te gaan. Het was al laat en ook hij moest morgen weer vroeg op. Hij bleef op de motor zitten en gaf me nog een afscheidszoen.

“En nu?” vroeg hij. “Wil je ermee doorgaan?”

Het lag op mijn lippen om ‘ja natuurlijk’ te roepen, maar dat leek me een te uitbundige reactie. Joost mocht weten waar hij nog allemaal toe in staat was.

“Graag”, antwoordde ik daarom een beetje timide. “Als jij dat ook wilt”.

Weer lachte hij zijn tanden bloot.

“Gekke meid. Dat spreekt toch vanzelf”.

Hij wachtte tot ik binnen was. Pas toen ik licht maakte op mijn kamer hoorde ik de motor starten en wegrijden.

<> <> <>

Een week later was Luc er niet toen ik op school kwam. Een magere slungel, die ik herkende als een voormalige leerling van de school, wachtte me op. Als ik me niet vergiste had hij twee klassen hoger gezeten dan ik.

“Hoi, ik ben Job”, stelde hij zich voor. “Luc laat zich verontschuldigen. Hij is het hele weekend verhinderd en heeft me gevraagd om je te helpen bij je studie. Ik studeer namelijk ook communicatiewetenschappen, maar dan in Amsterdam. Derdejaars”.

Ik hoopte dat de teleurstelling niet van mijn gezicht was af te lezen. Het hele weekend verhinderd, galmde het in mijn hoofd. Dat betekende dus dat ook zondagavond in het water viel. Waarom had Luc me dat zelf niet laten weten? Bah, wat een rotstreek!

Aan de andere kant was het niet zo verwonderlijk dat Luc zich liet vervangen door iemand die mijn kennis kon bijspijkeren. Ik had hem verteld dat ik mijn studie de laatste tijd behoorlijk had verwaarloosd omdat ik teveel met de zoektocht naar mezelf bezig was geweest. Ik zou er keihard aan moeten trekken als ik genoeg studiepunten wilde verzamelen om door te stromen naar het tweede jaar. En ik stond vlak voor mijn tentamens. Eigenlijk zou ik hem dankbaar moeten zijn.

“Ik heb mijn boeken niet bij me”, sputterde ik tegen.

“Geen probleem”, wees Job op zijn rugzak. “Ik wel”.

We gingen niet naar de zolder. Gevoelsmatig zou ik dan hoogverraad hebben gepleegd. De zolder was het heiligdom van Luc en mij. Daar wilde ik niemand anders over de vloer hebben. Nee, de kantine voldeed ook om te studeren. Met genoeg kleingeld op zak voor de snoep- en frisdrankautomaten kwamen we daar de dag wel door.

Het ging goed. Ik stak zowaar nog een hoop op van Jobs bijlessen. Hij had goede kennis van zaken en kon de onderwerpen helder verwoorden. De stapel aantekeningen groeide gestaag. Hier had ik veel meer aan dan in mijn eentje met mijn neus boven de boeken te hangen en het allemaal zelf te moeten uitzoeken. Een slimme zet van Luc.

Job was een aardige knul, maar ik voelde me niet tot hem aangetrokken. Andersom was dat schijnbaar wel het geval, want toen we ’s middags even pauzeerden legde hij zijn hand voorzichtig op mijn knie.

“Heb je al plannen voor vanavond?” informeerde hij belangstellend. “Heb je zin om met me naar de bioscoop te gaan? Er draaien een paar waanzinnig goeie films.”

Een paar weken geleden had ik zijn aanbod ongetwijfeld aangenomen. Nu moest ik er niet aan denken. Ik had best zin een bioscoopbezoekje, maar daarbij zou het waarschijnlijk niet blijven. Na afloop zou hij vrijwel zeker nog wat willen drinken. Misschien gingen we zelfs naar de Rainbow. En god verhoedde dat hij in de auto of op een afgelegen plek handtastelijk zou worden. Ik kon het opeens niet meer opbrengen om me met een willekeurige vent in een oppervlakkig avontuurtje te storten.

Ik dacht aan Luc. Misschien was dit wel weer één van zijn testjes. Had Job de opdracht gekregen om me mee uit te vragen? Toch was dat niet de voornaamste reden dat ik Jobs uitnodiging afsloeg. Er was iets veranderd. Ik was veranderd. Vanaf nu zouden mannen die me uit de kleren wilden plukken, meer in huis moeten hebben dan alleen maar seks.

“Sorry, ik moet vanavond babysitten”, loog ik.

Job keek beteuterd.

“Een andere keer dan?”

Ik beloofde te hem te bellen als ik tijd had, maar ik wist dat ik zijn nummer hooguit zou gebruiken als ik hulp nodig had bij mijn studie.

© Fanny

Graag uw sterrenwaardering en/of reactie onder het verhaal. Dank u. Liefs My

Straf.

Dat iemand me ooit nog eens zou aanspreken op die miserabele nacht, was niet geheel uitgesloten. Er waren gewoon teveel mensen getuige geweest van mijn wangedrag. Maar dat uitgerekend Luc op de hoogte bleek te zijn, bezorgde me de schrik van mijn leven.

Minder enthousiast dan anders, maar van geen kwaad bewust, besteeg ik een week later weer de wenteltrap naar de zolder. In de deuropening stond Luc me al op te wachten. Ik schrok me wezenloos van de grimmige blik waarmee hij me aankeek. Uiterlijk leek hij kalm, maar in zijn ogen kookte de woede.

“Wat kom je doen?”

“Werken”, prevelde ik nietsvermoedend.

“Ha! Dat had je gedacht! Mooi niet. Je draait nu meteen om en gaat naar huis. Ik wil je hier niet meer zien”.

Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Het bloed week uit mijn gezicht. Angstzweet brak me uit. De adrenaline deed mijn hart als een razende tekeer gaan. Ik pijnigde mijn hersens om erachter te komen wat Luc zo furieus kon hebben gemaakt. Geen moment dacht ik aan de vorige week. Dat kon hij toch niet weten?

“Wat… Wat is er gebeurd? Wat heb ik gedaan?”

“Moet je dat nog vragen?”

In een fractie van een seconde haalde hij uit, greep hij me bij mijn haren en sleurde me weinig zachtzinnig tussen alle attributen op zolder naar de hoek waar onze werkplek was ingericht. Naast zijn bureau kwam ik ten val en bezeerde mijn knieën, maar ik durfde de pijn niet eens te uiten. Ik was zo geïntimideerd door de plotselinge dreiging die er van Luc uitging, dat ik zelfs nauwelijks durfde te ademen. Bevend als een rietje bleef ik op de grond zitten.

Luc opende een map op zijn laptop. De diavoorstelling vertoonde een tiental amateuristische foto’s van slechte kwaliteit, maar er bestond geen enkele twijfel over de herkomst ervan. Ik herkende mezelf en ik herkende de precaire situatie. O fuck…! Fuck-o-fuck-o-fuck!

“Ik was dronken”, trachtte ik mezelf te verdedigen.

Een slap excuus. Maar ja, een mens moet toch wat.

“Je hoeft me niets te vertellen, Zara. Ik weet alles. Ik weet meer dan ik ooit van jou heb willen weten. Niet één, niet twee… Nee, door VIJF mannen heb je je laten pakken! Vijf! Hoe is het mogelijk dat ik me zó in jou heb vergist?”

Vijf? Echt waar…? Wow! Jammer dat ik zo beschonken was. Het was leuk geweest als ik me iets meer had kunnen herinneren.

“Maar jij…” hakkelde ik.

“Ik…? Neen nee, meisje. Waag het niet om mij de schuld hiervan in de schoenen te schuiven. Je bent zelf verantwoordelijk voor je daden. Ik heb je hiertoe geen opdracht gegeven en je hebt ook mijn toestemming niet gekregen”.

Toestemming? Nou nog mooier!

“Die heb ik ook niet nodig”.

Au! De mep die hij me met zijn vlakke hand verkocht kwam hard aan. Mijn wang gloeide als hete kooltjes in de barbecue. Tranen welden op in mijn ogen. Geen tranen van pijn, want dat viel nog wel mee. Het waren tranen van schaamte en berouw. Maar ook tranen van paniek, want ik stond op het punt iets te verliezen wat ik niet kwijt wilde. Op dit heikele moment besefte ik ineens dat deze zaterdagen meer voor me betekenden dan ik tot nu toe had aangenomen. Zelfs de man die me nu uitkotste was me liever dan ik had durven dromen. Dat kon nu toch niet zomaar over zijn?

“Het spijt me”, snikte ik radeloos.

“Spijt komt altijd te laat”, oordeelde Luc hard. “Het maakt niet ongedaan dat je je als een sloerie hebt gedragen. Jij en ik hadden een afspraak. Ik ben jouw Meester, jij bent mijn slavin. Zolang we het spel spelen behoor je mij toe. Ik bepaal waar, wanneer, hoe en met wie je seks hebt. Ik…! En niemand anders. Pas als onze wegen scheiden, ben je weer eigen baas”.

Meester? Slavin? Waar had hij het over? Die woorden waren nooit eerder gevallen. Hij had het altijd over leraar en leerling. Vreemd…

“Daar heb je me niets over verteld”.

“Hoe blond ben je?” sneerde hij sarcastisch. “Ik hoef het voor jou toch niet te spellen? Van iemand met een VWO diploma mag ik toch verwachten dat ze een simpele optelsom kan maken?”

“Sorry”.

“Bespaar me je spijtbetuigingen, Zara. Je bent te ver gegaan. Genoeg geweest. Ga naar huis en vergeet wat er is gebeurd. Ik zal zorgen dat je de rest van de maand nog krijgt uitbetaald”.

“Dat kun je niet menen. Je stopt het spel? Je ontslaat me?”

“Dat zei ik”.

Slik!

“Nee!”

Als hij dacht dat ik me zo eenvoudig liet afvoeren, vergiste hij zich. Niet nu. Niet zo. Ik voelde me een dweil en dat was ik ook geweest, maar ik wilde in ieder geval mijn best doen om nog iets te redden.

Meesters en slaven, hoorde dat woordgebruik niet bij sadomasochisme? Wat had ik ook alweer over SM gelezen? Iets met overheersing en onderdanigheid. Als ik nou eens…

Ik boog mijn hoofd en vermeed hem aan te kijken.

“Alsjeblieft Luc”, smeekte ik. “Je hebt helemaal gelijk. Ik ben het niet waard dat je nog één seconde tijd aan me besteedt, maar ik wil niets liever dan het weer goedmaken. Zeg me hoe ik dat moet doen. Ik doe echt álles voor je. Gun me alsjeblieft een tweede kans”.

“Je wilt dat ik je straf?”

Zijn stem klonk verrast.

“Ja, ik accepteer elke straf die jij gepast vindt. Laat me maar boeten voor mijn wangedrag, maar stuur me alsjeblieft niet weg. Ik wil namelijk niet stoppen”.

“Sta op”, beval Luc.

Ik krabbelde overeind en veegde het stof van mijn kleren. Schichtig keek ik in zijn richting. Zijn vijandige houding was verdwenen. Meewarig schudde hij zijn hoofd. Hij leek uit het veld geslagen. Had ik hem aan het twijfelen gebracht? Een sprankje hoop gloorde aan de horizon.

“Je hebt geen idee wat je verlangt, Zara”, zei hij kalm. “Geloof me, je kunt echt beter naar huis gaan. Dat is voor ons allebei beter”.

“Ik ga niet naar huis”.

Koppig bleef ik onbeweeglijk staan terwijl Luc nadenkend ijsbeerde tussen de ene dakwand en de andere. Opeens kwam hij op enkele centimeters afstand voor me staan. Zijn ijskoude blik boorde zich in de mijne.

“Als je eens wist…”

Hij onderbrak zichzelf.

“Je hebt mijn vertrouwen beschaamd. Je kunt dit misschien compenseren. Ben je daartoe bereid? Ik bedoel… een lijfstraf?”

Wat nou weer? Ging hij me over de knie leggen?

“Ja”, antwoordde ik met meer overtuiging dan ik werkelijk bezat.

Ook al had ik geen flauw idee wat me boven het hoofd hing, als dit de enige mogelijkheid was om deze wonderlijke zaterdagen in stand te houden, dan moest dat maar. Ik had A gezegd. Nu moest ik ook B zeggen.

“Goed dan. Maar zeg niet dat ik je niet heb gewaarschuwd… Kleed je uit”.

Binnen luttele seconden was ik naakt. Ik pakte de stiletto laarzen die Luc me toewierp en trok ze aan. Tot mijn grote schrik zag ik een paar stevige polsbanden en een nylon touw tevoorschijn komen. Was hij hierop voorbereid geweest? Dom schaap, schold ik in gedachten op mezelf. Waarom doe je dit jezelf aan?

“Je kunt nog terug”, wees Luc me fijntjes op mijn recht om het spel een halt toe te roepen.

Heldhaftig gooide ik mijn hoofd in mijn nek en stak mijn armen vooruit zodat hij de boeien om mijn polsen kon gespen. Hij haakte ze vervolgens aan elkaar. Het ene uiteinde van het touw knoopte hij vakkundig eraan vast. Het andere uiteinde gooide hij over één van de houten balken die het dak droegen. Door eraan te trekken hees hij mijn armen omhoog. Steeds strakker werd het touw aangetrokken tot ik nog nauwelijks nog vaste grond onder mijn voeten voelde. Mijn bewegingsvrijheid was tot een minimum beperkt. Comfortabel was anders.

“Hoe lang…?” begon ik, maar Luc onderbrak me onmiddellijk.

“Elk woord dat je vanaf dit moment zegt zal worden opgevat als een stopwoord”.

Fantastisch! Ook dat nog. Nou meid, dacht ik, dat heb je weer mooi voor elkaar.

Lucs blikken gleden tevreden over mijn blote lijf. Mijn aanblik scheen hem wel te bevallen want zijn broek stond even strak gespannen als ikzelf. Zou hij zijn pik nooit eens de vrijheid willen gunnen, vroeg ik me af. Zijn zelfbeheersing was bijna onmenselijk. Welke gezonde kerel die elke week gezelschap had van een geheel ontklede jonge vrouw nam die gelegenheid niet waar? Aan mij zou het niet liggen.

Als ik op dat moment dacht dat mijn straf hierbij zou blijven, dan kwam ik bedrogen uit. Luc viste een blinddoek uit een la van zijn bureau en bond die voor mijn ogen. Misschien was dit nog wel erger dan vastgebonden te zijn. Op die manier ontnam hij me het laatste beetje controle over de situatie. Alles wat hij nu nog met me van plan was zou me als een volslagen verrassing overkomen.

En inderdaad. De klemmetjes die Luc enkele minuten later op mijn tepels plaatste waren even venijnig als onverwacht. Ik kon nog net een gil onderdrukken door hard op mijn onderlip te bijten.

Gespannen wachtte ik af wat er nog meer zou volgen, maar verdere kwellingen bleven uit. Ik hoorde Luc heen en weer lopen. De scanner zoemde. Het tikken van zijn vingers op de toetsen van de laptop verrieden dat hij gewoon aan het werk was gegaan. Mijn god, hij kon me hier wel uren laten staan. Ik hield het nu al bijna niet meer uit. Mijn armen en kuiten protesteerden. Ik probeerde beurtelings uit wat de minst belastende houding was, een holle of een bolle rug. De verleiding om nu al om verlossing te smeken was groot, maar ik deed het niet. Nog niet.

Ik dacht aan de gangbang die dit alles had veroorzaakt. Ondanks alles vond ik dat ik deze straf ruimschoots had verdiend. Maar hoe waren die foto’s bij Luc terecht gekomen? En waarom gedroeg hij zich als een jaloerse echtgenoot? Ik had immers geen relatie met hem. Of was er bij dit spel toch sprake van een soort Meester-slavin relatie? Was dit wat Luc me wilde laten ontdekken? Dacht hij dat ik interesse had in SM? Was dat zo?

Nee, het idee was absurd. SM was iets voor freaks en dat was ik in geen geval. Als dochter van een makelaar was ik zo doorsnee als maar mogelijk was. Het artikel over SM dat ik ooit eens had gelezen had me weliswaar een tijdje achtervolgd, maar ik wist zeker dat ik me niet zou lenen voor gewelddadige seks. Kettingen, zwepen en bloedvergieten? Ik moest er niet aan denken.

De schrik sloeg me om het hart toen plotseling tot me doordrong dat mijn huidige toestand – in de boeien geslagen en geblinddoekt – aardig op SM begon te lijken. Eén van mijn ex-vriendjes had me wel eens vastgebonden. Het was een opwindende ervaring geweest. Eén van de betere tot nu toe. Maar bondage was geen SM. Of toch wel?

Nee joh. Belachelijk! Ik had zelf om straf gevraagd. Ik had Luc gesmeekt me te laten boeten voor mijn onbezonnen daden. Dit viel hooguit onder de noemer zelfkastijding en was absoluut eenmalig. Toch?

Een koude windvlaag deed me plotseling huiveren. Getver, Luc had enkele dakraampjes open gezet. Bij dit weer was dat geen pretje want het voorjaar had vandaag niets beters te bieden dan regen en wind bij een temperatuur van ongeveer twaalf graden. Niet superkoud, maar ook allerminst behaaglijk.

Au au! Mijn rillen had een nadelig neveneffect. Doordat ik kippenvel kreeg en mijn tepels hard werden, verhoogde dat ook de druk van de tepelklemmetjes. Shit! Mijn armen! Mijn benen! Mijn rug! Mijn spieren begonnen langzaam te verzuren. Bovendien had ik honger en dorst en ik moest verdomme nog plassen ook. Buiten hoorde ik de klok van de kapel tien uur slaan. Dat betekende dat ik hier al bijna een uur stond. Hoe lang nog?

Ik zou dit niet lang meer volhouden tenzij ik een manier vond om mijn gedachten van de pijn af te leiden. Muziek. Ik probeerde mijn aandacht te fixeren op de radio en de liedjes geluidloos mee te zingen. Dat hielp… Een beetje.

Please forgive me – I know not what I do
Please forgive me – I can`t stop lovin` you
Don`t deny me – This pain I`m going through
(Bryan Adams)

Kon die DJ nou echt niets verzinnen dat wat minder toepasselijk was in deze situatie? Het was maar goed dat de blinddoek mijn ogen droog hield.

Voetstappen verplaatsten zich in mijn richting. Ik rook de aftershave van Luc. Hij was nu heel dicht bij me. Zat mijn tijd erop of had hij nog iets anders voor me in petto? Zwijgend liep hij in cirkels om me heen. Hij controleerde de spanning van het touw. Nee! Niet nóg strakker. Ik hield mijn adem in en wachtte af. Elke seconde duurde voor mijn gevoel meer dan een minuut. Kom op man, doe iets! Zeg iets! Nerveus likte ik langs mijn droge lippen.

“Wat is er, Saartje? Wil je iets drinken?”

Eindelijk iets positiefs. Ik knikte, nog steeds te eigenwijs om een woord uit te brengen.

“Dat treft. Ik heb het perfecte drankje voor je”.

De ironie in zijn stem beloofde niet veel goeds. En dat was het ook niet. Uit de koelkast haalde hij iets dat tegen mijn lippen werd gezet en aanvoelde als een kartonnen beker. De inhoud rook naar… O jee!… Sperma.

“De afgelopen week ben ik in mijn pauzes en tussenuren telkens even naar je foto’s komen kijken”, vervolgde Luc. “En de opbrengst heb ik speciaal voor jou bewaard. Is dat niet fijn?”

Ja hoor. Grandioos zelfs. Zag hij niet hoe ik stond te dansen van plezier?

Gruwend wendde ik mijn gezicht af. Ik had geen bezwaar tegen het slikken van zijn zaad, maar dan wel als onderdeel van het liefdesspel. Een beker vol met dit plakkerige goedje ging me te ver. Maar natuurlijk had Luc geen medelijden met me.

“Niet?” vroeg hij smalend. “Wil je stoppen? Zeg het maar”.

Dat zou hij wel willen. Mooi niet!

Hij had me in de tang. Gloeiend was ik. Als ik hem aan had kunnen kijken waren vernietigende blikken zijn deel geweest. Ik had hem o zo graag verteld hoe ik over hem dacht en bijna had ik dat ook gedaan. Maar nu ik al zoveel had moeten afzien wilde ik me niet laten kennen. Volhouden was het motto. Wat er ook gebeurde.

“Grote meid”, prees hij me toen ik alsnog mijn lippen om de rand van de beker sloot.

Ellendeling! Serpent! Zakkenwasser! Batavier!

Kokhalzend liet ik een beetje van zijn kolerezooi over mijn tong glijden. In gekoelde vorm was het rechtuit smerig. Mijn afschuw was zo groot dat mijn maag heftig protesteerde.

“Overgeven zal je niet helpen. Ik laat je namelijk alles weer oplikken”.

Tuurlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Waarom niet?

Het lukte me uiteindelijk het glibberige goedje weg te werken, zij het met grote moeite en afgrijzen. Merkwaardig genoeg genoot ik daarna van die overwinning. Het gaf me een oppermachtig gevoel. Luc wilde me klein krijgen maar dat was hem nog niet gelukt. Alle vernederingen ten spijt lustte ik hem rauw.

Ondanks het feit dat het nu wel echt heel zwaar werd om in deze gedwongen houding te blijven staan, vertikte ik het om op te geven. Mijn armen en benen trilden zo nu en dan ongecontroleerd. De polsbanden knelden en mede onder invloed van de toenemende kou werd de druk in mijn blaas ook steeds groter. Ik kon niet langer voorkomen dat er af en toe een diepe zucht of een kreun aan mijn lippen ontsnapte.

Kom maar op met je volgende uitdaging, dacht ik toen Luc weer in rondjes om me heen begon te wandelen. Ik voelde iets op mijn huid, hard en langwerpig. Ik probeerde me voor de geest te halen welke voorwerpen hiervoor in aanmerking kwamen. De liniaal! Het kon eigenlijk alleen maar de ouderwetse houten meetlat zijn die op mijn bureau lag. Typisch! Waarom gebruikte hij niet gewoon zijn handen?

Met de platte kant van de liniaal volgde hij tergend langzaam de contouren van mijn lichaam; vanaf mijn elleboog langs mijn oksel, rakelings langs mijn borst en vervolgens via mijn heupen naar mijn dijen. En aan de andere kant in omgekeerde richting weer terug. Een siddering verplaatste zich van mijn kruin naar mijn tenen. Ik kon niet helpen dat ik hier opeens vreselijk geil van werd. Ik hoopte maar dat hij het niet zou opmerken.

“AU!!!”

Op de rake klap die mijn linkerbil incasseerde was ik niet voorbereid. Meteen volgde een tweede, nu aan de rechterkant. Het werd een soort ritueel dat me ontzettend opwond. Afwisselend streelde Luc mijn huid met de lat om me daarna een flinke tik met het ding te verkopen op de weke delen van mijn lijf, hard genoeg om pijn te doen maar niet zó hard om me het genot ervan te ontnemen. Integendeel. De pijnprikkels gaven mijn geilheid juist een extra dimensie.

“Harder”, hoorde ik mezelf mompelen. “Nog harder”.

Was ik dat?

Luc voldeed aan mijn verzoek. Sodeju, wat was dat pijnlijk. Pijnlijk, maar ook godvergeten lekker!

Langzaam werd het voorwerp in de richting van mijn borsten verplaatst. De streling ervan voelde euforisch, maar ik vreesde de klap die er wellicht op zou volgen. Alsjeblieft, bad ik in stilte, niet op mijn tepels. Niet op die vervloekte klemmen. Maar de verwachte klap bleef uit. In plaats daarvan schuurde het uiteinde gemeen naar de onderkant van mijn borsten. Eén voor één werden ze even lichtjes opgetild, net voldoende om via de klemmen een pijnscheut er doorheen te laten schieten. Daarna trok de rand van de liniaal een spoor naar beneden, via mijn navel naar de krulletjes op mijn venusheuvel. Daar hield de liniaal stil alsof hij de weg kwijt was. Ging hij me daar ook slaan? Op het ergste voorbereid zette ik me schrap.

Intussen was ik zwaarder door mijn half geopende mond gaan ademen, hijgend en soms kreunend. Ik balanceerde op de rand van mijn uithoudingsvermogen. De sensaties in diverse delen van mijn lichaam streden om voorrang; spierpijn, toegebrachte pijn, kou, mijn opzwellende blaas, genot en verlangen. Ik besefte dat het moment van opgeven nu in rap tempo naderbij kwam, maar met mijn laatste krachten probeerde ik het toch nog even uit te stellen.

Opnieuw wachtte ik ongeduldig op de volgende actie. Ik wist Lucs aanwezigheid vlak naast me. Zijn mannelijke geur was inmiddels heel vertrouwd geworden. Ik wenste alleen dat ik kon zien wat dit scenario met hém deed, dat ik in zijn ogen kon kijken. Hoe kwam het toch dat deze charmeur zulke sadistische trekjes bezat?

Eindelijk voelde ik de meetlat in zijn handen weer in beweging komen. De platte kant wrong zich kalm en beheerst in de kruising tussen mijn dijen over mijn gesloten schaamlippen. Maar gesloten of niet, ze waren wel nat van mijn geil. En dat was precies wat Luc ook constateerde toen hij de liniaal weer zachtjes terugtrok. Hoewel ik het zelf niet kon zien, voelde ik dat een spoor zich had gevormd.

“Ik wist het wel”, fluisterde Luc op triomfantelijke toon in mijn oor. “Ik wist wel dat je het in je had”.

Zelfingenomen eikel! Wat bedoelde hij daar nu weer mee?

Hij draaide de liniaal een kwart slag en voor een tweede keer zocht het houten ding zijn weg tussen mijn benen. Uiterst traag en behoedzaam liet Luc de botte zijkant van de lat nu tussen mijn schaamlippen glijden. Mijn klitje reageerde onmiddellijk. De volle lengte van de liniaal schoof moeiteloos in de richting van mijn billen. Alle heiligen in de hemel, wat was dit opwindend!

Een weergaloos orgasme kondigde zich aan toen de houten lat in tegengestelde richting werd teruggetrokken. Trillend en bevend op mijn benen en alle spanning van de afgelopen uren uitgillend kwam ik langer en intenser klaar dan ooit tevoren.

Meteen daarna trok Luc de blinddoek van mijn gezicht. Nadat ik met mijn ogen knipperend tegen het plotselinge daglicht me weer kon oriënteren, zag ik hoe hij de geur van mijn sappen op de liniaal opsnoof”.

“Niets ruikt lekkerder dan het geil van een mooie vrouw”, beweerde hij.

Bon appétit.

Ik kreeg geen tijd meer om te bedenken wat ik ervan vond. De golven van genot waren nog niet eens helemaal uit mijn lichaam weggeëbd toen een volgend, veel minder aangenaam gevoel zich van me meester maakte. Ik werd plotseling draaierig, misselijk en er verschenen zwarte vlekken voor mijn ogen. De boeien knelden genadeloos om mijn polsen toen ik de kracht in mijn benen verloor. Voordat ik buiten bewustzijn raakte hoorde ik Luc mijn naam roepen, maar ik kon al niet meer reageren.

Heel lang was ik niet buiten westen want toen ik weer bij mijn positieven kwam was Luc nog bezig me van de polsbanden te verlossen. Ik lag languit op de grond en hij zat geknield naast me. Zijn sweater lag opgevouwen onder mijn hoofd.

“Goddank, je bent er weer”, verzuchtte hij zichtbaar opgelucht. “Wil je me nooit meer zo laten schrikken? Je moet op tijd aangeven als het niet meer gaat”.

“Het ging best”, verdedigde ik me zwakjes. “Ik voelde het niet aankomen”.

Intussen wreef Luc mijn polsen om de doorstroming van het bloed te stimuleren. Hij hielp me uit mijn laarzen en wilde me overeind trekken, maar dat ging niet. Duizelingen dwongen me te blijven liggen.

De chaos was helemaal compleet. Het was me weer gelukt.

“Heb je vanmorgen eigenlijk wel ontbeten?”

Mijn ontkenning deed hem hartgrondig vloeken. Hij kon het zowaar nog beter dan ik. Dat moest ik hem in ieder geval nageven.

“Sorry Zara, mijn schuld. Ik had je dit van tevoren moeten vragen”.

Hij sprong op, liep naar de koelkast en kwam terug met een flesje cola en een gevulde koek.

“Je bloedsuikerspiegel is te laag”, stelde Luc de diagnose alsof hij overal verstand van had. “Hier. Opdrinken en eten”.

“Staan we nu weer quitte?” vroeg ik hoopvol.

“Meer dan dat”, antwoordde hij vol zelfverwijt, terwijl hij met een bezorgde blik in zijn ogen de haren uit mijn gezicht veegde. “Ik sta bij je in het krijt. In plaats van rationeel te blijven heb ik me vandaag laten leiden door mijn emoties. Mea culpa”.

Het geïmproviseerde ontbijtje deed inderdaad wonderen. Bij elke verstreken minuut voelde ik het zwevende gevoel in mijn hoofd afnemen, maar nu waren het heftige steken in mijn onderbuik die me deden kermen.

“Ik moet naar de wc”.

Nog steeds een beetje gammel kwam ik overeind. De toiletten bevonden zich een verdieping lager en dus liep ik wankelend op mijn benen in de richting van de trap. Maar voordat ik die bereikte werd ik als een baby opgetild en naar beneden gedragen.

“Ik heb geen zin je zo meteen onderaan de trap te moeten oprapen”, was Lucs logisch klinkende excuus.

Geen probleem. Doe alsof je thuis bent en ga gerust je gang.

Ik verzette me niet en vleide mijn hoofd tegen zijn schouder. Dit was de eerste keer dat hij lijfelijk contact maakte. Reden genoeg om dat moment te koesteren. Het stoorde me evenmin dat hij toekeek hoe ik op de wc eindelijk mijn blaas leegde. Naakt zijn in zijn aanwezigheid was volkomen vanzelfsprekend geworden.

Dat Luc opeens zo bezorgd voor me was ontroerde me, maar het was tegelijkertijd verwarrend. Hij leek twee verschillende gezichten te hebben. Het ene moment was hij hard en meedogenloos, het andere moment zorgzaam en bijna liefdevol. Ik was er nog niet uit welke kant me het meeste aantrok. Afstoten deed hij me in geen geval. Zelfs na vandaag voelde ik me absoluut niet ongemakkelijk in zijn nabijheid.

“Hoe wist je het?” informeerde ik toen we hand in hand terug liepen naar de zolder. “Hoe kwam je aan die foto’s?”

“Dat is een lang verhaal… Om te beginnen beviel het me niet in welke gemoedstoestand je vorige week hier wegging. Waarschijnlijk had ik een verkeerde indruk gewekt. Het was immers niet van belang of je wel of niet klaarkwam, maar wel dat je je ongegeneerd aan me durfde te tonen. Dat je niet reageerde op mijn telefoontjes en sms’jes baarde me pas echt zorgen. Uiteindelijk belde ik je ouders met een smoesje over het werk. Je vader vertelde me dat je met Mieke naar de Rainbow was. Dit bevestigde mijn vermoeden dat er iets mis was, want ik wist toevallig dat Mieke dat weekend in het buitenland zat. Het liefst was ik zelf gekomen, maar als ouwe lul tussen al die scholieren… Ik wilde je niet in verlegenheid brengen. Dus belde ik een neefje die me nog iets verschuldigd was. Hij had de opdracht je thuis te brengen, maar je zat na twee minuten zijn leuter al op te wrijven. Tja, en dan…”

“Als hij er niet was geweest was er niets gebeurd”.

Luc knikte alsof hij dat allang wist.

“Dat besefte ik pas toen het al te laat was”.

Een beetje dom dus.

Maanden later zou ik horen dat Luc zijn neefje grof geld had betaald om het beeldmateriaal van die nacht uit de roulatie te halen en de vijf geilaards tot zwijgen over te halen. Hij redde niet alleen mijn reputatie maar bespaarde me bovendien de schande en de schaamte.

“En nu?” vroeg ik.

“Streep eronder. We praten er niet meer over. Je gaat alleen nog één ding doen”.

Het was ook te mooi om waar te zijn als hij geen noten meer op zijn zang had gehad.

“En dat is?”

“Laat bij de huisarts even checken of je geen SOA hebt opgelopen. De uitslag krijg ik volgende week zwart op wit van je”.

Bam! Zijn woorden sloegen in als een donderslag bij heldere hemel. Een SOA. Daar had ik zelf dus nog helemaal niet bij stilgestaan. O hemel, stel je voor dat… Ik durfde er niet eens over na te denken.

“Wanneer word je ongesteld?” ging Luc op dezelfde zakelijke toon verder.

“Ik slik de pil”.

“Dat vroeg ik niet”.

“Overmorgen”.

Hoop ik…

“Oké. Als je het niet wordt…”

“… hoef ik zeker niet meer te komen?” vulde ik aan.

“Je bent een slimme meid”.

“Ja Meester”.

Hij glimlachte.

Ja lach maar. Als hij spelletjes speelde, kon ik dat ook.

“En jij?” vroeg ik.

“Wat?”

“Ben jij vrij van SOA? Je hebt me wel je zaad laten drinken”.

“Uiteraard. Je hebt volkomen gelijk”.

Luc greep naar de binnenzak van zijn jack en haalde een opgevouwen A4-tje uit zijn portefeuille. Dat hield hij onder mijn neus. Het was een formulier van een laboratorium, gedateerd op slechts enkele dagen geleden. Zijn naam en geboortedatum stonden erboven. Achter elk van de lange rij medische termen stond ‘negatief’. Hij was schoon.

“Mijn veiligheid is jouw veiligheid”, verklaarde Luc terwijl het velletje papier weer opborg. “En andersom natuurlijk. Geen dwaze acties meer, oké?”

“Nee”, beloofde ik plechtig.

Omdat ik het nog steeds koud had stond Luc erop dat ik me weer aankleedde. Na een vervroegde lunch, waarbij hij scherp in de gaten hield dat ik voldoende at, stuurde hij me alsnog naar huis. Dit keer bood ik geen weerstand. Ik had een enerverende ochtend achter de rug en ik voelde me zowel geestelijk als lichamelijk bekaf. Er was heel wat stof tot nadenken. Maar één ding wilde ik op de valreep nog even kwijt.

“Je vergist je”, zei ik toen ik al met mijn jas aan en mijn schoudertas in mijn hand op het punt stond om te vertrekken. “Je denkt misschien dat ik een SM slaafje ben, maar dat is niet zo. Kinky seks is niets voor mij. Daar ben ik te gewoontjes voor”.

Lucs mondhoeken verrieden dat hij mijn opmerking eigenlijk wel amusant vond, maar hij lachte er gelukkig niet om. Hij reageerde niet meteen, maar kwam bedachtzaam achter zijn bureau vandaan. Met een onverwacht teder gebaar legde hij zijn handen om mijn gezicht.

“BDSM”, corrigeerde hij me. “En je bent helemaal niet gewoontjes… Lieve schat, als er één ding is dat je vandaag hier hebt bewezen, dan is het dat je wel degelijk BDSM gevoelens hebt. Weet je eigenlijk wel wat het is?”

“Ik heb er over gelezen”.

“Wanneer? Waar? In een meidenblad?”

Met tegenzin moest ik toegeven dat hij de spijker op zijn kop sloeg.

“Dat kun je toch niet betrouwbaar noemen”, zei hij hoofdschuddend. “Ik stuur je wel wat serieuze informatie en dan praten we er de volgende keer verder over. Afgesproken?”

Hij wachtte niet op antwoord maar drukte plots zijn lippen op die van mij. Ik stond zo perplex dat ik even niet meer wist hoe te reageren. Hij lachte er hartelijk om.

“Het is niet verboden om terug te zoenen”.

Dat liet ik me geen tweede keer zeggen. Ik liet mijn tas op de grond vallen en sloeg mijn armen spontaan om zijn nek. Met overgave beantwoordde ik zijn tongzoen terwijl hij me stevig omhelsde. Zijn gespierde lijf tegen het mijne. Mijn buik tegen zijn erectie. Alleen jammer dat er zoveel kleren tussen zaten. Een warm gevoel golfde door mijn aderen. Luc Meesters veroorzaakte niet alleen kriebels in mijn kut, maar ook vlinders in mijn buik.

<> <> <>

In complete verwarring en met honderden brandende vragen fietste ik naar huis. Luc had me binnen enkele uren zowel een sloerie als een lieve schat genoemd. Hij had me gepijnigd en verzorgd. Hij had me vernederd en gekust. Gekust! Ik proefde zijn speeksel nog op mijn lippen. Het smaakte naar meer.

Maar belangrijker dan de vraag wie de echte Luc was, was de vraag wie ik eigenlijk was. Ik genoot van zijn liefkozingen, maar óók van zijn kwellingen. Het orgasme met de liniaal was niet alleen heftiger geweest dan ik tot dan toe gewend was, het had me voor het eerst een écht voldaan gevoel opgeleverd.

Zou Luc dan toch gelijk hebben? Had ik BDSM gevoelens? Zou het kunnen dat ik – ondanks de oerdegelijke opvoeding van mijn ouders – zulke bizarre verlangens had? Was dat wel normaal? Was ík wel normaal?

Later die dag trof ik een e-mail van Luc aan in mijn mailbox met als onderwerp ‘ik ben trots op je’. Hij stuurde me enkele foto’s van mezelf. Niet de gewraakte beelden van de gangbang, want die had hij vernietigd. Nee, het waren foto’s die hij wekelijks onopvallend op de zolder had gemaakt. Van volledig gekleed op onze eerste werkdag tot naakt in de boeien vandaag. Blijkbaar was de webcam waar Luc soms mee speelde, niet zo onbruikbaar als hij beweerde. De smiecht!

Behalve foto’s stuurde Luc me ook een paar links naar informatieve websites over BDSM en de waarschuwing vooral niet zelf op zoek te gaan naar andere bronnen. Als ik vragen had kon ik die beter aan hem stellen.

Heel sceptisch begon ik te lezen, maar mijn terughoudendheid maakte al snel plaats voor geboeide interesse. Tot mijn eigen stomme verbazing moest ik toegeven dat ik mezelf herkende in een deel van de info, sommige situaties en verhalen van anderen. Langzaam maar zeker begonnen enkele puzzelstukjes op zijn plek te vallen.

Bondage had altijd al tot mijn verbeelding gesproken. Ik werd geiler dan geil bij het idee hulpeloos overgeleverd te zijn aan mijn minnaar, maar ik had het tot nu toe nog niet in de praktijk durven brengen. Eén keertje, maar dat stelde niet zoveel voor. Nu bleek ik ineens niet de enige met heimelijke fantasieën over lichamelijk geweld, vernedering, bedreiging en zelfs verkrachting. Hoewel ik mezelf altijd had voorgehouden dat fantasie en werkelijkheid twee verschillende dingen waren, had Luc me intussen doen inzien dat dit niet helemaal waar was.

Maar met de eerste voorzichtige erkenning van mijn verborgen gevoelens was ik er nog niet. Elk stukje informatie riep tegelijkertijd nieuwe vragen en twijfels op. Gedreven door mijn nieuwsgierigheid ging ik toch op zoek naar meer websites over dit onderwerp. Dom natuurlijk. Ik had naar Luc moeten luisteren. Wat ik tegenkwam was soms zo extreem en schokkend dat het veel innerlijke onrust veroorzaakte. Dit wilde ik zeer zeker níet.

Tijdens urenlange chatsessies benadrukte Luc keer op keer dat er geen algemene regels waren die voor iedereen golden. De relatie tussen Dom en sub stond of viel op basis goede onderlinge afspraken en grenzeloos vertrouwen. Als ik met hem wilde experimenteren, moest ik er zonder enige twijfel van doordrongen zijn dat hij een ijzeren zelfbeheersing en discipline bezat. Het moest glashelder voor me zijn dat hij onmiddellijk zou stoppen op het moment dat ik dat wilde.

BDSM was voor iedereen anders, legde hij uit, want elk individu bepaalde zelf hoe ver hij wilde gaan. Voor de één betekende dit niet meer dan een beetje plagen, voor de ander kon het juist niet extreem genoeg zijn.

© Fanny

Graag uw sterrenwaardering bovenaan en/of reactie onder het verhaal. Dank u.

Liefs My