Categorie: Overige

Miremba fietste naar huis. Ze had een leuke dag aan het openlucht zwembad achter de rug, samen met haar vriendinnen. Ze was een beeldschoon zwart meisje van negentien; lang zwart haar dat ze nu in een staart had; een ongelooflijk gave, gladde huid; borsten die perfect pasten bij haar meter zeventig; oneindig lange, slanke benen. Ze droeg op het ogenblik haar vuurrode bikini, een wit topje dat tot aan haar navel kwam, een ultra kort blauw rokje en groene flip-flops.

Ze haastte zich, want ze moest plassen. ‘Verdomme, dacht ze, waarom ben ik niet nog “ns snel geweest voordat ik vertrok?’ En hoe harder ze trapte, hoe harder ze moest. Ze ging het nooit halen. Thuis was nog zeker tien minuten rijden. Als vader nu eens een klein beetje had geholpen, zat ze nu in haar eigen auto en was ze al thuis geweest. En als ze nu nog ergens tussen de bosjes kon duiken, zou het niet zo erg zijn. Plassen in de vrije natuur, daar maakte ze geen punt van. Maar ze zat midden tussen de bebouwing, tussen de rijwoningen, en zo zou het zijn tot bij haar thuis.

Shit shit shit! Ze zag het al gebeuren; haar blaas begaf het en haar pis liep al fietsend langs haar dijen. Dat zou ze besterven. Zeker als één van haar vrienden of klasgenoten het zou zien. Je zult altijd zien dat je op zo’n momenten betrapt wordt. Zou ze durven stoppen aan een huis en aanbellen? Waarom eigenlijk niet? Wat konden ze zeggen? Hooguit “neen”. Maar het was zo gênant, vond ze, ergens aan te bellen om te vragen of je naar het toilet mocht gaan.

De druk op haar blaas werd onhoudbaar. Ze moest stoppen, willen of niet. Ze zetten haar fiets tegen de gevel van het rijhuis waar ze tot stilstand kwam en belde aan, haar rechterhand tegen haar kruis gedrukt om haar kut af te sluiten. Van het moment dat de bel ging, sloeg ze haar linkerhand ook tegen haar poesje. Van de ene voet op de andere dansend, wachtte ze af. Het duurde een eeuwigheid voordat de deur openging.

“Kan ik je helpen?” vroeg de vrouw die opendeed. Het was een rijpere blonde dame van een jaar of vijftig, met een vol figuur en een mooi gezicht.

“Mevrouw, ik moet zo dringend plassen. Mag ik naar het toilet gaan?” Het gezicht van Miremba was van inspanning zo verwrongen, dat ze nauwelijks kon praten. De dame bekeek haar een ogenblik met een uitdrukking in haar ogen die Miremba niet thuis brengen kon. Ze gaat toch niet neen zeggen? Dan antwoordde ze.

“Natuurlijk meisje, kom maar binnen.”

“Dank u. Dank u wel.” Miremba voelde zich oneindig dankbaar. Met haar handen in haar kruis gedrukt en haar knieën tegen elkaar, hobbelde ze achter de vrouw aan. Tot haar ontzetting zag ze dat ze een trap op moest. Fuck fuck fuck. Als dat maar goed afliep…

Boven kwamen ze in een korte gang. De dame duwde de eerste deur links open. Miremba volgde haar naar binnen. Wow! Zo’n badkamer had ze nog nooit gezien. Witte tegels met een fijn beige accent erin; matte, zwarte tegels op de vloer; twee lavabo’s met vergulde kranen; enorm grote spiegels erboven; een grote witte linnenkast in de hoek; een douchecabine; en half verzonken in de vloer, de grootste badkuip die het meisje ooit gezien had. Daar konden met gemak twee mensen tegelijk in baden. Spotjes tegen het plafond. Maar geen toilet, merkte Miremba tot haar ontsteltenis.

“Mevrouw!” riep ze uit. “Er is hier geen toilet. Waar moet ik plassen?” De tranen stonden haar in de ogen. Zou ze nu toch nog in haar bikinibroekje moeten pissen?

“Je mag hier plassen,” zei de vrouw met een ondeugende blik in haar ogen, “maar je moet het op mij doen.”

“Wat?” Hiervan schrok het zwarte meisje zo hard dat ze een ogenblik lang haar behoefte vergat. “Hoe bedoelt u?”

De blonde dame stapte over de rand van het bad en ging erin liggen. “Ik wil dat je op mij zeikt,” verklaarde ze onomwonden. “Zo’n zwart snolletje dat op me plast, daar droom ik al zolang van.” Ze had inmiddels haar roze bloes opengetrokken en de cups van haar bh naar beneden geduwd, zodat een prachtig stel joekels tevoorschijn kwam. “Doe het!” beval ze.

Miremba moest gehoorzamen. Het was dat of zichzelf te schande zetten. Ze trok haar broekje uit, schopte haar flip-flops uit en klom op de rand van de badkuip – één voet op de linkerkant, de andere op de rechter. De rand van het bad was zo breed dat het niet anders kon dan dat de tobbe hiervoor ontworpen was. Ze hurkte en leunde achterover, zodat ze achter zich op haar handen steunde. Haar poesje was recht op de vrouw gericht. En dan liet ze de natuur haar gang gaan. Haar urine spoot uit haar vagina. “Aa…” Miremba kon het niet helpen. Ze gaf luidkeels uiting aan haar opluchting. Ze hield haar ogen dicht en genoot van het pissen. Als je echt moest en dan kon, was het toch een geweldig bevrijdende ervaring.

Maar eenmaal de grootste druk van haar blaas, keerde het besef terug dat dit een bizarre, foute situatie was. Ze opende haar ogen en kon niet geloven wat ze zag. De vrouw had zich zo onder haar geplaatst dat ze zoveel mogelijk van haar gouden stralen met haar mond opvangen kon. Het meeste spuugde ze terug uit, maar Miremba zag haar duidelijk af en toe slikken. Met haar handen kneedde ze haar borsten, wreef de urine erover uit. Af en toe gleed één hand naar beneden. Door zich een beetje te verzetten, kon het meisje zien dat ze haar slip naar beneden en haar rok naar boven geschoven had. Drie vingers verdwenen zonder enige moeite in haar dikke, donker behaarde kut.

Het zwarte meisje wist dat walging de enige juiste reactie was op wat ze zag. Dat voelde ze ook, maar niet alleen dat. Het wond haar ook op. Ze voelde hoe haar tepels stijf werden, hoe haar kutlippen opzwollen. De laatste druppels en dan was haar blaas leeg.

Op het moment dat ze van de badrand wilde afstappen, zette de vrouw zich recht. Ze greep het meisje bij de billen zodat ze niet weg kon.

“Hé!” riep ze uit. “Wat doe je?” Dat werd snel duidelijk: de vrouw drukte haar mond op de kut van de tiener. Miremba hapte naar adem. Dan voelde ze de tong van de dame in haar zwart doosje dringen. “Mm… mm… mm…” deed ze, terwijl de vrouw pis en geil uit haar kut lebberde. Haar tong beroerde iedere centimeter van het intieme binnenste van haar lichaam vooraleer ze de aanval op haar clitoris inzette. Die aanslag werd Miremba fataal. Binnen de kortste keren kwam ze kreunend klaar. Het kostte haar de grootste moeite om te voorkomen dat ze in de kuip viel. Maar haar sterke armen en benen lieten haar niet in de steek. Eenmaal het orgasme van een kortsluiting over gegaan was in lichte, prettige tintelingen, sprong ze van het bad af. Ze raapte haar slipje op en stapte terug in haar flip-flops. Vervolgens stormde ze ervandoor, de blonde vrouw achterlatend in de kuip, in haar pis. Op de trap hoorde ze haar nog “tot ziens, lekker sletje” roepen. Nou, dat kon ze wel mooi vergeten, hoor!

De volgende dagen leerde Miremba veel over zichzelf. Wat er bij de vrouw gebeurd was, raakte ze niet kwijt. Als ze haar ogen sloot, zag ze zichzelf op de vrouw urineren. Voelde ze weer haar tong in haar kut. Ze surfte naar pornosites die over het onderwerp extra veel clips hadden. Vroeger had ze ook wel al eens plasseks filmpjes gezien, maar had er nooit echt aandacht aan besteed. Ze had ze altijd vies gevonden. Dat hoorde nu eenmaal zo. Maar nu, in de beslotenheid van haar kamer, kon ze er niet genoeg van krijgen, moest ze toegeven. Onderuitgezakt op haar bureaustoel, klikte ze filmpje na filmpje aan en keek toe hoe mannen en vrouwen, jongens en meisjes elkaar bepisten. Op het lichaam, in het gezicht, in de mond. Of gewoon hoe mooie grietjes hun blaas ledigden op de grond. In hun keuken, in de woonkamer, of ergens in de vrije natuur. Haar vingers zaten dan diep in haar kut en dreven haar naar een hoogtepunt. Om te voorkomen dat haar ouders haar zouden horen gillen, stopte ze dan een zakdoek in haar mond.

‘s Avonds, voor het slapen gaan, nam ze een bad. Op haar rug gelegen stak ze haar benen kaarsrecht omhoog en liet dan haar bekken kantelen. Zo kon ze zichzelf in het gezicht plassen. Jeezes, wat werd ze hier geil van! Ze opende dan haar lippen een weinig, zodat een beetje van haar urine in haar mond liep. Dat spuwde ze dan terug uit. Doorslikken zag ze toch niet zo dadelijk zitten, hoe opgewonden ze ook was. Dan masturbeerde ze tot ze klaar kwam. Dat duurde echt niet lang! Vervolgens nam ze een échte douche.

Tussen de lakens fantaseerde ze weer over pissende lullen en kutten. Meestal viel ze in slaap met een paar vingers in haar poesje. Na een paar weken, gilde haar lijf. ‘Dit is niet voldoende! Ik heb meer nodig!’ Dus deed ze het onvermijdelijke; op een avond fietste ze terug naar het huis van de blonde dame. Haar ouders wisten niet beter dan dat ze naar een vriendin ging om een schoolproject af te werken.

Ze belde aan met knikkende knieën, ditmaal van opwinding, niet omdat ze met alle middelen haar plas wilde inhouden. Een paar tellen later deed de blonde vrouw de deur open. Miremba zag aan het gezicht dat ze haar onmiddellijk herkende. Logisch, veronderstelde ze. Hoe kon je het gezicht van iemand die over je gepist had, vergeten? Toch vroeg ze, bij gebrek aan inspiratie.

“Herkent u me nog, mevrouw?”

“Natuurlijk!” Reageerde de vrouw. Het was duidelijk aan haar stem te horen dat ze blij verrast was. “Kom binnen, meisje.” Ze deed een stap opzij en het zwartje deed wat ze vroeg. “Wat kom je doen?” Voordat het meisje antwoorden kon, zei ze. “Kom anders mee naar de keuken. Wil je iets drinken?”

Ja, dat wilde Miremba wel. Het was nog steeds zeer warm buiten, ondanks het late uur. En de fietstocht hierheen, had haar dorstig gemaakt. Bovendien had ze een droge mond van de zenuwen.

“Ja, ik wil wel een glaasje drinken.”

Eénmaal aan de keukentafel, wilde de dame weten waar ze zin in had. Water? Cola? Limonade? Bier?

“Een glas water, dank u.”

“Komt eraan,” verzekerde de vrouw haar. “Hoe heet je trouwens? Ik ben Janine.”

“Miremba.”

“Mooie naam. Hier.” Janine zette het glas water voor het meisje.

De tiener dronk het voor de helft leeg. Janine had zelf ook een glas water genomen, maar dronk dat van haar in één teug leeg. Waarop ze het prompt terug vulde.

“Zo, vertel nu eens wat je komt doen?”

“Ik kan wat er hier gebeurd is, niet uit mijn hoofd krijgen.”

“Dat is toch goed,” zei Janine; ze keek Miremba verwachtingsvol aan.

“Ik weet het niet,” zuchtte het meisje. “Ik dacht altijd dat plasseks iets vies was. Dat alleen mensen waarbij iets mis was hiervan opgewonden raakten.”

“En nu ontdek je dat je er geil van wordt. En dat er dus met jou iets mis moet zijn…”

“Zoiets, ja,” gaf Miremba bedeesd toe.

“Bezie het zo; als er met de helft van de wereld niet meer mis was dan dat, dan zou het hier op aarde véél beter toeven zijn.” Ze dronk haar tweede glas leeg.

“Zo had ik het nog niet bekeken.”

“Gaan we nu naar boven?” Janine greep het meisje bij de hand en trok haar overeind.

Gedwee volgde de tiener de rijpere vrouw. Haar knieën waren op beginnen knikken. In de badkamer trok Janine haar autoritair tegen zich aan. Al snel waren ze elkaar aan het tongen. Miremba genoot van het gevoel toen Janine op het puntje van haar tong zoog. De handen van de vrouw verdwenen onder het T-shirt dat ze droeg en bepotelden haar borsten – ze droeg geen bh vanavond. “Mm…,” kreunde ze zachtjes.

“Is dit de eerste keer dat je een blanke vrouw kust?” Wilde Janine weten.

“De eerste keer dat ik een vrouw kus. Punt.”

De guitige ogen van de rijpere vrouw lichtten op. “O, twee premières op één avond?”

Miremba lachte. “Zoiets ja.” Om zich niet onbetuigd te laten, begon ze de bordeauxrode bloes van de vrouw los te knopen. Met één beweging trok ze ze na het laatste knoopje uit. Onmiddellijk drukte ze haar lippen op de blanke joekels. Janine hielp haar door haar bh los te knippen. Het meisje zoog zich vast aan één van de grote tepels. Janine ging verder. Ze deed de knop van haar rok los en deed de rits naar beneden. Het kledingstuk viel rond haar voeten.

Miremba liet de tepel los; ze kuste de buik van de vrouw, eerst net boven de navel, dan op de navel en vervolgens eronder. Terwijl haar mond zakte, duwde ze de slip van Janine naar beneden. Voor het eerst in haar leven stond ze oog in oog met de kut van een andere vrouw. Je vriendinnen naakt zien vanop een respectabele afstand was één ding, zo dicht met je gezicht bij een kut zijn dat je ze kon ruiken, was een ander. Maar ze vond het zeker niet vies! Tien seconden later, na een paar kleine kusjes op de buitenste schaamlippen, drong haar tong voor het eerst door in de poes van een andere slet. Een andere, want ze moest toegeven dat wat zij nu aan het doen was, van haar ook een slet maakte.

Janine genoot, uiteraard. De tong van het negerinnetje zette haar onderlijf in vuur en vlam. Ze kreunde en zuchtte, en fluisterde geile aanmoedigingen. “Ja, doe zo verder, ja, dat is lekker, ik ga klaarkomen, meisje, en dat ga ik op je pissen, want dat wil je, hé, lekker sletje van me, ja, ja, ja, ik kom, ik kom, ik ko… om…!” Haar bekken schokte; ze duwde de mond van Miremba vast op haar kut terwijl ze klaarkwam.

De tiener liet begaan. Ze kreeg haast geen adem meer, maar dat was maar even het geval. Haar lippen, wangen en kin waren nat van de sappen van de vrouw. Man, wat was dat wijf geil! Zij ook trouwens. Een paar seconden later liet Janine haar los. Ze stond recht en kuste de vrouw opnieuw. Janine onderging de tongzoen. Ze was buiten adem, had niet de kracht om actief mee te doen. Toen Miremba de zoen verbrak, zei ze.

“Kom, kleed je nu ook uit.” Een tel later waren beide vrouwen naakt en stapten in het bad.

“Ga daar zitten,” zei Janine en wees naar het voeteinde van de kuip. Miremba gehoorzaamde. Ze zag hoe haar nieuwe vriendin zich op handen en knieën voor haar zette, mond ter hoogte van haar poesje. “Klaar?” Vroeg ze.

“Altijd,” antwoordde Janine en likte snel even aan de frisse kutlipjes van het meisje. “Vooruit, doe het.”

Miremba sloot haar ogen, concentreerde zich even terwijl ze met haar vingers haar kut stimuleerde en piste dan. Janine genoot duidelijk van haar zilte vocht. Het meeste ervan spetterde tegen haar voorhoofd, neus en wangen. Maar de vrouw ving toch redelijk wat van het meisjesvocht op in haar mond en slikte het door. Twee weken geleden zou ze dit nog walgelijk gevonden hebben. Nu werd ze er alleen maar heter van. Dan was haar blaas leeg. Janine kwam onmiddellijk dichterbij – ze voelde hoe de rijpere dame haar lippen op haar kut drukte. Heerlijk, die rillingen die door haar lichaam trokken – vooral toen Janine haar tong in haar kut duwde. Ze voelde hoe de vrouw een vinger tegen haar kontgaatje duwde. Miremba had moeite om haar niet aan te moedigen. Ze verlangde die vinger in haar darmen te voelen, maar wilde de andere niet dwingen. Anale seks dat gebeurde spontaan.

Maar ze werd niet teleurgesteld. De middelvinger van de vrouw schoof in haar kont. Heerlijk vond ze dit. Zeker toen haar tong de aanval op haar klitje inzette.

“Mm… mm… ja… a… fuck ja, ja… ja… ja… ha… ja!” Het duurde maar een paar minuten voordat een orgasme door haar lijf raasde. Janine genoot van het geil dat uit het poesje van de tiener stroomde. Ze vond het haast zo lekker als haar urine. Toen haar orgasme een weinig weggeëbd was, zei ze.

“Kom, ga jij nu in het bad liggen.”

Zonder erbij na te denken, deed Miremba wat de vrouw verlangde. Ze legde zich op haar rug in haar eigen pis. Ze zag hoe Janine wijdbeens boven haar ging staan en dan hurkte. De behaarde kut van de blondine bevond zich ter hoogte van haar borsten. “Hm… mm…” hoorde ze dame doen en vervolgens werden haar tieten onder geplast. Miremba voelde hoe het warme vocht zich over haar bovenlichaam verspreidde en langs haar buik en onderlichaam wegliep. Ze vingerde zich ondertussen. “Oh ja.. ha… ah, ja… oh…ho… Janine, niet stoppen, niet stoppen, niet stoppen!”

Janine stopte niet. Ze piste zolang ze kon. Voorzichtig duwde ze haar bekken een beetje naar voor, omdat ze het gezicht van het meisje wou onder pissen. Maar ze mikte wat te hoog en haar gouden straal kwam op haar hoofd terecht en maakte haar haar kleddernat. Dit was ook wel geil, dus hield ze haar straal daar een paar seconden op gericht. Dan mikte ze beter en trof het zwarte snolletje vol in het gezicht. In eerste instantie hield Miremba haar mond stijf dicht. Ze voelde de pis van de oudere vrouw tegen haar voorhoofd, haar neus en op haar lippen.

Wie A zegt, moet B zeggen, bracht ze zichzelf in herinnering. Ze opende haar mond een weinig – net zoals ze deed wanneer ze in bad lag. Maar nu dronk ze niet van haar eigen pis, maar van die van de oudere dame. Op het moment dat de eerste druppels door haar slokdarm gleden, kwam ze opnieuw klaar. Ze gilde en gierde. Wat was het toch met haar? Dit was toch niet normaal? Dan zei een mannenstem.

“Zo, wat gebeurt er hier?”

Twee paar ogen gingen in de richting van het geluid. In de deuropening stond een man van rond de zestig. Groot, kaal voorhoofd, bierbuik, maar in z’n geheel niet onknap te noemen. Miremba dacht dat ze een hartstilstand kreeg. Ze was betrapt bij het smerigste wat ze ooit gedaan had. De schande! Dit zou ze nooit te boven komen. Janine glimlachte breed.

“Dag schat,” zei ze terwijl ze met een druipende kut uit het bad stapte. “Dit is dat zwarte snolletje waarover ik je verteld heb. Ze heet Miremba. Is dat geen aparte naam?” Dan richtte ze zich tot het doodsbleke meisje. “Dit is mijn man, Stan. Mag hij ook in je bekje pissen? En je daarna neuken?”

Miremba wist niet wat ze hoorde. Dit was meer dan ze verwacht had. Waarom wist ze niet, maar ze had gedacht dat Janine alleen leefde. De rijpere vrouw beoordeelde de uitdrukking op het gezicht van het meisje verkeerd. Zij dacht dat ze twijfelde, en probeerde haar over de streep te trekken door “Je hoeft het niet voor niets te doen, uiteraard. Wat dacht je van tweehonderd euro?” Te zeggen. De jonge vrouw haalde adem en wilde protesteren. Dat ze verdomme geen hoer was. Maar… tweehonderd euro? Daar kon je toch niet zomaar “nee” tegen zeggen. En ze had een nieuwe jeans nodig. Dus zei ze het enige logische.

“Ik doe het als je er driehonderd van maakt.”

“Deal!” zei Stan onmiddellijk en haalde z’n portefeuille boven. “Ik heb honderddertig euro. Hebben we de rest in huis, schat?”

“Ik denk van wel. Ik zal eens gaan kijken.” De vrouw verliet de badkamer.

“Je bent zeer mooi,” zei de man tegen het meisje; intussen deed hij zijn hemd uit en ging op de rand van het bad zitten.

“Dank je,” zei Miremba. “Doen jullie dit al lang?”

“Plasseks? Ja, al heel lang. Al van in het begin van ons huwelijk. Het begon als een grap. Janine zat op de pot en ik moest ook dringen pissen. En zij zei dat ik het maar tussen haar benen door moest doen. Nou, ik kreeg daar zo’n stijve van, dat mijn zeik overal terecht kwam, vooral op haar, maar geen druppel in de pot!” De man lachte hartelijk om de herinnering. Op dat ogenblik kwam Janine terug binnen.

“Ik heb nog honderdvijftig euro. Dat is net geen driehonderd in het totaal…” Ze trok een teleurgesteld gezicht. Miremba kon het niet over haar hart krijgen.

“Dat is wel goed.” Ze zette zich op haar knieën en leunde dan naar achteren, zodat ze op haar hielen zat. “Vooruit, doe maar.” Ze moest de man echt niet aanmoedigen. Hij schopte zijn schoenen uit, en binnen de kortste keren lagen zijn broek, onderbroek en sokken op een hoopje in de hoek van de badkamer. Miremba zag hoe Janine intussen de tweehonderdtachtig euro in de achterzak van haar jeans stopte. Fijn, dacht ze. Dan was het zover. Stan nam voor haar plaats, met zijn pik op haar gezicht gericht.

“Wacht even!” Riep Janine. Snel stapte zij in de badkuip en zette zich naast Miremba. “Weet je wat hij extra lekker vindt? Als we hem even pijpen.” Daad bij het woord voegend, leunde ze naar voor en nam de lul van haar echtgenoot in haar mond. Haar hoofd ging op en neer en maakte hem nog stijver dan hij al was. Vooruit, dacht het zwarte meisje, tijd om mijn geld te verdienen. Ze nam de ballen van de man in haar linkerhand en speelde ermee. Haar rechterhand verdween tussen de billen van Janine; haar rechter middel- en ringvinger vond feilloos de ingang van haar prachtige, rijpe kut. Per slot van rekening had zij ook gedeeltelijk voor haar betaald…

Janine kreunde aangenaam verrast. Een zeer prettig gevoel nam bezit van haar lichaam, vertrekkende vanaf haar vagina. De tepels op haar grote borsten werden keihard. Ze liet de lul van Stan uit haar mond glippen omdat ze een orgasme zeer snel voelde naderen. Onverwachte penetraties – of die nu door een vinger of een lul gebeurden – hadden dit effect op haar. Terwijl ze de vrouw op haar vingers voelde klaarkomen, nam Miremba haar pijpwerk over. Het maakte haar extra geil dat ze nu voor het eerst de lul van een vent die bijna haar grootvader kon zijn, in haar mond had.

“O… ho… oh… ja… oeh…” deed Stan. Deze behandeling zou hem snel fataal worden. Hij voelde zijn ballen samentrekken en zijn zaad opborrelen. Ogenblikkelijk duwde hij het meisje van zijn pik af.

“Ik ga komen,” kondigde hij aan terwijl hij aan zijn pik rukte. Spontaan duwden de dames hun wang tegen elkaar. Ze openden hun mond en keken met grote, verleidelijke ogen naar de man. Brullend spoot deze zijn zaad over hun gezicht. De eerste straal was voor Miremba, de tweede voor Janine, de derde weer voor de tiener, de vierde voor vrouw. Miremba voelde het warme sperma van de man van haar voorhoofd aflopen, over haar neus naar haar lippen. Ze zag dat hij Janine haar rechterwang getroffen had. Dat zag er zo geil uit, dat ze niet anders kon dan het zaad eraf likken.

Op dat ogenblik zei Stan “Ja!” en begon te pissen. Zijn gouden straal kwam net terecht waar de tong van Miremba met een lange haal over de wang van Janine ging. Spontaan boden de twee snollen hem hun gezicht aan zodat hij zijn sperma weg pissen kon. “Mm… mm… mm… Wat kan pissen lekker zijn”.

Dat vonden de blondine en het zwartje ook. Ze genoten van het bruisende vocht dat hen vol in het gezicht trof en vandaar wegliep over hun borsten, buik en kut. De stroom ging na een twintigtal seconden over in nadruppelen – die hij ook weer eerlijk verdeelde over het tweetal.

“God, dat was lekker,” beëindigde hij zijn plaspartij.

Over je heen laten plassen werkte stimulerend, merkte Miremba.

“Als jullie willen, kan ik jullie nog eens onder pissen. Ik moet alweer.”

“Hola, we hebben hier een natuurtalent,” kraaide Janine. Haar gezicht, haar haar, haar lijf dropen van de pis. Toch ging ze onmiddellijk terug in de kuip liggen, waar ze nu het gezelschap kreeg van haar partner. Ze omarmden elkaar en keken verwachtingsvol naar boven – hun nieuwe vriendin stond nu boven op de rand van het bad. Miremba boog een weinig door haar knieën en trok haar kutlipjes uit elkaar. En daar kwam haar vocht opnieuw. Niet zoveel dit maal, maar toch genoeg om het kussende koppel goed nat te maken. Vooral dan Stan, die nog relatief droog was.

Toen het meisje leeg was, ging de douchekraan open en ze wasten zich. De dames wasten vooral hun haar grondig. Vervolgens deelde Janine grote badhanddoeken uit. Van de badkamer ging het naar de slaapkamer. Niet alleen het bad van het geile stel was kingsize, ook het bed. Miremba ging op haar rug liggen en deed haar benen open.

“Wie wil er eerst aan mijn geile, zwarte doos lebberen?”

Ze kon het nauwelijks geloven dat zij het was die zulk een dingen zei. Ze voelde zich een echte hoer. Een plashoer dan nog wel.

A&M

Annechien is uit geweest en komt thuis van een feest met haar vriendinnen. Iets te vroeg zo blijkt. Zou haar verantwoordelijkheidsgevoel een rol hebben gespeeld? Haar ouders zijn op vakantie en ze wist dat haar jongere broer zijn vrienden thuis uitgenodigd had. Enkele dvd’s liggen verspreid op tafel. Braveheart, Gladiator en nog wat ruige avonturen- en actiefilms liggen klaar voor consumptie. Achteraf is Annechien blij dat ze, in een opwelling om haar thuiskomst aan de jongens kenbaar te maken, niet met de tuinverlichting heeft geknipperd. Verbaasd en opgewonden observeert ze het vreemde schouwspel van haar broer Diederik met zijn twee vrienden. Het mooie aan observeren is dat je er kunt zijn en toch eigenlijk ook weer niet. Een soort “To be or not to be there”, dat is de vraag. Kennelijk werd er omstreeks 1600 ook al geobserveerd. Afijn, het zou flauw zijn om nu gebruik te maken van haar positie. Een stout misbruik kan in haar ogen altijd nog. Nee, laat ze maar, ze doen niemand kwaad, toch? Gewoon een vrolijke vorm van vrije tijdsbesteding.

De drie jongemannen van hetzelfde hockeyteam, samen op- en doorgegroeid tot jongvolwassenen, zitten rondom een schotel met houtvuur in de ruime tuin. Gratis whisky uit pa’s collectie drinkend. Een roestvrijstalen ijsblokbeker erbij, heerlijk tongen met die “rocks”. Zo hoort dat. Ze zijn een plan aan het bekokstoven. Met de smaak van enkele vrijgezellenavonden nog vers in het geheugen ligt iets dergelijks in de lijn der verwachting. Maar dan net even anders. Dat niemand uit hun familie- of kennissenkring van plan is op korte termijn het jawoord te geven mag de pret niet drukken. Ze hebben geen geldige reden nodig om een partijtje te organiseren. Toch? Diverse plannen zijn al de revue gepasseerd. In aardig beschonken toestand fantaseren ze er op los. Niet gehinderd door tijd of publiek.

Diederik, Bart-Jan en Siebren debatteren over de vraag of ze strippers zullen aantrekken. Het financiële plaatje lijkt het grootste probleem. Ook over de inhoudelijke uitvoering bestaat nog enige onzekerheid. In de staat waarin ze verkeren kun je ze dat niet kwalijk nemen. Alles is hier mogelijk. Morgen een forse kater met gratis spijt. Maar morgen is ‘later’ en op deze leeftijd is ‘later’ niet belangrijk. Carpe diem. Zit er nog whisky in de fles?

Het hockeytrio zit rond het houtvuur en Diederik oppert of ze überhaupt wel strippers nodig hebben om deze klus te klaren. Hij staat kordaat op, grijpt naar zijn kruis en tot verbazing van zijn vrienden trekt hij zijn broek op de knieën.

“Kom jongens, wie het eerste klaar is”, roept hij met jeugdig enthousiasme en dubbele tong. Als aanvoerder is het vanzelfsprekend dat hij voorop gaat in de strijd. De teamgenoten zijn gewend zijn aanwijzingen te volgen. Bij het jagen op de bal van de tegenstander is Diederik degene die het voortouw neemt. Eéntje van die veeleisende soort die wil, nee… moet winnen. Bart-Jan twijfelt even, zag hij daar nou plotseling in het woonhuis het gordijn bewegen? Hij haalt diep adem en kijkt naar zijn maat Siebren, normaal de meest timide van het stel, maar deze is te ver heen om te weigeren. Siebren staat moeizaam op en maakt zijn riem los, schuift zijn broek naar beneden en trekt aan zijn half-grote pik. Bart-Jan gooit nog wat hout op het vuur als wil hij de daad zo lang mogelijk uitstellen, maar ten opzichte van zijn vrienden kan hij niet achterblijven. De wedstrijd vangt aan. Mannen onder elkaar. Het gaat om de eer, een jongensachtig speelse manier om de pikorde ook in deze vorm vast te stellen. Wie zal de stilzwijgende eretitel in de wacht slepen?

Het vuur rakelt op. Ieder is op zijn eigen wijze met zichzelf bezig, pielend in het kortgeknipte gazon. Mooi uitgelicht door het flakkerende vuur. De ruggen hol. Drie jongensvuisten op hol. Jop, jopper, jopst. Diederik voorop, knijpend en rijpend het advies van zijn vader opvolgend; ‘als je wat wilt bereiken, dan moet je eraan trekken jongen!’ Siebren in tweede positie, duwend en stuwend. Bart-Jan, beweeglijk in alles wat hij doet, heeft nog wat in te halen. Maar nadert al plukkend en rukkend, gestaag. De achterstand blijkt echter te groot. Siebren gefocust met de ogen dicht, nadert de koppositie. Diederik kijkt naar zijn maten en is even de concentratie kwijt. Ai,… nooit achterom kijken als je voorop ligt. Funest in deze situatie. Hij ziet Siebren gestaag doorsprinten en gooit er ambitieus nog een tandje bovenop. Het mag niet baten. De finish van Siebren is te sterk. Drie extatische vreugde uitingen klinken kreunend door de nacht. Kort na elkaar.

Annechien grinnikt. Hilarisch eigenlijk, om je eigen broer van achteren met de broek op de knieën te zien. Zo vaak heeft ze zijn billen niet mogen bewonderen. Annechien is blij dat Diederik niet de winnaar is geworden. Krijgt hij nog meer praatjes. Het is haar een genoegen om zijn misplaatst zelfvertrouwen getemperd te zien worden. Siebren bevalt haar wel, met zijn knappe verschijning, heerlijk om te zien. Die concentratie ook… met zijn ogen dicht. Die zou ze op dit moment best audiëntie willen verlenen. Zij, verleidelijk op bed liggend, wachtend op zijn verlegen binnenkomst. Om hem dan kordaat op arrogante toon te eisen om zijn broek op knieën te laten zakken. Nee, boxershort ook mee natuurlijk. Ze zou haar blote benen afwisselend langs elkaar glijden om ze dan plotseling te openen en Siebren een blik op haar kruis te gunnen. In haar fantasie geniet Annechien van zijn verbouwereerd gezicht en kijkt gefascineerd naar zijn half-stijve pik die spontaan aarzelend en schokkend tot volle wasdom wil komen. Een tinteling gaat door haar lichaam. Ze neemt haar borsten vast, knijpt er wrijvend in en plukt zachtjes aan haar tepels. Een warm herkenbaar gevoel bekruipt haar onderbuik. Ze voelt de inspiratie opkomen. Tijd voor een nieuwe fantasie?

Geduld is niet haar sterkste kant, ze vindt dat er misschien toch enige druk op deze jongen moet worden uitgeoefend. Ze rookt eigenlijk niet maar in een fantasie mag alles. Annechien verzint dat ze een sigaret uit haar handtas neemt. Tussen duim en wijsvinger wordt deze omhooggehouden en ze eist van Siebren dat hij uitgebreid en volledig zal klaar komen tegen de tijd dat zij haar sigaret opgerookt heeft. Kom zeg, ze heeft geen uren de tijd! Annechien glimlacht vilein bij het beeld van de haastig grijpende hand om zijn pik op het moment van het aansteken van de sigaret. Ze plaagt Siebren door met haar tenen tergend onder zijn ballen te duwen. Wisselend in frequentie en kracht inhaleert ze de rook. Om de spanning bij Siebren op te voeren, zou ze met haar voet plagend zijn rukkende hand proberen weg te halen. Lekker gemeen om het Siebren zo moeilijk mogelijk te maken. Annechien ziet hem al wanhopig kijken naar het brandend peukje in haar hand, allengs in een opvoerend tempo rukkend, groeiend naar zijn hoogtepunt.

Haar hartslag is aardig opgelopen en Annechien voelt een opgewonden blos op haar wangen komen. In haar hoofd ontstaat een soort enorme warboel van bandeloze ingevingen en associaties. Ze weet niet hoe het werkt in haar hoofd. Maar als ze inspiratie heeft dan ontstaan de meest vreemdsoortige verhalen. Dan lijkt haar hoofd te exploderen van associaties en volstrekt willekeurig gedachtegangen, die niets met elkaar van doen lijken te hebben, maar die dan toch van invloed zijn op elkaar en het eindresultaat als zodanig behoorlijk beïnvloeden. Ze kan haar ongebreidelde fantasie niet uitleggen.

Een “jetzt geht’s los!” gevoel ontspringt. Haar tepels staan strak gespannen en de vochtigheidsgraad in haar slipje is naar een ongekende hoogte gestegen. Snel naar boven voordat de jongens onverhoeds doorkrijgen dat ze reeds gearriveerd is en ongevraagd naar binnen zouden komen. Ze moet even tot zichzelf komen. Haar ingevingen verwerken, de chaos in haar hoofd ordenen en als het ware haar onstuimige fantasie een plaats geven. Met haar hand stevig in haar kruis gedrukt loopt ze soppend de trap op.

***

Ah, de fantasie; een eeuwige lente die men niet ernstig genoeg kan nemen. Brandstof voor de geest. Prachtig als je het kan laten gaan, als het je overkomt. Het ultieme afrodisiacum. De kwaliteit ervan beïnvloed het geluk van het leven. Fantasie schijnt altijd, ook door kleine raampjes. Het leven is soms als een dicht bos, rechtdoor kan nooit, maar probeer het eens met fantasie; je vliegt er zo dwars overheen! Groter soms dan vrijheid. Kom Annechien, vertel me jouw ongebreidelde fantasie, laat het me horen, laat het me zien, laat het me beleven. Ik reis met je mee.

***

Annechien heeft op haar Facebook een uitnodiging gekregen voor een PP, een Private Party. Dresscode: sexy kleding. Ze wordt vriendelijk verzocht de bijbehorende app te downloaden indien ze de uitnodiging accepteert. Meer informatie dan plaats, datum en tijdstip wordt niet verstrekt. Wie de afzender is blijft eveneens ongewis, maar het moet een bekende zijn want zoveel Facebook vrienden heeft ze niet. Annechien aarzelt. Het klinkt allemaal erg raadselachtig maar juist het mysterie prikkelt haar nieuwsgierigheid enorm. Na een nachtje slapen besluit ze de gok te wagen. Wat heeft ze te verliezen? Een beetje spanning in haar voorspelbare studentenleventje is altijd welkom. Ze downloadt de app die ze, tot haar frustratie, niet eerder dan bij aanvang van de PP kan activeren.

Op de dag des oordeels kleedt Annechien zich sexy, doch niet gewaagd. Ze weet immers niet wat ze mag verwachten. Het kokette rokje laat precies genoeg van haar lange benen zien en het bloesje kan naar believen verder open of dicht. Via de app op haar smartphone krijgt ze toegang tot een uitgaansgelegenheid waarin een soort Madame Tussauds-achtige entourage is gecreëerd. Samen met nog een tiental, zorgvuldig op hun uiterlijke schoonheid geselecteerde, jonge dames betreedt ze de spaarzaam verlichte ruimte. In een driehoek staan drie pashokjes. Er staan drie gekostumeerde mannen in. Onbeweeglijk. Wassen beelden in oer-kledij. Een robuuste Germaan in een soort berenvel met knots in zijn hand, een Schot in officiële klederdracht met zijn onafscheidelijke doedelzak en een woeste Romeinse legionair inclusief speer en leren rokje onder zijn gepantserde borstplaat. Ze kunnen elkaar niet zien. De manshoge glasplaat zit alleen aan de voorkant. De bovenkant van de cabines is open.

De genodigde dames omcirkelen aanvankelijk verbaasd en nieuwsgierig de cabines. Wanneer ze door krijgen dat de beelden van vlees en bloed zijn, wordt de sfeer ondeugender. Wanneer de verlichting boven de mannen langzaam wordt opgeschroefd houdt Annechien haar adem plotseling in. Herkent ze daar…? Nee toch! Diederik in de outfit van de Romein…? Hoewel hij nagenoeg stoïcijns in zijn rol blijft ziet ze hem toch even verschieten als hun blikken elkaar kruisen. Nieuwsgierig inspecteert ze de andere hokjes. Ja hoor! Siebren en Bart-Jan zijn ook van de partij. Een geile siddering trekt spontaan door haar buik naar haar kruis.

Opeens beginnen alle smartphones tegelijkertijd te trillen en te piepen. Er wordt een antwoord verlangt op de volgende vraag: met wie van deze drie woeste krijgers zou je wel eens een beschuitje willen eten? De meeste stemmen gelden. Annechien hoeft niet lang na te denken. Met haar broer heeft ze al menig ontbijtje gedeeld, tot vervelens toe. Hij betekent geen uitdaging voor haar. Met vaste hand kiest ze voor de Germaan met die knots in zijn hand. Wanneer in de cabine van de winnaar felgekleurde lampjes oplichten bewegen plotseling de beelden. De attributen worden afgegooid en de bovenkleding uitgetrokken. Enthousiast wordt dit met vrouwelijke kreetjes en uithalen verwelkomd. Hilariteit alom. De vrouwen cirkelen om de drie pashokjes om zo min mogelijk van de onverwachte striptease te missen. Als de torso’s eenmaal ontbloot zijn, bevriezen de mannen hun bewegingen. Een teleurstelling wordt vocaal kenbaar gemaakt door de vrolijke dames die tevergeefs proberen oogcontact met de beelden te maken.

Opnieuw eisen de telefoons de aandacht op. De tweede vraag luidt; welke van de drie mannelijke afstammelingen van de geschiedenis is het grootst geschapen? Gevolg; verbazing, in stilte doorsijpelend besef, rode koontjes, vrouwenogen die elkaar aftastend aankijken over handen die besmuikt voor het gezicht worden gehouden. Vrouwen onder elkaar. Meer een steun zoeken bij elkaar maar niet weten hoe te reageren in deze context. Prachtig om te zien.

Annechien probeert een binnenpretje te verbergen. Ze beschikt immers over voorkennis, al heeft ze de intieme delen van het drietal niet tot in detail kunnen onderscheiden. Maar ze meent het enig juiste antwoord op deze vraag te weten. Doelgericht kiest ze dan ook voor de Schot met zijn spannende kilt. De spanning stijgt als nu de onderkleding langzaam wordt verwijderd. De mannen staan nu met de voeten tussen hun aanvankelijke uitdossing. Met hun voorkeurshand bewerkt ieder op eigen wijze zijn pik om de geslachtsgrootte optimaal te kunnen tonen. Eén van hen heeft even tijd nodig om tot volle oorlogssterkte te komen. De vrouwen draaien rond de mannen om vooral zoveel mogelijk ‘schaulust’ opwekkend beeldmateriaal op te slaan. Het enthousiasme stijgt en hun ogen verwijden zich. De aanmoedigingen stapelen zich op en het gejoel zwelt aan. Annechien geniet. Ze triomfeert in stilte.

De beelden blijken goed te zijn geïnstrueerd en houden nu de handen op de rug. De bikkelharde bink stijf vooruit. Discipline is alles. Kirrend en lachend wordt bewonderend gediscussieerd wie het bij het rechte eind heeft. Op sommige plaatsen is het glas op heuphoogte vettig besmeurd door vochtige vrouwenhanden.

De laatste vraagstelling voordat de finale eindtelling verricht wordt; welke persoon uit de oudheid hier gepresenteerd, gaat het eerste klaarkomen? Dit is een inkoppertje voor Annechien. Ze vertrouwt erop dat Siebren haar ook ditmaal niet zal teleurstellen en stemt op hem.

Er wordt officieel om stilte verzocht. Opperste concentratie. De spanning wordt opgevoerd. Er klinkt een startsein en meteen daarna beginnen de mannen zich onder luid gejoel en vrouwelijk geschreeuw af te trekken. Enkele dames blijven staan en houden hun favoriet bijtend op hun lip in de gaten. Eén ervan wrijft onopgemerkt met haar hand over haar kruis en probeert staande voor het glas oogcontact te maken. Anderen draaien opgewonden om de mannen heen. Twee dames zitten op de knieën op de grond, hun handen op de glazen deur en ze proberen met tuitende lippen hun uitverkorenen uitgelaten te stimuleren. Annechien besluit zich niet publiekelijk te verlagen tot dergelijke kapriolen en opent slechts een extra knoop van haar bloesje. Ze weet dat Siebren haar heeft gezien. Dat moet voldoende zijn.

Een aanzwellend gegil treedt op als de Germaan zijn zaad tegen het glas sprietst. Geen dame kan het laten om niet even naar dit hokje te lopen om te kijken hoe de man zwetend en trillend op zijn gespannen gebogen benen, zijn sperma er stukje bij beetje uit schokt. Een hoop gejuich ontlokkend. Kort hierna een overstemmende, overspannen vrouwengil bij de Romein. De dames spoeden zich opgewonden naar de betreffende pascabine, waar ze nog juist het laatste deel van zijn sijpelend orgasme kunnen meekrijgen. Opgewonden en elkaar gekmakend willen ze alles met eigen ogen aanschouwen. Als laatste krijgt de Schot het te kwaad en spuit zijn kostelijk nat vol tegen het glas. Zijn hoofd ligt in de nek, druppels inspanningszweet parelen op zijn voorhoofd en hij heeft een forse post-ejaculatieblos op de wangen. De dames klappen en fluiten en lijken volledig losgeslagen te zijn. Van het aanvankelijk gespeeld gedrag is geen sprake meer. De remmingen zijn afgegooid.

Na alle spanning en opwinding rijst geleidelijk de vraag wie zich winnares van de Party mag noemen. De app moet het antwoord geven maar dit laat nagelbijtend lang op zich wachten. Steeds meer telefoons worden ongeduldig geraadpleegd want de winnende dame mag zich bij de oer-man van haar keuze in de cabine voegen. Te oordelen aan de lichaamstaal van de aanwezige vrouwen vloeien de sappen rijkelijk en draaien de hormonen overuren. Annechien vormt hierop geen uitzondering.

Dan begint opeens Annechien ‘s smartphone op hoog volume een opgewekt melodietje te spelen. In felle kleuren licht het beeldscherm op met de tekst: “you’re the winner baby!” Alle ogen zijn nu op haar gericht. Ze bloost zowaar, niet in de laatste plaats omdat ze voor haar gevoel het spelletje niet helemaal eerlijk heeft gespeeld. Maar haar beloning maakt dat meer dan goed. Bedolven onder jaloerse blikken van haar medespelers loopt ze met knikkende knieën naar het hokje van haar Germaan Siebren. Hij ontvangt haar letterlijk met open armen en feliciteert haar met een kus op haar mond. Zijn atletisch gebouwde lichaam en de geur van zweet en sperma maken nog meer oerinstincten in haar wakker. Terwijl ze zijn tongzoen met overgave beantwoordt voelt ze zijn handen over haar borsten en billen glijden. Alle gevoel voor plaats, tijd en realiteit smelt als sneeuw voor de zon wanneer Siebrens vingers onder haar rok, en daarna onder haar slipje verdwijnen. Haar nattigheid verraadt alles.

***

Op het moment dat haar orgasme zich aankondigt hoort Annechien de lallende stem van haar broer beneden onder de trap.

“Annechien, ben je thuis? Drink je nog een drankje met ons?”

“Ik kom,” roept ze.

©Mikes

‘In een land hier ver vandaan ligt een mysterieus bos. Het is een klein bos, met slechts 400 bomen die rigoureus zijn gekromd aan hun basis.  Alle bomen zijn dezelfde kant op vervormd naar het noorden. Niemand weet waarom.

Hoe zijn zij aan deze vreemde vorm gekomen? Zou het buitenaardse betrokkenheid zijn? Hekserij wellicht? Heeft het gebied een uniek soort zwaartekracht of een alert energieveld waardoor de bomen misvormd zijn? Zou er in een zware sneeuwstorm te veel sneeuw op de nog jonge stammetjes zijn gevallen waarbij de wind er wellicht nog een schepje bovenop heeft gedaan om de bomen zo te buigen?

Het unieke pijnboombos, althans de ‘kromme tak’ van de familie, wordt omringd door bomen die volledig normaal groeien. Mogelijk zijn de gekromde bomen opzettelijk door mensenhanden vervormd. Gebogen hout is populair om boten of meubels van te maken. De activiteiten werden naar men zegt, onderbroken door de Tweede Wereldoorlog.

Zouden de nazi’s hier iets hebben uitgespookt? Tijdens de oorlog zijn er in dit bos in dit bos veel slachtoffers gevallen. Soldaten die het bos betraden zijn er nooit meer van teruggekeerd. De mare gaat dat ze vermorzeld zijn door de bomen en gedumpt in het nabij gelegen, moeilijk bereikbare turfmoeras. Hoe dat heeft kunnen gebeuren en wie de lichamen in het moeras heeft geworpen blijft een raadsel. Vanwege de natte natuur van deze omgeving is dit gebied nog nooit door de mens gekoloniseerd. Menselijke ooggetuigen zijn er niet, of zijn wellicht vergaan? Er blijven bizarre theorieën en complotten over dit wonderlijke bos bestaan. Wat zou het buitengewoon zijn als we met deze dennen eens konden sparren!

Het bos blijft een mysterie. Ook de reis ernaar toe is een interessant avontuur. Een route vol met hobbels en problemen. Mysteries zijn een belangrijk onderdeel van reizen, een vitaal bestanddeel van het avontuur, de drijfveer die ervoor zorgt dat we de wereld zien.’

***

Het grote mysterie voor Jax is zijn vriendin Fay. Hun innige relatie is nog steeds een fantastisch avontuur met hoge pieken en diepe dalen. De liefde voor elkaar blijkt intens sterk. Al is er wel een lange en vermoeiende reis voor nodig geweest om de noodzaak van adequaat met elkaar communiceren onder ogen te zien. Oorzaak en gevolg van de problemen bleek aanvankelijk niet te duiden. Bij het drinken van cappuccino weet je ook niet waar de melk ophoudt en de koffie begint.

‘Stil zijn’ was soms de enige manier van praten in hun samenzijn. Maar het wordt broeierig als er zich in deze stilte te veel vragen gaan nestelen. Jax heeft nog steeds regelmatig het gevoel eigenlijk uitgepraat te zijn, terwijl de wedervraag nog altijd ergens stroef in de lucht blijft hangen. Vanuit haar ooghoeken ziet Fay hem dan onmachtig heen en weer bewegen. Fay kijkt Jax nooit in de ogen aan. Ze is dan te vaak afgeleid. Met een schuin gehouden hoofd legt Jax haar de wedervraag als het ware in de mond: ‘en jij dan?’ Het is zo gegroeid. Jax zag geen andere oplossing voor het probleem, wetend dat stilte geen antwoord gaf op de moeilijkheden die zich steeds sterker aankondigden. Maar wat moest hij dan?

Naast ‘stilte’ heeft Jax in de kat nog een andere reddingsboei. De kat… ze bijt! Ze is bang…de kat! Het is bepaald geen kat om zonder handschoenen aan te pakken. Waarschijnlijk heeft ze een gebeurtenis meegemaakt die bepalend is geweest voor haar verdere gedrag. Fay noemt het een asielzoekerskat. In het asiel werd aangegeven dat ze deze onberekenbare lieverd beter niet mee naar huis kon nemen, omdat ze beet…de kat. Jax begreep niet dat deze poes zo kattig kon doen en had zich allang bij het goedbedoelde advies van het asiel neergelegd. Maar Fay zou Fay niet zijn als ze juist deze poes mee naar huis nam. Ze voelde een ‘verbondenheid’ met haar. U begrijpt het al. Gaandeweg zat het kreng dus meer bij Jax op schoot dan bij Fay.

‘Sfeertje’ noemt ze haar. Ze is vaak weg, ons Sfeertje. 

Jax besloot tegen beter weten in, dat hij maar eens meer tegengas zou gaan geven. Hij wilde zich niet meer onder laten sneeuwen en ging mee in de discussie. Het risico nemend dat het verzandde in een negatieve sfeer en eindeloze discussies waar hij diepongelukkig van werd. Fay had de neiging om over alles controle te willen uitoefenen. Het laatste woord hebben was vast pandoer. Haar gedrag kwam op hem over als ongecontroleerde geldingsdrang. Fay overschreeuwde zich letterlijk en Jax kreeg hierdoor het verstikkende gevoel dat hij niet meer aan bod kwam en dat zijn mening niet van belang was. Jax ging aan zichzelf twijfelen. Hij hield zielsveel van haar, hij vond ze lief, respecteerde haar en zag hoe hard ze vocht om haar emoties op een rij te krijgen. Er was iets met Fay aan de hand, maar hij kon er zijn vingers niet achter krijgen.

Op het werk voldeed Fay voor haar gevoel nooit geheel aan de verwachtingen van de werkgever. Wachten of niets doen was moeilijk voor haar. Ze werkte hard. Was hard, vooral voor zichzelf. Ze weigerde slachtoffer te zijn. Fay’s ziekteverzuim was minimaal te noemen. Fay wilde er graag bij horen en voldoen aan wat ‘normaal’ wordt beschouwd. Maar toch zat ze vaak niet op haar plaats. Ze voelde zich nooit helemaal geaccepteerd. Eigenlijk had ze andere keuzes willen maken. Een andere richting in willen gaan met haar carrière en haar leven. Fay kon haar mondje roeren, daar lag het niet aan. Haar intelligentie behoedde haar voor pestgedrag op het werk. Het was ook niet zo dat ze met de nek werd aangekeken, maar optimaal was de sfeer op het werk nooit. Fay was gewoon anders, terwijl ze zo niet wilde zijn. Doodmoe werd ze van dit innerlijk conflict.

Haar probleem werd pas zeer laat opgemerkt. Optimaal aanpassen lukte Fay logischerwijze niet altijd en het onbegrip van haar omgeving was stuitend. Achteraf bekeken schortte het misschien aan kennis over haar diagnose. Ja… en aan interesse. Gewoon een schrijnend gebrek aan menselijke interesse in haar werkomgeving. Oppervlakkige collega’s en een sociaal onhandige manager die haar onvoldoende steunde. De wil en de energie om zich te verdiepen in de ander was simpelweg nauwelijks aanwezig op de werkvloer. Het irriteerde Jax. Waarom letten ze niet wat beter op elkaar. Het is toch niet zo moeilijk om even een kop koffie te drinken met een collega?

Jax probeerde van alles maar als Fay boos was doordat haar hoofd weer eens erg vol zat, dan was het juist beter om haar even alleen te laten zijn. De beste oplossing was later terugkomen en hopen op het moment waarop de wedervraag verdampt zou zijn. Jax zwijgzaamheid kreeg geleidelijk de overhand.  Alles voor de liefde. Verborgen harmonie heeft zijn waarde! Gedwongen stil ging hij van ellende Sfeertje zoeken. Die de stemming allang had aangevoeld en natuurlijk alweer vertrokken was. Waar was Sfeertje nou? Even klef aan het poezele met de kat van de buren misschien? Ze zou zo wel weer terugkomen. Gaandeweg ga je je toch hechten aan zo’n beest.              

Jax kwam op een punt dat de sfeer wat hem betreft überhaupt niet meer gered hoefde te worden en de relatie kwam tot een ontploffing. Het kon niet anders. Dat proces, die explosieve chemie, was volgens Jax nodig om echt tot de kern te komen. Botsen als enige uitweg om werkelijk met elkaar in gesprek te gaan. Fay is hierna professionele hulp gaan zoeken voor haar inconsistente gemoedstoestand en wat Jax al vermoedde, werd bewaarheid.

De juiste hulp krijgen bleek lastig. Er waren enorme wachtlijsten. Maar toch, na veel geduld en diverse onderzoeken was de gestelde diagnose duidelijk een opluchting voor Fay. Een diagnose is geen toverspreuk. Het bepaalt niet wie ze is, maar het zorgde wel voor meer begrip. De achterliggende oorzaken van haar gedrag werden helder nadat ze uitleg had gekregen over het resultaat van de onderzoekingen. Wat ze had, kreeg een naam. Het mysterie werd enigszins ontraadseld. Het geheel moest alleen nog een plaats krijgen en dan pas kon ze opnieuw op zoek naar zichzelf. Een gigantisch acceptatieproces volgde. Het werd een begin van een nieuwe reis waarvan het avontuur overigens allang was begonnen.

Fay mocht nu milder zijn naar anderen en vooral zachter voor zichzelf, want mijn hemel wat was ze streng voor zichzelf.  Altijd die innerlijke strijd: ‘als anderen dit kunnen dan kan ik dat ook’. Door de vaststelling kon ze haar manier van denken en de daarop aangepaste uitingsvorm benoemen. Het bleek een enorme vooruitgang voor hun relatie. Jax bleek daarin een kanjer. Hij begreep als geen ander Fay’s angsten en haar hang naar controle. Juist op die momenten dat ze ondersteuning het meest nodig had probeerde hij er te zijn. In tegenstelling tot Sfeertje, die de kunst tot in de perfectie beheerste om hem dan juist te smeren. Om de haat-liefdeverhouding van Jax met de kat hiermee nog maar eens helder uiteen te zetten.

Jax had diep respect voor haar doorzettingsvermogen en vechtersmentaliteit. Voor Fay was het lastig om de gevoelens van een ander aan te voelen. Jax nam de moeite om het beter voor haar te verwoorden. Hij had op internet gelezen dat mensen die beter weten wat ze voelen, hun emoties adequater kunnen bijsturen. Bewust positieve gevoelens voor negatieve in de plaats zetten…of zoiets! Het maakte Fay rustiger en zelfverzekerder. De sfeer werd er in elk geval duidelijk beter op, vond ook Sfeertje…de kat.

Maar zou het genoeg zijn om de relatie te laten voortduren?

***

‘Men tast nog steeds in het duister over de werkelijke oorzaak van de gebogen stammen. De kromme bomen staan griezelig in de mist. Ze zijn relatief klein voor hun leeftijd. Eigenlijk zouden de verborgen bomen minstens 15 meter hoog moeten zijn, maar dat halen ze niet. Op een afstand lijkt het een normaal bos, maar wanneer je het betreedt verandert het in een duistere, spookachtige wereld. Bossen zijn meestal geheimzinnig vanwege wat tussen de bomen schuilt, maar hier zijn het de bomen zelf. En hun vriendjes.

Misschien is de Dennenkrombuigmot wel de aanleiding. Kenners spreken over de ‘Heterocera picea curvus noctua lucens’. Deze lichtgevende nachtvlinders kunnen een invloed hebben op de vorm van de bomen. Zij hebben de den als waardplant. Hun snotjes, een combinatie van speeksel en zijde, smeren ze af aan de takken van de bomen. Het zacht glimmend slijmerig materiaal wordt dan hard en lijkt op rupscocons die aan een waardboom worden vastgehecht. De motjes vormen middels bioluminescentie een blijvend lichtje in een stikdonkere nacht. Een soort ‘glow in the dark’. De zacht blauwe aura levert een buitengewoon sciencefictionachtig verschijnsel op. Het zijn vriendjes op wie je altijd bouwen kan. Fijn om een lichtje in de buurt te hebben dat het altijd doet. Als het begint te schemeren worden zij actief. Nachtvlinders trillen vaak met hun vleugels om vóór het vliegen op te warmen. Het is een mooi gezicht als je hun lichtjes als het ware ziet op laden. Een adembenemend, sprankelend lichtspektakel.

Er is één vrouwelijke nachtvlinder bij, die fonkelt het fonkelst van allemaal. Dat is prinses Tintelding met haar twinkelring. Elke avond draagt ze met trots de twinkelring met lichtblauwe fonkeling. Het prachtige sieraad heeft ze van haar trouwe vriend markies Moerazinder gekregen. Om zijn liefde voor haar te uiten en uit respect voor haar uitzonderlijke moed om haar eigen angst en onzekerheid ter sprake te brengen en met hem te delen. Via die ring staan ze met elkaar in verbinding. Elke keer dat zij aan hem denkt dan fonkelt de ring dat het een lieve lust is. Ze houden zielsveel van elkaar maar helaas kunnen de adellijke nachtvlinders niet altijd bij elkaar zijn. Dat heeft zo zijn redenen. Laten we zeggen dat het een mengelmoes is van liefde voor elkaar, een hoge mate van trots, verschil in karakters, buitengewone omstandigheden, tijdgebrek en verplichtingen elders. Daarom leeft de zeer aantrekkelijke, atletisch gebouwde markies Moerazinder op enige afstand in een naburig bos.’

Fay trekt de lakens behaaglijk iets omhoog en glimlacht om de herkenbare beeldspraak.

‘Tijdens zwoele zomernachten bij warm weer en bij de juiste windrichting, geeft prinses Tintelding geursignaaltjes af om haar markies te lokken. Ze spreidt de vleugels iets uit elkaar om het uiteinde van het achterlijf te tonen. Een kleine glinsterende geurklier wordt daardoor naar buiten geperst. Uit deze geurklier ontsnapt een bepaalde geur. Signaalmoleculen die boodschappen overbrengen worden in de lucht gesproeid. Als de nietsvermoedende markies zo’n uitgezonden stofje opmerkt laat hij alles uit zijn handen vallen om nerveus en opgewonden prinses Tintelding op te zoeken en met haar te paren.’

Jax kiest zijn woorden zorgvuldig en gebruikt expres het woord ‘paren‘. Hij kruipt iets dichterbij en ruikt aan Fay’s haren. Proeft hoe ze ruikt. Hij herkent haar geur uit duizenden. Zou het moment van toelaten dan nu zijn gekomen?  Soms wordt het Fay al snel te warm of begint haar arm zwaar te tintelen. Het is dan altijd even zoeken, draaien en voelen naar een evenwicht in positie. Voorzichtig, Fay gruwt van onverwachts tè intiem aanraken, legt Jax zijn hand neutraal op haar buik en gaat verder met zijn verhaal.

“Markies Moerazinder de nachtvlinder, heer van het turfmoeras, is uitgerust met één grote gevoelige antenne. Normaal zou een volwassen dennenkrombuigmot mannetje twee geveerde voelhoorns hebben. Maar onze markies was, na een heimelijk nachtelijk bezoek aan prinses Tintelding,  met een enorme snelheid tegen een tak van zo’n gekromde pijnboom aangevlogen. Was het door jeugdige overmoed of was hij dronken van verliefdheid, wie zal het zeggen? In het turfmoeras hadden ze geen kromme bomen. Hij is daarbij één antenne verloren. Het heeft even geduurd, maar hij heeft geleerd goed met zijn handicap om te gaan.’

Fay fronst haar wenkbrauwen. Weer zo’n een subtiele hint?

‘Hij kan zelfs met die ene voelspriet één enkel molecuul van een feromoon kan detecteren dat prinses Tintelding afgeeft. De knapperd! Bij lage concentraties resulteert dat nog wel in een grillige zigzagvlucht in de richting van het lokkend stofje. Vooral bij grote afstand. Maar zijn vlucht wordt steeds stabieler als hij met zijn geveerde antenne steeds meer sekslokstofjes opneemt. Dichter bijgekomen neemt de markies haar geur steeds beter waar en gaat hij recht op zijn doel af. De krachtige lichtblauwe fonkeling van de twinkelring helpt hem bij het navigeren in de nacht.’

Jax probeert naar Fay toe te draaien om haar te kussen, zijn hand glijdt behoedzaam verder naar onder. In gedachten verzonken ontvangt Fay zijn toenadering en kust vluchtig terug, maar zijn hand houdt ze tegen.

“Maar hoe kunnen die nachtvlinders nu die bomen hebben verbogen’, vraagt ze nadenkend.

Nee alsjeblieft, niet denken. Geen rationaliteit nu! Hoppa, alle magie weg. Jax had het kunnen weten. Haar kritisch intelligente vragen zouden vanzelf komen. Verdwaald in zijn eigen vertelling denkt hij koortsachtig na hoe hij de leemte in het verhaal kan dichten.

‘Het voorstadium van de vlinder is de rups. De jeugd hoeft alleen maar te eten, groeien en volwassen worden. Vooral op jonge boompjes kunnen de larven aardig tekeergaan. De vraatsporen en uitwerpselen zijn vaak goed te vinden op de gebogen stam. Misschien dat ze het prettiger vinden om de zuidkant van de boom te nemen. Lekker eten in de warme zon. Ze vieren het licht en drinken het zonlicht op. Waarschijnlijk kunnen de boompjes niet goed tegen dat gekietel, ze maken daarom een langdurige ontwijkbeweging en zo groeit de boom aan één zijde langer door. Vandaar de vorm.’

‘Komt dat zonlicht dan door in dat bos?’

‘Vast wel.’

‘En die rupsen van de nachtvlinders… eten toch vooral loof?’

‘Ja bijdehandje’, zucht Jax, ‘maar deze Heterocera piceacurvus noctua lucens rupsen lusten alleen de schors van de zuidkant van kromme pijnbomen’. Kennelijk moet hij nog even door!

Fay voelt en hoort de irritatie in zijn te nauwkeurig uitgesproken antwoord. O jee, ze bijt op haar lip, deed ze het weer?

Ja, ze deed het weer!

***

‘Sfeertje’, riep Jax bestraffend toen hij bij binnenkomst de kat plukken wol uit Fay’s Merino schapensloffen zag klauwen. Vliegensvlug maakte Sfeertje zich uit de pootjes. Jax hoorde dat Fay in de slaapkamer bezig was, wilde haar begroeten en liep de trap op. Ter verwerking van haar eigen problematiek had ze de ragebol agressief door de oksel van het plafond gesleurd. Jax zag de krassen op het stucwerk. Fay was bezig met het verschonen van het bed en met een aanvankelijk lichte aarzeling hielp hij haar het dekbed glad te trekken. Bloemetjes? O jee, werd het weer zo’n avond?

Ze waren nooit een stel geweest dat elkaars zinnen  afmaakte. Geleidelijk aan zijn ze vermoeide partners geworden, die door de lange reis opgehouden waren met naar elkaar te luisteren. Fay zat aan haar vaste plek aan de tafel. Jax slikte toen ze hem het voorstel deed en keek naar haar gezicht. Het besef drong door dat hij weer eens verstrikt was geraakt in een totaal verkeerde inschatting van haar gemoedstoestand. Hij had juist het idee dat het de laatste tijd al veel beter ging samen. Jax voelde zijn woorden al van zijn hersens naar zijn stembanden afdalen om een sarcastische opmerking te plaatsen, maar hield zich in. Fay zou het niet begrijpen. Dit was een wedstrijd die niet gewonnen kon worden. Hij stelde gelaten de wedervraag: ‘En jij dan?’

Alleen zijn is soms lastig. Maar samen zijn is vaak nog moeilijker. Laten we eerlijk zijn. Soms is het wat het is en is er verder niets aan te doen. Dan moet je kunnen accepteren, loslaten en kijken hoe dat je er samen het beste van kunt maken. Daarom hebben ze samen besloten dat het best voor iedereen was dat Jax zijn koffers zou pakken. Niet voorgoed. Noem het een latrelatie. Ze zouden wel zien wat de toekomst hen zou brengen. Fay en Jax hielden van elkaar. Maar op de één of andere manier konden ze niet met maar ook niet zonder elkaar. Er was moed voor nodig om een ander pad te kiezen dan ze zich aanvankelijk hadden voorgesteld. Jax hield de sleutel van haar woning. Zodat bij hartstochtelijke behoefte aan lust, genegenheid en liefde, hij ook diep in de nacht bij haar kon schuilen.

Spannend vond Fay het. Toen ze voor de eerste keer in haar slaap stiekem een naakte man tegen zich aan voelde vleien en ze heerlijk van achter bij haar borsten werd vastgepakt. Om dan sluimerend, verschrikt tot het besef te komen dat ze wel eens door een totaal wildvreemde van achter genomen zou kunnen gaan worden. Het vertrouwen in Jax was volledig. Dat wel. Ze herkende ze zijn geur, zijn manier van voorzichtig toenadering zoeken en zijn ademhaling. Maar in het halve droommoment was ze er nooit helemaal zeker van. Wie zegt dat het Jax was die daar midden in de nacht intiem tegen haar aanschurkte?

Altijd even zoeken naar de juiste positie. Het moest passen. Hij lepeltje-lepeltje tegen haar rug. Zij, zoekend met haar billen uitnodigend naar achter om met haar bilnaad zoveel mogelijk contact te maken met zijn welwillende pik. Hij, met gretige grip haar bovenliggende borst vastnemend. Wijsvinger en duim strategisch vrijgehouden, mocht er strakjes onverhoopt gebruik gemaakt moeten worden van extra triggerpoints, zijnde haar tepels. Als Fay éénmaal geestelijk de acceptatie had bereikt en voor het minnekozen open stond, kon het snel gaan. Vrijen is klaarblijkelijk een mindset. Ze hoefde zich alleen maar op het juiste ogenblik in zichzelf te keren en te concentreren. Tintelend van ingehouden verwachting was de vochtigheidsgraad in haar onderbuik in no time jaloersmakend hoog. Op zo’n moment zat Jax soms al in haar voordat ze zich om kon draaien. Ze ontving zijn in tempo opstuwende stoten met snel toenemende gretigheid.

Maar soms wanneer Fay meer tijd nodig heeft, als ze niet in de stemming is, of als dag niet gegaan is zoals ze zich had voorgenomen, dan wil ze altijd onder haar bloemetjes dekbed slapen. Voor Jax een teken dat hij haar met omzichtigheid moet benaderen. Jax doet dan meer zijn best om met begrip en geduld naar haar problemen te luisteren. Hoe langer hij naar haar luistert hoe meer hij hoort hoe zij zichzelf antwoord geeft. En soms…soms bij voldoende inspiratie, vertelt hij haar een verhaal. Een verhaal om de kat bij de melk te zetten. Een verhaal om langzaam en met rustige stem haar mindset te verleiden.

En dit…dit is zo’n avond!

***

‘Weet je wat ik denk?’, fluistert Jax in haar oor. Fay haalt haar schouders op en draait haar hoofd verwachtingsvol naar hem toe.

‘Ik heb het sterke vermoeden dat het ‘luisterbomen’ zijn. Laag bij de grond maken de boomstammen een abrupte kromming naar beneden, om vervolgens in een sterke boog weer omhoog te groeien. Je kunt dus best op het begin van de stam gaan zitten. Als je tegen ze praat, neigen ze naar je toe om een goede luisterhouding aan te nemen. Ze buigen zich over je heen. De boom ontfermt zich zo ook fysiek over de spreker en biedt als het ware een beetje troost. Het verhaal gaat dat er bomen bij zijn die er ruim vóór de tweede wereldoorlog al stonden. Die bomen moeten toch heel wat gevoelige verhalen hebben aangehoord. Het zullen niet voor niets ‘pijnbomen’ zijn? Aangezien ze in de loop der jaren al vele malen in vertrouwen zijn genomen, zijn ze waarschijnlijk zo gegroeid.

Als de nacht dreigt te vallen, begeleiden de Dennenkrombuigmotten op bevel van de luister van het luisterbomenbos, prinses Tintelding, alle menselijk aanwezige personen in het bos vriendelijk maar beslist naar de bosgrens. Zwevend tussen begrip en ongeduld blijven ze om  hun hoofd vlinderen; of de plakkers nu toch eindelijk ook daadwerkelijk willen vertrekken! En als dan alles tot rust is gekomen, dan komen de bomen tot leven. Heel geleidelijk zoeken de luisterbomen elkaars warmte op om troost en liefde te vinden.’

Jax vleit zich voorzichtig dichter tegen Fay aan. Fay antwoordt door genoeglijk met haar rug naar hem toe te schuiven.

‘Door hun specifieke vorm gaan ze dan ‘lepeltje-lepeltje’ tegen elkaar aan staan. De vrouwelijke bomen met hun prachtige curve en de mannelijke bomen met hun krachtig gekrulde vorm. Elke boom zoekt dan zijn/haar eigen partner. En weet je?  Sommigen passen perfect en vloeien in elkaar alsof het één boom is. En als het dan een beetje wil, dan hebben ze een hele fijne nacht samen. Met misschien volgend jaar wel een krom babyboompje erbij in het bos. Of als het er veel zijn dat jaar, een ‘babyboom’!’

Grinnikend glimlachend duwt Fay haar billen naar achter.

‘Oeps, wat voel ik nu?’ Ze steekt haar hand tussen hun in en neemt zijn erectie in haar hand.

Ferme grip. ‘Het klopt’

‘Ja, hij klopt al een tijdje’, antwoordt Jax droog

Lachend: ‘volgens mij ben jij uit hetzelfde hout gesneden. Tenminste als ik de mate van kromming zo voel, dan heb ik nu de juiste luisterboom gevonden’.

Ach ja, het duurt even, maar dan heb je ook wat!

Sfeertje springt op het bloemetjesdekbed, nestelt zich aan het voeteneind en spint intens. Het snorrend geluid is een teken van welbevinden. Jax reageert met een volstrekt begrijpelijke en legitieme reactie. Hij strekt rap zijn been onder de lakens om Sfeertje met een minder subtiele voetbeweging rigoureus van het bed af te tikken. Opzouten! Geen pottenkijkers nu. Je gaat als kat toch niet op hetzelfde bed liggen spinnen terwijl hier zij hier hartstochtelijk aan het ‘bomen’ zijn!

Zijn we hier getuige van de geboorte van een nieuwe  betekenis van het werkwoord ‘bomen’? ‘Bomen’ in de ervaring van een zeer prettige, stille manier van communiceren. Zonder woorden, knuffelend bomen! Heel bijzonder.

Om het extra feestelijk te maken kan je ‘bomen’ ook luister bijzetten door er ‘luisterbomen’ van te maken. Dat is luisteren met een enorm knuffelgehalte. Erg speciaal!

En zij boomden in deze erotisch onrustige nacht, nog diep en gelukkig.

***

’s Morgens, in het sluimerende moment tussen slapen en wakker worden, gaat de wekker af en wordt met een ferme tik afgezet. Een doezelmoment van acht minuten. Een gelukzalig moment van wakker worden doordringt Jax lijf als hij beseft dat Fay naast hem ligt. Hij strekt zijn benen en rekt zich uit. Een herkenbaar kreuntje naast hem, een woelend draaimoment in bed en die voelende, zoekende hand van Fay. Strelend en gericht op zijn onderbuik. Haar ochtendritueel; ‘s morgens moet Fay altijd weten hoe Jax vriend erbij ligt,…of staat. Bij de laatste ‘status’, is er immer haar gelukzalige glimlach. Een vriendelijk kneepje in zijn pik als afscheid is dan het begin van de dag. Hup, eruit jongen, douchen!

Maar vandaag niet. Fay komt lepeltje-lepeltje tegen zijn rug aan liggen en streelt over Jax buik. Neemt zijn licht gekromde erectie ter hand en komt bedachtzaam zacht fluisterend met haar prangende vraag:

‘Is ze knap… prinses Tintelding?’

© Mikes

Enkele weken later kwam Rock Jeanette tegen in een totaal andere setting. Dit keer in zijn territorium. Rock zag haar bij een voetbalwedstrijd in het vak voor VIP-supporters. Opvallend gekleed in een paarse jurk met overslag-look met daarover een colbert. Zijn club speelde een thuiswedstrijd en in de eerste helft was er impulsief in zijn hoofd een gevaarlijk en kinky (gewaagd) plan ontstaan. Niets tegen Quinte zeggen. Die zou het hem gegarandeerd afraden.

Rock bleek nog niet klaar te zijn met deze, in zijn ogen, verwende en verwaande vrouw. Als ze dacht iedereen voor haar karretje te kunnen spannen had ze het mis. Voor zijn gevoel diende er nog iets rechtgezet te worden. Hij voelde zich te trots om als nietszeggend lustobject te worden behandeld. Nee, zijn zeik maakte ze niet lauw. Te vaak had Rock de afgelopen weken onder het witgoed spijt gehad van zijn lethargisch en slaafs handelen destijds. Zijn arme lakens hadden het bij zijn wraakfantasieën zwaar te verduren gehad en zeker niet droog kunnen houden.

Het stond 2-0 en de pauze naderde. Staande tussen zijn maten op de tribune voelde Rock zich al snel overmoedig. Zeker bij het euforisch verloop van de wedstrijd. Rock was snel overprikkeld, van nature verlegen of een beetje geïntimideerd in drukke menigtes of tijdens het uitgaan. Hij blufte zichzelf er dan vaak doorheen. Bravoure was zijn troef en zijn gedrag kon dan wel eens doorslaan. ‘Ontremd’ was misschien het goede woord. Opgejaagd door zijn rusteloze gedachtes overkwam hem een fenomenale lust tot actie en werd hij voortgedreven door een soort woedende energie. Het leven moet gevierd!

Rock was met Quinte op de motor naar het stadion gekomen en had zijn leren outfit aan. Normaal een geaccepteerde kledij in het supporter vak, maar het stond echter ordinair in de VIP locatie waar hij ze van plan was te ontmoeten. In de zaal met de skyboxen werden veel zaken gedaan door de sponsoren van de club en hun genodigden. Hardwerkende mensen dat wel. Ambitieus ook, op een plek die zelf ook ambities had en veel van hen eiste. Rock zag het allemaal iets anders. Als hij er goed over nadacht kon hij het wel relativeren maar daar had hij geen behoefte aan. Nuancering kost energie en moet zinvol zijn om te blijven doen. In zijn ogen was het een groep poenerige personen. De mannen stonden netjes in het pak, kusten hun bier en deden te nadrukkelijk voorkomen geïnteresseerd te zijn in hun gesprekspartner. Terwijl hun vrouwen met netwerkogen en overdreven alerte mimiek, driftig rondkeken of ze iemand herkenden die iets voor hen kon betekenen. Wat haatte Rock deze ruimte. Vriend en collega hooligan Quinte gaf al aan dat het er te zeer rook naar ‘fundamentele attributie-fouten’. Waar hij dat nou weer vandaan had gehaald? Zeker een boekje gelezen. Maar hij had gelijk. In Rock’s eigen woorden was het er onecht en behoorlijk egocentrisch. Ach, iedereen heeft recht op zijn eigen problemen.

Door de vrouwen werd Rock bekeken, beoordeeld en direct arrogant uitgekotst. Een oppervlakkige beoordeling op uiterlijk. Klaar binnen een milliseconde. Hij voelde het gebeuren maar het deerde hem niet. Zelfverzekerd ging Rock recht op zijn doel af. Het lukte om oogcontact met Jeannette te krijgen en hij bespeurde bij haar een lichte schrikreactie. Een beveiligingsbeambte zette een stoppende hand op zijn borst. Rock keek hem aan en plukte de hand weg. Bij een ontmoeting met de macht kreeg Rock altijd een ondermijnende twinkeling in de ogen.

ID? Geen idee!                                                 

Rijbewijs? Niet bij.

Hij was toch met de motor waarom anders die kledij, dan mag je toch verwachten dat je je rijbewijs bij hebt, hield de beveiliger vol. Rock probeerde de wijze man duidelijk te maken dat hij een bekende had gezien die hij graag alleen maar even zou willen spreken. De ‘slimste mens’ bleef echter irritant voor hem staan. Niet echt snugger van hem! Uiteindelijk vroeg Rock dreigend of hij nu eindelijk wilde opsodemieteren. Je kunt je werk ook té serieus nemen.

Tussen de massa zag hij mevrouw Jeannette een geruststellende hand op de revers van haar man leggen. Armando, gegoten in zijn Armani kostuum. Rock grinnikte toen hij ‘Pietertje’ zag, zijn maat Quinte had eens gevat opgemerkt, dat tijdens het gieten iemand toch echt wel vergeten was ‘stop’ te zeggen. Jeanette kwam meanderend op Rock toe lopen en bezwoer de commotie met de denigrerende vraag.

“Ben jij niet dat mannetje dat bij ons geprobeerd heeft de voortuin te reorganiseren?”

Rock voelde een stuwing opkomen. Een vlam ontsprong in zijn hoofd. Mannetje? Bovendien…, is weken professioneel hard werken ‘proberen’? Het bloed werd onder de nagels vandaan gezogen. Mocht hij al enige twijfel hebben dan was deze nu volledig weggevaagd. Het linke mengsel van adrenaline en hormonen die bij Rock opspeelden, was niet meer te temmen. Hij ging de wheely maken het spel meespelen.

“Kan ik je even privé spreken, het is nogal van belang?’ Vroeg Rock, haar nieuwsgierigheid tartend”. 

Jeanette was even van haar stuk gebracht. Snel zocht ze oogcontact met Armando die hun scherp in de gaten hield. Ze stelde haar man met een kleine hoofdknik en een knipoog gerust. Gelukkig continueerde hij zijn ongetwijfeld zeer interessante conversatie met zijn zakenrelaties.

“Vertel, ik luister”.

“Niet hier”, siste Rock. Hij nam haar bij de hand, knikte geruststellend naar de beveiliger en trok haar tussen de mensenmenigte door. Zijn hart ging tekeer van opwinding. Bij de deur aangekomen keek hij nog even over zijn schouder. Pietertje had niets in de gaten. Afleidend babbelend leidde Rockrigoreus haar via de trap naar beneden de catacomben in.

Achter in de hal wist Rock een vergaderruimte die zeker op dit moment niet gebruikt zou worden. Gaandeweg werd Jeanette, ofschoon opgewonden nieuwsgierig, toch ongerust en begon tegen te sputteren. Ze verzwikte haar enkel doordat ze op haar hoge hakken zijn tempo van lopen nauwelijks bij kon houden. Het verhaal van zijn leven; altijd te impulsief en te bruut. Op de vraag wat hij van plan was, gaf Rock het eenvoudige ontwijkende antwoord.

“ik ben nog niet klaar”. Rock trok haar rigoureus voort tot in de vergaderkamer. Gooide de deur achter haar dicht en drukte haar met zijn gespierde lichaam klem tegen de deur. Hij kuste haar rigoureus vol op haar mond en hartstochtelijk begon hij haar borsten te kneden.

Haar reacties had Rock juist geschat. Na een kort moment van schrikherstel beantwoordde Jeanette geladen met een instinctieve geilheid zijn ruwe tongzoen en plaatste haar onderbeen in zijn knieholte. In deze omstrengeling trok ze zijn kruis krachtig tegen zich aan en greep, kraste en kneep in zijn gespierde rug onder zijn openstaande leren jack. Rock duwde zijn hoofd in haar nek, rook haar parfum, duizelde ervan en likte indringend haar nek. Ze kreunde. Kippenvel stond op haar huid. Rock grinnikte. Beet! Met zijn grote handen graaide hij naar haar volle billen en trok ze bruut uit elkaar. Hij trok de onderkant van haar jurk omhoog en greep met één hand van boven in haar slip. Veel tijd was er niet, het moest snel gebeuren.

Rock stak direct één vinger van achter tussen haar lippen. Mmm, lekker vochtig. Met zijn wijsvinger begon hij te trillen. Een herkenbaar kreunend geluid was haar directe antwoord. Hij besloot deze hand zijn positie te laten behouden en met zijn andere rukte hij in één beweging haar hemdje en bh naar beneden. Ze stuwde haar bekken naar voren en bood met een holle rug haar borsten aan. Ze trok zijn hoofd naar haar borst. Als logisch gevolg nam hij haar tepel tussen zijn lippen. Licht zout transpiratievocht maakte Rock nog geiler. Zachtjes bijtend hoorde hij haar gejaagd hijgen. Hij voelde en hoorde haar hart enorm tekeer gaan. Zijn hand vond zijn weg naar onder om haar soppend kruis van voren en van achter volledig met zijn handen te omvatten. Met in elkaar gevouwen handen tilde Rock haar met kracht op. Jeannette was in alle staten, had een gigantisch geile blik in haar ogen en reed wild wiebelend haar klit tegen zijn gehoekte pols. Ze trok zijn T-shirt omhoog en rukte met enige moeite de gulp van de zwarte leren broek naar beneden. Zijn harde pik werd flink ter hand genomen en ze draaide haar gekromde vingers enkele malen stevig om zijn glanzende eikel.

“Pak me”, was haar dwingende vraag. Met omfloerst samengeknepen ogen keek Jeanette hem aan.

“Heb je een condoom bij je?”

Natuurlijk. Welke vent van zijn leeftijd heeft in het weekend geen condoom op zak. Hij draaide haar gezicht naar de deur en schopte dwingend met zijn voet tegen haar enkels zodat ze breeduit met haar benen gespreid voor hem stond. Jeanette slaakte een kreet van de pijn aan haar enkel. Rock beet met zijn tanden in de condoomverpakking en scheurde hem open. In een haastige, routinematige beweging werd het zacht, weeïg ruikend rubber de verpakking van zijn stijve.

Snel nu. Weg met die slip. Met de vingers gehaakt achter het elastiek op haar heupen scheurde hij het katoenen lapje kapot. Haar bekken trok hij heftig naar zich toe. Om niet voorover te vallen zocht Jeanette met haar platte handen steun tegen de deur. Rock stond achter haar en rook haar geile nat en moest zich beheersen om niet direct door te stoten. Ze gooide haar hoofd in haar nek en duwde haar volle billen naar achter om zijn rechtop staande keiharde pik op te zoeken. Rock plaatste zijn eikel dreigend tussen haar lippen maar weigerde door te drukken. Wat hem op een verontwaardigd gekreun kwam te staan.

Met zijn eeltige handen gleed Rock in een masserende beweging over haar rugspieren. Langzaam, vanaf haar bekkendriehoek tot aan haar nek. Hij volgde de lijnen van haar prachtige taille met zijn vingers. Ze werd hierbij gedwongen om verder voorover te bukken en haar billen kwamen op deze manier prachtig naar achter. Rock rook wederom haar geile vocht en genoot van het hunkerend uitgesproken ‘Schiet op’, van Jeanette. Hij duwde langzaam zijn bekken tegendraads naar voren. Jeanette kwam hem gierend over de volle lengte tegemoet. Zijn pik werd diep vastgezogen. Wat een heerlijk gevoel. Rock verhoogde het tempo als een locomotief die zichzelf langzaam op gang trekt. Om de sfeer te verhogen boog hij over haar rug om met één hand haar borst te kneden. Zijn vingers graaiden gretig over haar tiet en knepen in haar stijve tepel. Deze experimentele houding kon hij echter niet lang volhouden. De gestage frequentieverhoging van zijn stoten werd door Jeanette met verve jachtig beantwoord. ‘Wiebelen’ kon je het echt niet noemen. Rock ging rechtop staan om zich te concentreren op zijn locomotion. Haar licht gebogen benen trilden van de spanning.

“Kom maar konijntje doe maar… kom maar… doe maar… kom op konijntje, ah… bij de konijnen af!”

Het tempo was ziedend geworden en zijn bewegingen werden in zijn hersenen automatisch overgenomen door een primitief oer-niveau waardoor er geen weg meer terug was. Met beide handen op haar bekken trok hij Jeanette om zijn paal. Met open mond en zijn hoofd achterover hield Rock het niet meer en spoot zijn zaad met een diepe gedempte kreun, schokkerig in het elastische rubber. De spiertrekkingen van zijn lichaam werden in gebogen toestand over haar rug opgevangen en aan haar doorgegeven. Aan het trillen van haar lichaam en aan haar verbale reactie te horen was ze in dezelfde reflexmatige staat gekomen. Een intens orgasme was haar deel.

Snel trok Rock zich terug en begon aan het fatsoeneren van zijn kleding. Jeanette stond nog met gespreide benen en voorover, met haar handen tegen de deur na te hijgen. Rock raapte de overblijfselen van haar slipje snel van de grond en stak ze in één beweging zijn broekzak. Tempo nu, ze hoorden het publiek al joelen. De pauze leek voorbij.

Dan…  Een hoop kabaal en schreeuwende stemmen. De deur van de kamer werd ruw open geduwd. Hevige paniek bij Jeannette. Ze gilde en kon ternauwernood de zwaai van de deur ontwijken. Haar man Armando kwam binnengestormd met een aantal suppoosten. Op de vraag wat dit te betekenen had was het beverige, snikkend, fakend en Calimero-achtig antwoord van mevrouw dat Rock haar hier zojuist aangerand zou hebben.

Had hij van haar anders kunnen verwachten?

Gevolg; ongepolijst gevloek en zeer beledigende opmerkingen van Armando aan het adres van Rock. Weer dat pedant wijzend vingertje van hem. Scheen mode te worden. Rock mocht ‘Pietertje’ eigenlijk van begin af aan al niet. Hij greep hem vast en probeerde Rock te stompen. Rock gaf nog aan dat hij deze reacties niet zo bijzonder kon waarderen, maar meneer Armando wilde niet luisteren. Integendeel. Zijn vriend Quinte die bezorgd naar Rock op zoek was gegaan, rende met een angstig voorgevoel op het geschreeuw en de commotie af. Hij zag het aantal personen en de ongelijke strijd en wilde het voor Rock opnemen. Maar hij werd non-verbaal direct met een frons en een kort hoofdschudden door Rock ingeseind; niet mee bemoeien. De hooghartige beledigingen aan het adres van Rock werden steeds erger en heviger. Totdat hij kleinerend met ‘Rokkie’ aangesproken werd. Niet echt pienter van Pietertje.

Tintelingen in Rock’s hoofd, een waas voor zijn ogen, een opwelling van adrenaline en kracht die zich in zijn lichaam samenbalde. Een ander oer-niveau werd zodanig in zijn hersenen geactiveerd dat onderdrukking van deze stimuli door zijn bovenliggende hersenniveaus onmogelijk meer plaats kon vinden. De keuze van zijn wapens overkwam Rock. Een linkse directe gevolgd door een gerichte rechtse hoek frontaal op zijn kin waren ruimschoots voldoende voor een volledige knock-out. Flauwe vent!

Gillend van schrik en paniek dook Jeannette huilend op haar Armani. Daarna een hoop geduw en getrek met een viertal suppoosten. Stelletje lafaards. Één op één durfden ze niet. Rock had ze echter niet teruggeslagen. Hij had geen problemen met deze gasten. Zij deden tenslotte waar ze voor betaald werden.

Toen Rock vermoeid werd afgevoerd twijfelde hij in een fractie van een seconde tussen het werpen van een zeer gemeende, minachtende blik of een totaal glashard negeren van haar aanwezigheid. Hij koos voor het harde glas. Rock was volledig klaar met haar. Kutwijf!

***

De klodder spuug is geleidelijk aan viskeus naar beneden gekomen en op de grond uiteen gespat. Doordat zijn mond van binnen enige niet egale stukjes vertoond zit bij de lichtgele klodder een beetje rood. In zijn hoofd zit een warboel van gedachten, gevoelens en losse eindjes. Rock heeft er vannacht in deze cel van wakker gelegen. Onder bepaalde omstandigheden en rekening houdend met de emotionele situatie kan iedereen gevaarlijk worden. Maar Rock is niet gevaarlijk. Hij komt alleen niet zo over. De realiteit is ook heel verwarrend.

Boosheid is zijn primaire reactie op verlies, al sinds zijn jeugd en dat is ook nu zijn belangrijkste gevoel op dit moment. Woedend is hij. Op zichzelf, op anderen en op de omgeving. De bevrijdende, ontembare razernij is voorbij. Daarvoor zit hij hier nu opgesloten. Wat op dit moment resteert, is boosheid maar van een ander, volwassener soort. Eerder een vruchtbare emotie. Woede als noodzakelijk voorportaal van verwerking. Gekanaliseerde woede die verandering afdwingt. Want dat er iets moet veranderen aan zijn eigen gedrag is Rock wel duidelijk. Verbetering begint met de erkenning dat er iets aan de hand is. Niet met smoesjes.

Rock trekt zich moeizaam omhoog en haalt een schlemielig katoenen stukje textiel uit zijn broekzak. Boos werpt hij het kleffe slipje van Jeanette op zijn vochtig product. Er wordt aan de deur gemorreld en deze gaat knarsend open. Men roept zijn naam.

“Rock,…”

“Geen Rokkie!” Geeft hij geïrriteerd als antwoord.

Rock wordt opgehaald en door twee personen begeleid naar een kamer met een tafel, een paar stoelen en een laptop. De vraag wordt gesteld of hij een verklaring wil afleggen.

Soms zijn er van die omstandigheden in het leven dat je je woorden zorgvuldig moet kiezen. Vaak is de situatie dusdanig dat het beter is om zo min mogelijk naar buiten te brengen. Meestal is het dan nog het meest tactvol om helemaal je mond te houden en vooral niets te laten blijken. In navolging van de consumentenbond neemt Rock de ‘beste keus’.

Bovendien, wat zou hij moeten zeggen? Dat het hem allemaal overkomen is? Dat hij in een baldadige bui in hun tuin met de slijptol de tralies strategisch door heeft geslepen, zodat de rotsen te zijner tijd naar eigen wens uit de steenkorf de vrijheid tegemoet kunnen rollen. De vrijheid tegemoet. Wie kan daar nu tegen zijn? Nee,… het is niet het moment. Laat ze het uitzoeken.

Rock wordt beschuldigd van allerlei zaken als openbare geweldpleging, aanranding, verkrachting en van het publiceren van belastende videobeelden op sociale media. Het eerste hoort hij stoïcijns aan, maar bij de laatste aanklacht is hij op zijn hoede. Direct daarna wordt hem indringend gevraagd of hij bekend is met, dan wel meer weet over het filmpje, dat sinds gisteravond viraal gaat op sociale media. Rock heeft werkelijk geen idee waar het over gaat. Hij krijgt te horen dat journalisten Jeanette hebben opgespoord. De beambten confronteren hem met de reportage inclusief de bewuste film zoals gepubliceerd door de lokale pers. Het scherm van de laptop wordt naar hem toe gedraaid.

What the fuck! Rock ziet tot zijn grote verbazing Jeanette naakt in haar woonkamer rondlopen. Hij wordt rood en is verbijsterd over deze nieuwe ontwikkeling. Zijn hoofd tolt, ademt snel en hij probeert koortsachtig na te denken. Wat is hier aan de hand? Met enige gêne kijkt hij nieuwsgierig naar de verontwaardigde verklaring van Jeanette op de video.

“Het rolgordijn is altijd dicht. En je verwacht dit toch niet. Ik ben in mijn eigen huis. Iedereen loopt zo wel eens door het huis, maar het is toch niet normaal dat mensen het dan gaan filmen en het op internet zetten? Een vriendin stuurde mij vanmorgen dit filmpje met de tekst; ben jij dit?” “Ik ben erg geschrokken. Ik heb direct Armando mijn man gebeld. We hebben geprobeerd het filmpje zoveel mogelijk van de sociale media af te krijgen, maar dat valt nog niet mee.”

De journalist gaat verder in zijn statement.

“We hebben navraag gedaan bij de directeur van het tuinbedrijf waarbij de persoon of personen werken die volgens betrokkene zeer waarschijnlijk het filmpje heeft gemaakt. Hij geeft aan de gang van zaken ten zeerste te betreuren. Dit filmpje is mij niet bekend en dat het op internet geplaatst wordt is betreurenswaardig. We zullen navraag doen onder onze werknemers van ons bedrijf, maar vooralsnog gaan we ervan uit dat de schuldige niet onder onze medewerkers te vinden zal zijn. Wij zullen mevrouw Jeanette een bos bloemen sturen. Hopelijk zal ze zich snel over het voorval heen kunnen zetten”.

Inmiddels schijnt de halve provincie haar in vol ornaat gezien te hebben. Via WhatsApp en Facebook gaan de beelden van een blote Jeanette rond. Ze was zich van geen kwaad bewust toen ze op die bewuste dag de douche uitstapte. Jeanette heeft aangifte gedaan en vindt dat de mensen die het filmpje online hebben gezet, gestraft moeten worden. Ze wil het voor de rechter te laten komen in verband met de schending van de privacy. Duidelijke zaak. De persoon in kwestie is goed nat.

Rock besluit niets te zeggen. Wat moet hij zeggen? Een vriend verlink je niet. Alles wat hij nu zegt kan tegen hem gebruikt worden.

© Mikes

Hij ligt op zijn rug op het enige bed in de kale kamer, handen onder zijn hoofd gevouwen. Een bonkende hoofdpijn heeft zich als partner opgedrongen. Fors schraapt hij zijn keel, haalt het slijm op en spuugt met kracht de flinke fluim tegen het plafond. Rock kijkt naar zijn creatie recht boven zijn hoofd. Het is een teken van onmacht, verzet, woede en frustratie. Goed, hij is misschien in de fout gegaan. Men vindt dat hij zich onbehoorlijk gedragen heeft. Dat zou niet de eerste keer zijn. Maar vreemd genoeg toont hij geen spijt van wat er is gebeurd. Hij behoort niet tot het type dat weg loopt voor zijn verantwoordelijkheid. Maar, wat ging er nou allemaal mis?Kermend gaat de ijzeren deur van het arrestantenlokaal open. Zijn naam wordt geroepen.

“Rock,…

“Geen Rokkie!”, Is zijn dreigend antwoord. Dit gaat nog wat worden!

***

Zijn werkgever had een project aangenomen om de voortuin van een rijke familie totaal te renoveren. Een tiental dagen was hij hier al bezig. Zijn maat Quinte was er al langer en had al veel voorbereidende werkzaamheden verricht. Het behelsde een complete aanpak van een voortuin van zo’n zeshonderd vierkante meter. Toe maar. Daar kon het totale grondgebied van zijn huurwoning, inclusief tuin, vier keer in. Rock wist niet dat er zulk een rijkdom in Nederland was en had in het begin zijn ogen uitgekeken. In wat voor een weelde wonen deze mensen? Wat een opsmuk. Nooit thuis en altijd werken. Een prachtpraal in huis en nimmer de tijd om er echt van te genieten. Lekker belangrijk ogen en aan de buitenwereld tonen dat je er toe doet. Hij zal hun wereld wel nooit begrijpen. Maar naar zijn bescheiden mening zit de grootte van een mens niet in zijn rijkdom.

Het is hard werken om als eenvoudige starter überhaupt zijn huurwoning te kunnen betalen. Laat staan dat hij een huisje kon kopen. Onmogelijk met de huidige krankzinnige huizenprijzen. Niet dat Rock jaloers was, maar sommige zaken leken in zijn ogen niet echt logisch. ‘Dan had je maar een vak moeten leren’, zei zijn vader. Makkelijk gezegd. Rock had geen plannen of verwachtingen en heeft ook nooit de noodzaak gevoeld iets te moeten bereiken. Hij was schrander genoeg, maar helaas zo dyslectisch als een deur, wat alleen maar erger werd als hij het gevoel had onrechtvaardig behandeld te worden. Rock kon bij wijze van spreken amper zijn naam schrijven. Ja, hij wist wel dat je ‘kut’ met een ‘t’ schreef, anders kreeg je ‘kud’. Maar kut hoefde je gelukkig niet te vervoegen. Hoewel een “kudde kutten” ook niet te versmaden was. Ha, hij was blij dat hij niet stotterde, anders kwam hij er helemaal niet meer uit.

Concentratie stoornissen en te impulsief, was meerdere malen de conclusie van de beoordelingsgesprekken op basisschool. Zijn fantasie liet hem regelmatig op de meest onmogelijke momenten alle kanten op stuiteren. Zijn moeder had nog ergens een jeugdtekening bewaard uit die tijd op school. In hanenpoten stond eronder geschreven. ‘in mijn hoofd is het zo druk, maak altijd dingen stuk’. Ze dachten dat hij dom en ongeïnteresseerd was. Zijn minachting tegenover autoriteiten is daar begonnen. “Het lijkt hem allemaal te overkomen”, zei een leraar ooit eens terecht tegen zijn vader. Veel later begreep Rock dat hij wel eens een vorm van ADHD zou kunnen hebben.

Maar zijn trots heeft men gelukkig nooit van hem af kunnen nemen. Als hovenier en stratenmaker is het glas bij hem altijd halfvol en er is niet veel nodig om ergens iets positiefs uit te halen. Dit positieve basisgevoel was er door zijn ouders met de paplepel in geslagen. Ze wilde hem beschermen door het juiste gereedschap in zijn rugzakje te stoppen; iemand die door frustratie moeite heeft met zijn eigenwaarde, verliest zichzelf en neemt sneller verkeerde beslissingen. Rock heeft een paar grote, gouden handen, is in het bezit van een forse dosis gezond verstand en voelde zich gelukkig. Hij wilde gewoon een goede tuinman zijn en hij zag wel waar hem dat zou brengen. Carrière maken was niet het doel. ‘Ieder milieu verdient respect en is bijzonder, zo lang je het bijzondere er maar van inziet’, was zijn motto. Zijn wijze en lieve moeder had hem bijgebracht dat het verschil tussen middelmaat en top in alle opzichten is veel minder groot is dan mensen denken.

Zijn baas was tevreden met zijn werkzaamheden. Rock werkte voor twee en als hij klaar was met het overwerk sloot hij de deur en scheurde op zijn motor naar huis. Even met vrienden een biertje pakken en naar huis om te slapen. En in het weekend was het feest. Met de boys naar het voetbal. Ze noemden hem een, aan adrenaline scheuten verslaafde hooligan. Ach, een kleintje maar. Het kan altijd erger. Iets kapot maken zonder reden, behoorde tot het verleden en met zinloos geweld moest je bij Rock niet aankomen. Hij had teveel gezien en meegemaakt. Nee, wat dat betreft was hij gewoon een liefhebber van het spelletje. Lekker vertrouwd met wat vrienden op stap, een beetje gezellig keten, meer niet. Eenvoud is troef. Heerlijk toch?

Het pad met stenen moest verplaatst en aangevuld worden met verschillende soorten sierbestrating. Op de erfafscheiding plaatste ze schanskorven. Het plaatsen was niet moeilijk, echter wel arbeidsintensief. De rotsen werden in grote werfzakken geleverd en moesten in het gegalvaniseerde gaaswerk worden gepositioneerd. Dat vroeg enige lichamelijke belasting, zeker in deze warmte. Rock was met ontbloot bovenlichaam stevig aan het transpireren. – Goedkoop maar toch duurzaam, zeer decoratief en anderzijds ook nog eens goed geluidsisolerend – geilde de brochure van zo’n steenkorf. Rock dacht hier duidelijk anders over. Belachelijk, wie verzint zoiets; ‘gevangen stenen’. Rotsen in een hekwerk! Rock had met ze te doen. Een gevangen dier wil ook ontsnappen. Dat zal vechten en alles doen om te overleven. Hij voelde verwantschap: ongedwongen rotsen horen niet in een gevangenis. Rock-‘n-roll… Jonge!

Rock riep Quinte om samen pauze te nemen op hun favoriete plekje, tegen de muur onder het keukenraam. Het was de enige plaats in de directe nabijheid waar de zon geen vrij spel had. De bouwkeet was te heet en een beetje schaduw kon geen kwaad. Rock nam als voorschot op de lunch een boterham en genoot dorstig van zijn pak melk. Quinte trok zijn werkhandschoenen uit, rook even aan zijn vingers en nam zijn broodtrommel uit zijn tas. Achter het venster van de woonkamer waren de gordijnen zo goed als gesloten.

Hij hoorde de zwarte Porsche van de vrouw des huizes van verre aan komen ronken. Een knappe, sensuele verschijning. Wat zeg ik? Een mokkel was het. Leeftijd naar schatting, achter in de dertig. Goed figuur, prachtige taille, mooie rondingen zowel op bekkenniveau als in haar hemdje. Mevrouw Jeannette parkeerde de auto juist achter zijn Ducati. Rock keek verliefd naar het statussymbool. Enige compensatie zijnerzijds was hierbij goed mogelijk. Het was het enige stuk van waarde dat hij bezat en voor deze motor had hij jaren moeten sparen. Rock hield van het, ronkend en dreigend grommend geluid dat hij maakte. En een trekkracht dat het beest heeft. Ha, daar viel de Porsche bij in het niet. Dat wil je niet geloven als je er nog nooit op gereden hebt.

Mevrouw Jeanette stapte in haar korte rokje op een seksueel zeer te waarderen wijze uit de bolide. Zou het rokjes-dag zijn vandaag? Het zou zomaar kunnen. Dan beende ze op haar hoge naaldhakken door het witte, zojuist aangestampte zand naar het woonhuis. Sommige vrouwen hebben het echt niet door. Je gaat daar toch niet lopen. Dat gedeelte van de grond lag nota bene klaar om geheel volgens tuinplan, bestraat te worden met oud Hollandse waaltjes. Rock stond op en gebaar met een brede zwaai van zijn arm, dat ze naast het witte zand moest gaan lopen. Nijdig schreeuwde ze welke route ze in hemelsnaam dan moest nemen. Toen ze dichtbij genoeg was om op een normaal decibelniveau een conversatie aan te gaan, gaf ze boos te kennen dat ze verwacht had dat haar tuin al verder klaar zou zijn. Ze keek pedant naar broodzakje van Rock en draaide haar hoofd demonstratief naar de bouwkeet. Gelukkig zei ze er verder niets over. Rock stond moeizaam op, nam zijn schop ter hand en corrigeerde de voetstappen in het zand.

“Ik doe mijn best mevrouw”, was zijn sociaal correcte antwoord en voordat hij verder kon gaan met het grondwerk nam zijn maat Quinte indringend zijn arm vast.

“Heb je straks even voor mij, ik moet je even spreken”. Rock knikte en vroeg zich af wat er nu zo urgent was. Wilde hij hem beschermen? Het klonk serieus.

Wat een onprettige mensen. Rock wist niet goed waarom, maar hij had iets tegen personen die onnodig arrogant tegen hem deden. Zijn instinctieve brein had een voorkeur voor goed/fout schema’s. Het contact met haar man Armando, verliep ook al zo moeizaam. Een vijftiger die het niet gelukt was om de pauzeknop van het leven in te drukken. Ter kennismaking gaf Rock hem vriendelijk en met een open gezicht een hand en stelde zich voor.

“Ah, Rocky?”

“Nee, gewoon Rock”, antwoordde hij gelaten. Hij beet op zijn lip. Keek weg en hield zich zichtbaar in, de confrontatie vermijdend. Dit deed hem altijd denken aan vroeger op de basisschool. Het pestgedrag waarmee men hem met ‘Rokkie’ over de emmer probeerde te krijgen. Wat op een gegeven moment ook aardig gelukt is trouwens. Altijd hetzelfde. Tussen ruineren en urineren zit tenslotte ook maar twee letters verschil. Rock zag het niet. Grote hilariteit in de klas. Het zal groep zeven of acht geweest zijn. Verwisseling van slechts twee letters kan een wereld van verschil in betekenis zijn, zo leerde hij. Dus vanaf toen verdedigde hij zijn naam: “Rock” en accepteerde niets anders meer, van niemand! Zijn vader is er nog voor op school moeten komen. Waarom ‘Rocky’ zo nodig twee onschuldige medeleerlingen een blauw oog moest slaan?

De eerste dag dat hij hier werkzaam was had haar man, ook al zo uit de hoogte tegen hem zitten zeiken over een kleinigheidje. Rock heeft hem vanaf het kennismakingsmoment uit wraak ‘Pietertje’ gedoopt. Bij een betere communicatie tussen zijn werkgever en hem was deze confrontatie totaal onnodig geweest. Het begon faliekant verkeerd. Ha, een beetje staan debatteren, precies vóór zijn overvolle kruiwagen met recht uit de ‘Ronde van Vlaanderen’ overgevlogen kasseien, die hij door het mulle zand naar zijn doel probeerde te laveren. Dacht meneer nou echt dat Rock opzij ging voor die turbulente stofwolk van woorden? Zijn irritant opgeheven vinger was hem bijna teveel geweest. Daar hadden ze bijna een ‘momentje’ samen. Het had niet veel gescheeld of Rock had van Pietertjes tong een tweede stropdas gemaakt.

En dan is er rust. Schaftijd! Wat een heerlijk woord; ‘schaft’. Het klinkt als een volle, zelf gesneden, bruine boterham met een zware snee belegen boerenkaas. Ze vond plaats op het favoriete strookje schaduw voor het huis. Rock was nieuwsgierig naar wat Quinte te vertellen had. In de dagen voordat Rock hier te werk gesteld werd was zijn maat hier al bezig, het zou kunnen zijn dat Rock nog niet alles had meegekregen. Quinte duwde het keukenraam van buiten dicht om mogelijke afluistervinkjes van binnenuit geen kans te geven mee te luisteren. Hij ging naast Rock zitten, rook diep inhalerend aan zijn vingers, nam een boterham en vertelde bedachtzaam fluisterend en gespannen om zich heen kijkend zijn verhaal.

***

Armando riep haar, maakte zich ongerust. Riep haar naam nogmaals en met de mobiel aan zijn oor haastte hij zich de trap op om te kijken of ze boven was. Jeanette stimuleerde zijn ongerustheid door niets te zeggen.

“Waar was je nou?” Zei ze, verleidelijk op het bed liggend. De lakens teruggeslagen.

“Ik was ehm,… even bezig. Kom je er, ehm,… even bij?” Ze kopieerde zijn stamelend gedrag en tikte uitnodigend met haar hand op het bed.

“Blijf liggen”, had hij met een geile blik aangegeven. Stopte zijn mobiel weg en rende weer naar onder. Snel zijn klus afmaken waar hij mee bezig was, voordat het niet meer kon. Hij spoedde zich naar zijn auto en botste tegen Quinte op die juist kwam vragen of hij evenals de dag ervoor, gebruik mocht maken van de stroom binnenshuis. Zonder verder na te denken, gaf Armando korzelig met een kort handgebaar aan dat hij zijn gang kon gaan. Hij zou de voordeur open laten staan.

Quinte stond in de keuken toen hij de vrouw de huizes hoorde roepen. Hij verstond haar niet maar het leek nogal urgent. Met zijn oren gespitst wilde hij antwoorden, maar hield zich in. Hij had weliswaar toestemming gekregen van de man de huizes, maar wist mevrouw Jeanette ook dat hij binnen mocht komen? Quinte besloot zijn mond te houden, laat maar zo, niet mee bemoeien. De communicatie tussen mevrouw en meneer liep niet zo lekker was hem de vorige dagen al duidelijk geworden. Hij deed van binnenuit de keukenraam open en trok de elektriciteitskabel door het raampje naar binnen om de stekker in het stopcontact te steken.

Mevrouw Jeanette riep wederom iets. Geen idee wat. Quinte twijfelde, besloot toch maar om zijn aanwezigheid te laten blijken en liep naar de gang. Onder aan de trap zette hij aan om met luide stem naar boven te roepen, maar hij aarzelde. Hoorde hij ze nu zingen? Het kletteren van water was nu ook hoorbaar. Hij liep een aantal treden de trap op, want als ze nu onder de douche stond kon ze hem van hieraf natuurlijk niet horen. Hij was volledig te goeder trouw en had geen kwaad in de zin maar halverwege de trap hield hij stil en bedacht zich. Dit was bespottelijk. Wat wilde hij nu? Even de douche binnen stappen om te zeggen dat hij van de elektriciteit gebruik wilde maken?

Maar toch, …die zang, dat zachte neuriën, die prachtige beelden van Jeanette door het raam die hij enkele dagen geleden al op zijn mobiel opgenomen had. Quinte twijfelde. Langzaam besloot hij verder de trap op te lopen. De treden kraakten. De deur van de douche stond op een kier. Jeanette had hem misschien wel expres open gelaten. Quinte keek stiekem om de hoek. Hij zag haar staan onder de douche. De deuren van de douchecabine stonden een klein beetje open. Dit kon geen toeval zijn. Half ingezeept, nat en glimmend bewoog ze langzaam onder het warme water. Een lichte waterdamp hing als een wolk in de badkamer. Haar prachtige billen waren zichtbaar en Quinte had een schuin aanzicht op de geweldige aanzet van haar borsten. Hij stond even stil. Zijn hart ging tekeer. Hij slikte de stuwing in zijn keel weg en ademde diep. Hij wilde weg maar het beeld was te mooi, te verleidelijk. Een soort “freeze of mind” ontstond. Quinte slaagde er nauwelijks in om zijn ogen af te wenden. Wat een snoepwinkel. Hij rukte zijn ogen los en draaide zich snel om. Maar bij het verplaatsen van zijn lichaamsgewicht besloot een vloerplank van de gang van het klassieke pand plotseling een krakend geluid te gaan maken. De schrik sloeg hem om het hart. Jeanette keek om naar de open staande badkamerdeur en kon een besmuikte lach niet onderdrukken.

“Ik hoor je wel, hoor”. Ze wist niet beter dan dat haar man eindelijk teruggekomen was. De gedachte dat Armando zo meteen misschien wel achter haar kwam staan bezorgde haar een forse kriebel in haar tepels. Vurig hopend wachtte ze gespannen af. Automatisch zeepte ze met de ruwe spons haar lichaam nog eens extra in. De stimulans trok naar haar onderbuik. Ze bukte verleidelijk lichtjes voorover.

Quinte keek in de badkamer en zag haar in voorover gebukte stand staan terwijl ze met de schuimende spons langs haar mooie benen wreef. Als door een magneet aangetrokken sloop hij naar binnen. Lustgevoelens joegen door zijn lichaam. Zijn hoofdhuid tintelde. Geconcentreerd liep hij op de vrouw af. Trok de deurtjes van de douchecabine zacht iets verder open, stak zijn hand naar binnen en streelde haar nek. Jeanette sloot gelukzalig haar ogen, liet het water over d’r haar lopen en juist toen ze het hoofd wilde omdraaien werd ze ruw gecorrigeerd door twee handen die haar hoofd recht naar voren hielden. Niet achterom kijken, was de duidelijke boodschap. Even schrok ze. Jeanette kreeg een ‘hot flush’; een kleine transpiratieaanval gepaard met enig stressgevoel. Relativeerde dit weer. Fronste haar wenkbrauwen en schakelde dan snel over naar een toegankelijke ‘game modus’. Die Armando toch! De lieverd wilde er natuurlijk een spannend spelletje van maken.

Quinte aaide over haar rug, streelde over haar bekken, wreef over de aanzet van haar borsten en greep met volle, zacht knijpende handen in haar borsten. Hij duwde haar handen in haar nek en nam haar tepels tussen zijn taps naar voren trekkende vingers. Jeanette ademde diep in. Ze kreunde zacht. Ze wist niet dat zijn handen zo ruw en eeltig waren. Volgende keer handzalf voor hem meenemen van de supermarkt, nam ze zich in een flits voor. Met open mond ontving ze trillend en schokkend de prikkels die enorme signalen afgaven aan haar onderbuik die in een schokgolf onwillekeurig samen kneep. Ze voelde haar kut kletsnat worden. Weer wilde Jeanette zich omdraaien, ze wilde haar man vastnemen, in de douchecabine trekken, zijn stijve voelen. Hem in zich voelen. Ze was in alle staten. Maar de twee handen grepen haar schouders stevig vast en knepen hard en gemeen pijnlijk om te laten weten dat het hem menens was. Blijven staan! Hijgend bleef ze intens gespannen wachten op wat komen ging. Met het hoofd achterover en de ogen gesloten liet ze haar open mond vollopen met het warme water.

Zijn handen gleden naar onder, naar haar ronde heupen en pronte billen. Jeanette nam de grote douchekop boven haar hoofd vast met beide handen en stak uitnodigend haar billen naar achter. Quinte duwde haar benen enigszins opzij, nam haar bekken met één hand vast en haalde met de andere hand diep van achter langs haar kletsnatte gleuf. Om dat dan weer te herhalen en het ritme en snelheid op zijn gevoel naar haar behoefte af te stemmen. Jeanette bewoog haar bekken op en neer, naar voor en dan trillend en schokkend naar achter waar ze naar vingers zocht die er wel raad mee wisten. Een gepassioneerd kreunen en zuchten vervulde de badkamer. Quinte duwde en trok zijn hand op gevoel door haar spleet, glijdend op haar overvloedige lichaamsgeil.

Wat moest Quinte moeite doen om niet ter plekke zijn broek uit te rukken. Zijn stijve tegen haar kont aan te drukken. Het niet uit te gillen van geilheid. Met één hand trok hij haar hoofd aan de natte haren naar achter. Duwde haar rug met de andere hand licht naar voor en streelde over haar billen rechtstreeks naar haar kut. Ze dreef. Het koste hem geen enkele moeite om binnen te komen. Met twee, drie vingers duwde hij met gemak in haar kut en stootte in en uit.

Zijn opwinding dreigde zijn beheersing te overstijgen en een laag geluid kwam als een niet te beheersen reflex uit zijn keel. Heel even was daar de nauwelijks waarneembare verstijving in de vloeiende bewegingen van Jeanette. Die ‘kreun’ herkende ze niet. Dat geluid zat niet in haar herinnering. De flits van realiteitsbesef drong gelukkig nog net op tijd door bij Quinte. Dit was absurd! Hij moest hier direct een einde aan maken. Zijn hart ging tekeer als een bezetene. Weg hier! Hij liet haar kruis met rust en eindigde zoals hij begonnen was. Hij nam haar hoofd recht naar voren stevig tussen zijn handen om Jeanette non verbaal te gebieden niet achterom te kijken. Sloot daarna rap de deurtjes van de douchecabine, draaide zich vliegensvlug om en maakte dat hij weg kwam. Halverwege de trap hoorde hij de deurtjes van de douchecabine opengaan.

Jeanette had verbaasd gekeken. Waarom nou stoppen? Het was zo lekker. Geen idee wat er allemaal gebeurde maar als hij nog even was doorgegaan was ze klaargekomen. Toen ze uit de douchecabine wilde stappen zag ze de vieze zandsmurrie op de tegelvloer. Met daartussen de voetstap van een werkschoen die ze niet kon plaatsen. Vreemd! En wat een kliederboel. Daar moest ze het straks wel even over hebben met haar man. Dat kon niet zo. Bij binnenkomst voortaan schoenen uit!

***

Rock had verbaasd en gespannen geluisterd naar het bizarre en wonderlijke verhaal van Quinte en keek hem ongelovig aan. Quinte genoot zichtbaar.

“Tja, het is toch echt waar”, probeerde hij zijn verhaal kracht bij te zetten en fantaseerde de geur van haar lichaamsvocht nog aan zijn vingers. Hij kon het niet laten om tijdens het werk af en toe zijn werkhandschoen uit te trekken en er even aan te ruiken. Lekker diep inhalerend werd hij er gelukzalig duizelig van.

Plotseling hoorden de mannen achter zich het gekreun en gehijg van een vrouw. Het zal toch niet? Er stond een bovenraampje open schuin naast de plaats waar ze voor het huis zaten en het geluid was vanuit deze positie goed hoorbaar. Normaal was het rolgordijn van de woonkamer altijd dicht en eigenlijk zou je deze geluiden toch niet ‘s middags met lunchtijd verwachten? Of had ze iets opgevangen van het gesprek met Quinte? Rock kon het niet laten om door de kier van de gordijnen naar binnen te kijken. Hij gaf zijn ogen een ogenblik om ze te laten wennen aan de donkere binnenzijde van de woonkamer. Half op zijn knieën gedraaid zag hij de prachtige vamp.

Voilà! Gekleed in een hemdje en hetzelfde korte rokje van deze morgen was ze zichzelf heerlijk aan het verwennen. Of dit nu met haar handen gebeurde of met wat ze daarin vast had kon Rock niet goed beoordelen. Met gespannen gezicht en halfgesloten ogen lag Jeannette achterover. De lange haren lagen gespreid op de leuning van de bank. De knieën waren wijd gebogen. De glanzende kleur van haar prachtige benen werd geaccentueerd door het haast erotische licht in de kamer. Haar borst zwoegde op en neer. Een zeer prikkelend schouwspel. Rock schatte met zijn timmermansoog de afstand hemelsbreed op een meter of drie. Het gekreun nam in volume toe. Rock kreeg het er Spaans benauwd van. Schielijk keek hij achterom of Quinte dit prachtige geluid ook kon horen. Bijna net zo mooi als het geluid van zijn Ducati. Hij zag Quinte hevig gebaren om daar bij het raam weg te gaan.

Maar Rock was niet van plan dit beeld los te laten. Had ze nu iets in haar handen? Toen hij weer naar binnen keek kwam ze plotseling met haar hoofd omhoog en met haar vol geopende ogen keek ze hem recht in zijn gezicht aan. Shit, betrapt! Rock hoorde een verschrikte gil en dook weg. Te laat!

Gedoken zittend bedacht hij hoe hij zich het beste uit deze lastige situatie kon redden. Quinte zag het gebeuren en kroop naar hem toe.

“Ik weet ervan jongen, het is niet de eerste keer. Ik heb het één en ander op mijn mobiel staan. Voor als ze moeilijk gaan doen, snap je”.

Nee, Rock begreep niets van wat Quinte zei. Op dit moment was hij daar totaal niet mee bezig en zocht hij naarstig naar een oplossing. Hij nam een voorbeeld aan Quinte; gewoon doen alsof er niets aan de hand was en eenvoudigweg doorwerken. Rock stond verstijfd op en ging weer aan de slag. Hij probeerde de opwinding in zijn broek te ondervangen door de 90 kg. zware trilplaat aan te zetten en luidkeels.

“Kom maar konijntje doe maar wiebele, wiebele”, van Aka the junkies te zingen.

Hij moest tenslotte iets!

Terwijl Rock enige tijd geconcentreerd bezig was. Zag hij haar op het balkon boven de woonkamer, met zwaaiende handen hem iets proberen duidelijk te maken. Rock deed zijn gehoorbeschermer af, zette de trilplaat uit en luisterde naar wat mevrouw Jeannette nu weer aan te merken had. Prachtig uitzicht trouwens. Haar machtig mooie benen onder dat rokje. Wat een rondingen. Zelfs haar schaduw in het zand was erotisch. Uit de hoogte zeurde ze iets over stof en het lawaai van de trilplaat en dat ze op deze wijze niet kon werken of zoiets. Werken? Als je elk greintje verveling verjaagt met een spelletje ‘Candy Crush’ dacht Rock met enige minachting. Hij schreeuwde terug naar de koningin op haar bordes of ze al koffie had gezet. Het was eruit voordat hij er erg in had. Even was het stil. Deze reactie had ze kennelijk niet verwacht.

“Goed, maar dan wel eerst de schoenen uit!”

Quinte voelde nattigheid en liep haastig op Rock af.

“Niet doen Rock, die vrouw spoort niet… linke soep jonge!”

Moet je net Rock hebben! Wat nou niet doen? Wat nou niet kunnen? Uitdagingen werden niet genegeerd. Mevrouw Jeanette liep naar beneden en opende de voordeur. Verheugd over de onverwachte overwinning gooide Rock grijnzend zijn werkhandschoenen aan de kant. Ha, hij zou wel eens gaan kijken of dat verhaal van Quinte hout sneed. Toen hij naar binnen wilde lopen hield ze hem tegen door wijdbeens voor hem te gaan staan.

“Eerst je voeten wassen.”

Voeten wassen? Hij deed aarzelend zijn werkschoenen uit in de immense hal met de geweldige vide. Hij nam tenminste aan dat dit de bedoeling was.

“Heb je me niet gehoord?” Hij keek haar niet begrijpend aan. Ik sta hier toch op mijn sokken? Zie je hem denken.

“Wat denk je nu met die stinksokken op mijn schone vloer? Je kunt je douchen in de badkamer.”

“Voor een kopje koffie?” Twijfelde Rock.

Gedecideerd wenkte ze hem, terwijl ze voor Rock uit de marmeren trap op liep. Een prachtig wiebelend gutturaal uitzicht was zijn deel. Wat een kont! Ach, wat maakte het ook uit. Rock was altijd wel in voor een avontuur. Vijf minuten kreeg Rock van haar om zichzelf te fatsoeneren. Gezien het stofrijke water dat in het afvoerputje stroomde had ze misschien wel gelijk ten aanzien van de verplichte douchebeurt. Bovendien is zo’n verfrissing best lekker na het werken in de brandende zon. Hij nam de badjas die ze klaar had gelegd en trok moeizaam zijn bezwete boxershort terug aan. Zonder was hem iets te naakt. De niet alledaagse situatie wond Rock op. Alleen zou de hooghartigheid van mevrouw iets minder mogen. Rock hoopte dat ze wel mee zou vallen als hij haar beter leerde kennen en besloot haar een kans te geven. Spannend.

Afgaand op de geur van vers gezette koffie liep Rock blootsvoets naar onder. De luxe inboedel van het huis was even wat minder interessant. Onder aangekomen lag ze met haar rug tegen de armleuning op hem te wachten in de bank. Met glimlachend gezicht en licht toegeknepen ogen heette ze hem welkom. Zijn koffie stond strategisch opgesteld op de salontafel achter een vreemd langwerpig ebbenhouten beeldje. Zij dronk thee. In zo’n zakje. Ze hield het label aan een touwtje elegant tussen duim en wijsvinger en liet het langzaam op en neer onderdompelen in het hete water. Thee moest goed en langzaam trekken, gaf ze te kennen. Al soppend keek ze hem verleidelijk met een schuin hoofd aan. Rock zag het subtiele van de polsbeweging niet. Thee in een papieren luier was niet zo zijn ding. Hij kwam voor de koffie. De kortste weg naar het zwart geurend water was door voor haar langs te lopen. Plots belemmerde ze zijn loop door haar blote voet halverwege zijn borst en wasbordje te leggen.

“Goed, jongeman, voordat jij je koffie verdiend hebt wil ik hem wel even zien.” Als non verbale, overbodige toelichting gingen haar ogen schielijk naar zijn kruis. Een tinteling schoot langs zijn wervelkolom, een warme gloed ontstond in zijn hoofd. Rock was beduusd. Dit kon helemaal niet, dit moest een droom zijn.

“Pardon? En Pie…, ehm, je man dan?”

Mevrouw Jeanette ging met haar zachte voetzool langzaam over zijn buik naar beneden. De badjas viel iets open en ze haakte haar hiel achter zijn ceintuur. Ze prevelde iets over zakenreis en een vrije relatie. Hij moest even slikken. Ze had haar kopje thee op de tafel gezet en ging met haar handen over de binnenzijde van haar dijbenen. Rock keek haar aan. Wat moest hij nou? Ze ging verder. Haar ogen werden nauw. Ze had haar mond licht geopend en haar vingers zaten al onder haar slipje.

“Wil je je aftrekken?”

Vreemd hoe menselijke dingen werken. Normaal altijd met het hart op de tong, immer haantje de voorste en nu stond hij met zijn mond vol tanden. Het ging hem allemaal iets te snel en ze bleef hem te afstandelijk. Rock kreeg geen hoogte van haar en besloot, tegen zijn natuur in, niet te reageren. Rock hoorde de waarschuwing van Quinte in zijn oren. “Die vrouw is niet stabiel. Ik wou dat ze dat was, maar dat is zij niet.”

Achter de badjas was echter het gevecht met het textiel begonnen. Rock had zijn vriend niet meer onder controle. Een forse bobbel tekende zich af. Jeanette ademde hoorbaar snel en ze drukte haar vingers steeds dieper in haar liesstreek. Ze kronkelde met haar bekken en tilde deze op naar haar klauwende vingers.

“Wat hebben we hier?” Van onder stuwde ze zijn stijve pik met haar tenen over de volle lengte naar boven. “Toe maar jongen, laat hem maar zien,” kreunde ze.

Het viel niet mee. De alarmbellen die bij Rock gingen rinkelen waren sterk. Hij was in tweestrijd. Wie weet hoelang ze deze fantasie al in haar hoofd had. Als initiatiefneemster had ze in geilheid een beduidende voorsprong. Bovendien had ze zichzelf kennelijk al behoorlijk opgewarmd. Hij zag hoe ze genoot maar Rock was nog niet zover.

“Mijn koffie wordt koud.” Was zijn onnozele poging tot ontsnapping. Rock nam een stap en reikte ver voorover naar zijn kopje. Met kop en schotel in de hand nam hij, gedwongen door haar voet, dezelfde positie in. Ze verhoogde de druk van haar voet onder de nu volledig opengevallen badjas. Zijn harde paal zat nu klem tussen haar eerste twee tenen. Ze gleed enkele malen met zijn boxershort als tussenstof naar boven tot de weerstand van de onderrand van zijn eikel haar voetexpeditie belemmerde. Het strakke katoen van zijn short bleef hierbij stroef aan zijn eikel plakken. Niet bepaald comfortabel voor Rock maar voor Jeanette was dit vanuit haar positie kennelijk een bijzonder erotiserend beeld getuige haar reacties. Ongegeneerd kronkelend met haar bekken kon ze haar ogen niet van zijn pik afhouden. Ze kneep met één hand in haar slipje en Rock zag haar andere hand felle grijpende bewegingen maken onder haar hemdje.

Ondertussen probeerde Rock zo stoïcijns en nonchalant mogelijk een slok van zijn koffie te nemen. Belachelijk natuurlijk. Maar kennelijk wond zijn schijnbaar ongeïnteresseerde pose haar geilheid alleen maar op. Het was koren op haar molen. Rock keek haar aan. Ze had haar slipje volledig aan de kant getrokken. Hevig opgewonden pookte ze geil in een hoge, hoorbare frequentie twee vingers in haar sappige kut. Ze kwam met haar rug los van de leuning. De subtiliteit van haar dwingende voet was verdwenen. Haar oogspieren verkrampten, haar mond hapte naar adem en ging steeds verder open.

“Toe dan, trek je af!” Schreeuwde Jeanette schor, terwijl ze Rock gloeiend geil aankeek.

Acteren lukte niet meer. De seksuele impulsen waren te sterk voor Rock en juist toen hij besloot om aan haar grillen toe te geven, zijn koffie trillend weg te zetten en de hand aan zichzelf te slaan, kwam ze half zittend, met een van opwinding verkrampt gezicht verder omhoog. Met grote ogen juist voor zijn grote pik vingerde zich als een bezetene door om met schokkende buikspieren zeer heftig klaar te komen en haar lichaam over te geven aan de reflexen van haar intens orgasme. Met een diepe zucht liet ze zich totaal ontspannen achterover in de bank vallen.

Door haar onverwachte uitbarsting kwam Rock geleidelijk bij zinnen. Enig voorvocht was hij kwijtgeraakt, maar hoe moeilijk het ook was, hij besloot het niet af te maken. De innerlijke alarmbel bleef afgaan. Misschien was het wel het te aanwezige egocentrisch gedrag van Jeanette. Zij bleek wel erg met zichzelf bezig. Haar eigen lust scheen koste wat kost bevredigd te moeten worden. Het voelde niet goed. Er was in elk geval teveel wantrouwen aanwezig om zich nu te laten gaan. In een flits kwam hem nu ook het besef van de situatie helder voor de geest. De allesoverheersende roes van avontuur, spanning en sensatie was plotsklaps verdwenen. Dombo! Rock voelde zich gebruikt. Hij zag nu in dat de consequenties voor hem gevaarlijk konden oplopen. Rock maakte zich bedachtzaam los van haar.

“Bedankt voor de koffie, ik moet maar eens aan het werk”, probeerde hij er zo luchtig mogelijk een draai aan te geven. Rock trok de badjas uit, liep naar de hal, deed zijn kleffe werkkleren weer aan en nadat Rock de bouwkeet even als toevluchtsoord had moeten misbruiken, ging hij weer aan de slag met de trilplaat.

“Kom maar konijntje doe maar wiebele, wiebele Kom op konijntje, doe je ding, doe je dans Het is je dag vandaag”.

© Mikes

Hij staat met zijn handen in zijn zakken op de oude vestingmuren van het kasteel en neemt het prachtige panorama in zich op. Zijn gevoel is dubbel. Waarom lijkt de lucht nu minder blauw dan bij zijn vorige bezoek? Ook de geur is minder kruidig dan hij zich herinnert en de armoede in de straten van de stad is hem de vorige keer niet zo opgevallen. Zijn hand gaat naar zijn pijnlijke schouder. Loy schopt doelloos tegen een steen die steviger in de grond verankerd zit dan hij had verwacht. Hij kraakt zijn nek, draait zich om en laat zijn stemmingswisselingen voor wat ze zijn. Kom jongen, naar beneden, lekker eten in het hotel.

Op het dakterras van het hotel is een eet en drinkgelegenheid en vanaf hier heeft Loy een magnifiek uitzicht op de pastelkleurige huizen die om de rotsen van het middeleeuwse stadje gedrapeerd liggen. Het hoogtepunt is het daar bovenuit torenende kasteel waar hij enkele uren geleden nog stond. Zittend aan een tafel langs de balustrade geniet hij van een fles lokale wijn. Uit gewoonte staan er twee glazen op de tafel. Herinneringen heeft hij deze avond niet uitgenodigd. Er met niemand over kunnen praten is ook zoiets. Loy wrijft over een pijnlijk stekend en zichtbaar rood plekje op de buitenkant van zijn bovenarm. Met kleine donkere spikkels lijkt er een lijntje te worden gevormd. Een aantal weken terug is hij er mee naar de huisarts gegaan.

“Stress. Geen punt van maken”, had de dokter geconcludeerd. ‘Hij zou er niet dood van gaan’. Stress, alles is stress tegenwoordig. Maar wat het dan wel is? Hij baalt van het feit dat hij zich zo heeft laten afschepen.

Hij kijkt over de rand van het dakterras. Tegenover het hotel bevindt zich een lager flatgebouw met kleine balkons die in de avondzon fraai belicht worden. Hij neemt de tijd voor de details. Probeert ze te ontcijferen. Elk van hen heeft een verhaal. Loy glimlacht als hij de vrouw ziet zitten die hij vanuit zijn hotelkamer al enkele dagen gadeslaat. Het weelderige, rode kapsel staat haar buitengewoon aantrekkelijk. Rood haar is iets wat in deze omgeving niet vaak voorkomt. Waarschijnlijk is er ergens in de lijn der over-, over-, overgrootmoeders een moeder geweest, die niet hard genoeg heeft kunnen rennen. De Vikingen moeten haar uiteindelijk hebben ingehaald. Evolutionair gezien is er geen verschil of een kind nu geboren wordt uit een liefdevolle relatie of een verkrachting. De evolutie is amoreel, is Loy’s conclusie.

Navraag bij de ober van het hotel wijst uit dat Lucia gescheiden is. De bediende kent haar agressieve ex uit zijn jeugd. Gemakkelijk heeft ze het niet gehad. Met haar zoontje leeft ze nu een bescheiden bestaan in het kleine appartement. Een vrouw met een beschadigd verleden die de knopen in haar leven probeert te ontwarren. Zoveel is Loy duidelijk. De ober geeft voorzichtig aan dat ze nogal op zichzelf is. Met de knieën gebogen en haar blote voeten speels op het metalen hekwerk probeert Lucia met enige inspanning te lezen. Een geconcentreerd fronsje op haar voorhoofd is zichtbaar. Loy vraagt zich al dagen af wat de titel van het boek is. Maar hoe zeurbestendig het boek ook lijkt, haar aandacht wordt opgeëist door haar zoontje. Op dit moment een handenbindertje van de ergste soort.

Uit verveling knalt haar lieveling zijn driewieler tegen het hek van het balkon. Rijdt terug en in vertraagde herhaling wederom een bots. Dan een theatrale val, inclusief dito gil. Aandacht vragend kopieergedrag … Hij zal het van de televisie hebben. Het is de tijd van de tour de France. Hoppa, daar gaat weer zo’n wielrenner van een onbekend merk tegen de vlakte. Dit soort calamiteiten valt kennelijk onder de noemer ‘belangrijk wereldnieuws’ want ze worden als zodanig smeuïg internationaal uitgezonden. Kom mevrouw, naar bed met die koter.

Een bus met vermoeit ogende toeristen ontlaadt zich voor het hotel. Meewarig kijkt hij naar onder; ‘Je ‘sal mar’ in zo’n bus zitten!’ Sommigen dragen hoofddeksels die op een grimmig uitvloeisel van carnaval lijken. Waarschijnlijk medelanders. Gelaten hoort Loy een sfeer ondermijnende opmerking aan; ‘Tering wat is het hier heet’. De verkreukelde buschauffeur is uitgestapt om te helpen met het uitruimen van de bagage en tegelijkertijd een oogje in het zeil te houden om het snaaien van bijdehandse, aandoenlijke bengeltjes te voorkomen.

Ah, de wijn smaakt voortreffelijk. Loy werpt van bovenaf onwillekeurig nog een blik op Lucia en gaat onvast naar zijn kamer. Hij neemt nog even plaats op de krakende stoel achter een rond afgebladderd tafeltje op het balkon. Hij zoekt, “The Daily Terror” tussen de stapel tijdschriften en neemt hem vluchtig door. Loy mijmert nog even door over de tijd dat hij met zijn vrouw met de bus reisde en plukt een voorval uit zijn herinnering. De herinnering; ofschoon niet uitgenodigd, ongevraagd toch welkom. Emoties houden zich nooit aan strikte begin- of eindpunten.

***

Loy zat met zijn vrouw in de autobus op reis naar de vakantiebestemming. De reis duurde lang. De lage prijs van de ´last minute deal´ had hun over de streep getrokken. De bus was niet helemaal volgeboekt. Ze zaten naast elkaar achter in de bus. Toevallig de laatste stoelenrij, naast het gangpad en hiernaast twee zetels compleet vrij. Zijn vrouw was verzonken in haar boek en Loy keek gedachteloos uit het raam. Voelde zich geil. Vraag niet waarom. De nacht ervoor was hij toch meer dan voldoende aan zijn trekken gekomen. Misschien was hij daarom wel zo ontspannen dat hij nu zichzelf verloor in een dagdroom. Voordat hij er zich van bewust werd of er iets aan kon doen was hij opgewonden. Zijn hand zocht voorzichtig contact met haar zorgvuldig door scrubben zacht gemaakte bovenbeen. Ze ging verzitten en liet toe hoe hij zijn hand langzaam subtiel iets naar boven verplaatste. Totdat haar hand maande dat het ver genoeg was. Loy zuchtte, verveelde zich en trok zijn hand terug. Maar dat scheen toch ook niet helemaal de bedoeling te zijn. Verward keek hij haar aan. Ze ging tegen hem aan liggen en Loy sloeg zijn arm om haar schouder. Ze hield zijn hand vast en sabbelde op zijn vingers. Onverdroten las ze verder in haar boek. Haar blote voeten hingen losjes in het gangpad.

Maar Loy zat niet bepaald gemakkelijk, zijn arm begon te tintelen en hij moest een aantal keer gaan verzitten. Haar hoofd lag tegen zijn borst aan. Hij had genoeg van het gesabbel en gefrutsel aan zijn hand, legde ze op haar borst en kneep er zachtjes in. Ze legde haar boek neer, deed haar hoofd achterover en keek hem lachend aan. Ze liet zich met haar hoofd verder langs zijn borst naar onder glijden tot op zijn schoot. Haar ogen lichten op toen haar wang zijn opgewonden staat opmerkte en ze draaide haar mond gulzig en snel naar zijn kruis.

Loy veerde op en keek verschrikt over de stoelen en achterhoofden van de reizigers de bus in. Ze wreef haar gezicht tegen zijn kruis, ademde hoorbaar door haar mond, beet zachtjes in zijn broek en rook eraan. Ze trok haar knieën omhoog. Haar jurk viel ver over haar bovenbenen. Ze liet zijn hand over haar borst glijden en kneep over zijn hand in haar eigen tepel. Beide voelden hoe haar tepels harder werden, ze kreunde en wierp haar bekken omhoog. Loy keek alert naar voren. Ze genoot van haar geslaagde counter op Loy die hij zelf onbewust had ingeleid en over zichzelf had afgeroepen. Ze duwde haar gezicht wederom in zijn kruis. Met een natte tong en bewust overvloedig speeksel lekkend probeerde ze door zijn broek zijn eikel te traceren. Onrustig wipte hij ontwijkend op zijn stoel op en neer, totdat de mevrouw in de stoel ervoor, verontrust vragend achterom keek. Licht voorovergebogen, met beide handen het hoofd van zijn vrouw wanhopig onder controle houdend, knikte hij vriendelijk en geruststellend terug naar de statig grijzende buurvrouw. Hij probeerde nog wat smalltalk maar dat mislukte bij deze mevrouw faliekant. Loy had moeite de handen van zijn engel weg te houden die gretig zijn gulp probeerde te openen. Met een laatste rake beet, draaide ze zich veerkrachtig om, ging rechtop zitten, nam haar boek en vestje mee en ging rigoureus in de stoelen aan de andere kant van het gangpad liggen.

Loy was verbouwereerd door deze verrassende zet van haar. Bloedje geil was hij, maar nog niet klaar om zich hier ‘en plein public’ volledig te laten gaan. Kennelijk had ze dat begrepen en in haar snelwerkend brein een oplossing gevonden door in de stoelen ernaast te gaan zitten. Ze installeerde zich zodanig dat Loy volledig zicht had op haar blote benen. Ze ging met haar rug tegen het raam zitten, knieën licht opgetrokken, de positie van één heup met opzet supersexy gepositioneerd en nam nonchalant haar boek weer ter hand. Ze kon een vilein lachje niet onderdrukken en maakte hem monddood met een vinger. Ze strekte zich uit om over de stoelleuningen heen te kijken. Even poolshoogte nemen. Alles rustig. Dan kon er verder gespeeld worden. Hij zag de ondeugd in haar ogen. Wat was ze van plan?

Wie leidde wie? In het kleine theater der onderdanigheid, werden hier de rollen op een grappige manier uitgedeeld. Ze liet zich onderuit zakken en spreidde haar benen. Loy ging verzitten en draaide zich op alles voorbereid naar haar toe. Zijn verwarde oog gleed over haar heen. Met een ondeugend pruilmondje keek ze opzichtig naar zijn kruis, zag de vochtige plek op de plaats waar ze haar mondafdruk achtergelaten had. Ze wees ernaar, lachte besmuikt en maakte een aftrekgebaar in de lucht met haar licht geopende vuist. Ze vormde met haar mond geluidloos iets van, “kom nu, jij ook”. Met haar mobiele wenkbrauwen gaf ze als een seinvlag allerlei subtiele, geile signaaltjes.

Loy duwde zijn pijnlijk knellende pik door zijn broek heen in een prettiger positie, maar hij twijfelde. Hij bespeurde een vreemd verlangen om tot deze schande te worden aangespoord. Zij was volgzaam en bereid om hem tot het uiterste genot te laten komen. Hij was bloedgeil, het bloed was inmiddels aardig naar zijn hoofd gestegen en zijn ademhaling was snel en jachtig. Maar toch durfde hij de publieke ontbloting nog niet aan en keek schichtig de bus in.

Ze genoot van zijn onzekerheid en speelde vastberaden door. Ze wilde hem. Haar benen gingen verder uit elkaar. Haar jurk werd nog verder omhoog gehaald en hij zag haar hand vluchtig langs haar slipje wrijven. Het slipje werd ook even terloops opzij getrokken. Ze deed alsof ze onschuldig haar boek geconcentreerd aan het lezen was maar hield haar man strak in de gaten. Loy had zijn hand op zijn pik en kneep wat in zijn broek, maar maakte, tot ongenoegen van zijn vrouw, nog geen aanstalten om zich hier achter in de bus tussen het publiek te bevredigen.

Zijn lief probeerde hem met een obsceen uitnodigend handgebaar over te halen. Zij was in alle staten, trok nu haar slipje uit en speelde opzichtig met zichzelf. Haar ogen stonden troebel geil. Tikkeltje omfloerst met af en toe een felle twinkeling erin. Loy herkende haar opgewondenheid. Zijn hart bonkte in zijn keel en zijn mond werd gortdroog. Kennelijk vond ze dat er nog meer olie op het vuur geworpen moest worden. Baldadig wierp ze haar natte slipje in een propje naar hem toe. Ze sloot haar ogen en zakte nog verder onderuit. Met één hand vingerde ze en met de ander hand ging ze knijpend over haar borsten. Haar boek gleed op de grond. Af en toe keek ze hem tussen haar toegeknepen ogen aan. Haar bekken stootte ze omhoog bij elke schokgolf die in haar lichaam sensueel werd opgewekt. Met een verwrongen gezicht kneep ze haar benen tegen elkaar als een klemmende bankschroef, om zo met haar vingers het prachtig glibberende materiaal daaronder zo goed mogelijk te kunnen bewerken.

Met een dikke frons op het voorhoofd keek ze Loy vermanend aan. Waar hij bleef? Een fel hoofdknikje en een felle blik ondersteunden haar intieme wens. “Trek je af!” was haar duidelijke opdracht. Ze verhoogde de frequentie en druk van haar hand. Met open mond en het hoofd achterover kruiste ze haar benen, als wilde ze op deze manier nog meer tegendruk geven aan de enorme jeuk in haar kruis. Dan liet ze plots haar benen los, spreidde ze en gleed met haar vingers verder naar binnen. Toonde Loy met gespreide hand haar kletsnatte vingers en stak haar tong uit om te doen alsof ze haar vingers wilde aflikken. In een plotselinge paniekreactie wipte ze omhoog, snel terug zittend om schrikachtig controlerend de bus in te kijken toen een klotsend geluid net iets te hard doorkwam. Ze giechelde en vingerde zich met een nog hogere frequentie naar een onafwendbaar hoogtepunt.

Dat klotsende geluid was de druppel. Loy had dit ook gehoord en hield het niet meer. Onmenselijk om deze seksuele overgave van zijn vrouw te negeren. Zo dichtbij maar toch onbereikbaar.

Hij keek naar haar gezicht. Een gezicht in de branding. Het kwam in golven. Bij elke golf opende ze haar mond om seksuele spanning in haar lichaam op te vangen. Hij had nog snel een laatste keer in de bus gekeken en zijn broek los gerukt. Gebiologeerd had hij in trance naar het prachtige expressieve gezicht van zijn engel gekeken en zichzelf hartstochtelijk afgetrokken. Hij zag haar komen op de golven op een open, eerlijk en volledig eigen manier, haar bekken in een stuip, trillende benen, zich omhoog drukkend. Loy zat gekromd voorover. Hij kon het niet meer droog houden en verschuilend achter de rugleuning was hij schokkend en ingehouden kreunend, klaargekomen.

Hij zag zijn vrouw gelukzalig op adem komen. Haar benen ontspanden zich. Ze fatsoeneerde haar kleding en gaf hem een veelbetekenende knipoog. Ze trok haar wenkbrauwen vragend omhoog; ‘en jij?’ Scheen ze te vragen.

Loy zei niets en reikte haar een schone tissue om zichzelf proper te maken en één nat als bewijs van eigen kunnen. De laatste had ze niet verwacht. Ze trok even een vies gezicht bij het aannemen van de natte tissue, lachte hardop, rook er even aan en gaf hem een liefdevolle kushand.

De ontdekking van het op deze wijze willen delen van haar intimiteit was voor Loy een grote verrassing. Zijn vrouw als uitdagende vamp en als onberekenbare femme fatale op zoek naar ongerept genot. Hoeveel intimiteit was er nog te ontdekken? Het voorval maakte hem sindsdien bescheiden. Een fantastische herinnering waarmee zij voor altijd zijn respect en bewondering afgedwongen had.

***

Loy kijkt vanuit zijn balkon naar de overkant en ziet Lucia vermoeid gapen boven haar boek. Ze legt haar hoofd in haar nek en sluit haar ogen. Wat zou hij graag kennis met haar willen maken. Nee, dit is te zacht uitgedrukt. Loy fantaseert. Geil en opgewonden geraakt door zijn herinnering. Zou het mogen? Hij wrijft over zijn opspelende schouder.

Het liefst wil hij de woest aantrekkelijke Lucia van achter verrassen door stevig haar borsten vast te pakken en zachtjes in haar oor te blazen. Om dan met zijn natte tong vluchtig rond te cirkelen over de contouren van haar hals en te eindigen met een pittige beet in haar nekspieren. Kippenvel gegarandeerd.

Lucia rekt zich uit met gestrekte armen. Waarna de armen onder spierspanning worden gebogen en haar handen via haar borsten naar haar schoot worden gebracht. Een prachtig gracieuze beweging. Haast sereen. Hij kent inmiddels haar ritueel. Meestal het teken dat het niet lang duurt voordat ze haar bed op gaat zoeken.

Loy probeert wanhopig een opkomende hoestprikkel weg te slikken om geen storende factor te zijn in het decor. Helaas kan hij zijn bronstige bronchiën niet meer onder controle houden. Het komt met kuchjes, dan een hevige rochel die aanzwelt tot orkaansterkte om vervolgens bulderend afscheid te nemen van enig longvocht. “Terror” vliegt door de lucht. De onbetaalde stoel laat zich ook niet onbetuigd en kreunt en piept solidair mee. Al met al geen sterk voorbeeld van een eerste kennismaking. Verbaast en meewarig kijkt Lucia naar haar overbuurman. Als de bui over is kijkt Loy haar met betraande ogen, happend naar lucht aan. Met enige aarzeling gooit hij er een verkrampte glimlach tegenaan en steekt zijn hand op. Ze negeert hem. Niets aan de hand. Morgen nieuwe kansen.

In de ochtend dwaalt Loy door de straten, slentert door nauwe steegjes en bestijgt kuitenbijtende trappetjes. Deze stad moet periodes hebben gekend van ongekende religieuze botsingen, cultureel onbegrip en angst voor de ander. Hij verbaast zich over de smeltkroes van zigeunermuzikanten, jetset uit Istanbul, Joodse handelaars, Krimmige Russen, tweeverdieners uit Europa, filosofische babbelaars omzoomt door snelle hippe jonge mensen en ambachtslieden in hun kleine groezelige winkeltjes.

Als de ruwe aroma’s zwaarder worden en meer naar knoflook en specerijen begint te ruiken, komt Loy aan bij de markt. Een fors aantal tentdoeken doet dienst als zonneschermen en verbinden de kraampjes aan elkaar tussen de krakkemikkige vervallen huizen. Ooit meesterwerken. Een uniek decor voor een feest. Zijn brein opent zich voor de details en hij vergaart met plezier en bewondering de oogst van zijn zintuigen. Een geweldige manier om nieuwe schorsverbindingen in zijn hersenen te creëren. Mag eens tijd worden.

Hij besluit op geursafari te gaan. Loy struint een aantal kraampjes af en laat zich leiden door de geur van zongerijpte, sappig geurende… perziken? Ja, perziken zullen het worden. Met de handen vooruitgestoken betast hij twee perziken zoals je voorzichtig vrouwenborsten benadert. De huid voelt zacht aan. Het onderliggende vlees is soms krachtig en een andere keer weer iets elastischer van ondertoon. Een heerlijk gevoel.

“Nee meneer, niet overal in knijpen, geeft blauwe plekken, dit is nu al de zesde!” De marktkoopman staat heftig met zijn hand te gebaren. Ja, maar hoe moet hij dan weten of ze rijp genoeg zijn om nu te eten, vraagt Loy zich af en knijpt onverdroten in een ander slachtoffer. Een hoop onverstaanbare, vreemde woorden en nog fellere handgebaren van de andere kant van de kraam zijn het gevolg. Oprecht zuidelijk temperament.

Achter hem dringt een vrouw zich op en duwt irritant met haar boodschappentas tegen zijn been.

Loy besluit het er maar op te wagen en bestelt zijn perziken.

De man knikt begrijpend. “How much… kilo?”

Nou eh gewoon zes stuks, ehm,… “Six”

“Six kilo?”

“No, six perziks”

“Perziks?”, vraagt de marktkramer niet begrijpend. Deze? De marktkoopman wijst naar een kist met nectarines.

Nee, perziken. Niet de normale maar die perziken met de witte binnenkant. “No, I mean the white sissy of the perziks”, probeert hij in zijn inventief, creatief Engels en wijst zijn gewenste perziken aan.

“Sissy?” Vraagt de koopman verbaast zijn woorden bedachtzaam herkauwend.

Zuchtend probeert Loy het vervelende gefrutsel met die tas achter hem te ontwijken.

“Yes, the sissy of the perziks with the white inside”. En hij maakt snel met zijn handen een rond luchtgebaar van een soortement perzik en wijst naar de binnenkant ervan. Dan wijst Loy naar de koopman en naar de perziken met wit vruchtvlees die hij wil hebben.

Teveel informatie. De arme man kijkt Loy met steeds groter wordende ogen aan.

“Me white sissy?” vraagt hij verontwaardigt met een hand op zijn borst. Iets in Loy vertelt hem dat dit wel eens verkeerd kan gaan.

“No not you!” Loy maakt een wegwerpend gebaar. Laat die opmerking maar zitten. Door zijn knie snel te buigen en direct te strekken geeft hij die vervelende tas een enorme zwieper. De vrouw kijkt hem boos aan. Dit heeft ook geen zin. Hij besluit haar gelaten voor te laten en zet een stap naar achter. De marktkoopman denkt dat Loy de kraam gaat verlaten, is zichtbaar geïrriteerd en maakt een wegwerpgebaar naar Loy.

Maar Loy is niet van plan zich uit het veld te laten slaan. Hij zal die perziken verdomme hebben, koste wat kost. Als die tasmevrouw klaar is dringt hij zich terug naar voor. Hij weigert demonstratief zijn gedrag aan te passen en knijpt wederom opzettelijk te hard in een andere perzik terwijl hij de koopman baldadig aankijkt.

“This one,…six!”

“Do not touch sir!” Dreigend.

“I want six of this fucking kind of perziks!” Met stemverheffing. Het inmiddels broeierige sfeertje dreigt faliekant uit de hand te lopen. De koopman komt woest achter zijn kraampje vandaan en beent op hem toe. Internationaal haantjesgedrag, niets aan de hand,… Doen er wel meer! Een plotse vrouwenhand op zijn borst maand Loy tot rust. Ze komt sussend tussen de twee kemphanen in te staan. Het is Lucia! Het medicijn. Ze schijnt er te werken. Wat een prachtige exotische verschijning. Die rode woede in d’r haar en de jurk die haar vrouwelijke rondingen accentueert. Een vrouw in de prachtige vorm van een gitaar, inclusief relativerend fronsje op het voorhoofd. Ze is zich nauwelijks bewust van de enorme seksuele kracht die ze uitstraalt.

Lucia praat wat met de marktkoopman, neemt resoluut een bruine papieren zak ter hand, maakt haar keuze en overhandigt Loy de zak met perziken met een knipoog. Ze haalt haar wenkbrauw in het midden omhoog als een universele uitdrukking van sympathie. Loy betaalt, geeft nog een sportieve fooi en de vrede is getekend. Met een overheerlijke perzik in de hand loopt hij voorover gebogen, het sap druipend langs zijn kin, terug naar het drie sterren hotel. Onderweg wordt hij aangesproken door een kind langs de weg dat zijn hand ophoudt. Loy geeft hem een perzik. Vriendje?… ook een perzik. Nog meer vriendjes? … Afijn, hou de hele zak maar. Bedelen is waarachtiger dan bidden. In zijn optiek hou je dan tenminste niemand voor de gek.

Die avond hetzelfde ritueel. Wederom iets teveel wijn op het dakterras en een laatste espresso voordat hij zijn kamer op gaat zoeken. Dubbel sterk. Gewoontegetrouw bestelt hij twee kopjes en gedachteloos tuurt hij geconcentreerd in zijn eigen kopje. In de oppervlaktespiegeling ziet hij een door zichzelf opgeroepen beeld, die vervolgens achter het tweede kopje plaatsneemt. Langzaam volgt hij met zijn ogen de warm kringelende koffiedamp naar boven. Wanneer Loy opkijkt, is het beeld verdwenen, maar het lepeltje dat op het tweede schoteltje tegenover hem lag, ligt nu op de tafel! Straffe koffie.

Tijd om naar zijn kamer te gaan. Nog een beetje lezen op zijn balkon. Kijken naar Lucia. Verdronken in haar boek. Haar zoontje ligt inmiddels al op bed. Ze heeft een waterflesje in haar hand. Lucia kijkt naar de man tegenover haar, draait tergend langzaam de dop van het flesje en neemt een slok, iets te gulzig, een druppel loopt langs haar gezicht, via haar hals naar haar boezem. Haar wenkbrauwen bewegen subtiel. Loy heeft iets met lenige wenkbrauwen. Een cruciaal smeermiddel in de sociale omgang. Ze draait het dopje weer op de fles, met duim en wijsvinger gaat ze langzaam en subtiel naar onderen, langs de hals van het flesje. Ze krast met haar nagel aan de ribbels van de dop en gaat wederom langs de hals naar onderen met een sierlijke polsbeweging. Je zou zomaar het idee krijgen dat ze het flesje aan het aftrekken is. Loy krijgt het er warm van en probeert, dit keer gelukkig met succes, een hardnekkige hoestimpuls te negeren. De uitdaging om toenadering te zoeken wordt steeds groter, maar Loy beseft dat hij dan wel snel iets moet ondernemen. De tijd begint te korten. Ze rekt zich uit. Tijd om naar bed te gaan. Lekkere dromen en morgen nieuwe kansen.

***

Een man doet een worm aan zijn haak en werpt deze met een stuk lood de 70 meter hoge klif af. De zee is prachtig met zulk helder, licht- en donkerblauw water. Een geweldig zeeschap. Loy zit op een rots en maakt enkele vakantiekiekjes met zijn fotocamera. Eigenlijk zit hij te wachten tot Lucia langs komt. Dit is de weg naar haar favoriete plekje op het strand. Zijn informatiebron van het hotel wist te vertellen dat zondag een vrije dag voor Lucia is. Haar zoontje is deze dag altijd bij haar moeder. Volgens de ober gaat Lucia dan regelmatig naar deze mooie plek. Loy gokt erop dat hij haar vandaag hier zal ontmoeten. Hij kijkt door de zware telelens en ziet Wanis vermoeid strompelen door het duinzand. Wanis is een grote, donkere Afrikaan die zijn spulletjes; handdoeken, petjes, horloges, en andere prullaria probeert te slijten aan de mensen op het strand. Loy heeft hem een week geleden ontmoet. Het indringende gesprek heeft grote indruk op hem gemaakt.

***

Wanis werd bedreigd in zijn eigen land. Hij nam deel aan demonstraties voor vrijheid en tegen religieus fundamentalisme. Bijna altijd draaide dat uit op gevechten met de politie. Littekens zijn zichtbaar op zijn lichaam en ziel. Hij heeft met eigen ogen gezien hoe zijn oudste broer werd gedood en zag geen andere optie dan te vluchten uit zijn geboorteland. Wanis vertelde langzaam met regelmatige stiltes zijn verhaal over de levensgevaarlijke boottocht. Nadat de motor van de gammele boot het begaf heeft hij een week lang machteloos rondgedobberd met nauwelijks eten en drinken aan boord. Turend over de oneindige horizon van alleen water, telde hij wanhopig de minuten en uren. De dood had hij in de ogen gekeken toen er weer een lotgenoot van uitputting bezweek. Wanis verhaalde over de onbeschrijfelijke blijdschap die hij ervoer bij het zien van een vrachtschip. Zijn ogen lichtten op toen hij hierover sprak. Hij is één van de gelukkigen die zijn opgepikt uit zee door dappere zeelui die het als hun zeemansplicht beschouwden schipbreukelingen te helpen.

Wat was Wanis opgelucht toen hij weer vaste grond onder zijn voeten voelde. Nu zou alles beter worden. Het tegendeel was echter waar. Er volgden teleurstellende confrontaties met de vele instanties. Hij werd als illegaal behandeld en kreeg te maken met verlammende bureaucratie en discriminatie. Altijd dat nutteloze wachten. Hij voelde zich een gevangene in een vrij land. Het vinden van werk bleek een groot probleem. Door sommige bevolkingsgroepen werden hij en zijn lotgenoten zacht gezegd ‘vies’ aangekeken. Er werd nog net niet ‘Minder, Minder’ gescandeerd. Hij is uitgebuit door bazen en verpauperd door het leven op straat. Nergens helemaal gekend en altijd op de vlucht naar elders in de hoop ergens een nieuwe toekomst op te bouwen. Een soort rafelige gelaatsuitdrukking was tijdens het gesprek zichtbaar. Wanis oogde vermoeid. Hij voelt zich nog steeds opgejaagd en heeft regelmatig terugkerende nachtmerries. Ondanks alle ellende probeert Wanis zijn eigenwaarde te behouden. De strijd voor een menswaardig bestaan blijft de moeite waard is zijn conclusie. Hij heeft niet voor niets de genen van zijn moeder gekregen, verklaarde hij trots. Zij was binnen de familie degene die bij problemen altijd raad wist. Loy zag zijn ogen fonkelen. De stiltes werden gaandeweg langer. Al bijna drie jaar heeft hij geen contact meer met zijn familie. Over hun lot tast hij nog steeds in het duister. Zijn moeder was altijd optimistisch en opgeruimd, probeerde hij Loy te overtuigen met een lichte ruis op zijn stem. Wanis stond op en betrapte zich erop dat hij zijn emoties teveel had laten gaan. Hij wil geen medelijden. Het gesprek eindigde abrupt met een relativerende opmerking dat het hem nu goed gaat. De laatste tijd heeft hij hier zijn draai gevonden, zo probeerde hij zijn relaas met een laatste zin geforceerd lachend, positief af te sluiten.

***

Een koude rilling liep Loy tijdens het verhaal over zijn rug. Hij had gaandeweg het gesprek een enorme bewondering gekregen voor deze imposante krachtige man. Die ondanks dat zijn wonden nog verder moesten helen, ontembaar positief in het leven leek te staan. Voor Wanis was er überhaupt geen sociaal, economisch of psychisch vangnet aanwezig. Nog geen ‘uit-de-put-trek-tablet’ was beschikbaar. Hij ziet het schrille contrast met het karakter van het zorgsysteem in zijn geboorteland met al zijn patiëntenverenigingen. Het besef van de waanzinnig oneerlijke internationale verdeling van de rijkdom sijpelde dreunend bij hem binnen. Loy restte bescheiden stil zijn. Zouden er meer moeten doen! Uit medeleven en om zijn eigen gevoelens te compenseren, had hij nog snel drie onnodige petjes en twee zonnebrillen van Wanis gekocht.

Loy kijkt naar enkele rondcirkelende meeuwen en herkent in het golvend duinlandschap een rommelig opgemaakt bed. Zou hij de enige zijn die deze associatie heeft? De warmte zindert en de insecten zoemen. Hij kraakt zijn nek uit gewoonte en is zich plots weer bewust van zijn stekende schouder. Hij maakt zich zorgen. De kronkelende zwarte lijntjes vermenigvuldigen zich evenwijdig aan elkaar en het lijkt erop dat ze zich vooral de laatste dagen verder uitbreiden. Hij schopt in gedachten verzonken een steen over de rand van de klif. Ah, daar komt Lucia aan. Zijn hartslag slaat over. Ze loopt voor Loy langs, maar negeert hem volledig. Het is dus wel écht zo wat ze zeggen over rood haar en temperament!

Terwijl Lucia hem heupwiegend passeert, zie je Loy denken; ‘mijn hemel, waar is de rest van de rok? Wat een billen. Om rauw in te bijten’. Met lichte tred daalt ze de ruw uitgesneden trap van de rots af. Genietend van haar ranke schouderpartij volgt Loy haar op gepaste afstand met bonkend hart. Hij verbijt zijn hoogtevrees. Beneden aangekomen is er een enorm zandstrand. Het aantal aanwezige zonaanbidders is er gering. Kennelijk neemt niet iedereen de moeite om het klif af te lopen. De zilte zeelucht is verkoelend en het zuivere duinzand brandt en slokt de voeten op, maar van zo’n prachtig strand accepteer je dat gewoon. Heerlijk.

Ver uit de buurt van andere strandbezoekers rolt Lucia haar enorme badlaken uit tussen enkele verspreid liggende rotsblokken. Ze installeert haar spullen om dan roterend op te staan. Haar vingers plukken aan het transpirerend stukje hemd op haar buik. Vermoeid ploft Loy op een strategisch veilige afstand op het zand. Zijn fotoapparatuur weegt zwaar. Lucia loopt bevallig naar de zee en haakt subtiel langzaam haar vinger achter haar bikinibroekje, om het elastiek dan in een snelle beweging op haar welgevormde bil terug te laten springen. Ze heeft gelijk, het zag er ook overdreven pikant uit. Het broekje was iets te amicaal naar haar bilspleet toe gekropen. Daar moet je direct korte metten mee maken. Alleen gaat het op zo’n sensuele wijze dat het Loy aardig opwindt. Doet ze alsof of speelt ze een spel? Zou ze dan echt niet weten wat ze aanricht? Misschien is het ritme van de actie de oorzaak van de kriebels en de rilling in zijn lijf. Of is het haar vluchtige blik naar hem, toen ze direct na haar actie enigszins angstvallig omkeek. Loy duikt in zijn tijdschrift en doet voorkomen niets gezien te hebben.

Als Lucia bij de vloedlijn is om haar voeten en handen in het zeewater af te koelen, neemt Loy zijn fototoestel uit zijn fototas. Verdekt opgesteld onder zijn inmiddels uitgetrokken kleding, plaatst Loy de camera zo dat hij een goed beeld heeft van wat er schuin voor hem gebeurt. Als ze weer op haar badhanddoek heeft plaatsgenomen neemt ze haar boek ter hand. Loy maakt stiekem enkele foto’s en probeert de lens scherp te stellen om de titel van het boek te achterhalen. Regelmatig gaat Lucia verzitten. Haar hemdje verhult ternauwernood haar borsten. Ze legt haar lectuur neer en smeert haar benen in met zonnebrandcrème. Haar ogen blijven gefixeerd op het proza naast haar. Dan kijkt ze om zich heen. Ze lijkt op haar hoede. Waarschijnlijk bevat het boek nogal wat pikante passages, want Loy ziet haar handen iets te vaak over haar lichaam strelen. Onopvallend wrijft Lucia af en toe schielijk over haar bikinibroekje. Wippend op de ene en de andere bil trekt ze het broekje langzaam stukje bij beetje minimaal naar onderen. Mijn hemel wat is dat sexy. Loy wil ook zo’n boek.

Daar heb je Wanis. Met een grote glimlach komt hij aanlopen met het professioneel sjokkerig tempo van een echte zandkoopman. “Hey mister”. Vermoeid als hij is van het lopen door het zand in deze hitte, is hij verheugd iemand te zien bij wie hij even uit kan rusten. Wanis gooit de zware tassen van zijn schouder en begint onverstoorbaar zijn spullen uit te stallen, de vriendelijk afwijzende reactie van Loy negerend. Er wordt een praatje gemaakt en Loy probeert hem te overtuigen dat hij dit keer geen interesse heeft in zijn koopwaar. Hij wijst naar de pet op zijn hoofd. Wanis toont een kartonnen bordje met ‘massage’ er op geschreven. Nou nee, ook niet echt een goed idee. De gunfactor van Wanis is echter enorm. Loy heeft moeite hem voor het hoofd te stoten. Dan krijgt hij een spontane ingeving en maakt Wanis duidelijk dat hij geen behoefte heeft aan een massage maar dat die mevrouw daar, er zeker ontvankelijk voor is. Loy wijst naar Lucia. Wanis grijnst en legt een rij prachtige witte tanden bloot. Zijn ogen glinsteren als hij zijn gage cash uitbetaald krijgt. Na een ‘high five’ raapt hij zijn zojuist getoonde handelswaar bij elkaar en torst deze naar Lucia.

Waarom gaat Loy er eigenlijk zelf niet op af? Wat heeft hij te verliezen? Is het faalangst? Schuldgevoel misschien? Waarschijnlijk begint het leven pas als hij uit zijn comfortzone wordt getrokken. Maar dan moet hij er wel klaar voor zijn. Mogelijk had hij zich nog onvoldoende losgemaakt. Met het klimmen der jaren wordt in de relatie, trouw of loyaliteit wellicht, een steeds grotere routine. Zijn hand gaat automatisch naar zijn schouder. Weer die irritante, brandende pijn. Die angel moet er toch een keer uit! De laatste keer dat hij voor de spiegel stond had het zwarte stippel- en lijnenpatroon wel iets weg van hoogtelijnen. Op topografische kaarten lopen hoogtelijnen kris kras over de kaart en verbinden punten van gelijke hoogte boven zeeniveau met elkaar. Vreemd!

Als de schaduw van Wanis zich tegen haar aan schurkt, gebaart Lucia enigszins geïrriteerd dat ze geen interesse heeft in zijn koopwaar. Maar Wanis laat zich niet wegsturen. Hij blijft correct en vriendelijk, laat zijn bordje zien en wijst naar de man achter hem. Loy steekt voorzichtig een hand omhoog en glimlacht goedkeurend.

Ach, wat een onhandig gestuntel met die massageolie. Meneer krijgt het dopje niet van het nieuwe flesje af. Kracht genoeg, maar coördinatie vraagt iets meer. Waarschijnlijk te zenuwachtig. Lucia biedt hem nog haar zonnebrand olie aan, maar nee, trotse Wanis wil per se zijn eigen massageolie gebruiken. Kracht zettend draait hij het flesje de nek om. De olie spat eruit, over haar dijen, billen en rug. Jawel, bikinibroekje onder. Duizend maal excuses, maar gelukkig kan Lucia er de humor wel van inzien. Half gedraaid bekijkt ze de schade op haar broekje. Ze fronst haar wenkbrauwen; als dat er nog maar uit gaat in de was. De gedachte op haar gezicht wordt geregistreerd door de fotocamera van Loy.

Lucia ligt op haar buik. De donkere man geknield naast haar. Wanis wrijft wat olie in zijn grote handen en begint met zachte grote bewegingen haar rug te masseren. Bewust of onbewust krijgt hij ruzie met haar bikinibandje. Lucia geeft goedkeuring aan de beleefde vraag van Wanis om de strik op haar rug los te mogen maken. Zijn lange strijkbewegingen komen nu beter uit de verf. Ze ontspant onder zijn handen. Om meer kracht te kunnen zetten op haar bovenrug schuift Wanis iets naar boven. De hand van Lucia zit hierbij in de weg. Bedachtzaam neemt Wanis haar hand en legt haar gestrekte arm voorzichtig tussen zijn knieën op het zand. Als Lucia deze rustig laat liggen is er niets aan de hand. Maar vrijwel onzichtbaar voor haar omgeving streelt ze stiekem met haar vingertoppen subtiel de binnenkant van zijn bovenbeen. Dit gaat een kant op die niet voorzien was. De hand heeft eigenzinnig de wijde beenopening van de gebloemde driekwart zwemboxer van Wanis gevonden. Wanis blijft onverdroten, ritmisch op en neer wiegen met af en toe een kleine verstoring wanneer de cremasterreflex te hardnekkig doorkomt. Loy is gespitst rechtop gaan zitten en voelt dat er iets staat te gebeuren. Zijn hartslag echoot door zijn borstkas.

Wanis neemt nog wat massageolie en wrikt een knie tussen haar licht gespreide benen om voor zichzelf een betere behandelpositie te creëren. Een niet te missen bolling is in zijn zwemboxer zichtbaar. Haar onderrug lonkt en is aan de beurt. Lucia strekt haar armen uit naar voren en grijpt in het zand voor haar. Haar ogen knijpen samen. Grimas op het gelaat. Ze maakt golvende bewegingen met haar lichaam. Hoofd stil. Haren naar één kant en haar billen lichtjes uitdagend omhoog. Ze lijkt de massageolie op haar rug als het ware te ontwijken. De ritmisch golvende beweging eindigt in een subtiele push naar achter met haar billen. Elke keer weer iets verder naar boven. Haar kruis plagend duwend tegen één van de machtige schuin omhoog staande dijbenen van de breedgeschouderde man achter haar. Anticiperend op zijn handen kruipt ze geleidelijk, dreigend met haar billen omhoog. Bij elke vloeiende beweging stukje bij beetje naar haar doel. Haar heuvel wil aarden. Lucia opent haar donkere ogen. Haar pupillen verwijden zich als ze met haar volle billen vluchtig contact maakt met zijn machtig omhoog staande paal. Ze bijt op haar onderlip. Kijkt naar achter en werpt Wanis een vluchtige lach toe.

De vingers van Wanis liggen gespreid op haar billen. Zijn duimen wijzen naar het midden en omcirkelen haar gevarendriehoek. Zijn concentratie is prachtig om te zien. Loy drukt snel op de ontspanknop van de camera. Ritmisch knedend doen zijn donkere, grote handen hun werk. Dan duwt Lucia wederom haar billen speels zachtjes tegen zijn geslacht en komt met haar bovenlichaam omhoog. De volle borsten in de zon. De tepels kijken Loy priemend aan. Lucia neemt de hand van Wanis, drukt ze op haar borst, leidt de hand. Zijn hand wordt haar hand. Omzichtig neemt Lucia de tijd om met moeite haar been verkrampt tussen zijn benen vandaan te halen. Zand heeft namelijk de neiging om werkelijk overal tussen te gaan zitten. Schielijk trekt ze aan de strik van haar bikinibroekje. In kruiphouding spreidt ze haar benen en duwt zich naar achter. Wanis zit nu tussen haar benen achter haar, nog steeds op zijn knieën. Haar billen zoeken hem op. De weg is vrij. Hij kijkt snel om zich heen, maakt het koord van zijn zwemboxer los, trekt de voorzijde van de boxer over zijn machtige pik en voelt de zachte binnenzijde van haar dijen over de buitenkant van zijn harige bovenbenen glijden.

Het past. Het klikt. Dit was van tevoren niet te voorspellen. Loy ziet wilde, gepassioneerde seks met een voor Lucia onbekende, imposante man in het bezit van een ondefinieerbare, keel snoerende aantrekkingskracht die haar het gevoel geeft dat ze onweerstaanbaar aantrekkelijk is. Kennelijk heeft ze gehunkerd naar deze aandacht, dit gevoel, die begeerte. Een golf van herkenning vloeit door Loy’s lijf. Lichtelijk jaloers, met enig ontzag en zeer nieuwsgierig naar de afloop legt hij het gebeuren vast op zijn fotocamera. Loy vermoedt dat haar hartstocht een gevolg is van een bij Lucia jaren opgekropte eenzaamheid die er nu plots uitgeperst wordt. Het waar en waarom doet er niet toe. Huidhonger heerst. Ze kan zich volledig laten gaan want ze ziet hem daarna toch nooit meer. Al valt dat laatste natuurlijk nog te bezien.

Ze omklemt zijn heupen met haar gespierde dijen. Haar billen zoeken ritmisch wippend zijn pik. Transpirerend beseft Wanis dat hij een tijgerin heeft wakker gemaakt. Een haast dierlijk oergevoel dringt zich bij hem op. Wanis staat op het punt een krachtig eigenzinnige invulling te geven aan het begrip ‘rugdekking’. Lucia herhaalt het ritueel. Naar achter duwende billen. Gestrekte armen. Hoofd stil. Dan plotseling kijkt Lucia de blanke man schuin voor haar, geil vanonder haar loshangende haren aan. Knijpt verleidelijk met haar ogen. Tuit haar lippen. Fronst de wenkbrauwen en duwt haar machtige achterwerk nu plots woest naar achter. Ze ziet de onrust bij Loy. Hij hoest en heeft zijn schouder vast. Haar ogen dwingen oogcontact af. Prangende, donkere ogen waar de lust vanaf spat. Lucia verlegt haar zwaartepunt naar achter en leunt zwaar op één gestrekte arm. Met haar vrije hand wijst ze naar Loy met een uitgestoken wijsvinger. Snel daarop maakt ze een cirkel met duim en wijsvinger om daarna met de pols ritmische, op en neer gaande bewegingen te maken. Obsceen uitnodigend gebaart ze hem zichzelf af te trekken.

Een schok van de ‘deja vu’ schiet door het lichaam van Loy. Hij denkt aan de reisbus en zijn ogen kijken even schielijk ontwijkend naar boven.

Lucia wrijft haar tong langs haar bovenlip. Elke keer als ze met haar heuvel contact maakt met de harde paal van Wanis flitsen haar wenkbrauwen subtiel iets omhoog. Haar ogen lichten op. Lucia blijft Loy aankijken terwijl ze de druk naar achter, ritmisch stotend opvoert. Haar bloed stroomt sneller. Het instinct neemt het over. Al zou ze willen, ze heeft geen verweer meer tegen de orkaan die zich aankondigt. “Bab al jana”; de deur naar het paradijs, opent zich… met een fronsje.

Loy pluist in een milliseconde zijn zelfbewustzijn na. Enig trots gevoel komt bij hem boven, hij is gewend zijn eigen seks te beheren. Maar de remming is van korte duur. De situatie is dan ook verdomd overweldigend. Liever inconsistent dan chronisch ontevreden. Hij negeert de immens brandende pijn aan zijn schouder en spiedt om zich heen, kijkt snel naar het wolkje boven hem om dan met volle hand en met een schokkende gretigheid in zijn zwembroek te grijpen.

Lucia druipt, overstroomt, schuimt, dijt uit. Ze kreunt en huivert van geile spanning. De ogen van Wanis zijn stijf dichtgeknepen, hij snuift en stoot diep en dieper in haar schoot. Heerlijk en afschuwelijk, pijn vloeit over in genot, haar lichaam duwt hem naar buiten en haalt hem weer binnen. Lucia zoekt de juiste houding om zoveel mogelijk genot in ontvangst te nemen. Wanis negeert de licht opkomende kramp rond zijn knieën en stopt niet. ‘Zero Tolerance’. Pijnkreetjes volgen zijn beukende ritme. Haar kut zuigt aan zijn pik. Steeds sneller. Wanis hijgt woest en dampt en zweet. Met een vertrokken grimas op zijn gezicht gooit hij zijn hoofd achterover. Ze lijkt verloren. Het liefst wil Wanis zijn zaad op haar billen spuiten. Maar Lucia wenst het genot nog even rekken. Ze duwt haar billen ver naar achter. Wanis schokt maar wenst zich nog niet over te geven en weigert haar opdringerige billen tegendruk te geven. Hij buigt zijn forse torso voorover en deint, zwaar leunend op haar rug, mee op haar ritme. Met zijn vrije hand gaat hij als een razende tekeer tussen haar schaamlippen. Wanis voelt dat hij over de grens is en heeft geen verweer meer. Een muur van golven overspoelt hem. Onontkoombaar. Met een uiterste, ultieme krachtsinspanning komt hij met zijn bovenlichaam overeind om krachtig stotend zijn geil uit zijn lichaam te spuiten. Vrijwel tegelijkertijd komt het explosief orgasme.

Loy laat zich zachtjes achterover vallen. In een totaal ontspannen roes sluit hij zijn ogen en geeft zich over aan het hemels loom gevoel dat zijn lichaam doorstroomt. Hij geniet van de zachte windvlaag over zijn lichaam. Met de voeten gespreid in het zand en het hoofd in de wolken kijkt hij zoekend naar boven. Zijn vrouw moet daar ergens zijn. Glimlachend steekt hij met gestrekte arm een duim omhoog. Hij weet zeker dat als zijn engel van boven dat wolkje zou meekijken, zij zeker ook heeft genoten van dit onverwacht erotisch schouwspel. Het is goed zo.

Die avond geniet Loy voor de laatste keer van de heerlijke wijn op het dakterras. Dan nog even naar zijn kamer op het balkon genieten van de lezende Lucia. Welk boek zou ze lezen? Even komt het idee op om zijn fotocamera erbij te halen en de foto’s na te kijken. Waarschijnlijk zitten er enkele spannende, pikante vakantiefoto’s tussen, om privacy redenen ‘not for public use’.  Maar hij drukt de westerse gedachtegang weg. Dat is voor als hij thuis is. Het zou afbreuk doen aan de sfeer. Als ze zich uitrekt probeert hij contact met haar te maken door haar bewegingen te kopiëren. Een snelle wenkbrauwbeweging is door de culturen heen een teken van herkenning en openstelling voor sociaal contact. Het lukt. Contact! Bij wijze van dank voor de mooie tijd en als afscheid heft Loy glimlachend zijn hand op. Lucia ‘schijnt’ en zwaait lachend terug. Ah, de hoofdprijs; een stralende Lucia. Prachtige overwinning. Voor zo meteen lekker slapen.

***

De volgende dag maakt Loy zich op voor zijn vertrek naar het vliegveld. Zijn vakantie zit erop. Vorig jaar waren ze hier nog met zijn tweeën. Loy is zichzelf hier aardig tegengekomen, maar een prachtig dankbaar gevoel blijft over. Hij realiseert zich dat hij weer een stap heeft gemaakt. De angel is eruit. Hij voelt dat de turbulentie in zijn hoofd duidelijk verminderd is. De medische technologie had gecapituleerd en alle apparatuur was losgekoppeld. De worsteling met zijn wisselende emoties was nodig om het plotse overlijden van zijn vrouw op zijn eigen wijze en tempo te verwerken. Een hobbel die hij van zichzelf moest nemen. Acceptatie blijft een moeizaam proces.

Hij staat na het douchen voor de spiegel. Hij onderzoek in de spiegel zijn knalrode schouderpartij. Het lijkt echt wel een tattoo geworden! De grillige lijnen vormen duidelijk een persoonlijke vingerafdruk. Onder deze vingerafdruk trekken de lijntjes door en vormen sierlijke meanderende letters. De letters vormen een naam van een lieve engel. De naam van zijn onlangs overleden vrouw; Angel

Kom jongen, lekker naar huis. Loy zucht, pakt zijn koffer en fototas en kijkt in zijn hotelkamer nog eenmaal om of hij niets vergeten is. Als hij de voordeur opent ziet hij een bruine papieren zak in de deuropening staan. Hij opent verbaast de zak en de geur van perziken prikkelt zijn neus. Lucia! Een hoestprikkel komt spontaan op. Loy zoekt een mooie uit en neem een forse hap. Sap druipt van zijn kin. Heerlijk leven.

***

Terugvlucht: Loy zit in het vliegtuig. Het is rustig. Naast hem zit niemand. Aan de overkant van het gangpad zit een vrouw alleen. Trots recht hij zijn rug. Een tikkeltje zelfingenomen rolt hij zijn hemdsmouwen tot op de schouders op, wat een fraaie blik op zijn tattoo biedt.

Loy maakt oogcontact met zijn overbuurvrouw. Hij haalt zijn wenkbrauw in het midden omhoog. Vriendelijk knikt zij terug.

“Perzik?”

© Mikes

“Moest dat nou?”, vroeg Maria boos terwijl ze stevig het stof uit zijn kleren klopte. Gerodi keek haar dankbaar aan met twinkelende ogen, even niks, geen mist. Ze stonden midden op het dorpsplein. Een man met een gezicht dat net zo doorgroefd was als zijn akker, stond woest op van het bankje en liet zijn stem boos bassen naar een groepje jeugd: “Aowhh, ragazzi, cosa stai facendo!”

Een jongeman hees zijn scooter moeizaam overeind en maakte zich haastig uit de voeten.

“Leer je het nu nooit?”, sprak Maria verontwaardigd. Maria was met spoed gehaald omdat er weer eens ‘iets’ was met Gerodi. Men komt op het plein bij elkaar om bij elkaar te zijn. Vaak in stilte, soms rustig pratend met een oude bekende op het bankje op het dorpsplein. Zo’n bankje waar je je beleefde glimlachjes achterwege kon laten. Waar geen plaats was voor gespeelde onverschilligheid. Gerodi had zojuist zwaar geïrriteerd de jongeman van zijn Vespa afgetrokken. Het rotjoch had hen uitgedaagd door, ondanks herhaalde waarschuwingen, dicht voor de mannen op de bank langs te scheuren. Het groepje hangjeugd met een enorm ‘Fukjoe’ gehalte, had van een afstand op hen scooters geschrokken toegekeken hoe hen leider op de grond werd geworpen in de door hem zelf veroorzaakte stofwolk. Woedehonger heerste.

Hij bleek verrassend snel te zijn, deze grijzende man. Kennelijk hadden ze hem onderschat. Met zijn knie en zijn sterke handen hield Gerodi de jongeman op de grond in bedwang. “Rispetto”, beet hij hem toe. Toen de jongen met een aan flarden gescheurd shirt genoeg geïmponeerd leek, stond Gerodi op. Hij hief met gebalde vuisten zijn gebogen armen in de lucht en schreeuwde verbeten en met felle ogen hetzelfde woord naar de opgeschoten jeugd. Het geheel werd zorgvuldig gadegeslagen door de journalist die bij Maria op bezoek was.

**************************************

Met een jaaromzet van 55 miljard euro wordt de “Ndrangheta” gezien als een van de machtigste criminele organisaties van Europa. Ze handelen vooral in drugs en wapens, maar verdienen ook goud geld aan mensensmokkel en het dumpen van chemisch afval. Doodsbedreigingen, brandstichting, kogelbrieven of dode dieren voor de deur is een dagelijkse kost voor veel overheidsfunctionarissen in de Zuid-Italiaanse regio Calabrië. Meer dan genoeg werk voor journalisten.

Journalisten worden geacht waarheidsgetrouw te handelen, onafhankelijk hun werk te doen, fair te opereren en met een open vizier te werk gaan. De opdracht aan Thomas was op papier overzichtelijk, weldoordacht en ondubbelzinnig, maar de praktijk bleek rafelig en ingewikkeld. Thomas maakte het zichzelf, ambitieus als hij was, niet gemakkelijk. Met noest speurwerk was hij als freelancer op zoek naar sociaal onrecht en misstanden in dit gebied. Hij wilde mensen informeren over feiten en omstandigheden die dit negatieve verschijnsel scherper naar voren lieten komen. Thomas ondervond dat hij in zijn naarstige zoektocht naar de waarheid tekort kwam. Daarom besloot hij enkele jaren geleden om contact op te nemen met overheidsfunctionaris Gerodi.

Gerodi; brutaal, slank, met serieuze ogen achter een zwaar montuur. Met een voor vrouwen opwindende stem; langzaam, diep en met duidelijke pauzes. Een dwars individu. Net als u en ik. Hij bezat een soort dwarsheid die ook morele speelruimte kon bieden. Arrogant genoeg om niet te twijfelen aan zijn eigen beslissingen. Dikwijls keihard overkomend. Regelmatig temperamentvol, maar soms ook reagerend met een combinatie van onzekerheid, verlegenheid en er iets op gevonden hebben. Geen maniertjes, maar eerder iets bescheiden menselijks misschien? Zeker ten opzichte van vrouwen.

In zijn eigen omgeving, werd Gerodi gewantrouwd. De wildste en vaak tegenstrijdige geruchten deden over hem de ronde. Hij zou een agent zijn van de veiligheidsdiensten, gebruik maken van dubieuze geldstromen en feiten verdraaien omdat hij bepaalde agenda’s diende. Thomas twijfelde hierover en besloot dieper te graven. In oude interviews gaf Gerodi weinig prijs over zijn persoonlijke leven. Ook de hogere instanties weigerden vragen te beantwoorden en waren terughoudend in het verstrekken van informatie. Vermoedens en onverantwoordelijke berichtgeving werden gepubliceerd door de berichten van de lokale pers. De schijn wekkend onafhankelijk, objectief en betrouwbaar te zijn. Thomas wist als geen ander dat veel collega’s het niet zo nauw namen met het verifiëren van hun bronnen en dat informatie vaak geponeerd werd als waarheid. Nepnieuws! Eén bron is geen bron. Bovendien beheerde de maffia de media en hield nauwkeurig in de gaten welke informatie uit de regio naar buiten werd gebracht. Informatie bleef selectief.

Thomas ondervond dat de rechtschapen inwoners aan de ene kant dolgraag het eerlijke, lelijke verhaal over de maffia wilden vertellen. Maar mensen zijn ambivalent en niet altijd te vertrouwen. De helft durfde de waarheid niet zeggen en de andere helft wist niet wat die was. Tegelijkertijd zochten personen instinctief aansluiting bij mensen met een gedeelde achtergrond. In deze omgeving was loyaliteit vaak een overlevingsmechanisme. Volledige openheid of harde bewijzen waren niet of nauwelijks te verkrijgen. Hij proefde de doorwekende angst onder de bevolking, als motregen, zo fijn en dun dat je het nauwelijks meer voelde. Leugens worden gebruikt als de waarheid moeilijk te verkopen of eigenlijk niet acceptabel is. Maffia houdt zich niet aan de regels, daarom is het ook maffia. Opereren in zo’n spanningsveld is haast onmogelijk.

Gerodi klonk gestrest toen Thomas hem de eerste keer opbelde. “Ik ben druk”, zei een zware mannenstem. Hij wilde best een interview geven maar niet nu. “Bel later maar terug.” Enkele weken later klonk Gerodi nog altijd zeer gespannen. “Je kan niet langskomen”, mompelde hij. “Het heeft te maken met veiligheidsredenen, snap je?” Er bleek een afgesneden kalfskop voor zijn huis te zijn gevonden. Maanden later, toen Thomas hem wederom opgespoord had, reageerde Gerodi geschrokken en verward. Vanuit zijn nieuwe woonplaats meldde hij.

“Ik kan niet met je praten, onlangs ontving ik een envelop met twee kogels, begrijp je?” Het leek er sterk op dat hem verboden was naar buiten te treden.

Kort hierna vernam Thomas het bericht dat een maffiabaas als vergelding voor zijn arrestatie, een bom had geplaatst onder de auto van Gerodi. Nooit je auto instappen zonder te hebben gecheckt of er een bom onder zit behoorde tot de reguliere veiligheidsinstructies, maar was blijkbaar geen garantie. Zijn chauffeur was zwaar gewond naar het ziekenhuis gebracht. Naast een gehoorbeschadiging hield Gerodi er ook een posttraumatische stressstoornis aan over. Hij was kort na het voorval een periode zo depressief geweest dat hij zelfs geen zin meer had om te leven. Sinds dat moment had hij veelvuldig last van rondspokende mistflarden in zijn hoofd. Verzonken in depressies en in zwaar weer, was het zeer lastig zeilen. Maar ondanks het feit dat er vooral in deze regio de laatste jaren vele bestuurders vermoord waren, weigerde Gerodi op de knieën te gaan. Soms mag je je in het leven gelukkig prijzen als slechts veertig procent fout gaat en moet je kiezen wat werkelijk waard is om voor te vechten.

Mensen hebben er geen benul van hoe zwaarmoedig het vervolg van criminelen is met al die slepende dossiers. Vechtend en knokkend, met een ongelofelijk doorzettingsvermogen kwam hij terug. Met de houding van een bèta; we hebben een probleem. We houden het zo klein mogelijk en lossen het op. Zigzaggend tegen de wind in en overtuigend laverend was Gerodi een zeer succesvolle zeiler gebleken. Mogelijk voor sommigen iets te succesvol! Thomas kreeg gaandeweg steeds meer respect voor Gerodi. De wereld moet het hebben van deze mannen. Gerodi ging niet opzij. Voor niemand. Goed… behalve Maria dan.

Maar was dit zo? Was Gerodi wel zo onberispelijk? Thomas had iets ontdekt wat op zijn minst enige vragen opriep. Iets dat in de ogen van Thomas zo essentieel was dat er wel een gesprek met hem moest plaatsvinden. Gerodi bleek ooit traceerbaar in de fout te zijn gegaan. Het spoor leidde naar een anonieme mensensmokkelaar. Deze spijtoptant gaf toe dat hij jonge Nigeriaanse meisjes aan de ‘Ndrangheta’ leverde voor de straatprostitutie. Toezichthouders werden vaker door de maffia omgekocht of bedreigd. Wat was er precies gebeurd? Een verschil in interpretatie dreigde. Was wat Gerodi had gedaan in strijd met de letter der wet? Of moesten zijn acties wellicht meer in de context van het hele verhaal worden bezien?

Enkele jaren later was er weer contact met Gerodi, althans met Maria dan. Eindelijk succes! Vaak slaan collega’s toe en zijn dan vertrokken. Vertrouwen beschaamd? Jammer dan. Dat lag anders voor deze vasthoudende freelancer. Voor Thomas was het cruciaal om stapsgewijs het vertrouwen van bronnen te winnen. Zijn strategie was om geleidelijk, via Maria, een gesprek te organiseren met Gerodi. Het wereldje was klein. Iedereen kende elkaar, maar slechts weinigen kenden Gerodi echt. Niet zoals Maria, met haar prachtige donkere ogen en doortastend voorkomen. Ontwapenend met haar dartele verschijning en blijmoedig karakter. Beeld- en aandacht-vullend.

Thomas was welkom, zat aan de keukentafel bij Maria en stelde voorzichtig zijn vragen. Gerodi bleek inmiddels niet meer werkzaam. Hij bleek op een zijspoor te zijn gezet, niet gesteund door zijn meerderen. Op de langere termijn logischerwijze funest voor elke medewerker. Erger dan overspel of jaloezie is dat je elkaar niet meer kunt vertrouwen. Hem werd van hogerhand verzocht om jaren eerder dan gebruikelijk, met ‘pensioen’ te gaan. Er was een sterk vermoeden dat er op hoger niveau een spel werd gespeeld waarvan hij onvermijdelijk het slachtoffer was geworden. Mogelijk en zeer waarschijnlijk wist hij teveel. Gerodi was en is hierover nog steeds enorm teleurgesteld. Woedend was hij toen hij de beslissing van zijn bazin vernam. Hij voelde zich zwaar gepasseerd. Voor het eerst was hij zich sindsdien bewust geworden van zijn leeftijd. Ofschoon niet oud waren de tropenjaren hun tol gaan eisen. Zijn lichamelijke en geestelijke klachten traden duidelijker op de voorgrond nu hij verplicht aan de zijlijn geparkeerd was. Hij voelde zich geïsoleerd en kwetsbaar. Vocht tegen de passieve eenzaamheid en snelle vermoeidheid. De mistflarden in zijn hoofd waren ernstig toegenomen sinds hij niet meer werkzaam was.

Maria was jaren zijn secretaresse geweest. Ze vertelde Thomas gepassioneerd over de soms hachelijke omstandigheden waarin Gerodi zijn werk moest uitvoeren en de woorden die Gerodi ooit gesproken had; “de windrichting is niet te veranderen, maar de zeilen kunnen wel aanpast worden”.

Ze liet zich in haar verhaal ontvallen dat ze goedbeschouwd eigenlijk nog steeds voor hem zorgde. Dit was voor Thomas de ultieme mogelijkheid om, scherp als hij was, losjes te vragen naar haar werkelijke relatie met Gerodi. Waarop Maria net iets te snel opstond en vroeg of hij nog een espresso wilde. Ze beet op haar lip. Hij had haar met zijn directe vraag geraakt, precies daar waar het gevoelig lag, vlakbij het zeer. Ze had waarschijnlijk iets teveel emotie getoond. In het gesprek had ze Gerodi onnodig fel verdedigd.

“Hoe durfden ze hem zo aan de zijlijn te zetten, de onwetenden.” Prachtige loyaliteit. De wereld moet het hebben van deze vrouwen. Maar wel logisch dat haar nu door de journalist de relatievraag werd gesteld. Thomas proefde de terughoudendheid van Maria om hierop te antwoorden. Maria wist dat als ze de waarheid zou prijsgeven, haar verklaring nauwelijks meer als objectief zou worden beoordeeld. Bovendien zou haar antwoord ook negatief voor Gerodi kunnen uitwerken.

Tijdens het maken van de espresso keek Maria mijmerend naar buiten en zag Gerodi rustig met een dorpsgenoot zittend op het bankje. Niets voor hem eigenlijk. Rustig zitten was nooit zijn sterkste kant geweest. Haar gedachten dwaalden af.

***********************************

Vanwege zijn absurde werktijden zag Gerodi zijn vrouw en kinderen nauwelijks meer. Seks was tijdens de relatie te lang een sluitpost geworden. Een belangrijke streng van het koord dat geliefden bij elkaar houdt was al kapot gegaan. Ze leefden twee jaar gescheiden vanwege de veiligheid. Het ene loopje met de waarheid is het andere niet en de verscholen waarheid is ook niet altijd te lezen in de ogen. Hij was nog loyaal aan haar toen ze het zelf al niet meer was. Een escapade van zijn vrouw werd door Gerodi vermoed, bespreking hiervan bleek onmogelijk en een onvermijdelijk forse relatiecrisis volgde. Dat hakte er natuurlijk wel in. Er zat weinig anders op voor Gerodi dan in de overlevingsmodus te gaan. Woest en geëmotioneerd was hij onverantwoord in het wilde weg gaan rijden met zijn motor en gestopt bij een aanlokkelijke, wulpse prostitué op een plastic stoeltje midden in het landschap. Hij kreeg daar de zo verlangde emotionele en seksuele ontlading die hij zo hard nodig had. Hij wist niet meer dat je ook midden op de dag van het leven kon genieten. Al was het maar even. Een uitspatting; het zou maar om één enkele keer gaan. Hé, hij was een man, toch! Zij bracht het in hem naar boven.

Maar bevredigde hartstocht zorgde voor nieuw verlangen. Een enkele keer werd verschillenden gelegenheden. De donkere prostitué bleek hem, slim aanvoelend en seksueel zeer uitdagend, in te palmen. Het feit dat niemand haar leek te kennen en zij alleen bereikbaar was als je het er voor over had om 30 kilometer te rijden, was voor Gerodi voldoende aanleiding om gecalculeerde risico’s te nemen en de veiligheidsmaatregelen te omzeilen. Hij voelde zich moe en uitgeput. Hij was koud en afstandelijk geworden en voelde nauwelijks nog emoties. Voor zijn kinderen stroomde de liefde wel. Dus het was er nog wel, ergens diep verborgen. De hele emmer aan energie was leeg geschraapt. Maar hij wilde zijn existentiële gedoe liever zelf op lossen, zonder anderen daar oeverloos mee lastig te vallen.

Totdat zijn bazin lucht van kreeg van de situatie en bij screening bleek dat de prostitué gelieerd kon worden aan de maffia. Het maakte Gerodi en dus ook de organisatie gevaarlijk kwetsbaar. De reprimande die Gerodi van het bestuur over zich heen kreeg was bepaald niet mals. De connectie met de prostitué moest abrupt worden gestopt. Het feit dat er een link gelegd kon worden tussen een overheidsfunctionaris en een persoon die innig verbonden was met de maffia was bepalend. Reputatie en integriteit werden in één keer in een ander daglicht gesteld. Het geruchtencircuit en de lokale media deden de rest. Een krantenkop kopte: “Leider af door afleiding”. In de periode erna kon Gerodi zijn vrienden op één hand tellen. Het feit dat hij te belangrijk was voor de voortgang van de organisatie gaf hem nog enig respijt. Maar de consequenties van dit voorval zou hem nog jaren achtervolgen.

De gezaghebbers zagen zich gedwongen maatregelen te nemen. Eén van die gevolgen werd Maria. Zij was sinds enkele jaren weduwe, haar man was overleden door een dubieus en nog steeds onopgelost verkeersongeval. Ze werkte als directiesecretaresse elders binnen de organisatie en werd overgeplaatst naar de afdeling van Gerodi. Met als officiële reden; administratieve ondersteuning en hulp in coördinatie en structurering van taken. Ongezegd; in de gaten houden van zijn activiteiten.

“Zorg goed voor hem… en voor muziek in zijn hoofd!” Had Maria doordringend meegekregen van dezelfde bazin. Uit de intonatie van die woorden sprak het algemeen belang en haar betrokkenheid. Alleen de spontaan uitgesproken woorden van het tweede deel van de zin en de snelle knipoog hierna, kon Maria destijds niet plaatsen.

Gerodi was uitermate tevreden met zijn nieuwe administratieve hulp. Het klikte. Ze moest nog ingewerkt worden maar haar gedreven werklust, kennis van zaken en sociaal invoelend vermogen waren hem zeer welkom. En dan die sierlijkheid, die trots, die verdomde gratie! Net dat ene knopje teveel los van haar blouse. In zijn hoofd zag hij lichaamsdelen die hij niet behoorde te zien. Gerodi was onder de indruk van haar. Op een dag betrapte hij zichzelf. Maria keek plotseling om. Hij keek verschrikt in haar schitterende ogen en voelde zich opgelaten. Heel even had hij het vermoeden dat ze speciaal voor hem had omgekeken. Bij de aankondiging dat hij tien minuten niet gestoord wilde worden had Maria even licht verbaasd de wenkbrauwen opgetrokken. Maria had het zeldzame vermogen onmiddellijk in te zoomen op details die normale mensen liever negeren. Ze had zo haar eigen stiekem verborgen vermoedens.

De niet aflatende stress en behoefte om daarbij te kunnen ontspannen bleef immens aanwezig bij Gerodi. Het ‘heilig’ verklaarde schuifbordje op de deur van zijn werkkamer had hij op ‘niet storen’ gezet. Daar zat hij, achter zijn bureau met zijn ogen dicht. Even afleiding. Even leven!

Een enkele keer werd meerdere malen. Om zo af en toe, tussen de middag stiekem stoom af te blazen. Riskant plan? Zeker… maar door de immense druk neemt men risico’s. Voor deze afleiding werd door Gerodi een mentaal alibi gevonden in ‘ontspanning en beheersing’; het vergt controle om eenvoudig en helder te kunnen denken. Noodzakelijk om deze zware job goed te kunnen uitvoeren.

Alleen die ene keer ging het mis. Gerodi werd op die bewuste, chaotische dag waarschijnlijk gestoord door een dringend telefoontje en was er heilig van overtuigd dat zijn deur op ‘niet storen’ stond. Maria was later dan gewoonlijk op het bureau aangekomen en had zijn opdracht om met rust gelaten te worden niet meegekregen.

Maria stond als aan de grond genageld. Dit was toch wel een onverwacht heftige confrontatie. Je baas met zijn stijve pik achter zijn bureau betrappen komt doorgaans niet elke dag voor. Een mengeling van schrik en schaamte, schuldgevoel en adrenalinescheuten, was zijn deel. Er bestaat geen grotere vernedering voor iemand die het tot een uur geleden allemaal nog zo goed wist. Negeren en weggaan was geen optie. Ze reageerde doortastend door snel de kamer binnen te stappen en de deur achter haar dicht te doen.

“Zo”, zei ze lijmend lachend, “val ik even met de neus in de boter!”

Ze liep achter hem langs en verwijderde een ingebeeld kruimeltje van zijn shirt. Met haar hand op zijn schouder gleed ze naar zijn nek. Licht masserend keek ze over zijn borst naar beneden. Zijn gulp stond nog half open. Maria glimlachte begrijpend, kwam voor hem op het bureau zitten en kruiste haar benen. Ze keek hem flink in de ogen.

“Ik heb hetzelfde Gerodi… de stress moet eruit.” Ze boog voorover en fluisterde in zijn oor; “het liefst zou ik nu je overhemd knoop voor knoop los willen maken.” Hij kon de warmte van haar adem voelen in zijn nek. Gerodi zat stijf in zijn stoel en kon haar alleen maar aan kijken. Ze vocht met haar gevoelens, haar vingers trilden en ze merkte dat haar primitieve lichamelijke verlangens nu nauwelijks beheersbaar tevoorschijn kwamen. Ze voelde de kriebels in haar onderbuik toen ze zijn ademhaling sneller hoorde gaan. Ze was bang dat ze zich niet in kon houden. Moest weg, wilde ze de zakelijke relatie niet volledig op het spel zetten. Maar hun ogen waren verankerd in elkaar. Gerodi weigerde haar ogen los te laten.

“Toe Gerodi laat me gaan”, hijgde ze. Ze stond op van het bureau terwijl ze hem aan bleef kijken. Maria haakte haar vingers achter haar slipje, trok het doorweekte stukje stof langzaam heupwiegend uit en legde het voor hem op het bureau.

“Maar… ik wil hem wel terug!” glimlachte ze veelbetekenend en beende de kamer uit. Gerodi grijnsde opgelucht en gelukkig. Samen ‘fout’ was in elk geval niet alleen.

De toon was gezet. Hard werken, vaak onder hoogspanning, met een welkome en aangename heimelijke flirt op het werk als afleiding. Een zeer prettige afleiding, als was het maar om eenvoudigweg overeind te blijven in deze moeilijke werkomstandigheden. Om dan als het enigszins mogelijk was, ná het werk af te spreken. Natuurlijk kon het niet. Een baas hoort geen relatie met zijn medewerkster aan te gaan binnen de werksetting. Als dit uitkwam waren de rapen gaar. Ze probeerden, zo goed als dat kon, niet onder werktijd de liefde te bedrijven, dat zou teveel op ‘betaalde seks’ lijken. Had iets hoerigs… en die situatie wilde Gerodi niet nog een keer meemaken. Nee, stiekem ná het werk. Zelfstandig reizen, natuurlijk in overleg met de veiligheidsdiensten… Maar niet altijd!

“Ik kom je morgenvroeg ophalen”, had Gerodi aangegeven. Meer niet.

Geen tijdstip, geen locatie, geen dresscode, geen idee.

Hoe haatte Maria deze onzekerheid en dit gebrek aan controle. Maar de gedachte om met zijn tweeën te zijn wond haar bijzonder op. Ze had gegokt en na het douchen gekozen voor een korte rok met blouse. Voor de zekerheid had ze haar bikini met badlaken in een tas gestopt. Haar hart begon te bonzen toen ze een motor hoorde en ze liep naar het raam. Nee, toch zeker? Een zware zwarte motorfiets parkeerde voor het raam en toeterde ongeduldig. De berijder was in strak zwart leer gehuld, een helm met donker vizier bedekte zijn hoofd. Hij stapte af en haalde een tweede helm alvast uit zijn topkoffer. Woedend probeerde ze zichzelf onder controle te krijgen. Een motor? Hoe moest ze in vredesnaam in dit rokje achterop plaatsnemen? Het zou nauwelijks genoeg zijn om haar billen te bedekken. Als ze schrijlings zou gaan zitten, zou het waarschijnlijk tot haar middel opkruipen. Grijnzend stond Gerodi voor de deur toen Maria opendeed. Het leren pak zat als gegoten en accentueerde zijn stevige lichaamsbouw. Haar ogen werden getrokken naar de bobbel achter zijn rits. Snel keek ze weg.

Gerodi zuchtte enigszins geïrriteerd als antwoord op de tegenwerpingen dat ze meer tijd nodig had om zich anders te kleden. Resoluut duwde hij de tweede helm in haar handen, ging zitten en startte onverbiddelijk zijn motor. Ze keek naar de helm en rook eraan voordat ze hem op zette. De helm droeg zijn geur. Haar tong streelde vluchtig haar lippen. Het zadel voelde warm tegen haar naakte huid. Ze sloeg haar armen om zijn middel. Rijden!

‘La perla del sud’ wordt Calabria ook wel genoemd. Een dunbevolkte regio gelegen in de teen van de laars van Italië. Aan de aansluiting met de moderne tijd werd op sommige plaatsen nog druk gewerkt. Het is een ruige streek met een bergachtig binnenland en spectaculaire rotskusten, een azuurblauwe zee en verlaten stranden. Veel fruit en olijfbomen. Meloenen, perziken, abrikozen, bloedsinaasappels, je hebt nog nooit zoiets geproefd. De vruchten waren zo rijp dat ze openbarsten in je mond. Maria klopte op zijn schouder. Er werd gestopt om een tak jasmijn af te plukken. Ze dook met haar neus in de jasmijnbloem en ademde diep in. De jas van Gerodi werd door haar open geritst, de tak werd naar binnen geduwd. Jas dicht en rijden. “In het moment leven”… is dat dan de definitie van geluk?

Hij merkte dat ze genoot van deze rit hoewel ze stil was. Het was wel oppassen soms. In de wegen zaten gaten en de droge velden eromheen waren gebarsten door een onbedaarlijk brandende zon. Met af en toe een verlaten dorp waar niet anders bewoog dan de wind en waar de stenen zwegen over de mensen die er trots en overvloedig gastvrij gewoond hadden. Op naar het pittoreske stadje aan de kust om daar, de schaduw opzoekend pesce spada, zwaardvis, te eten in de haven. Heerlijk, zeilboten te bestuderen en te genieten van het prachtige uitzicht over de zee… en van de meisjes natuurlijk. Het leek wel alsof ze in die hitte al hun preutsheid lieten varen. Sommigen liepen rond in korte rokjes van luchtig katoen. Zodra ze gingen zweten en de stof tegen hun huid plakte konden ze net zo goed naakt zijn. Gerodi lachte blijmoedig.

De zon is tussen elf en vier uur ‘s middags te sterk om te rijden. Even tijd voor rust. Tegenover elkaar aan het tafeltje zittend zocht Maria steeds zijn been op met haar knie. Haar blouse zat strak om haar borsten en de knoopjes weken lichtjes. De tepels schemerden subtiel door het dunne materiaal heen, voor degene die het per se wilde zien… voor de betrokkene zeg maar. Zijn arm werd vluchtig aangeraakt, waarbij zijn haartjes even overeind kwamen te staan. Ze speelde onbewust met haar ring om haar vinger… aan en uit. Gerodi voelde dat er een seksuele spanning in de lucht hing. Gretig leven.

Weer op weg hield Maria Gerodi stevig vast elke keer als hij een beetje gas gaf en natuurlijk liet hij jongensachtig de motor af en toe laag in de toeren draaien zodat de motor bijna bokte. Om van daaruit het gas flink open te draaien. De vibratie dreunde en trilde door het ijzeren beest, wat door de schrijlings zittende Maria behoorlijk in de erogene zones gevoeld werd. De wrijving van zijn in leer gestoken hand op haar blote bovenbeen deed haar naar adem snakken. Het kwam hem op een tik op zijn helm te staan. Gerodi keek in zijn spiegel en zag aan haar ogen en de blosjes rond haar neus dat ze genoot. Muziek in zijn hoofd.

Op een gegeven moment nam Maria het initiatief over en middels tikken op de linker en rechter schouder van haar bestuurder stuurde ze Gerodi over onverharde kronkelwegen en een zandpad door een bos waar hij anders nooit gekomen was. Bij een verlaten strandje aangekomen liet ze hem stoppen. Ze vertelde dat weinig mensen op deze plek kwamen maar dat zij hier vroeger wel eens kwam om te zwemmen. In het door de bomen gefilterde zonlicht zag ze er prachtig uit.

“Het ruikt er naar wild en geheim en het water zit er vol handen”, verklapte ze met een knipoog haar meisjesdroom. Maria…zij maakte het verschil.

Ze zochten een beschut plaatsje op langs het strand onder een boom. Maria trok zich terug om haar bikini aan te trekken. Gerodi trok terplekke moeizaam zijn motorpak uit. Naast elkaar gelegen op een badlaken begon het spel van kijken, knuffelen en voorzichtig voelen. Gerodi lag op zijn zij, had zijn hand op haar bovenbeen gelegd en keek naar haar borsten.

“Maria, de verleiding is enorm om je bovenstukje uit te rukken en met die heerlijke borsten van je te spelen”, fluisterde hij in haar oor. Ze schaterde om zijn omzichtige aanpak. Maar zijn woorden misten hun uitwerking niet. Ze voelde haar tepels veranderen in harde, kleine knopjes en een steek van genot vlamde rechtstreeks naar haar kruis. Hij boog zich voorover om zijn lippen op de hare te drukken. Haar mond proefde vochtig en warm. Ze trok zijn onderlip met haar tanden naar zich toe. Gerodi wond haar op door zijn tong op een geile manier langs de hare te halen en was ook op bekkenhoogte goed te voelen. Onwillekeurig bewoog zijn stijve tegen haar heup aan.

Maria kwam omhoog, legde haar hand op zijn borst en liet deze langzaam via zijn navel naar zijn heup glijden. Ze vleide haar hoofd op zijn borst en besnuffelde zijn borsthaar. Wie wil weten of zijn lichaamsgeur nog deugt, moet niet de eigen neus vertrouwen maar de mensen om zich heen. Niet voor niets worden de hardwerkende reukreceptoren om de maand vervangen!

“Mm… mm… lekker, … Jasmijn.” Gerodi lachte. Dan schoot ze met haar hand zijn zwembroek in. Zijn ademhaling versnelde plotseling en hij smeekte haar om voorzichtig te zijn, omdat hij echt niet veel nodig had. Ze grinnikte en liet plagerig haar vingers over zijn ballen glijden. Ze kon het niet laten om er even de nagels in te zetten om hem lekker op scherp te zetten. Rillingen liepen over zijn rug. Ze sloot haar hand even liefdevol om zijn stijve heen en gleed weer naar boven.

Gerodi ging met zijn vingers door haar haren en drukte zich opnieuw dicht tegen haar aan. Hij zocht voorzichtig haar tepel op en liet deze, hard van verlangen, tussen duim en wijsvinger rollen. Maria voelde trillingen naar haar kruis gaan en ze kneep haar dijen dichter bij elkaar om het licht opzwellend kriebelend gevoel op te vangen. Ze voelde zich vochtig worden. Gulzig hapte ze naar zijn vingers. “Ik heb graag je vingers in mijn mond”, hijgde ze.

Hij likte een druppel speeksel van haar wang en zijn vingers gingen langzaam op zoek naar de rand van haar bikinibroekje. Zijn tong opende haar mond. Voorzichtig voelde ze zijn vingers op onderzoek uitgaan. Met zijn hele hand streelde hij over haar heupen en bikinibroekje, met terloops net even wat meer druk in het midden, waarbij één vinger een stukje stof naar binnen neigde. Precies genoeg om aan het knisperen te horen dat ze kletsnat was.

En stop! Even diep ademhalen. Ze glimlachte en duwde zachtjes zijn hand weg. Gerodi onderdrukte een kreun van frustratie en keek haar verrast aan met indringende, verlangende ogen. Zijn hele lijf stond strak. De zeewind gaf een aangename streling op de huid en het geluid van de golven zorgde voor de ideale achtergrondmuziek.

“Vertel me”, fluisterde Gerodi in haar oor en zijn hand in haar nek, “Wat heb je graag dat ik doe?”

Maria keek hem olijk aan, “Jij eerst Gerodi.”

“Ik hou ervan als je op me klimt en me stevig vastklemt tussen je benen. Dat je je tegen me aanschurkt, jezelf opwrijft, dat ik zie dat je tepels hard worden.”

“Mm… mm… lekker!” antwoordde Maria.

“Dan knel ik je tussen mijn benen. Zodat je niet kunt ontsnappen. Dan wil ik graag dat je me langs achter vingert, heel diep en ver naar voren,… en dat je me van de grond af tilt,… dat je me in mijn tepels knijpt met je vingers, of liever nog dat je erop bijt.”

“En hoe laat ik je gillen van genot?” Vroeg Gerodi, haar geen kans gevend op te drogen.

Ze dacht na, de geile vraag met kippenvel verwerkend.

“Ik raak buiten zinnen als je me bijt… Niet heel hard… Maar ook niet te zacht… Je moet me overal bijten…”

Gerodi was al bezig. Zijn handen trilden. Zijn erectie was enorm, ze maakte hem gek. Voorspel is prima, maar je kunt ook overdrijven. Tja, de zeelucht heeft ontelbare deugden.

Hij sloeg op haar billen en beet haar waar hij bijten kon. Vurige afdrukken achterlatend op haar huid. Nek, schouders, borsten, buik, billen, dijen, kuiten, alles kwam aan bod. Zijn lichte baardgroei prikkelden haar huid intens. Giechelend, gillend en kronkelend, draaide ze weg. Totdat ze het niet meer hield, plotseling opstond en naar de zee rende. Gerodi rende haar achterna en kreeg haar nog juist op het zand te pakken. Ze gaven elkaar lachend een forse tongzoen.

“Ik weet wat je wilt. Je hebt zin. Niet? Kom, geile meneer, we gaan die handen opzoeken!” zei Maria terwijl ze gearmd de zee in liepen. Ze nam zijn hand, trok haar buik in en stak hem van achter in haar bikinibroekje. Juist toen hij wilde stoppen nam ze zijn onderarm en duwde de hand dieper naar beneden… en nogmaals een stukje verder. Totdat zijn hand haar kut volledig omsloot. Ze draaide haar gezicht naar hem toe.

“Pas op, nu gaat ze bijten!” Direct kneep ze haar dijbenen ferm tegen elkaar. Gerodi trok zijn hand terug maar was te laat en een pijnscheut schoot door zijn verwrongen vingers.

Maria vluchtte gierend lachend, al spetterend de branding in, een brullende Gerodi achter zich aan. Snel stonden ze op borst diepte. Ze omhelsden elkaar. Maria sprong tegen hem op en klemde haar armen en benen om hem heen. Met de klotsende golven om zich heen en het wijkende zand onder zijn voeten moest hij zijn best doen om te blijven staan. Maria wierp nog een laatste snelle blik op het strand om er zeker van te zijn dat niemand hun zag. Hierna liet ze zich gaan.

“Hou me vast”, fluisterde ze hijgend in zijn oor.

“Doe het hier!”

Gerodi kraste over haar rug en speelde met haar tieten. Trok met zijn tanden het bovenstukje los. Beet in haar hals, borsten en tepels en zoende haar geil. Haar harde tepels schuurde tegen zijn borsthaar. De vingers van zijn vrije hand grepen één van haar borsten en knepen stevig in haar tepel. Hij greep haar bikinibroekje aan de bovenkant vast en trok die langzaam naar boven. Hij wist dat het streepje stof daardoor in haar kutje zou trekken. Maria stak haar hand tussen de schurende lichamen in. Naarstig op zoek naar die harde, stevige, prachtige erectie van hem. Zijn steigerende pik stond strak tegen haar kutje. Ze lieten zich bewegen door het ritme van de golven van de branding. Ze kuste hem hartstochtelijk en hitste hem op door van boven met haar knijpende vingertoppen op zijn voorhuid, zijn forse eikel weg te laten schieten. Ruw en haastig gleed zijn hand over haar rug, over haar billen in haar broekje. Ze wist waar hij zou eindigen. Dacht ze toch zeker! Maar Gerodi hield zich in. Zekerheid werd vurige hoop. Hij speelde met haar wens door met een dreigende vinger dominerend in de buurt van haar klit te bewegen. Tot nu toe leek Maria de controle nog zelf in de hand te hebben gehouden, maar dit had geen zin meer.

Nu was er een moment gekomen van totale overgave. Geaccepteerde onderwerping. Bandeloze lustgevoelens stuiterden door haar lichaam. Kletsnat was ze. Ze beet in zijn schouder. Hij liet zijn vingers nu langzaam naar binnen glijden. Gerodi kromde ze een beetje en trok ze dan weer plagend terug. Op zoek naar dat ene kleine knopje waarvan hij wist dat hij er haar gek mee kon maken.

Zijn hand trilde toen hij haar bikinibroekje van onder opzij wilde trekken. Ze keek hem diep in de ogen en gaf toestemming middels een knikje zonder woorden. De stoten in haar veroorzaakten een deining van haar borsten, versterkt door het ritme van de golven en werden begeleid door haar zacht smekende geluidjes. Gaandeweg werd zijn blik anders. De geilheid nam de overhand. Er was geen weg meer terug. Geen deinend schommelen meer, maar doelgericht en bewust stoten. Ze was ver… heel ver. Toen ze voelde dat hij het ritme opvoerde, trok zij zich iets terug, wachtend op Gerodi. Quasi boos greep Gerodi haar billen steviger beet en trok ruw haar bekken dichter naar zich toe. Zijn ogen vernauwden. Werden spleetjes. Het gekreun werd dringender, intenser. Zijn lichaam schokte en huiverde. Maria was niet meer te houden. Gerodi hield met één hand haar bil vast en trok haar bilspleet open. Met zijn vrije hand drukte hij zijn duim op haar klit en tegelijkertijd stootte hij diep en hard omhoog. Alle remmen los nu. Maria klemde zich nog strakker vast met haar armen en benen. Mond open, adem te kort. Dierlijk grommend, gillend, kreunend, keihard compromisloos en intens klaarkomen. Niets anders telde.

***********************************

Maria schrok op uit haar overpeinzingen. Een rilling trok door haar lichaam. Ze merkte dat haar tepels gespannen waren. Wat hield ze van deze man. Ze schonk de espresso in voor het bezoek. Net toen ze weer aan tafel ging zitten om haar voorbereide antwoord aan Thomas te geven, werd ze door de opgewonden buurman naar buiten geroepen. Iets met Gerodi!

Thomas was met Maria naar buiten gerend en had van een afstandje de schermutseling met de opgroeiende jeugd geobserveerd. Hij meende enig leeftijdsgebonden narcisme bij de jongemannen te bespeuren. Maria sloeg het stof uit de kleren van Gerodi en nam hem aan de arm naar binnen. Thomas nam op het bankje plaats. Zo’n prachtig bankje. Beter functionerend dan die hele industrie van mindfulness. Zo’n mooi, afgebladderd bankje waar je geen moeite hoefde te doen om jezelf te zijn.

De man met zijn doorgroefd gelaat knikte, tikte Thomas op de schouder en zei, meer denkend dan hij sprak.

“Gerodi heeft gelijk. Geweldige vent. Veel te vroeg aan de kant gezet. Als je jong bent, sta je in het middelpunt en denk je er niet over na. Ouderdom, kwetsbaarheid, eenzaamheid en afhankelijkheid komen vanzelf. Dit is ook onderdeel van het leven. De jeugd mag beseffen dat het ook hun gaat overkomen en hoe ze daarmee om willen gaan. Ontneem mensen nooit hun waardigheid jongen! Mensen niet meer voor vol aanzien, dat steekt. Dat over hun wordt gepraat in plaats van met hun, dat doet pijn. Die beeldvorming moet veranderen. De levenskracht van mensen is prachtig. Schrijf dat maar in je verhaal en neem het mee naar jouw land.”

Iets kan echt of geveinsd zijn maar daar waar je een diep contact met de bevolking krijgt, daar vind je de oprechtheid. Als je goed luistert, met oprechte interesse, komen de wezenlijke vragen vanzelf. Deze man begreep het, zonder te hoeven beseffen dat hij iets intelligents zei.

Thomas keek bescheiden naar de grond. Daar zat hij dan, met zijn zoektocht naar de waarheid. Ontdekken ervan was al zeer lastig, laat staan beoordelen en er op een gepaste wijze mee omgaan. Goed en slecht blijven relatieve begrippen. De weg bleek weerbarstig lang, maar toch had hij sterk het gevoel dat hij met Gerodi op het goede spoor zat. De wereld moet het hebben van deze mensen!

“Rispetto”, galmde een basstem nogmaals over het plein.

©Mikes

05-10-2019

Het is er dan toch eindelijk van gekomen. Lang met de gedachte rondgelopen, uiteindelijk toch besloten dat het maar eens moest. Misschien gewoon omdat mijn perspectief toch ergens een verrijking vormt. Van kennis, beleving, verzin het maar. En weblogs zijn in, dus waarom ik dan niet? Misschien schrijf ik zelfs een beetje een bijzonder blog. Die laatste gedachte deed me besluiten om het gaan doen.

Eerst even voorstellen, al loopt dat voornemen al direct stuk op het feit dat ik naamloos door het leven moet. Veel van mijn collega’s gaan op z’n minst met een koosnaampje door het leven, maar daar heeft mijn eigenaar zich nooit om bekommerd. Wat de koosnaampjes betreft ben ik daar trouwens wel blij om. Het leven door moeten als ‘Kleine Jan’ of ‘Pietje 2, daar voel ik me toch echt teveel individu voor. Naamloos biedt verder op zich de mogelijkheid om zelf mijn naam te kiezen, maar daar zie ik toch ook maar van af. In internetjargon zal zoiets al snel een ‘dicknick’ gedoopt worden, vrees ik, en dan schieten we ons doel van individuele erkenning weer voorbij. Zolang mijn project geen navolging heeft gevonden, houd ik het dus maar bij naamloos. Geeft ook wel iets geheimzinnigs, toch?

Een foto van mezelf ga ik u ook niet aanbieden. Niet dat ik vrees dat een dergelijk plaatje in de vrijdenkende kringen van My en 4Fingers commotie zou veroorzaken, maar omdat het hoofddoel van mijn weblog gericht is op een dieper inzicht in mijn innerlijk. Als piemel leer je al vroeg om je zeer bewust te zijn van je sterk seksuele imago en elke verwijzing daarnaar – hoe onschuldig ook – zal dus in de weg staan van wat ik u vooral wil bieden hier: bespiegelingen en introspectie.

Maar toch iets over mijzelf nu. Ik maak sinds de geboorte van mijn eigenaar – ongeveer dertig jaar geleden – fysiek en psychisch deel uit van een interessant lichaam met een boeiende fantasie. Het zal u wellicht verbazen dat ik hier ook de term ‘psychisch’ noem, maar zoals een van de clichémannetjes dat al ooit kernachtig beschreef: fysiek is altijd psychisch. Ik mag dan in de anatomieboeken gerangschikt staan onder de lichaamsdelen, weinige daarvan staan zo sterk onder invloed van wat er daarboven onder het schedeldak gebeurt als ik. En aangezien ik het grootste deel van mijn leven in de duisternis van onderbroeken slijt, is het ook mijn voornaamste mogelijkheid om met de buitenwereld in contact te blijven. Ik onderhoud dus uitstekende relaties met de ogen, maar dat is toch ook vrij indirect. Mijn echt belangrijke contact is de grijze massa, ‘brains’ genaamd, die aan die oogbeelden van mijn eigenaar betekenis geven.

Dat laatste is voor een piemel ook dé manier om niet te vereenzamen, trouwens. De grote baas moet werken voor zijn geld en is daarom een groot deel van de dag bezig met zaken die voor een piemel niet bijster interessant zijn. Op die momenten neem ik met brains allerlei zaken luchtigjes door om de goede communicatie tussen ons in stand te houden.

Als piemel sta of val je namelijk met je mate van training in snel reageren, en die reactie is op zijn beurt weer van grote invloed op het vertrouwen dat de grote baas in je heeft. Ik moet dus precies weten wanneer ik er echt moet zijn, anders ontstaat er een kringloop van reacties die tot middeltjes als Viagra voert, en dat wordt door elke piemel als de ultieme vernedering ervaren, kunt u van mij aannemen. En het is een kwelling: met je kop vol doping in de bloedhitte de Mont Ventoux op moeten fietsen dat is te vergelijken met wat een piemel doormaakt tijdens een Viagra-klusje. Gelukkig heeft mijn baas er nog nooit naar hoeven grijpen, en ik doe mijn uiterste best om dat nooit te laten gebeuren. Voordeel is dat de ik over een actieve fantasie beschik die mij volop in staat stelt te laten merken dat alles nog kits is achter de rits. Ik moet er niet aan denken hoe de collega’s het klaren die aan iets als Joachim Coens, of Wouter Beke gekoppeld zijn.

Verder is mijn baas nog steeds vrijgezel, wat het leven lekker afwisselend houdt. Voor een piemel wordt drie keer in de week precies hetzelfde doen al snel een karwei waar je steeds meer je best voor moet doen omdat good old Brains je al lang niet meer van die ijzersterke signaaltjes geeft waar je vroeger bijna van uit elkaar plofte. Ik kom dus misschien wel wat minder vaak in actie, maar het leuke eraan is dat het altijd weer een verrassing is wat er voor me verschijnt als ik uit de broek mag.

Ik heb tevoren trouwens meestal wel een soort beeld van wat me te wachten staat, want ik krijg natuurlijk direct door hoe hard de betreffende dame de fantasiebeelden van de baas prikkelt. Zijn ideaalbeeld wordt geloof ik vrij klassiek gevonden, misschien wel iets te, maar daar moeten wij het gewoon mee doen. Blond, slank, blauwe ogen en grote tieten. Als er zoiets voor me gaat verschijnen die avond, weet ik dat vaak al tijdens het etentje vooraf, want dan sta ik vanaf het aperitief strak tegen de broek aan gedrukt. Hoewel er meestal volop vooruitzicht is om weer eens een paar punten voor de baas te scoren, reken ik ze toch tot mijn meest benauwde momenten. Het ritje met de auto naar de onvermijdelijke ‘koffie na’ biedt dan nog wel gelegenheid om even bij te komen, maar meestal is het toch bij de voordeur al weer aantreden, met de zekerheid dat het een korte nacht gaat worden.

Aan de andere kant zijn dit natuurlijk wel de gelegenheden waar je als piemel echt eer mee in kunt leggen. Nooit te vroeg komen natuurlijk (fout!), maar tegelijkertijd wel eventjes lekker doortrekken nu het mag. Uiteindelijk, ligt op dat moment je persoonlijke eer in de strijd. De baas houdt ervan om de seksuele regie een beetje in handen te houden en dat legt op mij de zware verantwoordelijkheid om het kutje waarin ik mij bevind eerder over de streep te trekken als ik de baas laat gaan. Daarbij heb ik natuurlijk de mazzel dat ik al aardig wat smachtende grotjes ben binnen geweest. Genoeg in elk geval om mij niks meer te hoeven wijsmaken: ik weet precies wanneer daar de alarmbellen gaan rinkelen en daar pas ik mijn eigen actie netjes op aan.

In kritieke gevallen moet ik me wel eens een beetje loskoppelen van alle actie helemaal boven. Bij de dames die de fantasie hard prikkelen gaat de baas nog wel eens op hol en dan wordt het een linke soep natuurlijk. Tegelijkertijd is dat hét moment om het vertrouwen in je onbegrensd te maken. De baas even de baas laten, je ogen scherp gericht houden op hoe de vlag er aan de andere kant bij hangt. Dan met je perfecte timing toeslaan op het moment dat je de overzijde over de streep trekt.

Ter meerdere eer en glorie van de baas natuurlijk, maar daarin leer je als piemel bescheiden je eigen plaats. Zie het maar als investering: als de baas succes heeft, vergroot dat je kans op leuke uitstapjes. Want op je paasbest opgepompt voor een mooie blote meid mogen staan is echt leuker dan in het donker met een hijgende film op de achtergrond door je eigen baas gegrepen te worden. Ook piemels hebben zo hun voorkeuren, weet u.

Overigens is het naar behoren vervullen van het solowerk een essentieel onderdeel van mijn takenpakket, vergis u daarin nooit. Maar daarover morgen meer.

06-10-2020

Waar waren we gebleven? Ah ja, het solowerk. Voor de buitenwereld mogen dat wat minder enerverend lijken en de maar al te bekende rechterhand die je stevig omklemt is dat misschien ook wel, maar brains en ik zien dit werk wel als absoluut wezenlijke trainingsarbeid. Bij het solowerk gaan we namelijk samen nog wel eens de wat diepere spelonken van de baas z’n fantasie in, wat dit soort training allesbehalve saai maakt.

Zie het maar als een seksspel waar de baas geen enkele rekening hoeft te houden met aanwezige dames en hij ook niet bang hoeft te zijn dat iemand iets ontdekt van zijn opwindende gedachten. Een beetje discretie is dus wel op zijn plaats om die privacy te beschermen, maar een tipje van de sluier is gewoon te spannend om er helemaal niets over te zeggen. Voor de veiligheid zeg ik er dan wel maar even bij dat elke verwijzing naar echte personen berust op toeval.

Globaal kan het solowerk worden ingedeeld in twee categorieën. De eerste is de tamelijk gewoontegetrouwe jeuk aan mijzelf, die bij een gezonde vent als mijn baas natuurlijk regelmatig optreedt, vooral als hij op dat moment niks ‘aan de hand’ heeft. Brains en ik hanteren hiervoor een standaardschema dat er voor zorgt dat de baas mij niet vergeet en een beetje in vorm blijft. Ons moment van toeslaan ligt hier meestal voor het slapen gaan. Ik ben dan gemakkelijk bereikbaar en het moment van mentale ontspanning maakt het tamelijk eenvoudig om de baas in de stemming te krijgen. Brains flapt er iets vaag opwindend in, ik speel het spelletje mee door mijn omvang wat nadrukkelijker te maken en voor je het weet openen de deurtjes naar wat de baas zoal opwindend vindt. Piece of cake, eigenlijk.

Striptease vindt hij echt lekker; variaties op dat thema zien we bijna elke week wel terugkeren. Dat is ooit begonnen met een Brenda, die het altijd erg leuk vond om met mijn hardheid te spelen door plagend uit de kleren te gaan voordat ze mij binnen lokte. Ze had qua omvang het ideale voorkomen en droeg altijd spannende dingen om dat luister bij te zetten. En beide hebben zoveel indruk gemaakt dat de baas zogezegd nog wel minstens eens per week bij Brenda langs gaat.

Ook Marion krijgt nog vaak bezoek. Die vond het leuk om haar benen heel wijd te spreiden en in haar kutje te laten kijken voordat ik erin mocht, ondertussen allerlei stoute dingen fluisterend over hoe nodig ze geneukt moest worden. Vond hij ook geweldig, weten we uit ervaring. Ook die poes van stoute Marion komt nog heel regelmatig voorbij.

De tweede categorie wordt gevormd door toevallig opgedane erotische indrukken van de baas. Vaak zijn dat tamelijk kleine dingen die dan later opgeleukt worden. Een serveerster op een terras die een leuke inkijk had, een lekkere meid die in een kort rokje mooi met haar kont wiegt op straat, of een toevallige knipoog of veelzeggende blik in de supermarkt. U noemt het en de baas kan het tot een zinderend spuit verhaal maken. De serveerster met inkijk werd een stripster, niet onverwacht. De laatste interessante blik in de Delhaize was van een vrouw met een kinderwagen met twee kraaiende kinderen erin. Duidelijk geen serieuze prooi dus, hoor ik u denken, maar dan kent u de baas niet. ’s Avonds thuis ging hij wel mooi met haar mee en nam haar van achteren in de keuken terwijl ze de boodschappen stond in te ruimen. Delhaize lette waarschijnlijk op de kleintjes.

Ook verhalen en filmpjes doen het goed. Als hij het de hele week druk heeft gehad en vrijdagavond afgepeigerd op de bank hangt, wordt het meestal een ranzige pornofilm. Dat past eigenlijk niet helemaal bij de baas, maar dat vergeven we hem als hij heel druk is geweest. Wel zorgen we er dan voor dat de finale een beetje tegenvalt, maar dat is om de baas te blijven aansporen om voor de kwaliteit te gaan die wij verkiezen.

Maar waar ze ook uit bestaan, wij koesteren al deze spelonken ritjes zorgvuldig omdat ze altijd wel een paar fantasietjes opleveren die ons in kritieke gevallen mooi van pas kunnen komen. Laatst bijvoorbeeld nog, toen de baas eigenlijk iets te veel gedronken had om ons beide nog tot volle actie aan te kunnen zetten. Er dreigde acute paniek, en de eerste alarmsignalen van angst voor falen snerpten binnen al rond. Goede raad was dus duur, maar een snelle actie van brains wist precies dat donkere fantasietje aan te boren dat mij nog net op tijd uit mijn gedrogeerde slapte dreiging deed ontwaken om het klusje zonder verder gezichtsverlies voor de directie te klaren. Diepe zucht!

Bij de evaluatie van dit soort crisisgevallen maken we daarna wel een mentale nota om niet meer in dit soort situaties verzeild te raken. Vriend brains speelt hier met zijn hormonenbeheer een grote rol uiteraard, maar ook hij heeft soms niets in te brengen tegen de jongens die het voor ons helemaal kunnen verkloten: de ethanolletjes. We hebben er allemaal een problematische relatie mee. Hij omdat de ethanolletjes in staat zijn om zijn hormonen beheer volledig op hol te laten slaan, ikzelf omdat ze me altijd slappe beentjes bezorgen, juist op de momenten dat de grote baas allerlei overmoedige plannen begint te krijgen. Heel vervelend dus, vooral omdat onbedoeld falen veel langer blijft dan die precaire situatie op zichzelf.

Als we de dronkenmanswip uiteindelijk toch niet hebben kunnen voorkomen, zorgen we er trouwens wel voor dat de baas direct erna als een blok in slaap valt. Dat geeft ons dan gelegenheid om de volgende morgen de schade een beetje goed te maken met wat actie waar we wel echt voor in kunnen staan. Voorwaarde is wel dat de dame in kwestie de zinnen een beetje moet prikkelen, anders zit ook ik met de handen in het haar. Soms zie je het direct na het ontwaken al helemaal mis gaan. Dan staat zo’n juf op en loopt naar de wc. De baas wordt wakker, kijkt er eens slaperig naar en denkt dan als allereerste iets als ‘Ze heeft best een dikke kont eigenlijk. Had ik gisteren helemaal niet gezien. ’Nou, dan zijn de rapen gaar.’ Je enige hoop is dan dat mevrouw ook geen zin meer heeft in een vervolg, maar als dat wel zo is en de baas voelt zich verplicht, dan moeten de zeilen toch serieus bijgezet worden om er nog iets van te maken. Mijn eigen rol is er dan eentje van lijdzaam afwachten wat brains nog uit de hoed kan toveren. Een fantasietje erin gooien, een algemeen beroep op de libido van de baas, of op het moment dat ze met haar voorkant naar hem toe terugkomt wat compenserende gedachten oprispen als ‘ze heeft toch wel hele lekkere tieten.’ Echt een moment dat je met z’n allen aan de bak moet, tenzij je merkt dat de directie de handdoek echt al geworpen heeft en verdere acties zinloos zijn. Dan zucht je als piemel van verlichting en aanschouw je opgelucht hoe brains boven zijn denkwerk verschuift naar het verzinnen van de goede uitvlucht om nog voor het ontbijt de hielen te kunnen lichten. Dat was het weer even. Binnenkort meer.

10-10-2020

Even een paar dagen pauze, maar dat was omdat er nieuwe ontwikkelingen zijn! De allermooiste tijden voor een piemel zijn namelijk als de grote baas verliefd is. En ik kan u deelgenoot maken. Het is weer eens zo ver.

Tjonge jonge, wat loopt alles weer ineens wonderbaarlijk soepel. Brains is alleen maar alleen met hormonen beheer bezig en dat maakt het leven als piemel bijna kinderlijk eenvoudig. Lucia heet ze, en ik mag vrijwel de hele dag hard voor haar staan. Lucia kwam voor het eerst in beeld op een feestje, eergisteren. Ze stapte naar verluidt smakelijk gekleed de dansvloer op en iedereen had direct door dat het raak was. Voorbeeldig blond en de andere visuele informatie die naar brains doorgeseind werd, leverden alleen negen ’s op. Ik voelde me al tegen de chef zijn jeans geperst worden voordat hij zelfs nog maar op haar afgestapt was.

Toen zij hem ook nog echt leuk vond was het eigenlijk al een gelopen race. Al bij het derde dansnummer voelde ik me tegen haar buik gedrukt worden, en dat stuitte allesbehalve op weerstand. Ik mocht er zelfs tussen al die mensen op de vloer al vol voor gaan. Weliswaar beschermd door strakke jeans, maar ik ben niet van de grootte die je gemakkelijk ontgaat als ik voluit mag.

Neusmans was ondertussen hard door aan het seinen dat Lucia er ook wel klaar voor was. Mensen ontkennen dat aspect van hun reacties nogal graag, maar gelooft u van mij dat als er helder groen licht van de neus komt dat alle andere acties hier binnenin kan overrulen. In dit geval was het overigens vooral de slagroom op een taart die toch al klaar was om gesnoept te worden. Vanuit elke uithoek van de baas knipperde het namelijk al geruime tijd fel groen. Action time!

Nog geen kwartier hadden we ervoor nodig; toen hadden we ze uitgekleed en wel in bed liggen. Voor wat extra opwinding had brains de baas het idee aan de hand gedaan om haar slipje af te rukken, zo lekker helemaal kapot. Het was weer eens de volmaakte inval. Ik liep zelfs een kras op van haar vingernagel toen ze mij in reactie gulzig uit de broek graaide, zo geweldig vond ze dat. Binnen drie minuten was ik binnen, en de heftigheid waarmee zich hun eerste wip voltrok, maakte het allemaal tot een eitje. Lucia ’s poesje was al door de remmen aan het gaan toen ik nog maar net binnen was en het seinen van brains liet geen andere conclusie toe dan dat ook de baas weinig terughoudendheid aan het betrachten was. ‘Dat worden minstens twee poesbezoekjes vanavond,’ dacht ik nog, en toen was het al spuiten geblazen, zogezegd. En lekker volle bak ook. Een dergelijke eerste keer ga ik er altijd lekker tegenaan qua volume. Hangt er natuurlijk een beetje van af wanneer de baas voor het laatst met me in de weer is geweest, maar over het algemeen kunnen we er met zijn allen meestal wel een flinke klieder uit fletsen als de baas een beetje indruk moet maken.

En het leukste van dit soort tijden is dat je direct daarna weer mag opstaan. Er staat zelfs geen enkele rem op mijn hardheid, en zelfs doordeweeks is twee keer per dag uit niet abnormaal. Ik heb goede hoop dat ik dit weekeinde zelfs de hele dag buiten mag spelen. Het zijn geweldige tijden: je wordt door vrouwenlippen met nieuwsgierige honger geproefd, door vrouwenhanden naar je openlijke verlossing gemasseerd en het zijn de tijden waarin de lust zo regeert dat je ook eens iets te vroeg haar smachtende kutje mag vullen omdat dat de dame sterkt in hoe opgewonden de baas van haar is. Kut in ’t bakje, zoals wij dat plegen te noemen. Dan nog wel, overigens; later zal het toch wel weer gewoon, oppassen worden.

Overigens kwam er die eerste avond niets van die tweede muizentocht, al moesten we nog wel een keer aan de bak. Maar dat was iets hogerop, zal ik maar zeggen. Nee, geen blowjob – al heb ik daar nooit bezwaar tegen – maar met Lucia ’s tieten. Zat er ook wel in eigenlijk bij een dame met haar boezemomvang, want daar gaat de directie nogal op. Brains merkte het al bij het begin dat hij daar wel zin in had. Maar omdat niet elke rondborstige meid daar bij een eerste keer al toe over te halen is, zorgde die er eerst voor om de dame wat weker te maken. In zijn honger vergeet de baas namelijk nog wel eens hoeveel punten beffen scoort bij de meisjes. Maar wij dus niet. Brains houdt daar statistieken van bij, en op drukke avonden breng ik die dan altijd even in herinnering omdat een dergelijk bef intermezzo voor mij een lekker rustmoment vormt. Als een goed ingespeelde teammaat seint brains de baas dan even in dat hij dit niet moet vergeten. De wetten van het Teamwork.

Ook bij Lucia scoorden we hier weer mee, waarna ze week genoeg was om in te zijn voor het ideetje van de baas. Mooi gebruinde heuvels waren het trouwens. Soms word je namelijk wel eens tussen een zodanig paar echt spierwitte tieten gepropt, wat de indruk geeft dat je tussen ijsbergen beland bent. Maar niets daarvan bij onze Lucia. Ze vond het ook echt leuk, geloof ik, want ik werd heerlijk gemangeld tussen die knuffel ballen van der. En dan zijn we ook niet de flauwste natuurlijk. Haar spoortje aarzeling – ze had de baas gevraagd of hij ze niet te groot vond; ze moest eens weten! – Namen we weg met een even snelle als klaterende spuitpartij die elke twijfel wegnam over wat haar boezempracht in de chef teweeg bracht.

Ook dat soort zaken zijn voor ons uitstekende investeringen, moet u weten. Als het meisje zich op haar gemak voelt met hoe ze er uit ziet, doet ze veel gemakkelijker allerlei dingen die de baas opwindend vindt, wat het voor ons weer een stuk makkelijker maakt om het meiske te tonen hoe blij de baas is om haar te zien.

Lucia heeft die hint goed begrepen, trouwens. Ze draagt de hele week al strakke truitjes, ze pronkt uitdagend met wat er allemaal in zit en ze grijpt elke gelegenheid aan om mij met die lekkere jongens van haar in strak gelid te krijgen. Ik zou dat hele voorspel wel eens willen zien eigenlijk. Zelf zie ik daar namelijk nooit iets van: tegen de tijd dat ik wat te zien krijg is dat truitje namelijk al uit.

U hebt daar waarschijnlijk nooit bij stilgestaan, maar dat laatste is iets wat ons piemels een zeer onvolledig beeld geeft van wat aangeklede vrouwen eigenlijk precies zijn. Je hebt daar als intelligent individu natuurlijk wel voorstellingen bij, en brains heeft ook geduldig geprobeerd het me te beschrijven, maar toch. Het enige concrete beeld dat ik bijvoorbeeld van een rokje heb, dateert van een paar jaar geleden, toen de baas een keer een vluggertje in de printerkamer op kantoor had. Met Laura, die ik me nog het best herinner omdat het een heel gefriemel was voordat ik me door die flinke bos schaamhaar van haar een weg gebaand had in het donker.

Van dat laatste hebben we bij Lucia overigens geen enkele last: die is namelijk van het maagdelijk geschoren poesje. Altijd wel handig natuurlijk, zo’n helder uitzicht. Ook omdat de baas het wel lekker vindt om te zien. Hij denkt overigens nog wel eens aan Marion op die momenten, hebben we geconstateerd. Maar daar gaan we uiteraard heel discreet mee om. Maar ze moeten het scheerwerk wel goed bijhouden, de meisjes met de geschoren poesjes. Niets is zo vervelend namelijk als vlak voor de intocht ineens zo’n scherp stoppeltje over je kale kop voelen schrapen. Ik heb goede hoop dat me dat bij Lucia bespaard zal blijven. Vanmorgen heeft ze zich namelijk geschoren terwijl de baas mee mocht kijken. Was overigens ook wel een spelonken momentje, constateerden we direct.

We zijn heel benieuwd of Lucia een blijvertje wordt. Er zijn wel tekenen die daarop wijzen: brains geeft aan dat hij ineens allerlei nieuwe denkbeelden binnenkrijgt, met vreemde dingen als samenwonen en kinderwagens. En die laatste was niet van die mevrouw bij de Mr. Beke kan ik u melden. Tjonge dat zal dan ook voor ons een hele verandering worden. Als piemel van de wereld roept zoiets ook de mijmering op of dit nu de laatste poes is die je in je leven te zien zult krijgen. We kennen de baas ondertussen aardig goed, dus niemand zet momenteel al echt grote bedragen in, maar je kunt nooit weten. Mocht Lucia ‘de ware’ worden, dan heb ik het in elk geval niet slecht getroffen. En we vinden haar allemaal eigenlijk wel heel leuk. We zullen het zien. Ik houd u op de hoogte.

01-05-2021

Zucht… Brains heeft het ook al bevestigd. Lucia ’s volle bollen zijn niet meer weg te branden bij de baas. Het begin was van jetje geven, daar was ik wel blij mee maar toch wel uitputtend. Maar toen vond Lucia het ineens allemaal wat veel voor haar poes. Baasje werd op dieet gezet. Na een week of twee ging het ineens terug van “poezen vullen en bollen plezieren”. Maar dat was een Pyrrusoverwinning want toen kwam brains met ontzettend nieuws. Het woord trouwen was gevallen. Vandaar de opflakkering van het heren plezier.

05-10-2021

Het is gebeurd. Baasje is getrouwd. Een paar maand ging het als weleer, ik kon niet genoeg pap aanmaken om bij te blijven. Toen veranderde bijna onmerkbaar iets. Baas gaf instructies aan brains dat ik geen wilde vreugdedansjes meer mocht maken. Het moest allemaal in een rustig en gezapig tempo gebeuren. Zeg maar gerust saai en om de week nog eens een nummertje als brains het beste van zichzelf gaf. Maar toen kwam brains kwam weer met het overdonderend nieuw: zwanger. Nog een maand of vijf-zes saaie boel waar brains veel moeite moest voor doen. En nu heeft baasje brains aan banden gelegd. Baasje is terug overgaan op solowerk en af en toe nog eens een dansje met Maria, Justin. Maar die zijn niet meer van dezelfde kwaliteit als Brenda en Marion.

Ik wil u best op de hoogte houden van verdere ontwikkelingen maar ik vrees dat brains uitgeput is van de laatste maanden en dat ook baasje mij als een rudimentair gebruiksvoorwerp ziet.

Van het piemelfront geen nieuws.

BigJohn

De man kijkt verrast naar zijn partner. De regen bleef maar aanzwellen, en ondanks de zwoele warmte die hen omfloerste, kon hij de koude rilling niet onderdrukken toen hij de doorweekte kleding van de vrouw in zich opnam. Een vrouw was zij wel degelijk, haar veelbelovende rondingen werden duidelijk geaccentueerd door haar doorweekte manteljurk. Hij besefte dat hij maar enkele knoopjes vooraan moest openknippen, om de geschenkverpakking die daar onderaan schuil ging te onthullen Een echt elfenfiguurtje, klein van gestalte maar met sensuele contouren. Hij had haar gevraagd dat lekkere barokke zwart fluwelen setje aan te trekken dat haar lichaam zo veilig en zacht omfloerste, maar dat voor de rest niets aan de verbeelding overliet. Haar kniehoge laarzen accentueerden haar sterke uitstraling en haar donkere haren gaven haar gezicht kracht en zachtheid tegelijk. De vrouw gaf haar minnaar een blik van herkenning en voelde de warmte in haar opwellen toen zij de blijdschap in zijn blik ontmoette.

Hij had haar als het ware de opdracht gegeven, door middel van een klassiek met de hand geschreven briefje (natuurlijk gedrapeerd met volle rode roos) zich zo aan te kleden. Onder, overigens, geringe druk, had hij gesuggereerd dat zij zich diende uitgebreid te baden en te parfumeren, wat zij graag zonder enige geestelijke noch fysieke tegenwerking had uitgevoerd. De ontmoetingsplaats had iets meer achterdocht in haar hersenactiviteit teweeg gebracht. Namelijk aan de ingangspoort van een lokaal, vrij uitgestrekt plattelandspark bij avondschemering. Wat haar grote minnaar niet wist, was dat zij een stapje verder was gegaan in haar “preparatie” voor wat, zoals ze terecht veronderstelde, een pittige nieuwe ervaring van liefdesbeleving diende te worden. Vol binnenpret dacht ze aan de inhoud van haar gevlochten strandtas, ze was namelijk letterlijk van plan deze keer de touwtjes in handen te nemen.

Zwijgend liepen ze hand in hand door het schemerbos. Vol ingehouden verwachting kwamen ze na een tiental minuten op een door de maan beschenen open plek waar alleen gezelschap van enkele nachtdieren zouden hebben. De regen ondertussen opgehouden, had plaats gemaakt voor een opstijgende warme waterdamp uit zowel de met mos bezaaide bosbodem als uit hun dampende kleren en lijven. Nog steeds geen woord wisselend begonnen ze op deze nachtelijke liefdes arena rond elkaar te schuifelen, af en toe elkaar lichtjes aanraken, de oogleden slechts half ontloken om alle andere zintuigen optimaal aan te scherpen. De mooie vrouw ontdeed zich van haar mantelpakje, en met stokkende adem volgde de man haar voorbeeld door zich helemaal te ontkleden. Volledig naakt voelde hij het mos tussen zijn tenen, gooide hij zijn hoofd in zijn nek en lachte naar de omfloerste maan.

Hij werd totaal verrast door haar kattensprong, en voor hij het wist, lag hij op de grond, geklemd tussen haar stevige dijen, plots beseffende dat de rollen vanavond omgedraaid zouden worden. De vrouw had in haar tas het nodige bindmateriaal meegebracht, waarmee ze nu minutieus te werk ging. Vol binnenpret dacht de man aan de soortgelijke materialen die in zijn meegebrachte rugzak zaten. Met behulp van de zachte, maar stevige zijden sjaaltjes en ander onverwacht bondagespul, lag hij in een minimum van tijd weerloos vastgeklonken.

Een tijdloos lang voorspel dat volledig werd gedirigeerd door de bosnimf kondigde zich aan. Een uur lang werd de man uitvoerig overal gelikt, gestreeld & vooral plagerig gepijpt. Regelmatig ging de vrouw met haar poesje over de man zijn gezicht hangen, zodat hij haar zachtjes kon likken. Met haar vingers vingerde de ondertussen bloedgeile vrouw zichzelf, terwijl de man alleen maar kon toekijken. Onmetelijk opgewonden door de prachtige beelden en de bezwangerde geur van het bos en de vrouw. De vrouw die als één geheel versmolten tot een meander van intens aftasten van de grenzen van genot & pijn. Zij duwde haar tepels tussen zijn lippen, bracht haar befzone onder de aandacht en die plachten slechts af en toe zeer kort zijn penis op te slorpen in haar kletsnatte kutje.

Na haar derde orgasme, zoals steeds gepaard met een dierlijk gekreun, maakte zij hem los. Zij zat schrijlings vastgezogen op zijn beenharde penis en begon hem hevig aan te sporen tot een verlossend orgasme. De man weigerde aan zijn eerste instincten te gehoorzamen. Hij bevrijdde zich van de aan hem vastgezogen medusa, zijn ketenen en dwong haar op handen en knieën. Met zachte bewegingen om niet te snel te komen, nam hij haar langs achter. Ondertussen prikkelde hij haar gezwollen tepels en clitoris met de toppen van zijn vingers. Na enkele minuten leidde hij de vrouw naar een nabij staande boom. De scheefgegroeide wilg leende zich perfect voor zijn plannetje. Hij dwong haar met zachte hand zich neer te leggen op de zacht geribbelde stam die in een hoek van 45 graden aan de rand van de open plek groeide. Haar borsten en kutje kwamen perfect in contact met de nog natte boomstam en de man bond haar vast met de sjaaltjes die hem daarnet nog zelf hadden omwonden. De dame was zo opgewonden dat zij spontaan met haar kutje tegen de stam begon op te rijden. Geamuseerd keek de man toe, en om haar te ‘straffen’ voor zoveel onbeschaamdheid, begon hij haar zachtjes op de billen te pletsen. Harder en harder werden zijn beperkt ingetoomde slagen heviger en heviger, bereed zij de zachte boomstam.

De man kon zich niet langer weerhouden en begon haar kort en stevig te neuken. Haar geil stroomde nu overvloedig en vermengde zich met de lauwe regendruppels tot een inspirerend afrodisiacum. Nieuwe hoogtepunten dienden zich aan De bosnimf brulde haar genot uit toen ze zijn vinger in haar kont voelde binnenglijden. Als een oncontroleerbare sater voelde de man zijn ballen zwellen, spoot in één ruk de pulserende vulva tot aan de rand vol, trok zijn nog harde penis uit deze terug om zijn staaf vervolgens tot aan de wortel in haar kont te persen. Ze hielden allebei letterlijk bijna op met ademen. Hij stootte keer op keer in haar maagdelijke, warme, gladde, zeer ontvankelijke aars en pulserend spoot hij algauw zijn resterende zaad in dat heerlijke hol. De twee minnaars en de boom werden één en samen ontploffen ze in een draaikolk van wellust. Samen amechtig schreeuwend van genot en overgave verloren ze zich beiden in het hier-en-nu. Zijn vingers stak hij in haar mond om toch maar contact met al haar lust openingen te behouden en haar gestaag afnemend gekreun als vibraties in zijn vingertoppen te absorberen. Een perfecte lofzang op Moeder Aarde.

Jean Valjean