Categorie: Summertime

Het Mechelse zonlicht scheen recht in mijn ogen. Ik verschoof mijn stoel aan tafel zodat ik Guido ’s gezicht kon zien zonder te worden verblind. Zijn sigarettenrook dreef omhoog, vermengde zich met het aroma van koffie en de stank van Dijle in de zomer, wat precies paste bij de decadente sfeer waar ik van hield. Guido keek naar de voorbijgangers, zijn snelle ogen namen alles op. Hun manier van lopen, hoe dicht ze bij hun partner liepen of afstand hielden, hun houding. Het was Guido die me dit tijdverdrijf had geleerd. “Oude ventjes straat TV” noemde hij het. Nu kon ik nooit meer op een terrasje zitten zonder de voorbijgangers te observeren, of zonder aan hem te denken. Hoewel ik hem vaak belde om ergens een kop koffie te drinken en een babbeltje te maken, hing er vandaag iets anders in de lucht. Sinds de avond dat hij en Johan hun vreemde en gevaarlijke spelletje met me hadden gespeeld, hadden we elkaar niet meer gezien of gebeld. We zaten cappuccino te drinken en genoten van de zon, wachtend op het juiste moment om erover te beginnen, ieder in de hoop dat de ander het onderwerp zou aansnijden. Uiteindelijk drukte Guido zijn sigaret uit, keek me aan en hief vragend zijn wenkbrauwen. “Zo,” zei hij, “ vertel me over Johan.”

Ik vertelde hem vanaf het begin het hele verhaal, hoe we elkaar in de kerk hadden ontmoet, de vonk die oversprong, het weerzien en het spel dat we een paar vormden, tot en met het spelletje met de touwen. Guido was waarschijnlijk de enige persoon die ik zo’ n verhaal zou kunnen vertellen. Zelfs Tania had een enigszins bijgeschaafde versie te horen gekregen, waarbij ik natuurlijk beter uit de verf kwam. Terwijl hij luisterde, zei hij niets, knikte alleen af en toe, rookte rustig verder en nipte van zijn koffie. Het enige waarover ik hem niets vertelde was dat vreemde gesprek in de vest, ‘s avonds laat, over niet bang zijn voor het leven. Dat was te persoonlijk en te buitenissig, maar al het andere kreeg hij te horen. Hij liet me uitpraten, knikte weer en vroeg me toen. “Maar hoe zit het nu?” Ik begreep de vraag niet. Hij vertrok zijn gezicht, leunde over tafel naar me toe. “Wat we laatst deden,” zei hij, “wat betekent dat? Als Johan net zoiets is als ik, gewoon een vriendje die je af en toe neukt, dan betekent het niets, het is gewoon weer een spelletje. Maar dat is hij niet, hè?” Guido keek me aan, zijn hoofd schuin, wachtend op een antwoord. Ik wilde hier niet over nadenken, nog niet. Ik kende Johan pas twee weken, afgezien van die eerste ontmoeting, en tot nu was het allemaal heel leuk, zonder onze relatie al te veel te ontleden. “Als je bedoelt of ik verliefd op hem ben…” begon ik, maar hij schudde zijn hoofd met een cynisch lachje. “Nee,” onderbrak hij me, “dat bedoel ik niet. Hoe dan ook, ik geloof niet dat liefde op het eerste gezicht erg goed samengaat met een kerel door je raam naar binnen te laten kijken terwijl je met je liefje ligt te neuken.”

“Wat is het probleem dan?” Hij keek me aan, donkere schaduwen maakten zijn ogen triest. “Het probleem is,” zei hij traag, alsof hij tegen een kind sprak, “als de dingen voor jou zijn veranderd, dan zijn ze voor ons veranderd. Wanneer ik je bezocht, waren we altijd samen. Hoe kan ik je nu bezoeken terwijl ik weet dat we dan met z’n drieën zijn?”

“Ik dacht dat je ervan had genoten,” zei ik zwakjes. Guido grinnikte ondeugend. “Niet half zoveel als jij, smerige slet,” antwoordde hij grijnzend. “ Wel dan…?”

“ Ja, ja, we hebben alle drie genoten, maar dat was een gelukkig toeval. Als wij samen zijn, doen we zoiets, we genieten ervan. De volgende keer dat we koffie drinken is er niets veranderd. Als jij en Johan zoiets doen, dan…” Hij zuchtte, zocht naar woorden. “De inzet is hoger. De ochtend erna waren de dingen voor jullie toch veranderd?” Ik bleef stilletjes zitten, herinnerde me hoe behoedzaam Johan en ik hadden gepraat, samen liggend in mijn bed terwijl de zon door het raam scheen, niet alleen over Guido, maar over wat de ervaring voor ons had betekend. Het was waar, Guido en ik zouden nooit op die manier dingen hebben besproken, openlijk vertellen hoe de angst en de kracht onze verlangens had gevoed. Ik knikte, Guido onwillig bekennend dat Johan niet zo maar een vriendje was. “ Je moet me vertellen hoe de dingen ervoor staan, Anja,” zei hij zacht. “Er is iets aan de hand. Ik weet niet wat het is, maar…” Hij leek naar woorden te zoeken. Hij stond abrupt op, kuste me liefdevol op mijn wang en trok zijn jack aan. “Je moet erachter komen, sexy rooie, en als je eruit bent, bel je me.” Voordat ik kon antwoorden liep hij weg, zijn lichte tred in tegenstelling tot zijn gespierde gestalte. “Hij lijkt me trouwens een toffe gast,” riep hij nog over zijn schouder voordat hij de hoek om ging.

De drukte op straat ging langs me heen, vrachtwagens en brullende motoren en een gestage stroom voetgangers gingen aan mijn tafel voorbij. Mijn koffie was allang op, maar ik wilde niet weg. Guido had me duidelijk gemaakt wat ik had gevreesd op het moment dat hij me belde, dat niets meer hetzelfde was. Ik had mijn onafhankelijkheid niet willen verruilen voor een vaste relatie, en tot dusverre waren er van weerskanten geen eisen geweest om onze vrijheid op te geven. Desondanks was er een intensiteit tussen Johan en mij die ons samendreef. Hij had me niet gevraagd monogaam te blijven. Hij leek juist te genieten wanneer er anderen bij onze spelletjes werden betrokken, maar meer was er niet, het waren onze spelletjes. Met een schok besefte ik wat Guido bedoelde. Als ik doorging met hem te ontmoeten, zou hij niet alleen met mij te maken hebben, maar ook met Johan. Wilden we dat eigenlijk wel? En was het wel eerlijk om Guido erbij te betrekken? Zittend in die plakkerige middaghitte op de Vismarkt, besefte ik dat ik nu al alles wat ik deed met betrekking tot Johan deed. We hadden samen een reis uitgestippeld, en waar we ook zouden uitkomen, ik ging mee tot het eind.

Verontrust en opgewonden ging ik niet meteen terug naar mijn werk, maar ging langs bij Tania ’s studio. Ze was midden in een fotosessie met een jonge acteur en ik ging rustig in een hoekje zitten, terwijl zij hem met grapjes wat losser voor de camera probeerde te maken. Ik moest terwijl ze aan het werk was uit haar gezichtsveld blijven, anders zouden we elkaars blik vangen en gaan giechelen. Hij was een knappe jongeman, donker en enigszins mediterraan, ik wist dat er meer dan beroepsmatige aanmoediging achter haar flirten zat, maar hij had alleen oog voor de cameralens. “0, och, hij is waarschijnlijk toch homo,” zei Tania, toen ze de deur achter hem had gesloten. “ En, wat heb je voor nieuws?”

“Ik heb net koffie met Guido gedronken,” zei ik, en ze lachte. “ Dat is nieuws, zeg!” zei ze spottend. “Je bedoelt dat je hem net over Johan hebt verteld.”

“Zoiets?” Ik besloot niet in details te treden over hoe hij en Johan elkaar hadden ontmoet. “Wat zei hij?” Riep Tania uit het keukentje, waar ze sinaasappelsap uit de koelkast haalde. “Hij zei dat ik hem moest vertellen hoe de dingen ervoor staan.”

“En?” Ze kwam met twee glazen te voorschijn. “Hoe staan de dingen ervoor?” Ik nam het glas aan en liep naar de lage bank in de hoek. Waarom was ik uitgerekend naar Tania gegaan. Zij zou gegarandeerd vragen stellen waarop ik geen antwoorden had. “Ik weet het niet,” antwoordde ik knorrig. “Ik ken hem pas een paar weken. We hebben nog niet eens onze eerste ruzie gehad.” Tania plofte naast me neer. “Maar hoe is het met jou?” vroeg ik. “Heb je Mark onlangs nog gezien?” Tania rolde ondeugend met haar ogen. “0, ja. Wat een schat! Veel en veel aardiger dan zijn grote broer.”

“Kneedbaarder, bedoel je,” zei ik beschuldigend. Ze keek zedig. “Och, weet je,” zei ze met een sluw lachje, “neem ze jong en train ze, zou ik zeggen.”

Plotseling voelde ik me melancholisch, en keek naar het nep tijgerkleed onder onze voeten. Voor we naar Oostenrijk gingen was alles zo eenvoudig geweest. Nu was de eenvoudige regeling met Guido in de war gestuurd en ik kon met Tania niet meer over alles praten. De herinnering aan onze ontmoeting in de trein hing nog op de achtergrond. Ik moet hebben gezucht, wat Tania kneep in mijn hand. “Maak je niet druk. Er komt vanzelf een oplossing. Die dingen hebben tijd nodig.” Ik kneep ook in haar hand en schonk haar een trieste blik, een beetje verward over het feit dat ik de giften van het leven niet genoeg waardeerde. “Vertel me niet dat je er spijt van hebt,” vervolgde ze. “Natuurlijk niet,” antwoordde ik. “Het is alleen een beetje… ingewikkelder dan ik gewend ben.”

“Ja, je leven werd veel te saai.” Ze kwam vastberaden recht. “Kom op, we gaan vandaag geen van beide nog aan het werk. Loop even met mee naar het lab en daarna gaan we een biertje drinken.” Met Tania kon ik altijd om mezelf lachen, en als het betekende dat ze me in recordtijd vol bier zou gieten, met dezelfde snelheid waarmee ze zelf dronk, was dat een prijs die ik graag betaalde. Het was na middernacht toen ik mezelf uit een minitaxi hees en behoedzaam de trappen naar mijn voordeur beklom. De flat was donker en toen ik naar binnen stapte was er geen teken van Johan. Ergens was ik opgelucht. We hadden sinds onze terugkeer uit Oostenrijk nog maar weinig echt geslapen en ik moet bekennen dat ik tijd nodig had om wat na te denken. Trouwens, na een avondje drinken met Tania zou ik erg slecht gezelschap zijn. Ondanks de opluchting ervoer ik een vage onzekerheid. Dacht Johan dat ik de avond met Guido had doorgebracht? Erger nog, was hij naar een ander gegaan? Ik had het recht niet om trouw te verwachten, maar de gedachte dat hij met een andere vrouw was dreef een ijskoud mes in mijn maag. Ik zette het antwoordapparaat aan en hoorde Johan ’s stem.

“Hallo, Anja, met Johan,” zei hij met een stem die onmogelijk van een ander zou kunnen zijn. “Ik denk dat je nog steeds uit bent. Luister, ik ben gesloopt, dus ga ik zo naar bed. Bel me niet als je na elf uur thuiskomt, ik praat morgen met je. Dag.” Ik ging in het donker zitten, luisterend naar de oorverdovende stilte toen het bericht ten einde was. Zo, hij sliep dus thuis. Vreemd, hoewel ik, onwillig, had geaccepteerd dat hij misschien met een ander sliep, wist ik dat hij nooit tegen me zou liegen. Wat was er aan de hand? Hoe was deze man me zo onder de huid gekropen? In de slaapkamer had Johan het bed opgemaakt voordat hij was vertrokken. Toen ik vroeg was weggegaan, had ik hem daar laten liggen en niet gedacht dat hij er niet zou zijn wanneer ik weer thuiskwam, hoewel ik wist dat hij zelf een flat had. Dat was het probleem, bedacht ik, terwijl ik dankbaar onder het dekbed schoof. Ik beschouwde hem te veel als vanzelfsprekend. We moesten proberen wat meer tijd zonder elkaar door te brengen, andere vrienden ontmoeten. Dat zou verstandig zijn. Terwijl ik in slaap sukkelde, stak ik automatisch een arm uit naar Johan ’s rug, voordat ik me met een schok herinnerde dat hij er niet was. “Zie je?” mompelde ik tegen mezelf. “Dat is nou precies wat ik bedoel.”

Johan belde me de volgende ochtend op het moment dat ik onder de douche vandaan kwam. Druipend op de keukenvloer stond ik met hem te praten. De toespraak die ik had gerepeteerd, over elkaar wat minder zien, leek belachelijk zodra ik zijn stem hoorde. Warm en levendig stelde hij voor me na het werk met de motor op te halen voor een maaltijd bij de rivier. “Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Dacht ik. Er was genoeg tijd om problemen op te lossen zodra ze zich voordeden. Johan vroeg me niet waar ik de vorige avond was geweest, en hij gaf me niet het gevoel dat ik het hem moest vertellen. Feitelijk had ik het zoveel over Tania dat het duidelijk moest zijn dat we de avond samen hadden doorgebracht, maar hij vroeg er niet naar. Voordat ik de tijd had om mezelf af te drogen, ging de telefoon weer. Ervan uitgaande dat het Johan was die nog iets wilde zeggen, nam ik op terwijl ik met mijn handdoek de slaapkamer binnen kwam, maar niemand zei iets, en niemand antwoordde toen ik “hallo” zei.

Ik hoorde geluiden aan de andere kant, het ritselen van iets dat dicht bij de telefoon was en de gesmoorde stem van een vrouw. “Tania?” vroeg ik, me herinnerend dat ze me een keer via haar mobieltje had gebeld toen haar sleutel per ongeluk op de herhaalknop had gedrukt. Het klonk alsof dat nu weer was gebeurd. “Tania!” probeerde ik nog eens, maar er kwam nog steeds geen reactie. Toen hoorde ik zonder twijfel Tania ’s stem zeggen. “Mm…, ja, dat is lekker.” Een mannenstem zei iets dat ik niet verstond, en zij lachte en herhaalde. “Dat is lekker.” Wat deed ze? Was het de jonge Mark, die zijn vervolgtraining onderging? Onwillekeurig luisterde ik, probeerde erachter te komen wat er aan de hand was. Het ritselen werd herhaald, en toen zei Tania tegen hem. “Strijk met je tong daarlangs. Dat is het, iets lager… 0!” Hij had de plek gevonden. De herinnering aan mijn tong die over haar geslacht streek raakte me als een harde trap, en plotseling hunkerde ik naar hete seks. Ik zag Mark voor me, zijn frisse jonge gezicht begraven in Tania ’s blonde schaamhaar, zijn jongenshanden om haar borsten, en het beeld maakte me nat. Ik liet de handdoek vallen en plofte naakt en vochtig op het bed. Met mijn ene hand volgde ik het pad dat Mark ’s hand in gedachten maakte. Over mijn borsten, wrijvend over de gezwol­len tepels, en het volle gewicht ervan omhoogduwend naar mijn gezicht.

“Ja, ja, daar,” zei Tania aan de andere kant van de lijn tegen hem. “Sneller met je tong, sneller.” Ik likte aan mijn vinger en wreef mijn eigen klit, zag Mark ‘s hoofd in gedachten boven mijn geslacht hangen, maar tegelijkertijd herinnerde ik me de rijke smaak van Tania ’s lichaam, het gevoel van mijn tong op haar knopje. Ik wilde erbij zijn, Tania met mijn mond tot het toppunt van genot brengen, Mark tonen hoe hij het moest doen. “Duw je vingers naar binnen,” hoorde ik haar zeggen, en ik deed het bij mezelf. Het waren Mark ’s dikke vingers die met de kracht van de jeugd in me drongen, maar het waren ook mijn vingers die in Tania stootten. In mijn verbeelding was het mijn hand die de juiste plek in haar vond die haar met de stoten naar adem deed snakken. “Sneller,” dwong ik hem, “ze moet het sneller krijgen,” en mijn eigen hand pompte in me zoals ik wilde dat hij in Tania pompte. Er klonk een gesmoord geluid en toen zei Tania duidelijk verstaanbaar. “Neuk me. Nu!”

Ik brandde van opwinding, mijn poesje was druipnat, mijn hand maakte soppende geluiden met iedere stoot. Tania ‘s bed begon te piepen, het oude ijzeren frame wiegde onder het gewicht van hun lichamen terwijl Mark deed wat hem was gezegd en haar neukte. Ik deed mijn ogen dicht en zag haar lange, slanke benen om hem heen geslagen, haar armen boven haar hoofd, haar handen van opwinding tot vuisten gebald. Zijn stevige, jonge lichaam ramde met dierlijke passie in haar, zijn gespierde armen ondersteunden hem, zodat hij op haar neer kon kijken, haar borsten met iedere beweging zien deinen, zien hoe zijn penis in haar kut verdween. Zijn gezicht was vertrokken van wellust, de wens haar genot te schenken was nu overgenomen door zijn eigen behoeften, het verlangen haar te bezitten, zijn climax in haar te vinden en haar met zijn sperma vol te spuiten. Hoewel ik op mijn rug lag, en mijn vingers in mijn kut ploegden terwijl Tania ‘s kut gevuld was met Mark ‘s pik, stelde ik me voor dat ik boven op Tania lag. Het was mijn lichaam op het hare dat het bed deed piepen door de kracht van mijn stoten, terwijl ik neerkeek op haar van opwinding hulpeloze gezicht. Ik verbeeldde me dat ik een penis had die in haar warme, glibberige poesje stootte, het poesje dat ik die nacht in het slaapcompartiment had geproefd. Ik was het die haar buiten zinnen dreef en haar in een gigantisch orgasme zag onderdompelen.

“ 0, o, ja,” hoorde ik haar snikken toen ze kwam, en ik voelde mijn orgasme met het hare rijzen. Mijn stotende vingers voelden de golven van mijn climax waardoor ze werden gegrepen, en tegelijkertijd hoorde ik Mark ‘s gesmoorde kreet toen hij zichzelf in haar ontlaadde. Het piepen van haar bed klonk langzamer en stopte, mijn genot kwam tot bedaren en ik hoorde het geluid van lakens die werden rechtgetrokken. Mark vroeg iets, maar zijn stem was onverstaanbaar door de telefoon, en Tania antwoordde. “Niet slecht, helemaal niet slecht.” Er klonk intiem gelach, waardoor ik me plotseling meer een luistervink voelde dan tijdens de seks zelf. Ik verbrak de telefoonverbinding en bleef op bed liggen, weer alleen. Had Tania dit soort fantasietjes over mij zoals ik over haar, vroeg ik me af. De ruwe handdoek op mijn huid bracht vage echo ‘s van de opwinding terug die ik had gevoeld. Ik wist dat Johan de gedachte aan Tania en mij opwindend zou vinden, maar ik wist niet zeker of ik mijn beste vriendin wilde laten deelnemen aan een situatie die toch al ingewikkeld was. Ik kon het beter zo laten, een fantasie die door een toeval was gevoed. Was het wel een toeval? Ik stopte met afdrogen en keek naar de telefoon. Het was gemakkelijk om zonder het te weten met een druk op een knop een telefoontje te plegen, dat was waar, maar dat betekende dat het ook gemakkelijk was om het bewust te doen. Had Tania me opzettelijk laten meeluisteren? Ik lachte voor me heen en begon me aan te kleden. Die vrouw had werkelijk geen beperkingen.

Mijn telefoon rinkelde, maar er was geen denken aan dat ik zou opnemen. Ik lag vastgebonden op bed. Geblinddoekt en naakt lag ik uitgestrekt, mijn handen vastgebonden aan de ijzeren bedstijlen, mijn benen gespreid door de touwen die mijn enkels aan het frame vasthielden. Bij de eerste ring maakte mijn hand een onwillekeurige beweging om vervolgens door het dikke katoenen koord te worden tegengehouden, ik hoorde Johan zacht lachen.

Bijna een week geleden waren Johan en ik op zijn motor teruggekomen. We waren uitgeput op mijn bed gevallen en sindsdien was hij er nauwelijks uit geweest, behalve wanneer we op zijn motor reden of een van ons moest werken. Ik was ervan overtuigd dat ik er uiteindelijk genoeg van zou krijgen hem constant om me heen te hebben, maar zover was het nog niet. We verbaasden elkaar nog steeds. Dat was vanavond ook gebeurd, toen Johan met een zorgvuldig ingepakt pakje met een zijden lint erom was komen aanzetten. Ik had het geopend in de verwachting lingerie of parfum te krijgen, maar het bevatte vier stukken zacht koord en een zijden blinddoek. Johan zat me stilletjes gade te slaan. Toen ik verward naar hem opkeek, bleef zijn gezicht uitdrukkingsloos, en hij vroeg alleen. “Ga je ze niet proberen?”

Dus lag ik nu naar het gerinkel van de telefoon te luisteren, mijn hele lichaam gespannen terwijl ik wachtte tot het antwoordapparaat zou aanslaan. Ik wist wie het zou zijn, wie terug was van zijn klimvakantie en belde om vieze praatjes te houden, Guido. Ik kon niet eens bij het apparaat komen om de microfoon uit te schakelen. Hoe zou Johan reageren? Hij had zeker niet de indruk gekregen dat ik voor Dirk ’s bruiloft vast met niemand omging, maar dat betekende niet dat hij verwachtte dat Guido ’s stem tot in het kleinste detail zou beschrijven wat hij van plan was met me te doen. “Wie is het?” Johan ’s stem vlak bij mijn oor deed me opschrikken. Zijn hand die loom over mijn huid had gedwaald, kneep zonder waarschuwing in mijn tepel en deed me naar adem snakken. “Het is een man, is het niet? Wil je met hem praten?” Op dat moment hoorde ik de band met een klik inschakelen. “Zo, sexy rooie,” kwam Guido ’s schorre fluisterstem, “wat doe je? Ben je uit of ben je thuis? Alle gordijnen zijn gesloten, dat is niets voor jou…”

Ik rukte aan de touwen, wetend dat het geen zin had. Verdorie, waarom hadden we het nog niet over relaties gehad? Ik was bang dat Johan dit niet aankon, en dat ik hem misschien nooit meer zou zien. Guido ’s zachte stem ging verder. “Ik denk aan jou. Ben je daar, lig je op bed, speel je met jezelf? Ik zie je voor me, naakt, en mijn pik wordt hard. Heb je een man bij je? Neukt hij je nu, neem je daarom niet op?” Ik voelde me ongelooflijk hulpeloos. Toen werd de plastic hoorn tegen mijn wang gehouden. “Antwoord hem,” zei Johan. “Anja?” vroeg Guido in de hoorn. “Antwoord hem,” herhaalde Johan. “Vertel hem wat je doet.”

“Guido?” Mijn stem klonk beverig. “Anja? Alles goed?” Guido klonk bezorgd. “Ja, alles is prima.”
“Is er iemand bij je?”
“Ja.” Ik voelde de spanning in de krakerige stilte. “En wat doen jullie?” Guido ’s vraag was zo zacht dat ik het amper verstond. Johan ’s adem streek heet langs mijn wang. “Zeg het hem,” fluisterde hij. “Ik ben hier met Johan. Ik ben geblinddoekt en ik ben naakt en hij heeft me aan het bed gebonden.”
“Wat doet hij met je?” vroeg Guido. Bij het horen van zijn stem kon ik hem bijna ruiken, de vage geur van zweet gemengd met die scherpe geur van opwinding.
Johan ’s mond dwaalde over mijn borsten, liet een vochtig spoor achter. “Hij likt mijn borsten,” zei ik tegen Guido. “Hij bijt in mijn ene tepel en kneedt de andere met zijn hand.” Het wond Johan duidelijk nog meer op toen hij me dit tegen een ander hoorde zeggen. Hij zoog en likte het gevoelige plekje onder mijn oksel en zijn hand schoof naar mijn poesje. “Hij duwt zijn vingers in mijn kut,” vertelde ik Guido, “twee, drie vingers, hij rekt me open…”

Ik had het gevoel alsof verslag uitbrengen aan Guido, aan de andere kant van de lijn, mijn enige functie was, als een soort tussenpersoon. Dit, plus het feit dat mijn benen gespreid waren vastgebonden, en de desoriëntatie door de blinddoek, veranderde mij in een opgewonden, hulpeloos object, wachtend op wat Johan vervolgens met me ging doen. Het gevoel absoluut geen controle te hebben was enorm bevrijdend. Het was alsof ik er eigenlijk niet was, niet echt deelnam, alsof ik alleen mijn lichamelijke reactie gadesloeg als antwoord op Johan ’s liefkozingen. Niet in staat iets te zien, ervoer ik andere gevoelens met een intensiteit die ik nooit eerder had meegemaakt. Johan ’s lichaamsgeuren en de geluiden, vochtig of drukkend, door zijn geringste aanrakingen, waren intens levendig. De lichtste aanraking van zijn huid tegen de mijn was elektrisch, veroorzaakte energiestromen rond het contactpunt. Zijn tong bewoog zich teder rond de randen van mijn geslacht en niets anders in de wereld was echt, en toch, tegelijkertijd, leek het of de grofheid van de woorden die ik gebruikte het anoniem en pornografische maakte. “Hij likt de rand van mijn kut,” zei ik in de hoorn die op het kussen naast mijn mond lag. Ik had het gevoel alsof ik het over een ander had. Ik had kunnen zeggen, “Ze is zo nat door zijn likken dat ze haar eigen sappen naar buiten voelt druipen.”

“Open de gordijnen,” beval Guido. Ik stopte verbaasd. Sinds ik aan mijn verslag begon was hij erg stil geweest. “Die man van je, laat hij de gordijnen openen. Ik wil hem jou zien neuken.” Hij stond weer buiten. Terwijl ik hier uitgestrekt lag, beschreef wat er met me gebeurde, was hij aan de andere kant van het raam slechts enkele meters verwijderd, zich door mijn beschrijving verbeeldend dat hij erbij was en door wat hij al zo goed kende, mijn flat en mijn lichaam. “Doe de gordijnen open,” zei ik tegen Johan. Een vragende stilte waarbij hij zijn strelingen staakte. “Hij is buiten, op het balkon. Hij zegt dat hij wil zien hoe je me neukt.” Ik voelde het bed deinen toen Johan opstond. Een publiek aan de andere kant van de telefoon was één ding, maar een ongeziene luisteraar is weer heel iets anders dan de lichamelijke aanwezigheid van een toeschouwer. Ik vond het buitengewoon opwindend. Mijn lichaam smolt bij de gedachte aan de toekijkende Guido terwijl Johan me penetreerde. Guido vond het kennelijk net zo opwindend, maar hoe zat het met Johan?
Wel, hier is jouw grens, Johan, dacht ik. Wat ga je doen? Ben je bereid eroverheen te gaan? Of is dit het moment dat je afhaakt?

Toen ik uit de badkamer kwam waren Tania en Johan bezig de minibar te plunderen. “Als we het nu niet opdrinken, zal ik het later opdrinken wanneer ik het niet echt nodig heb en het morgenochtend betreuren.” Onaanvechtbare logica, zoals gewoonlijk. Tegen de tijd dat we de eiken trap afdaalden, vormden we een lichtelijk aangeschoten trio, en de muziek was in volle gang.
Lorena was zonder enige twijfel een ster. Gewapend met een snoerloze microfoon was ze in staat haar band op het podium te laten spelen en terwijl zich onder het publiek te bewegen. Ze kon zelfs tijdens een intro of intermezzo een danspasje met een kalende grijsaard plaatsen of een puisterige tienerkop doen blozen door hem met het meisje van zijn dromen naar de dansvloer te begeleiden, waarbij ze hen fixeerde met een blik die hen als een vlinder op een speld leek te prikken.
Een of twee van degenen die nogal dronken waren, leken te geloven dat ze misschien echt een kansje bij haar maakten, maar de blik in haar ogen vertelde duidelijk dat ze dat op hun buik konden schrijven.

“Zullen we dansen?” vroeg Johan galant, en bood me zijn hand. Toen ik hem pakte, plaatste hij de andere lichtjes op mijn heup en leidde me handig door de eerste stappen. Als Lorena een oude vriendin van hem was, moest hij natuurlijk veel op haar muziek hebben gedanst. Ik ontspande me en liet mijn lichaam het zijne over de dansvloer volgen, mijn brein dwaalde terug naar onze laatste, en eerste, ontmoeting, terwijl onze dans de indruk wekte dat dit het enige contact zou zijn dat onze lichamen ooit zouden genieten. Dansen op dezelfde band, dezelfde muziek, maar hoe anders zou ik me hebben gevoeld als ik had verwacht dat deze minuten de laatste zouden zijn die we ooit samen zouden doorbrengen. Nu had ik het gevoel alsof we elkaar al eeuwig kenden, de banden van samenzwering en hartstocht verbonden ons tot een geheel. We hadden de hele dag gedaan alsof we een paar waren, dus was het niet zo verbazingwekkend dat we ons als één geheel begonnen te voelen.
Johan trok me dichter tegen zich aan, zodat mijn wang tegen het ruwe materiaal van zijn jasje wreef en ik zijn warme adem in mijn haar voelde. Ik geloof dat ik over de betekenis ervan had moeten nadenken, zijn komst hierheen, dat ongelooflijke verhaal over de motor, maar ik dacht helemaal niet na. Ik genoot van de muziek en het gevoel van deze dans met de man van wie ik nooit had gedacht dat ik hem nog eens zou ontmoeten.

Het nummer was ten einde en Lorena sprak in haar microfoon, maar niet om het volgende nummer aan te kondigen. Ze verwelkomde “het gelukkige paar.” Alle dansende paren en drinkende gasten aan de bar applaudisseerden toen Andrea en Dirk binnenkwamen. Ik was bang dat we nog meer toespraken kregen terwijl ik alleen maar wilde dansen. Maar de band zette bijna meteen een snel nummer in en Dirk leidde zijn bruid naar het midden van de dansvloer. We weken allemaal uiteen om hun de ruimte te geven, en dat was maar goed ook. Dit was kennelijk niet hun soort muziek. Terwijl ik Dirk zag stuntelen, werd ik herinnerd aan zijn korte periode bij een band, die destijds de “Stranded Walrus” heette. Ze waren bekender door Dirk ‘s lange blonde haar en de gehoornde helm die hij absoluut op het podium wilde dragen, dan om hun ritmische of muzikale kwaliteiten. Hij leek een poging te doen de podiumshow van de “Stranded Walrus” te doen herleven, voor zover ik het kon beoordelen. Gelukkig voor hem had Andrea enig begrip van de basispassen van een huwelijksdans en ze probeerde een soort patroon in zijn bewegingen te brengen.
Maar wat maakte het uit? Niemand gaat naar een bruiloft om te zien hoe de bruidegom kan dansen. We dansten allemaal opgewekt mee, en toen Lorena aankondigde dat de band een pauze nam, kreunden we allemaal teleurgesteld.

Mark kwam naar ons toe om te zeggen dat onze kamer op dat moment in gereedheid werd gebracht en dat ze erg hun best deden het lange wachten voor ons te compenseren. Maar voordat hij zijn zin helemaal kon afmaken, had Tania hem vastgepakt en sleepte hem naar een hoek.
Het buffet was vrijgegeven en zag er veelbelovend uit. De dansers dromden eromheen. Toen we probeerden ons erbij te voegen werden we door Dirk onderschept. “Anja!” riep hij. “Amuseren jullie je een beetje?”
“Geweldig, bedankt, Dirk,” antwoordde ik, wetend wat er zou volgen. Dirk richtte zijn aandacht op Johan. “En jij bent…?”
“Johan,” kwam het snelle antwoord, met een warme glimlach en handdruk. “Het spijt me dat Anja je niet heeft verteld dat ik ook kwam. We dachten dat ik dit weekend moest werken, en toen…”
“…en toen hoefde het niet,” maakte ik het voor hem af. Dirk leek nog meer geïntrigeerd. Hoewel we niet echt intiem bevriend waren, had hij vermoedelijk mijn nieuws pas kortgeleden van Tania gehoord, en Johan wist natuurlijk van niets. Nu was ik hier met een grote, aantrekkelijke vreemde en een berg onbeantwoorde vragen. Was Johan een nieuwe aanwinst? Een allang bestaand geheim dat plotseling openbaar werd gemaakt? Ik wilde hem bijna de waarheid vertellen, maar dat kon ik niet, uiteindelijk was het zijn bruiloft waarop deze vreemde was binnengedrongen in de hoop mij nog eens te kunnen neuken.
Door de gedachte alleen al begon ik bijna te giechelen en Dirk ‘s kronkelende geest rook nattigheid. Ik zag zijn ogen vernauwen en ik kneep in Johan ‘s hand, terwijl ik me vermande voor de grootste leugen van mijn leven.
Een Goddelijke tussenkomst werd onze redding.

Dirk kreeg over mijn schouder iets in het oog dat ons uit zijn gedachten bande. Een uitdrukking van schrik verscheen op zijn gezicht en werd meteen onderdrukt. Ik volgde zijn blik. Op een bank achter me zat Mark met Tania boven op hem. Ze zag eruit alsof ze hem op de zitting vastpinde en hem helemaal verslond. Zijn hoofd was naar achteren gebogen, hij lag uitgestrekt onder haar, zijn handen op haar borsten alsof hij een zwakke poging deed haar van zich af te duwen.
Goeie, ouwe Tania. Wat een timing, als ze het had gepland om mij te redden had ze het niet beter kunnen doen, en de natuurlijke gerechtigheid gaf haar tevens een diepe voldoening. “0 ja,” zei ik, me naar Dirk wendend, die nog gebiologeerd stond toe te kijken. “Tania schijnt erg goed met je broertje over weg te kunnen. Het is lief, vind je niet?” Hij kon geen antwoord geven. “Uiteindelijk,” vervolgde ik genadeloos, “werd het tijd dat Tania een leuke knul voor zichzelf vond, eentje die niet rond, rommelt. Ik heb altijd gedacht dat ze beter dan dat verdiende, jij niet?”
Dirk mompelde iets onverstaanbaars en beende weg naar de bar.
Johan keek hem na. “Ik geloof dat hier een verhaal achter zit,” was het enige dat hij zei.

Toen we ten slotte met een bord eten aan tafel zaten, merkte ik op dat de band helemaal was verdwenen. “Zo gaat het altijd, de bandleden worden op een huwelijksfeest niet als sterren behandeld, ze horen bij het personeel. Je verwacht toch ook niet dat de meisjes die de tafels dekken bij ons komen zitten eten?”
Ik had er nooit eerder over nagedacht, maar het leek me een beetje oneerlijk. De ene minuut krijgen de bandleden applaus en de volgende minuut worden ze geacht zich uit de voeten te maken. “Hoe dan ook,” vervolgde Johan, “over het algemeen vinden ze het wel best dat het zo gaat. Het geeft ze de kans even op te houden met zich goed te gedragen.” Ik volgde zijn wijzende vinger en ving een glimp op van de muzikanten die zich met meer flessen bier naar de galerij terugtrokken dan een normaal mens ooit met twee handen zou kunnen dragen. Ze verdwenen achter een rood, gebeeldhouwd scherm waar ze zich kennelijk konden ontspannen.

Op een of andere manier, in het besef dat er een kamer op ons wachtte, dat we de hele nacht samen achter een gesloten deur zouden doorbrengen, waren we in staat van het feest te genieten zonder enige druk om weg te rennen. Ik liet Johan zelfs lang genoeg alleen om met Dirk te dansen, waarbij ik hem stevig vasthield en hem als een stokpoppetje over de dansvloer duwde om te voorkomen dat de andere dansers gewond raakten. Hij was te zeer in gedachten om mij verder te ondervragen en keek voortdurend over mijn schouder om te zien waar Tania en Mark naartoe waren gegaan. Johan zwierde met een van de kleine bruidsmeisje over de dansvloer, en werd meteen bedolven onder een verrukte hoop kleine meisjes, die allemaal “rondgezwierd” wilden worden. Toen ik me weer bij Johan voegde, merkte ik dat Lorena het podium verliet en de trap naar de galerij weer beklom. “Ze is toch nog niet klaar?” riep ik boven de band uit, die gewoon door speelde.
“Maak je geen zorgen, ze zal zich gaan verkleden. Ze vertelde me dat ze zich op een chique bruiloft minstens drie keer verkleedt.”

Boven het rode scherm uit konden we net haar hoofd zien terwijl ze zich vermoedelijk uit de ene creatie in de andere werkte. Zonder haar hield de band ons bezig met snelle nummers, en algauw moest ik het opgeven. “Ik moet even op adem komen,” riep ik, en perste me tussen de zweterige lichamen door naar een bank. Johan probeerde me te volgen, maar werd meteen weer belaagd door de bruidsmeisjes en toen ik me omdraaide om te gaan zitten zwierde hij alweer met ze rond. Toen ik met mijn hoofd tegen de muur leunde, ving mijn oog een beweging op, een glimp van naakte huid op de galerij. Lorena verkleedt zich, dacht ik, maar iets maakte dat ik nogmaals keek. Het was inderdaad Lorena, maar ze was zich niet aan het verkleden. Achter haar donkere haar was een ander, blond hoofd. Door de ronde gaten in het opengewerkte houten scherm zag ik glimpen naakte huid, en degene die daar achter was, deed meer dan haar jurk openritsen. Ik was gefascineerd. Lorena, de afstandelijke, onbereikbare sprookjesprinses, was kennelijk druk met iets in de weer. En ze deed het tussen haar eigen optredens door, en ook nog in dezelfde ruimte.

Ik voelde me een voyeur, maar ik kon er niets aan doen. Door de verhulling die het scherm bood was de aanblik nog opwindender dan als ik haar helemaal had kunnen zien. Er bestond geen twijfel over wat daar aan de gang was, maar ze bewaarde haar kalmte op indrukwekkende wijze. Terwijl ik toekeek, steunde Lorena met een hand op het donkere hout om haar evenwicht te bewaren. Wat deed die geheimzinnige blonde met haar? Zijn hoofd was uit het zicht verdwenen, maar ik zag flitsen van zijn huid, zichtbaar donkerder dan de hare. Het was te ver weg, en te duister om het goed te zien, maar mijn verbeelding vulde aan wat voor mijn blik verborgen bleef.
Hij was nog steeds achter haar, dacht ik. Nu knielde hij achter haar, likte hij haar, omsloten zijn handen haar prachtige ronde heupen?
Neen, zijn hoofd verscheen weer boven haar schouder, en ze draaide haar gezicht naar hem toe, een glimlach rond die vuurrode lippen.

Wat hij nu ook deed, zijn hoofd verdween uit het zicht, maakte dat ze haar hoofd van genot achteroverboog, zodat haar glanzende haar naar achteren viel, het hout bedekte en de gaatjes waarachter haar bleke huid te zien was. Ze strekte haar lange, elegante armen boven het scherm, haar vingertoppen beroerden de gebeeldhouwde blaadjes en druiven, alsof hun koele gladheid haar net zoveel genot gaf als haar onzichtbare minnaar. Ik verbeeldde me dat hij haar volle borsten naar zijn mond hief, ze tegen elkaar drukte om een donkere gleuf te vormen waar hij zijn tong in kon duwen, op haar tepels zoog, die in mijn fantasie rozerood waren.
Of streelde hij haar al intiemer? Onder haar schaamhaar? Likkend met zijn tong om haar huiveringen van genot te bezorgen die maakten dat haar schouders schokten? Ik raakte opgewonden door de gedachte, impulsen schoten door mijn geslacht, als echo’s van wat Lorena onderging.

“Alles goed?” Ik had niet eens gemerkt dat Johan naast me was komen zitten. Ik knikte, maar kon mijn ogen niet afwenden van het intrigerende tafereel op de galerij. Hij volgde mijn blik. “Het is Lorena. Ze heeft hier iemand opgeduikeld.”
Johan zei niets, maar zijn hand rond mijn middel begon mijn buik te strelen, langzaam, luchtig, in het ritme van de bewegingen die Lorena ’s hoofd maakte, die haar heimelijke genot prijsgaven. Terwijl ik gebiologeerd bleef kijken, vond zijn andere hand mijn blote onderarm en zijn duim gleed in de kneep van mijn elleboog, nam hetzelfde ritme van strelen over. De lichte liefkozing verhevigde mijn gevoel van gehypnotiseerd zijn. Mijn lichaam was niet van mij, maar een weerspiegeling wat Lorena voelde, en het enige dat ik kon doen was blijven kijken.
Als warm water dat over mijn huid spoelde, riepen Johan ’s vingers me tot leven. Niet alleen mijn geslacht, maar mijn nek, mijn voeten, alles tintelde van opwinding. Ik kon me niet bewegen, niet tot ik had gezien dat Lorena de climax van haar geheime avontuur bereikte. Het blonde hoofd verscheen half verborgen achter het hare, zijn gebruinde armen bedekten de hare terwijl hij haar kuste, versluierd achter haar donkere haar. Toen gleden zijn handen langs haar armen, rond haar slanke nek en tilden haar lange haardos op, onthulden haar witte nek en glimpen van haar lichaam door het scherm heen.

Terwijl hij haar kuste liet hij het gordijn van haar kapsel over hen beiden heen vallen, zodat beide hoofden onder de golven verdwenen. Ik zag haar armen omhooggaan, alsof ze plotseling gewichtloos waren, en ze scheen ze om de nek van haar partner te slaan. Hij penetreert haar, dacht ik, en voelde de samentrekkende reactie in mijn poesje. Door het scherm was het onmogelijk te zien wat er precies gebeurde, maar mijn lichaam weerspiegelde het hare, mijn geest vulde de beelden aan die mijn ogen niet konden zien. Hij had haar volle heupen opgetild, zodat ze haar benen om hem heen kon slaan, de bleke om de harige donkere. Haar teentjes, met roodgelakte nagels die bij haar vingernagels pasten, drukten diep in zijn kuiten. Hij drukte haar tegen het scherm, haar zachte huid zichtbaar door de gaten, en hij neukte haar, haar vocht droop langs zijn ballen, haar borsten prangden tegen zijn borst. Ze hief haar gezicht, haar hoofd deinde op zijn ritmische stoten. Misschien schreeuwde ze het uit, door de muziek die haar band speelde was het niet te horen. Toen werd ze slap, als na een ontlading, en haar armen gleden van de nek van haar minnaar naar beneden.
Voor het eerst was ik in staat mijn blik af te wenden, en ik zag dat Johan naar me keek. Hij zag er zo opgewonden uit als ik me voelde.

“Genoot je ervan naar haar te kijken?” vroeg hij zacht. Ik knikte. “Jij?”
“Ik keek niet naar haar,” antwoordde hij. “Ik keek naar jou.” Hij omvatte mijn gezicht met beide handen en kuste me krachtig. “Laten we nu naar onze kamer gaan,” fluisterde hij. “Zal Lorena het niet erg vinden als we haar derde jurk missen?” vroeg ik. Hij schudde grijnzend zijn hoofd. “Nee, ze weet waarom ik hier ben,” antwoordde hij. “Trouwens, dat is gedeeltelijk door haar toedoen, is het niet?” We renden bijna de trap op naar onze kamer. Johan ’s hand hield de mijne zo stevig vast alsof hij bang was dat ik aan zijn greep zou ontsnappen.

Zoals ik had gehoopt, hadden vele gasten zich even teruggetrokken om te rusten of zich te verkleden. De tuin was bijna verlaten, en we vonden moeiteloos een bankje met een schitterend uitzicht op de heuvels. Voor het eerst waren Johan en ik alleen en in staat om alleen maar te praten, ons verlangen op een laag pitje door de belofte van wat er later die avond zou volgen. We praatten over zijn baan, mijn baan, ons wijk in Mechelen, films, muziek. Alle normale dingen waarover een jongen en een meisje geacht worden te praten, gewoonlijk voor ze clandestiene seks in de buitenlucht hebben, maar beter laat dan nooit.

Het enige waar we niet over praatten was Johan ‘s aanwezigheid hier, alleen om mij te zien. Dat was zo vreemd, zo griezelig. Misschien was het een verhaal dat hij had verzonnen om iets anders te verhullen, maar, stel dat het waar was? Als hij, na die ene ontmoeting op het huwelijk van Esmeralda, hierheen was gekomen om mij te zien, het hele eind naar Oostenrijk had gereden met het risico te worden afgewezen, om vervolgens weer naar huis te rijden… was het vleiend, ja, maar tevens indrukwekkend. Of was het alleen een goed excuus voor een lange rit op een fraaie motor? Daar wilde ik nu niet over nadenken. De zon scheen steeds lager in de tuin terwijl wij praatten. Het was gemakkelijk om met Johan te praten; slim, grappig, maar niet bang om serieus te zijn. Binnen de kortste keren hadden we het over moeilijker zaken als familie en politiek. We keken naar de prachtige, rode ondergaande zon, maar hadden niet de neiging in beweging te komen, tot de avondbries me deed huiveren. Het was Johan die meteen reageerde. “Kom op, je krijgt het koud. Laten we naar binnen gaan en warm worden.”

Toen we terugliepen naar het vest sloeg hij heel soepel een arm om me heen. Het was niet te geloven dat ik hem voor vandaag nog maar één keer had ontmoet. Omdat we geen kamer hadden om ons terug te trekken, slenterden we de hal binnen. Onder de galerij waren instrumenten en een drumstel opgezet, en de tafels waren aan de kant gezet om ruimte te maken voor de dansers. “Het lijkt erop dat er een band komt,” zei ik tegen Johan. “Ja, ik zie het.” Op dat moment verscheen er een vrouw in een zwart broekpak op de galerij, die vervolgens de trap af liep die naar het podium leidde. Toen ze opkeek, zag ze Johan en mij, en glimlachte stilletjes. Ik herkende de zangeres van het huwelijksfeest van Esmeralda. “Het is dezelfde band!” zei ik. “Dat klopt,” zei Johan, en hij sloeg een arm om me heen. “Hoe dacht je dat ik jou had gevonden?” Op dat moment kwam de zangeres naar ons toe.

“Hallo, Johan,” begroette ze hem. Zelfs zonder de make-up en de jurk was ze een waanzinnig aantrekkelijke vrouw. “Hallo, Lorena,” zei Johan. “Dit is Anja.” Het was de eerste keer dat ik hem mijn naam hoorde uitspreken. “Hallo, Anja.” Ze stak haar hand uit. “Hallo.” Ik gaf haar een hand. Hij was koel en glad, de nagels perfect gemanicuurd. Ik voelde me een slons naast haar. Ze leek lief naar mij te glimlachen, maar persoonlijke voelde ik haar onder onze handdruk in een ijssculptuur veranderen. “Ik zie jullie later wel,” zei ze, en liep weg. “Ik moet die knullen een soundcheck laten doen voordat de gasten arriveren.” Ik was volkomen verslagen. Johan kende dus kennelijk de zangeres. Maar hoe had zij geweten dat ik hier zou zijn? En wat had hij haar over mij verteld? Dit alles, plus het feit dat ik me naast haar slonzig en gewoontjes voelde. Dat zij zo ijzig lief was maakte dat ik me onzeker voelde. Alsof hij mijn gedachten las, sloeg Johan zijn andere arm ook om me heen, “Lorena en ik zijn oude schoolvrienden. Rudy ontmoette Esmeralda voor het eerst toen ik hem meenam naar een van haar optredens. Daarom wilde Esmeralda de band op haar huwelijksfeest. Zoals alle oude vrienden die nooit met elkaar zullen slapen, hebben we erg weinig geheimen voor elkaar.”

Ik ontspande me een beetje. Zelfs als hij het alleen maar zei om me te kalmeren, was het feit dat hij mijn ongemak had gezien een goed teken. Ze hadden blijkbaar nooit met elkaar geslapen. Maar, of ze niet meer dan “vrienden” waren was voor mij nog de vraag. We maakten ons uit de voeten terwijl de band aan de soundcheck begon, omdat Johan zei dat als we bleven, het door de combinatie van zelfbewustzijn en opschepperij twee keer zo lang zou duren. “Maar het barpersoneel is er al,” protesteerde ik, terwijl hij me naar de deur voerde. “Die tellen niet mee,” zei Johan vastberaden. “Op een huwelijksfeest zitten de band en het barpersoneel in hetzelfde schuitje. Ze worden allemaal als bedienden behandeld, althans dat zegt Lorena altijd.”

Ik kon me niet voorstellen dat iemand Lorena als een bediende zou behandelen, zelfs niet wanneer ze op tuinklompen door de modder baggerde. We kwamen Tania tegen die met een zelfgenoegzaam gezicht de trap af kwam, met een verbaasd kijkende Mark achter zich aan. Ze had er kennelijk geen gras over laten groeien. “Willen jullie onze kamer gebruiken om je op te frissen?” bood ze aan. “Wij wilden net naar de nachtegalen gaan luisteren.” Tania kennende was dat kennelijk een eufemisme voor iets dat de jonge Mark zich in zijn wildste fantasieën niet had kunnen voorstellen. Ik nam de kans echter met beide handen aan, en pakte de sleutel die ze voor me ophield. “Jullie hebben een halfuur,” zei ze ten afscheid. We sloten de deur achter ons af, eindelijk alleen, hoe kort ook. Ik kon het gewoon niet geloven en stond verloren in het midden van de kamer.

Johan was besluitvaardiger. Hij pauzeerde alleen om de gordijnen dicht te trekken en begon me vervolgens meteen van mijn kleren te ontdoen, alsof het laatste halfuur was dat we ooit zouden hebben. Hij kuste me niet eens, maar knoopte en ritste me uit mijn kleren, trok mijn armen uit de mouwen en bandjes. Ik bleef passief staan, plotseling verlegen nu we echte privacy hadden. We kenden elkaar nauwelijks en hadden elkaar nog nooit naakt gezien. Ik liet me door hem ontkleden, bood geen weerstand en geen hulp. Juist mijn passiviteit leek hem aan te sporen. Toen ik naakt voor hem stond, deed hij een stap achteruit, alsof hij mijn lichaam in één oogopslag wilde bekijken. “God, je ziet er fantastisch uit.”

Hij gooide zijn eigen kleren van zich af, ik kan het niet anders omschrijven, en wierp zich tegen me aan. De lange, koele vingers waren overal tegelijk en hij kuste me. Zijn mond gleed over mijn schouders, mijn borsten, mijn hals. Ik voelde zijn lange, gladde pik tegen me aan wrijven en ik werd overspoeld door diezelfde drang als we op die eerste avond in die donkere tuin hadden gevoeld. Deze keer was ik degene die zijn pik nam en hem in me duwde, zodat we weer verenigd stonden, bijeengehouden door zijn penetratie. Elkaar omklemmend om niet te vallen. Zonder die handige boom die me steunde kon ik me alleen in evenwicht houden door me aan hem vast te houden, en hij aan mij. Gedurende enkele ogenblikken bleven we zo staan, heftig, onzeker, en tegelijkertijd verdrinkend en vallend. Johan trok zich uit me terug, duwde me tegen de muur, plaatste mijn handen aan weerszijden van een grote spiegel, zodat ik mezelf steunde. Ik zag mijn hele lengte weerspiegeld, blozend van opwinding, borsten zacht deinend en tepels gezwollen, zacht glinsterend vocht in mijn schaamhaar. Achter me trok Johan ‘s gezicht samen van opwinding. Ik zag dat zijn ene hand over mijn buik gleed, naar beneden, naar het koperkleurige haar, me openhield terwijl hij van achteren bij me binnendrong.

Terwijl hij me met één hand steunde om zijn stoten op te vangen, leunden we samen tegen de spiegelmuur. We keken naar onszelf terwijl hij me snel en heftig neukte, mijn borsten zwaaiden op het ritme van zijn stoten, zijn pik even zichtbaar waar hij in en uit me drong, glanzend van mijn sappen. Met zijn ogen halfdicht kuste hij mijn nek, nam kleine lokjes haar tussen zijn tanden en trok mijn hoofd naar zich toe.Mijn benen stonden iets uiteen en mijn rug boog om hem toegang te bieden tot mijn diepere delen. Ik voelde hem tegen mijn baarmoederhals stoten. Zijn hand was nog op mijn buik, zijn vinger wreef zacht over mijn klit, zodat ik met iedere stoot een dubbel genot voelde, heftig en subtiel. Ik was na al dat wachten zó opgewonden dat ik mijn orgasme als een vloedgolf voelde naderen. Ik zag dat ik helemaal in vervoering was, sloeg mezelf gade terwijl de verrukking bezit van me nam en zag dat het mijn opwinding alleen maar versterkte. Ik begon ritmische geluiden te maken. Johan fluisterde: “Dat is het, kom maar, kom voor mij. Kom maar Anja. Je wilt jezelf zien klaarkomen.”

Het orgasme overspoelde me als een Tsunami. Mijn hele lichaam beefde, mijn handen gleden langs de muur naar bene­den tot Johan mijn ene hand pakte en hem vasthield. Ik zag mijn climax, mijn lichaam kromde onwillekeurig, en mijn kut trok samen rond zijn pik. Naar mij kijkend in de spiegel verhevigde hij zijn stoten, hij verloor zijn controle toen hij in me pompte, hield me vast met zijn hand, zijn ogen gevestigd op de mijn in de spiegel. Tot hij ook kwam, huiverend toen de ontlading kwam. Mijn armen gaven mee en ik boog me naar voren tegen de spiegel, genietend van het koele glas tegen mijn koortsige huid. Johan leunde een ogenblik tegen me aan, hief vervolgens zijn hoofd om het zweet weg te likken dat langs mijn rug droop. “Mm…, ziltig,” mompelde hij. “Hebben we nog tijd voor een douche, denk je?”

“Ik kan nergens heen zonder een douche,” antwoordde ik. We wankelden naar de badkamer. Gelukkig had Tania, na wat ze ook met Mark had uitgespookt, schone handdoeken voor ons achtergelaten. Johan ging onder de douche staan en stak een hand naar me uit. De douche was heerlijk, heet en krachtig. Ik deed mijn ogen dicht en genoot van het gevoel toen Johan mijn haar inzeepte, zijn krachtige vingers masseerden mijn schedel en daarna spoelde hij mijn haren uit. Vervolgens zeepte hij mijn lichaam in, met lome ongehaaste bewegingen alsof hij van elke centimeter van mijn huid genoot. Ik was nog helemaal in de wolken over onze heftige neukpartij en mijn huid was zo gevoelig dat iedere aanraking als een kus aanvoelde. Ik liet mijn vingers over hem heen dwalen, genoot van mijn eerste kans hem zonder kleren te verkennen.

Hij was slank, maar niet mager, met de spieren van een man die niet sport. Maar, die niet bang is om zoiets zwaars als een motorfiets op te tillen. Een paar krulletjes bruin haar kleefden tegen het midden van zijn borst, waarna ze een lijn vormden die naar zijn pik leidde tot waar hij in een nest bruin haar lag genes­teld. Nu zijn natte haar tegen zijn schedel zat geplakt, zag hij er veel jonger en zelfs kwetsbaar uit. Onze natte, ingezeepte lichamen glibberden tegen elkaar aan. De nieuwigheid van volledig lichaamscontact was ongelooflijk opwindend. We konden er geen genoeg van krijgen. Tot mijn verbazing voelde ik zijn pik weer zwellen terwijl hij tegen mijn glibberige buik drukte. Ik wreef mezelf opzettelijk tegen hem aan, en ik voelde zijn reactie toen hij zich als een hongerig dier tegen me oprichtte. Ik knielde neer, mijn borsten drukten licht tegen zijn pik, en ik nam het eind in mijn mond. Het water spoelde over mijn hoofd en gezicht terwijl ik zoog, en liep langs mijn lichaam en Johan ‘s benen. Hij smaakte schoon, bijna zepig, en voelde zo glad als gepolijst hout. Ik nam hem diep in mijn mond, zo diep mogelijk, tot hij bijna helemaal in me was. Het gevoel toen hij me vulde, achter in mijn keel stootte, was enorm opwindend.

Ik zoog zacht, liet mijn tong langs de onderkant gaan, en keek op naar Johan ‘s gezicht. Hij leunde half tegen de wand, zijn hand rond de douchekop om zijn evenwicht te bewaren, een uitdrukking van nieuwsgierige fascinatie op zijn gezicht. Terwijl ik aan zijn pik zoog woelde ik met mijn vingers door de haartjes op zijn ballen. Ik hief ze op en kneep ze zacht. Hij zei iets wat ik vanwege het lawaai van de douche niet verstond, zoiets als: “0, God,” of “Niet stoppen…” Ik veranderde mijn ritme. Zoog nu langzaam zijn lengte tussen mijn lippen, drukte mijn heupen snel omhoog en omlaag, alsof ik hem neukte. Ik voelde zijn harde billen in mijn handen terwijl ik de zepige rondingen volgde. Johan ‘s ogen waren nu dicht, zijn lippen waren iets vaneen en zijn handen lagen plat tegen de tegelwand, alsof hij probeerde zich stil te houden. Ik verhevigde mijn bewegingen, voelde zijn reagerende ballen toen zijn orgasme naderde. Plotseling hoorde ik een aanhoudend kloppen op de kamerdeur. Tania ‘s stem was boven het geluid van het stromende water uit te horen.

“Anja! Anja!” riep ze. “Laat me erin; ik weet dat je er bent!” Ons halfuur was kennelijk om, maar ik ging nergens heen, niet voordat ik Johan hetzelfde genot had geschonken als hij mij. Ik voelde Johan ’s ruggengraat verstijven en stak een zeperige vinger in zijn aars. Zijn sperma explodeerde in mijn mond, hij was niet in staat zijn stoten te beheersen. Het spoot heet en ziltig in mijn keel en het droop over mijn kin, mengde zich met het warme water. Hij knielde naast me neer, kuste me, proefde zijn eigen zaad op mijn lippen en tong, het water stroomde over ons gezicht. Tania stond nog steeds te roepen. Onwillig draaiden we de kranen dicht en trokken een zachte badjas aan. Terwijl Johan zich in de badkamer aankleedde, ontsloot ik de deur om Tania binnen te laten. Ze keek me beschuldigend aan. “Sorry,” flapte ik eruit. “We stonden onder de douche, heb je lang staan kloppen?”

“Hmmpf,” was haar enige reactie. Johan kwam te voorschijn, zijn kleren enigszins gekreukeld, en ik nam de gelegenheid waar om weg te glippen en mezelf ook aan te kleden. 

De huwelijksceremonie van Dirk en Andrea begon alleraardigst. De bruid had met succes modern en kleurige traditional onderdelen in een ivoorkleurig pak met hoed en sluier samengevoegd. Neefjes en nichtjes lazen gedichten voor en een fanfare, waarin Dirk op school had meegespeeld, bracht een liefdeslied ten gehore, dat om je de waarheid te zeggen afschuwelijk was, maar we glimlachten en knikten allemaal welwillend. Er was een moment waarop ons werd gevraagd of we een goede reden hadden waarom dit paar niet door een huwelijk verenigd zou moeten worden, en ik ving Tania ‘s blik. Ze keek me ondeugend aan en stak haar tong in haar wang. Ik schudde van het lachen. “Wat is er?” vroeg Johan, die mijn hand nog steeds stevig vast had. Ik kon alleen mijn hoofd schudden. 

Toen we de bruid en bruidegom naar buiten volgden, naar het gazon, speelde de fanfare een ander afgrijselijk sentimenteel Tirools lied. We liepen in een lange rij langs het gelukkige paar, feliciteerden, gaven handjes en kusten wangen. Tania kuste Andrea hartelijk en pakte toen Dirk ’s hand. Hij trok haar naar zich toe voor een omhelzing, een tedere kus op de wang, niet ongepast voor een oude vriendin, maar voor Tania betekende het iets anders. Ik zag dat de spanning van haar schouders viel en haar vrije hand klopte in een zwijgend antwoord op zijn rug. Terwijl Johan Andrea ’s wang met die verrukkelijke lippen beroerde, mompelde Dirk in mijn oor. “Wie is die vriend van je?”

“Vertel ik je later wel,” mompelde ik terug. Johan en ik begaven ons instinctief in de juiste richting van een blad champagne. Ik strekte mijn hand uit naar de troostende, koe ronding van het glas, toen een flits van rood achter de ser­veerster mijn blik ving. Johan ‘s motor. Ik aarzelde: als ik een glas Champagne nam, zouden het er ongetwijfeld twee worden, en als ik er twee op had, zou ik nooit in staat zijn die heerlijke rode machine te berijden. Johan, glas al in de hand, glimlachte zelfgenoegzaam toen hij mijn blik volgde. “Een schoonheid, nietwaar?” Ik knikte. “Zin in een ritje?” vroeg hij. Gelukkig had hij een reservehelm bij en binnen de kortste keren snorde hij met mij achterop richting poort. Ik klemde me stevig vast rond zijn middel, mijn handen grepen hem door het koele leer heen. Toen we de weg langs de vest op draaiden, blies de wind door mijn dunne kleding. Maar het kon me niet schelen.

Ik had niet alleen een excuus om Johan in het openbaar stevig vast te houden, maar ik was weer terug op twee wielen, racend in het zonlicht, overhellend bij iedere bocht in de weg. Johan was ook een goede rijder. We reden keihard, zwaaiden door de bochten van de heuvels, maar ik voelde me volkomen veilig. Toen we de top bereikten, keek ik over zijn schouder naar de volgende vallei diep beneden ons en had de neiging hardop te lachen. Zelfs een open sportwagen geeft je niet het gevoel dat je op een motor ervaart, de wind die langs je raast, de geuren van het platteland, de manier waarop de machine zich naar de con­touren van de weg voegt, als een masseur die zijn handen tegen je schouderblad drukt. Johan stopte bij een hek dat naar een weiland voerde, schoof zijn vizier omhoog en glimlachte naar me. “Goed, hè?” vroeg hij. Ik stapte af en grinnikte terug. “Fantastisch. Mag ik een keertje?”

Hij keek bedenkelijk, niet de reactie die hij had verwacht, vermoed ik. Hij zwaaide zijn been over de motor heen en tilde hem op de standaard. “Kom op, ik rij al sinds mijn zestiende.” Hij leek voor een dilemma te staan. Nadenkend zette hij zijn helm af. “Je bent er niet echt op gekleed,” maakte hij bezwaar. “Ik zou jouw leren pak kunnen lenen,” drong ik aan. Hij keek naar beneden alsof hij in verwarring was. “Het punt is,” zei hij onwillig, “dat hij eigenlijk niet van mij is. “Ik heb hem voor het weekend geleend.” Dus daarom was hij zo terughoudend. “Dat is nou wat ik een vriend noem. Iemand die je op een zonnig weekend als dit zijn Ducati leent.” Hij keek geamuseerd. “Dat is het niet helemaal.”

“Hoezo, hebben ze er meer dan een?” vroeg ik. “Meer dan een?” Nu lachte hij openlijk. “Ze hebben er meer dan jij en ik in ons leven in puin zouden kunnen rijden.” Nu was ik in verwarring. Was deze vriend een of andere rijke playboy die motoren verzamelde zodat zijn vrienden ze konden berijden? Johan kreeg medelijden met me. “Ik heb hem van Ducati geleend. Ik ben motor journalist. Ik hoef ze alleen te vertellen dat er misschien een krantenartikeltje in zit en ze brengen er een naar mijn huis.” Ik kon mijn oren niet geloven. Deze man kreeg ze niet alleen betaald om op motoren te rijden. Maar ook als hij niet aan het werk was mocht hij gratis op de nieuwste machine rijden! Wat kon een man zich nog meer wensen?  Dus nu begrijp je waarom ik je niet op de openbare weg kan laten rijden,” mompelde Johan in mijn oor. Hij begon me rond mijn hals te kussen, maar ik liet me niet afleiden.

“Goed, laten we dan iets anders zoeken, zodat ik daar kan rijden. Er moet hier toch ergens een parkeerplaats zijn.” Hij zuchtte. “Die is er niet, in geen kilometers in de omtrek. Dat zeg ik niet zomaar. Onderweg hiernaartoe was ik op zoek naar benzine, maar dat is hier onvindbaar.” Hij leek na te denken, zich af te vragen of hij iets moest zeggen, maar in plaats daarvan trok hij me in zijn armen en begon me te kussen, zijn handen streelden mijn rug en armen door de dunne zijde heen. Weer had ik het gevoel dat zijn tong mijn hele lichaam raakte, rillingen van genot liepen langs mijn armen en benen en resoneerden in mijn buik. Ik kon mijn handen alleen over zijn leren pak laten dwalen, te dichtbij om de rits te vinden en dichter bij de warme huid eronder te komen. Zijn handen gleden over mijn billen en hielden ze stevig vast, tilden me bijna op. Ik voelde mijn opwinding al groeien. “Waarom gaan we niet terug naar het hotel? Je kamer zou nu klaar moeten zijn.” Hij keek verbaasd. “Mijn kamer? Heb jij geen kamer gekregen?”

“Ach ja, natuurlijk,” antwoordde ik. Alle gasten hadden zelf een kamer geboekt, dat hoorde bij de uitnodiging. Zo hadden Dirk en Andrea zich deze Oostenrijkse vesting kunnen permitteren. “Wel, waarom kunnen we dan niet naar jouw kamer gaan?” drong hij aan. Ik twijfelde een ogenblik. Hij was hier dus toch met iemand anders. Daarom had hij me buiten het zicht van de andere gasten getrokken om me te kussen. Zijn vrouw, of wat dan ook, wachtte in het vest op hem. Vernedering en afwijzing golfden als een koude rivier door me heen. “Ik heb een tweepersoonskamer. Ik deel hem met Tania. Wat is het probleem met jouw kamer?” Als er iemand anders was wilde ik het nu weten. Hij keek geschrokken. “Het punt is dat ik geen kamer heb. Ik geloof dat ik erop gokte dat ik de jouwe met je kon delen.” Ik bekeek hem aandachtig. Was dit een of andere belachelijke poging iets te verhullen, of meende hij het?

“Hoe is het je gelukt geen kamer te boeken? Stond er op jouw uitnodiging niet dat je er een moest boeken? Je hebt Andrea ’s moeder toch niet verteld dat je van plan was de mijne te delen? Zij wist dat ik hem al met iemand deelde.” Nu had Johan het echt moeilijk. Hij zag er ellendig uit, alsof hij op dit moment liever ergens anders wilde zijn. “Dit zal niet goed overkomen,” mompelde hij, “maar ik heb nooit een uitnodiging gekregen. “Ik ben niet echt uitgenodigd. Ik… eh… ben alleen gekomen omdat ik wist dat jij er zou zijn.”  Ik staarde hem aan. Als dit een leugen was, was de schaamteloosheid verbazingwekkend. “Daarom heb ik ook de motor geleend,” vervolgde hij. “Ik heb iedereen over jou uitgehoord, en het enige dat Esmeralda zich kon herinneren was een of ander familiefeest toen ze een kind was. Ze zei dat jij op je motor verscheen, helemaal onder de olie, en dat ieder ander op zijn paasbest was. Ik dacht dat je misschien, als je nog steeds dol op motoren was… eh… dat ik je zou kunnen overhalen om hierop met mij terug te reizen.” Ik was sprakeloos. “Stom, ik weet het.” Hij keek nu naar zijn voeten. “Ik bedoel, je hebt waarschijnlijk vrachtladingen bagage bij je en… och, ik wist niet eens of je hier alleen zou zijn. Het spijt me; je zult me wel een volslagen idioot vinden.”

“Maar, je weet niet eens waar ik woon.” Ik kon niets anders bedenken. “In Mechelen, toch?” Johan keek me weer aan, als een man die al zijn kaarten op tafel had gelegd en niets meer te verliezen had. Stilte. Alleen schel vogelgezang. Ik bedacht dat ik deze man nauwelijks kende. Was hij een leugenaar? Een gek? Of had hij me werkelijk zo graag weer willen ontmoeten? “Laat me dit even op een rijtje zetten. Je was niet voor dit huwelijk uitgenodigd, maar je bent binnengedrongen omdat je wist dat ik er zou zijn. Je gokte erop dat ik alleen was en zó blij je weer te zien dat ik je zou vragen de kamer te delen waarop jij gokte dat ik hem had geboekt.” Zelfs ik vond het klinken als iets uit “Beschuldigde sta op.”

“Je hebt zelfs een Ducati geleend en bent helemaal hierheen gereden, weer gokkend dat ik onder de indruk zou zijn en met jou op de motor naar Mechelen zou terugrijden in plaats van het comfortabele slaapcompartiment dat ik al heb geboekt.”

“Ja,” zei Johan schor, waarbij hij eruitzag als een ondeugende schooljongen in het kantoor van het schoolhoofd. “En je verwacht van me dat ik dat geloof?” vroeg ik streng. “Nee, natuurlijk niet,” zei hij. “Daarom heb ik het je niet verteld. Ik kon toch niet weten of je me al of niet aan een kruisverhoor zou onderwerpen?” Ik lachte. Wat moest ik anders doen? Als Johan een gek was, was hij de aantrekkelijkste gek die ik ooit zou ontmoeten, en als hij een stalker was, was hij een stalker met een Ducati. Er viel nog maar één zinnig ding te doen. “Goed dan, ik ga met je mee terug naar Mechelen. Maar onder twee voorwaarden. Eén, we zorgen ervoor dat ik een behoorlijk leren pak krijg en twee, we stoppen op een afgelegen plaats waar ik de motor mag berijden. Afgesproken?” Het was Johan ’s beurt om ongelovig te kijken. “Na dit alles ga je ermee akkoord?”

“Vooruit, neem een besluit Johan. Ik dacht dat dit was wat jij wilde.” Hij kuste me ten antwoord en begon aan de fietstassen te frunniken. “Ik hoop dat voorwaarde nummer één geen probleem zal zijn,” zei hij, waarna hij een leren pak te voorschijn haalde, dat een kleinere uitgave was van dat van hem. “Goed hoor, je hebt op de gok een leren pak gekocht in de hoop dat het me zou passen,” zei ik sarcastisch. “Geleend, niet gekocht,” verbeterde Johan me, en hield het tegen, waarna ik alleen kon vaststellen dat hij een heel goede kijk had gehad op mijn maten. We stopten weer op het grind op het moment dat de mensen naar binnen druppelden voor het middagmaal. Dat broodje met spek en eieren leek al een lange tijd geleden, en na alle opwinding was ik uitgehongerd, maar ik had het gevoel dat we ons gezicht moesten wassen om het vuil van de weg te verwijderen. In het damestoilet ontmoette ik Tania, die me had gedekt bij mijn Champagne- drinkverplichtingen, en ondeugend twinkelende ogen had. “Ergens in een greppel geneukt?” Informeerde ze.

“Nee, maar we hebben een kamerprobleem.” Toen ik het uitlegde was ze net zo verbaasd als ik was geweest, maar Tania is te verstandig om een vriendschappelijk advies te geven wanneer ze weet dat het toch in de wind zal worden geslagen, en beloofde dat we er na het eten wel iets op zouden vinden. Toen kreeg ik een afschuwelijke gedachte. “Het is toch geen zittend diner?” vroeg ik “want dan zal Johan geen plaats hebben. Hij is niet eens uitgenodigd.” Nu giechelde Tania ongelovig. “0, Anja heeft haar hart verloren aan de indringer in het leren pak,’ zong ze dronken op de wijs van een zelfverzonnen liedje. “Zo romantisch, net als Marlon Brando in The Wild One.”

Aangezien ik van ons beiden diegene was die nuchter was, voelde ik me geroepen op een volwassen manier te reageren. “Rot op.” Zei ik toen we het toilet verlieten. We hadden geluk, het was een zittend diner, maar met een buffet waar je jezelf moest bedienen en je eigen zitplaats moest zoeken, dus rolde Johan er onopvallend doorheen. Ik zag dat Dirk nieuwsgierig naar hem keek, maar als bruidegom had hij het te druk om naar me toe te komen en vragen te stellen. Tania had aan weerszijden een jongeman, maar ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze alleen maar voor de lol zat te flirten, niet uit interesse. Ik keek het vertrek rond, meestal wist ik precies de man te ontdekken voor wie Tania zou gaan, maar hier waren een paar mogelijkheden. Ergens wilde ik dat ze er met iemand vandoor zou gaan, zodat ik onze kamer tot mijn beschikking had, maar ik wist dat ze waarschijnlijk op zoek was naar een eenmalige wip, al was het alleen maar om haar ego op Dirk ’s bruiloft op te krikken. Ze zouden misschien wel weer vrede sluiten, maar het bleef een moeilijk moment voor een ex- geliefde. 

Het was vreemd om naast Johan te zitten en uiterlijk op een paar te lijken terwijl we zo weinig over elkaar wisten. Ik wilde hem allerlei dingen vragen, maar ik wist dat het vreemd zou lijken wanneer ik deze man naar zijn werk zou vragen en waar hij woonde, terwijl hij hier werd verondersteld mijn partner te zijn. Normaal gesproken neem je geen oppervlakkige kennis mee naar een huwelijksfeest. Ik pikte hier en daar wat op wanneer hij met andere mensen sprak. Toen er studievrienden naar me toe kwamen om een praatje te maken, stelde ik Johan aan hen voor en liet hem hun vragen beantwoorden.

Hij werkte als freelancerjournalist, schreef voor elke krant of tijdschrift die hem wilde betalen. Hij woonde in Mechelen bij het Vrijbroek park. Hij bracht het er goed van af, en retourneerde de vragen naar de mensen die ze stelden, zodat ze niet merkten hoe weinig hij over mij wist. Ik voelde me een spion die probeerde zich op de achtergrond te houden om niet te worden ontdekt. Ik luisterde gespannen naar Johan ’s antwoorden en zorgde ervoor dat onze verhalen klopten. Hij was erg goed en hij loog niet daadwerkelijk. Zelfs niet wanneer mensen hem vroegen hoe we elkaar hadden ontmoet. (Door middel van Anja ’s nicht) en hoelang we al samen waren. (Niet zo lang… nog steeds niet genoeg van elkaar, toch, liefje?) Ik voelde me in een namaak wereld waar we net deden of we een stel waren en samen naar de bruiloft waren gekomen zoals normale paren doen. “Zijn jullie samen op de motor gekomen?” vroeg iemand me. “0, nee,” antwoordde ik snel, “Johan was aan het werk, dus ben ik met de trein gekomen en hij heeft zich hier bij me gevoegd.” Maar we gaan terug op de motor.” Ik ving Johan ‘s glimlach naar mij. 

Sinds de universiteit, waar ik zoveel van mijn vrienden de mist in had zien gaan vanwege slechte relaties, had ik me afzijdig gehouden van te veel betrokkenheid. Iemand als Guido was voor mij perfect, een goede vriend, maar geen banden en van beide kanten geen verwachtingen. Een van de redenen waarom mensen zoveel interesse voor Johan toonden, was dat ze me waarschijnlijk nooit aan iemand gekoppeld hadden gezien met wie het serieus was, serieus genoeg om hem mee te nemen naar een huwelijksfeest. Ik voelde me een bedrieger, maar ik genoot er ook van een paar te spelen. Vreemd, dat gevoel kende ik nog niet. Weten dat je niet alleen bent, dat er een andere helft van jou… Stop! Anja; daar kom je aan dat witte bord met de rode streep. Tot hier en… Maar, misschien toch iets korter bij komen. Wie weet staat er “alleen plaatselijk verkeer”. Verd… het is juist dat zinnetje dat mij altijd stoorde. En toch… Hoe zou het er aan de andere kant van de heuvel uit zien? Hm… Hoe zou het zijn, vroeg ik me af om iemand te hebben die… bah… Anja! Hou op! En toch maakte ik de zin af. Hoe zou het zijn om iemand te hebben die zou zeggen. “Wat zullen we als huwelijkscadeau geven, schat?” Ik giechelde om de gedachte alleen al.

Het was ook vreemd om nuchter aan een huwelijksdiner te zitten. Normaal gesproken zou ik op een half lege maag op zijn minst een paar glazen Champagne achter mijn kiezen hebben, en het hele gedoe in een alcoholische waas doorstaan. Ik stond erom bekend dat ik, wanneer ik naar een bijzonder traumatische bruiloft moest, een heupfles met cognac bij me had en onaanspreekbaar was voor de ceremonie voorbij was. Deze keer dronk ik alleen wijn bij het eten en ik lag op drankgebied achter bij de andere gasten. Voor de eerste keer sinds mijn tienerjaren was ik in staat naar de toespraken te luisteren en te merken wie er om welke stukken lachte.

Tania, nu al zo dronken als een tor, lachte vooral hard toen Dirk ‘s getuige verhalen vertelde uit zijn duistere verleden en ik wist niet of ze lachte omdat zij erbij betrokken was geweest of omdat ze de scenario’s te ongeloofwaardig vond. Toen de toespraken achter de rug waren en het feest een waar drinkgelag begon te worden, keek ik naar Tania en besefte dat ze niet in staat was om over de kamerboekingen te onderhandelen. Ik stond er alleen voor, en nadat ik Johan had toegefluisterd dat ik ging kijken of onze kamers klaar waren, glipte ik weg. Zoals ik al had gevreesd waren alle kamers volgeboekt. De receptioniste luisterde meelevend naar mijn verhaal, er stond een vergissing op het formulier en “tweepersoons” had “tweepersoons met extra bed” moeten zijn, maar ze zei dat ze niets had. Wat moesten we doen? We konden niet eens wegglippen op zoek naar een pensionnetje tot Johan weer nuchter was. Bovendien was er die avond een feest dat ik niet wilde missen. Zouden we er op kunnen gokken dat Tania iets voor zichzelf zou regelen? Dat ze niet ieder moment haar tandenborstel zou komen zoeken? Terwijl ik besluiteloos bij de balie bleef staan, kwam Mark naar me toe. “Alles goed, Anja?” vroeg hij opgewekt. “Niet helemaal,” antwoordde ik.

Hij vatte het als zijn verantwoordelijkheid op om voor het onderkomen van de gasten te zorgen en luisterde naar mijn verklaring, waarbij hij bekommerd op zijn lip beet. Hij was echt een schat. “Tja, ik weet dat alles is volgeboekt,” beaamde hij, “maar ik weet ook dat niet alle mensen van plan zijn te blijven slapen.”Een paar Oostenrijkse familieleden rijden na het avondfeest naar huis. Eens even kijken…” Hij boog zich over de balie en bekeek de boekingen. “Oom Moritz en tante Christina,” riep hij triomfantelijk uit. “Zij vroegen me net hoe vroeg ze konden vertrekken en ze zijn van plan voor de aanvang van het feest hun bagage in te pakken, zodat hun kamer voor vannacht vrij zal zijn.” Hij glimlachte naar de receptioniste. “Jij kunt de lakens vast wel laten verschonen, is het niet?”

Ik weet niet of het Marks charme was of opluchting dat haar probleem was opgelost. Maar ze zei dat het helemaal geen probleem zou zijn. Dat ze ervoor zou zorgen dat het tijdens het feest zou worden gedaan. Ik ging terug naar Johan. Hij stond met iemand te praten die hem vertelde over haar jeugdige heldendaden als motorkoerierster in de Tweede Wereldoorlog. Grappig hoe de aanblik van twee motorrijders alle andere aanwezigen lijkt uit te wissen. “Het waren van die machtige grote dingen. Niet te vergelijken met de motoren van tegenwoordig. Als hij omviel moest ik een of andere aardige man vragen me te helpen hem overeind te zetten. Ik herinner me dat ik hem een keer op een landweggetje naast een greppel had geparkeerd, toen ik mijn boodschap had afgeleverd en terugkwam was hij weg! In de greppel gegleden. Verdomd, er was in geen kilometers omtrek iemand in de buurt, en ik wist dat ik hem er niet uit kon tillen. De greppel was bijna anderhalve meter diep! “Weet je wat ik deed?” Johan schudde zijn hoofd, pakte mijn hand en kneep erin.

“Ik reed hem eruit!” Ze schudde van het lachen. “Ik keek om me heen, er kwam niets aan, dus sprong ik erop, startte hem en reed zo die greppel uit! 0, o, wat zat ik onder de modder toen ik terugkwam op de basis. Maar, ik kon ze niet vertellen waarom. Als zij wisten wat er was gebeurd, zouden ze me vast mijn motor afnemen en me een vrachtauto toewijzen.”

“Ik geloof dat we een kamer voor vannacht krijgen,” mompelde ik tegen Johan toen onze verhalenvertelster even was afgeleid. “Geweldig. Kunnen we er nu heen?” vroeg hij, zijn goudbruine ogen op de mijne gevestigd. “Neen. Hij is voor ons, maar pas na het feest.” Onze ogen voerden een zwijgend gesprek. Zouden we ooit ergens alleen zijn? Zouden we ooit in staat zijn ons samen te ontspannen, onze kleren uit te trekken, op een bed te liggen en er de tijd voor te nemen? We begonnen ons een stel tieners te voelen, die heimelijk aan elkaar friemelden terwijl de volwassenen even niet keken. Het is waar, de roekeloze drang van onze eerste ontmoeting had de spanning verhoogd; maar nu kregen we beiden het idee dat er misschien meer tussen ons was. Toch wachtte ons nog een gedwongen, frustrerende wachttijd. Er was echter niets aan te doen. Tot vanavond moesten we het gelukkige paar spelen. Misschien zouden we tussen het diner en het feest ergens een rustig plekje kunnen vinden om te praten. Johan ging op zoek naar een fles en Tania kwam bij me om te vragen hoe het ging. “Maak je maar niet druk over de kamer,” zei ik, “ze hebben iets voor ons gevonden.”

“0, goed. Goed, goed, goed.” Ze was verschrikkelijk dronken. “Voel je dus niet verplicht tegenover mij om de nacht in het bed van een ander door te brengen,” voegde ik eraan toe. Ze trok een zogenaamd teleurgesteld gezicht. “Ik had het niet erg gevonden als ik je ermee had kunnen helpen.”

“Heb je al iemand in gedachten?” drong ik aan. Ze trok weer een gezicht. Johan kwam terug met een fles Champagne. “Daar ben je goed in, is het niet?” vroeg ik, terwijl ik de fles pakte en nog een glas voor mezelf inschonk. “Dring je vaak op huwelijksfeesten binnen?”

“Heel vaak,” antwoordde hij droog. “Wij hebben het toch ook eens gedaan?” sliste Tania, terwijl ze naar de alcohol greep die ze duidelijk niet meer nodig had. “Herinner je nog dat hotel in Kortrijk?” Het was waar. Als student waren we een keer op weg om bij een vriendin te gaan eten, toen Tania ontdekte dat ze sigaretten nodig had. We gingen naar het dichtstbijzijnde hotel, waar we naar de bar werden verwezen. Daar ontdekten we dat er een huwelijksreceptie in volle gang was en obers boden iedereen roze Champagne aan. We waren niet zo mooi aangekleed als de meeste andere mensen, maar we pasten goed bij de jongere gasten, en tegen de tijd dat Tania haar stinkstokken had gekocht, had ik een glas in de hand en vormde het middelpunt van het feest. We zijn helemaal niet meer naar dat etentje gegaan, het spijt me het te moeten zeggen, maar we bleven uren op die receptie. We gingen pas weg toen Tania, die een of andere knul naar buiten had gesleept voor een vrijpartijtje, in de rivier viel en gered moest worden door de bruidegom die in vol ornaat was. Ik geloof dat hij ook nog een baron was.

Die avond vormde eigenlijk de basis voor onze vriendschap; ze vergat nooit dat ik was gebleven om haar thuis te brengen en af te drogen, in plaats van in het donker weg te sluipen om de verwarring te ontlopen. Dit was het verhaal dat Tania aan Johan vertelde, hoewel het veel langer en spannender werd door de manier waarop ze het vertelde, waarbij ze mijn heldenrol in het geheel sterk overdreef, alsof ik door het water had gewaad in plaats van op de kant te blijven en haar mijn jas te lenen. Goeie, ouwe Tania, ze weet hoe ze je tegenover een man moet opwaarderen. Ik kende het verhaal natuurlijk al, en ik had meer belangstelling voor Mark, die net was binnengekomen en iemand leek te zoeken. Hij kwam naar me toe en vertelde me weer over de kamer van oom Moritz. Waarom was hij zo attent? 

Maar natuurlijk, zodra Tania haar blauwe ogen op hem richtte en hem een van haar laserblikken schonk, werd alles duidelijk. Eenmaal bevrijd van de last van het Dirkgedoe, had ze Mark ‘s jeugdige charmes ontdekt en zijn openlijke adoratie. Zelfs zonder de bijkomende voldoening, van met Dirk ‘s broer naar bed te gaan, had ze het slechter kunnen treffen. Ik voelde dat dit het tactische moment was om weg te gaan, dus stond ik op en Johan volgde me naar buiten.

Mijn gezicht moet boekdelen hebben gesproken. “Gaat het wel met je?” Vroeg Tania, oprecht bezorgt. “Ken je hem?”
“Ken ik hem?” Zei ik schor. “Het is Johan. Johan van Esmeralda ’s huwelijk.” Tania keek verbaasd. “Mijnheer Van Achter De Feesttent?” Haar stem klonk ongelovig. “Hier? Wat is hij, een soort huwelijksgroupie?” Ik kon het zelf nauwelijks geloven. Hoewel ik nooit had gedacht hem nog eens te ontmoeten had ik wel over hem gedroomd. Die lichtbruine ogen hadden tijdens verscheidene nachtelijke avonturen in de mijn gekeken. Dromen waaruit ik bezweet en met wild kloppend hart was ontwaakt. En nu stond hij hier in levende lijve. Ik staarde hem aan, probeerde mezelf wijs te maken dat hij het niet was. Misschien had hij een broer? Uiteindelijk waren we er niet aan toe gekomen onze familie te bespreken. Begrijp me niet verkeerd. Het was niet dat ik hem niet weer wilde zien. Ik wou niets liever. Om de paar dagen had ik me erop betrapt dat ik fantastische scenario’s verzon, waarbij Esmeralda om een of andere reden al haar verre familieleden uitnodigde voor een gelegenheid waar ik Johan, als Rudi ’s beste vriend, ook aantrof. Maar hier?

Ik raakte in paniek. Stel dat hij net deed of hij me niet kende? Dat zou veel erger zijn dan hem nooit meer zien. Vooral nu Tania er bij was. Ik had Tania het hele verhaal verteld, blij dat ik haar nu eens uitroepen kon ontlokken als “Nee!” En. “Dat meen je niet!” (Zoals ik altijd deed bij het horen van haar avonturen.) Erger nog, stel dat hij hier was om iemand anders te begeleiden? Mijn eigen reactie verbaasde me. Ik had er geen idee van dat Johan een dergelijk diepe indruk op me had gemaakt tot ik met zijn aanwezigheid werd geconfronteerd. Gelukkig, dacht ik, heb ik hem het eerst gezien, voor hij wist dat ik hier was en heb ik de kans mijn tactiek te beramen.
Het beste dat ik kon doen, bedacht ik, was het Cool te spelen, niet vermijden hem tegen het lijf te lopen en hem de eerste zet te laten doen. Dat wil zeggen, dacht ik, laat de bal aan zijn kant; doe net of je hem niet hebt gezien tot hij jou ziet. En terwijl ik dat bedacht, keek hij op, zag mijn gezicht en begon breed te glimlachen.
0, mijn God! Jammerde ik vanbinnen toen hij de heuvel op kwam en in mijn richting liep. In zijn leren pak zag hij er nog geweldiger uit dan ik me hem herinnerde. Ik keek naar Tania voor morele steun, maar ze was verdwenen, had zich tactvol teruggetrokken naar het stelletje tafelopzetters en het blad met broodjes en eieren.

Het volgende moment stond hij pal voor me en keek met diezelfde schaamteloze glimlach op me neer die de afgelopen maanden ontelbare keren onverwacht in mijn herinnering was opgekomen. Al mijn plannen om Cool te blijven waren verdwenen: ik dacht er alleen aan mijn mond dicht te houden. We stonden elkaar in een akelige stilte aan te gapen. Ten slotte scheen hij zijn zelfvertrouwen terug te krijgen.
“Hallo, leuk je hier te zien,” zei hij. Vervolgens glimlachte hij weer en al mijn twijfels smolten weg. Het was duidelijk dat hij net zo blij was mij te zien als ik hem.
Toen kuste hij me. Ik dacht dat ik me had herinnerd hoe zalig zijn kussen voelde, maar ik had me slechts een flauwe afspiegeling herinnerd. Er was geen enkele terughouding, geen onhandigheid, maar ook geen enkele zelfbewuste techniek. Johan legde zijn hele zelve, al zijn verlangen naar mij, alle reactie die hij van me kreeg in deze kus. Het was alsof onze monden een nieuwe taal uitvonden, een taal van gevoelens, van energiestromen, waarbij alles wat we sinds onze eerste ontmoeting hadden gedacht en gedroomd werd gedeeld. Het voelde alsof mijn lichaam werd buitengesloten vanaf het punt waar onze monden elkaar raakten, alsof de kus het punt was waarom wij, en met ons het hele universum, draaide.
Na een paar uur, (oké,) seconden, hielden we op met kussen en keken elkaar weer aan. Ik weet zeker dat hij grijnsde als een gek; echt, zeker weten. “En,” vroeg hij alsof we elkaar bij de kassa van de supermarkt waren tegengekomen, “hoe is het met jou?”
“Prima,” brabbelde ik. “Hoe gaat het met jou?”
“Niet slecht, helemaal niet slecht.” En hij kuste me weer. Mijn hele lichaam werd gek, mijn huid tintelde, mijn poesje klopte van verwachting, mijn handen schoven om zijn middel, voelden de koele gladheid van het leren pak, hielden hem tegen me aan. Het enige waaraan ik kon denken, als je het denken kunt noemen, was me ergens met Johan terugtrekken, het liefst iets meer afgezonderd dan de vorige keer.
Hij moet ongeveer hetzelfde hebben gedacht, want hij liet me lang genoeg los om te vragen: “Heb je hier een kamer?”

“Ja,” fluisterde ik. “Maar ik kan er pas om twee uur terecht.”
“Jammer.” Hij sprak ons beider gedachten uit. We keken om ons heen naar een plekje dat niet zo in het zicht was, en toen we ons blik vingen, lachten we. “Jammer,” mompelde ik, “ook geen feesttent te bekennen.” Hoewel het nog meer dan een uur duurde voor de ceremonie zou beginnen, begonnen de gasten zich op het gazon voor het Gasthof te verzamelen. Ik ving een blik op van Dirk in zijn fraaie kostuum, die iemand begroette die eruitzag als een tante. Tania stond nog steeds met de jongens te praten, en ik zag dat Dirk nerveus in haar richting keek. Goed, dat zou hem leren net te doen of zij hem had verleid, terwijl het in werkelijkheid andersom was geweest. Het werd echter steeds drukker en er leek geen kans te bestaan om voor twee uur onze onafgemaakte zaken af te maken. Drie van onze oude studievrienden kwamen slenterend onze kant op de wal op en ik stelde mezelf in op uren wachten.
De pektorens waren onze redding.

Terwijl de naderende gasten achter een hoek uit het zicht verdwenen, pakte Johan mijn hand en trok me in een pektoren. Giechelend als kinderen slopen we weg alsof we in een doolhof waren en bleven uit het zicht van de anderen, tot ons pad bij een verborgen uitval deur ophield. “Het is een uitval deur” vertelde ik hem. Hij keek niet-begrijpend. “Een verborgen deur” legde ik hem uit, “om vanuit de vesting weg te sluipen en een uitval te doen zonder de hoofdpoort te gebruiken.” De deur kwam uit in een greppel. Hij was ongeveer drie meter diep, met steile grasranden en de bodem was droog maar stoffig. Johan keek me aan. “Geen denken aan,” zei ik vastberaden. “Heb je er enig idee van wat het me heeft gekost om dat roomkleurige pakje te laten stomen?” Tot mijn verbazing bloosde hij. “Sorry,” mompelde hij.
We keken om naar het Gasthof. We waren erin geslaagd enige afstand tussen ons en de gasten te scheppen, flarden van hun gesprekken zweefden op de wind naar ons toe, maar iemand die onze kant op keek zou ons duidelijk kunnen zien. Onze chaperonnes waren ver weg, maar onontkoombaar. We gingen, nog steeds hand in hand, op een stenen bank zitten, en staarden naar het uitzicht.

Mijn hand brandde in de zijn, een vuur dat verhit bloed door mijn aderen zond. Zijn vingertoppen trokken patronen op mijn dij, hun warmte drong door de dunne zijde heen en liet opwindende vlammetjes achter. Ik voelde dat ik tussen mijn benen nat werd, de dunne zijde van mijn slipje raakte doordrenkt. We keken nog steeds uit over de vallei, naar de weg die zich aan de overkant tegen de heuvel omlaag wond. Auto’s die meer huwelijksgasten aanvoerden, reden eroverheen, over de steile boogbrug voor ze beneden uit het zicht verdwenen waar we ze op het grind van de oprit tot stilstand hoorden komen. Johan trok zijn hand los van de mijne en schoof hem over mijn dij tot zijn vingertoppen verborgen lagen in de smalle opening tussen mijn benen. Langzaam begon hij ze in grote achten te strelen. Het materiaal van mijn pak was zo dun dat het bijna leek of hij mijn naakte huid streelde. De zijde verhevigde als het ware zijn aanraking, fungeerde als een glijmiddel, waardoor zijn vingers over me heen gleden en elke zenuw deden ontwaken. Ik greep de scherpe rand van de stenen bank tot ze in mijn handpalmen sneed, en probeerde mijn reactie te beheersen.

Terwijl ik mijn ogen op de groene heuvel tegenover me gefixeerd hield, voelde ik Johan ’s vingers steeds hoger over mijn dijen kruipen. Ze waren verkennend op weg naar mijn poesje, zonden elektrische schokjes van opwinding uit die mijn klit genotvolle rillingen bezorgden. Een deel van me, smeekte hem voort te maken, mijn kut was al vochtig en verlangde naar zijn aanraking; het andere deel hoopte dat dit eeuwig zou duren, dit trage proces dat elke vierkante centimeter tere huid tussen mijn benen in beslag nam. Johan zei niets toen zijn hand zich langzaam, langzaam naar mijn kern bewoog. De enige geluiden kwamen van de vogels, het geronk van de auto’s die het Gasthof naderden en de flarden van lachen en gesprekken die de wind in onze richting blies.

Johan ’s vingertoppen bereikten de rand van mijn slipje en behielden hun ritme, zijde wreef nu over zijde. De enige frictie werd veroorzaakt door mijn natte slipje dat door mijn sappen tegen mijn lichaam plakte. Ondanks de dubbele laag was het materiaal zo dun dat zijn vingers elke plooi en gleuf van mijn poesje natrokken, zijn streken waren licht maar zeker. Ik voelde me als een kunstwerk dat onder de handen van een meester handwerksman tot leven werd gebracht, een beeld misschien, een blok marmer dat vervormd werd tot een levende vorm.
Van achteren zou iedereen die onze kant op keek denken dat er twee mensen naast elkaar zaten, misschien nieuwtjes uitwisselden of gewoon van het uitzicht zaten te genieten. In feite vrijde Johan zo grondig met me alsof ik naakt op mijn rug lag, zijn zoekende hand was nu dwingender, duwde de zijde in de drijfnatte snee, trok de natte stof strak over mijn klit en drukte er met zijn duim tegenaan. Mijn benen trilden. Opwinding maakte mijn lichaam slap. Ik beet op mijn lip om niet met een schreeuw te verraden hoe heerlijk het voelde. Ik legde een hand op het koele leer van zijn dij.

Johan duwde twee vingers in de natte ingang van mijn kut, het losse slipje volgde zijn duwen, dun genoeg om naar binnen te worden geduwd. Iedere keer dat hij naar binnen stootte, werd de stof strak over de rest van me getrokken, drukte hard tegen mijn knopje en vormde een smal koord dat tegen mijn anus trok. De stof was nu drijfnat, droop bijna van mijn sappen. Maar zijn duim bleef over mijn klit strelen, het ritme zond golven van genot door mijn buik, steeds sneller. Iedere stoot van zijn hand veroorzaakte een samentrekken waardoor zijn vingers werden gegrepen terwijl mijn climax steeds naderbij kwam. Ik wist dat ik er bijna was; ik voelde mijn heupen instinctief op Johan ’s bewegingen reageren, wiegend tegen de druk van zijn hand. Toen mijn orgasme losbrak, draaide ik me naar hem toe, zag dat hij naar me keek, zijn goudbruine ogen waren op me gericht, een glimlach glansde erin terwijl hij mijn gezicht gadesloeg, genietend van mijn genot. Gelukkig, toen hij zag dat ik mijn controle verloor op het moment dat zijn vingers me vakkundig over de rand duwden, het diepe water van seksuele losbandigheid in. Ik beefde toen de naschokken me overspoelde, en hij bleef me strelen, langzamer nu, voerde me zachtjes terug aan land, tot hij ten slotte mijn hand weer pakte en er zacht in kneep.

“Goed?” Fluisterde hij, bijna verlegen. “Beter dan goed,” fluisterde ik terug. Hij kneep harder in mijn hand. “En” vroeg ik, “doe je dit alleen op huwelijken?”
“0, neen,” verzekerde hij me serieus.” Ook op bar mits a’s en op verjaardagsfeestjes van eenentwintigjarigen.” Hij kuste me weer, een snelle, stevige kus. “Hoe laat begint dit trouwens?” Vroeg hij. Ik keek op mijn horloge, zag dat mijn pols nog steeds een beetje beefde. “Over tien minuten,” antwoordde ik, plotseling paniekerig.
Ik keek naar beneden. Ja hoor, het kruis van mijn dunne lange broek vertoonde een donkere, natte vlek, glinsterend in de zon. “Shit!” Riep ik uit. Johan, mijn blik volgend, trok een schuldig gezicht. “Denk je dat het op tijd droog is?” Vroeg hij hoopvol. “Niet zonder een vlek achter te laten.”
Hij boog zich voorover, stak zijn hoofd in mijn schoot en zoog hard aan de stof.
“Hm…,” zei hij, terwijl hij zijn hoofd hief, “verrukkelijk.”

Nog een snelle kus en ik proefde een vage smaak van mijn geslacht op zijn lippen.
“Laat de wind erbij, en het zal ongeveer droog zijn voordat we naar binnen moeten.”
Ongeveer. Ik was nauwelijks droog toen we terugliepen naar het Gasthof, maar mijn opwinding was althans niet meer zichtbaar voor de wereld. Johan en ik slenterden naar de lange rij die voor de grote eiken deuren stond te wachten, die nu opengingen. Tania dook voor ons op. “Tania, dit is Johan,” stelde ik hen kalm aan elkaar voor. “Johan, mijn vriendin Tania.”
“Hallo,” zei Tania, en gaf Johan een hand. Ik voelde me weer nerveus worden. Wat dacht ze? Keurde ze hem goed? Ik herinnerde me nog een studentenvriendje dat ik met grote opwinding aan Tania had voorgesteld. Toen ik haar later apart had en vroeg: “Wel? Wat vind je van hem?” keek ze me oprecht verbaasd aan.
“Anja,” vroeg ze domweg, “waarom…?” De afschuwelijke waarheid was dat ik geen goed antwoord had. “Omdat hij er was,” leek op een of andere manier niet te voldoen.

Nu, terwijl ze Johan een hand gaf, was ze een en al vriendelijkheid. Ik keek naar hem op, en probeerde hem door haar ogen te zien. Dat donkere haar dat naar voren viel, bijna in zijn ogen. Een opvallend levendig gezicht, enigszins gebruind, opgevrolijkt door een glimlach. Lichtbruine ogen en lange, donkere wimpers. Een lichamelijke gratie die je zelden bij zo een grote man ziet, zonder een spoor van een kromme rug.
Toen ik hem plotseling zo duidelijk zag, hield ik mijn adem in toen zijn schoonheid me bij verrassing opviel. “Heel leuk je te ontmoeten, Johan,” zei Tania, met de nadruk voor mij op “heel leuk.”
“Leuk jou te ontmoeten,” antwoordde hij, “maar ik geloof dat we beter naar binnen kunnen gaan.” De meeste gasten waren al in de gelambriseerde hal beland. “Hm…” beaamde Tania terwijl ze naar binnen ging, “maar misschien wil je eerst iets gemakkelijker” aantrekken.” Toen de ceremoniemeester ons in het oog kreeg, keek Johan beschaamd naar zijn leren pak. “Shit.”

Het werd binnen in het vertrek al stil. Haastig worstelde Johan met zijn ritsen en hees zich uit het leren pak. Eronder was zijn kostuum zo verkreukeld als te verwachten was. “Ik had het willen strijken als ik de tijd had gehad,” mompelde hij verward. “Vast wel,” zei ik. Ondertussen hoorde ik de mensen naar hun plaats schuifelen voor de ceremonie en ik wilde niet verdacht laat binnenkomen. Ik duwde het leren pak in de handen van de ceremoniemeester. Te verbaasd om het niet aan te nemen, stond hij ermee in zijn armen. “We halen het later op,” fluisterde ik hem toe en trok Johan mee naar de rij zitplaatsen.

Op de een of andere manier, vraag me niet hoe, stapten Tania en ik op het perron van Landeck enigszins presentabel uit de trein. In minder dan een uur hadden we ons bij het wasbakje gewassen, genoeg make-up aangebracht om ons gebrek aan slaap te maskeren, de croissants verorbert, de muesli met yoghurt gegeten, koffie gedronken (“Eindelijk koffie!” had Tania uitgeroepen, waarop we weer de slappe lach kregen. Je had er waarschijnlijk bij moeten zijn), en zelfs beslist wat we zouden aantrekken. Tania zag er oogverblindend uit in een knalrode jurk die bij haar nagels paste. “Als ik zal worden afgeschilderd als een gevaarlijke vrouw, dan kan ik me er net zo goed naar kleden.”

Ik had kop of munt gegooid, zoals Guido vierentwintig uur eerder had gedaan en was uitgekomen op het zijden broekpak, een bijzonder goede keus, aangezien ik er mijn losse zijden slipje onder kon dragen. Ik was eerlijk gezegd nogal gekneusd door de heftige attenties van Herman, en mijn gebruikelijke tanga zou enigszins ongemakkelijk zijn geweest.
Wat we alle twee wilden was een warme hap en heel veel koffie. In plaats daarvan moesten we de minibus zien te vinden die Dirk had geregeld om gasten van het station te halen en af te zetten bij de romantische maar onbereikbare omgeving die hij voor zijn huwelijk had gekozen. We waren niet de enigen die met de nachttrein waren gekomen en een klein groepje Bruggelinge verzamelde zich voor het station in de Bahnhofstr. Er waren enkele mensen die ik herkende, maar niemand die ik goed kende, iets waar ik dankbaar voor was. Ik had niet zo een behoefte aan een goed gesprek.

De minibus reed precies op tijd voor, bestuurd door Dirk ’s jongste broer, Mark. Ik merkte dat Tania uitgeput was, normaal gesproken zou ze met Mark hebben geflirt, alleen voor de lol. Nu ging ze zonder hem een blik waardig te gunnen naast hem zitten, ondanks het feit dat hij een jongere, knappere versie was van de man die haar recentelijk had gedumpt. Hoe dan ook, hij was nogal van haar onder de indruk, maar ze besteedde er geen aandacht aan, bromde naar hem dat hij ergens onderweg bij een koffieshop moest stoppen en toen ze van een grote, sterke kop koffie was voorzien, zonk ze in een naar cappuccino geurende hoop van blond haar en kreukelig fluweel ineen.

Ik had een plaatsje achterin gevonden waar ik van het uitzicht kon genieten en met niemand hoefde te praten, terwijl ik mijzelf een dutje beloofde tussen de ceremonie en het feest ’s avonds. Zodra we de buitenwijken van Landeck eenmaal achter ons hadden, was het landschap verbluffend mooi. Om te beginnen reden we door een heuvelachtig gebied met uitgestrekte bossen aan weerskanten van de kronkelige weg. Toen we hoger klommen, werden de Alpenweiden kaler, met hier en daar wat schapen en een koe. Er dreven witte wolken in de blauwe lucht: het beloofde voor Dirk en Andrea een schitterende maar winderige zomerdag te worden.
Ergens in mijn achterhoofd zat me iets dwars. Ik wilde het liever geen naam geven, maar als ik me niet op het landschap concentreerde, of op Marks achterhoofd, dook het steeds weer op.

Ik kon het nog niet helemaal bevatten dat Tania en ik gisteravond een heel nieuwe dimensie aan onze vriendschap hadden toegevoegd. Het leek nog steeds alsof ik het had gedroomd, maar ik wist dat het was gebeurd en dat zij het ook wist. Wat betekende het voor onze vriendschap? Was ze in verlegenheid gebracht? Was dat de reden waarom ze speelde dat ze “een te grote kater had” om ook maar een woord met iemand te wisselen? En hoe voelde ik me eronder? Tja…Goede vraag. Persoonlijk? Wauw! Ik moest zelfs niet aan haar intimiteit denken. Alleen al het weten dat… Deed de vlinders dansen. Herman? Die had de beurt van zijn leven gekregen. Maar Tania? Hoe stond zij hier tegenover? Blijkbaar met dezelfde verwarrende vragen en antwoorden. Maar wat voelde ze?

Ik wist dat we er op een gegeven moment over moesten praten, maar het was niet een gesprek waar ik me heel erg op verheugde. Ik was bang dat we ons nooit meer volkomen met elkaar op ons gemak zouden voelen. Hoe opwindend de afgelopen nacht ook was geweest, het was het niet waard er een goede vriendin door te verliezen. Het zou een veelbewogen weekend worden.
Ik glimlachte voor me heen en bedacht dat Guido ’s klimpartij waarschijnlijk net zo enerverend was als mijn treinreis was geweest.

De minibus draaide een scherpe bocht om en het Vest kwam aan de andere kant van een steile vallei in zicht.
Het werd onmiddellijk duidelijk waarom Dirk het nodig had gevonden ons voor het huwelijk allemaal naar niemandsland te laten komen. Het Gasthof Bergheil was fantastisch. Een wirwar aan granieten gebouwen en bijgebouwen vormden een groot witgeschilderd gebouw met tientallen ramen die op Alpenweiden uitkeken die zich voor ons uitstrekten. Een kerkje en een tiental huizen met stallingen vormden het dorp Beden dat een zeldzame omwalling had als van een versterkte burcht. Onze weg daalde af naar de vallei, waardoor het Gasthof binnen de omwalling nog groter leek. Het Gasthof was duidelijk de kern van het versterkte dorp. Iedereen staarde vol ontzag omhoog, zelfs Tania mompelde: “Wauw”!
“Het is geweldig, vind je niet?” Zei Mark, die nog steeds geen blik van haar kreeg. Hij had natuurlijk gelijk. Toen we via een boogbruggetje de rivier overstaken en aan onze klim naar de poort begonnen, hadden we het gevoel dat we ons op een filmset bevonden. Ik verwachtte bijna Guido en zijn roekeloze vrienden te zien die van de kantelen gingen tuimelen.

Mark bracht de minibus met een schok tot stilstand op het grind voor de hoofdingang, en we stapten allemaal uit. De zon verwarmde de lucht, en de bloembedden langs de paden gaven een tere geur aan de frisse bries. Het was onmogelijk om je hier niet te ontspannen.
Ik glimlachte blij naar Tania, die haar blond lokken naar achteren zwaaide en naar me grinnikte. Als ze zich nog steeds druk maakte om Dirk, gaf ze een goede show weg. Cateraars renden rond met witte tafelkleden, bloemstukken, en potige jongemannen waren bezig schragentafels op het gazon te plaatsen. Ik voelde me een beetje verloren terwijl ik daar met mijn bagage stond. Het Gasthof was in gebruik als hotel, maar onze kamers zouden pas vanaf twee uur beschikbaar zijn. We hadden nog twee uur vol te maken voor de ceremonie zou beginnen en het verlangen naar een stevig ontbijt keerde terug. Ik keek zoekend rond naar Mark of Dirk. In plaats daarvan dook Tania naast me op en greep mijn tas.

“Kom mee, de tassen naar de receptie en we maken een babbeltje met de cateraars. Ze zetten echt niet al die tafels neer zonder de hulp van boterham met spek en eieren.” Opgelucht volgde ik haar naar de donkere ingang en liet mijn tas door de portier wegbrengen. Als Tania al bedenkingen had over gisteravond, stonden ze in ieder geval niet tussen ons in. Mijn humeur verbeterde. Ik zag haar neusvleugels trillen toen ze de geur opsnoof van iets dat werd gebakken.
“Deze kant,” fluisterde ze, en ik volgde haar door de gang in de richting van de rammelende pannen. Ze stormde een lichte, bewasemde keuken binnen, zoals alleen Tania dat kan, die onweerstaanbaar rook. De hoofdcateraar pikte haar verhaal, dat we de jongens hielpen de tafels op te zetten met gerede twijfel. We waren uiteindelijk geen van beiden gekleed voor dat werk.
“We zijn Jochem ’s Vlaamse nichtjes,” voegde Tania er liefjes aan toe.
De cateraar, nog steeds zonder glimlach, knikte met zijn hoofd naar de pannen spek en eieren en de mand broodjes.
“Neem die dan maar mee naar de jongens,” antwoordde hij zonder op te houden met zijn hakwerk.

Tania pakte de mand en glimlachte charmant. Terwijl ik de deur voor haar openhield om het naar buiten te dragen, ving ik een glimp van een glimlach van onze weldoener op. Hij was misschien niet erg toeschietelijk geweest, maar zijn ochtend was opgevrolijkt. “Hoe wist je dat er een jongen bij is die Jochem heet?’ Fluisterde ik, terwijl Tania langs de receptiebalie beende en het zonlicht in stapte.
“0, dit is Oostenrijk,” zei ze achteloos. “Er moet gewoon een Jochem bij zijn.” We grepen elk een broodje, een bord spek met eieren en Tania riep de jongens naderbij voor hun ontbijt. Ik wist niet wat ze aantrekkelijker vonden, de geur van spek of de aanblik van Tania in haar knalrode jurk. Zij knapte ook op van hun aandacht, weer bijna haar oude zelf. Ik begon me minder bezorgd te voelen of we onze vriendschap in gevaar hadden gebracht. Tania was ontspannen en plaagde de tafelopzetters niet bepaald als een vrouw die ergens mee zat.
Waarschijnlijk, dacht ik, was gisteravond net het zetje geweest dat ze nodig had om Dirk op zijn huwelijk onder ogen te komen. Ik was te vermoeid om te flirten en liep met mijn ontbijt een eindje verder de wal op.

De omringende Alpenweiden waren groots en erg zorgvuldig onderhouden. Op een deel stond het gras klaar om te hooien, op een ander deel lag het te drogen en in de verte was een familie aan het keren. Als bewoner van het Gasthof moest je jezelf werkelijk heer en meester van dit alles hebben gevoeld wanneer je stond uit te kijken over het dal. Hoewel de moderne tijd iets van de robuustheid had weggenomen, had het gebouw nog steeds een antieke, onverwoestbare uitstraling. Een lichte bries uit de vallei deed mijn kleding bewegen, blies dwars door de dunne zijde tegen mijn huid, maar de zon was warm genoeg om me een plezierige huivering te bezorgen. Ik deed mijn ogen dicht, probeerde me te concentreren op de wind tegen mijn huid, de geuren van het hooi, de smaak van het spek en de stilte. Het ontbreken van achtergrondlawaai was een van de dingen van het platteland die ik het meest waardeerde. Het was natuurlijk niet louter stilte. Ik hoorde Tania met de jongens kletsen en de levendige geluiden van de voorbereidingen die voor het feest werden getroffen.
Verderop hoorde ik vogels, alsof ze zo blij waren dat ze leefden en ze hun hart uit hun lijf konden zingen. Een houtduif koerde in het bos achter het Gasthof, ergens blafte een hond en op de weg beneden kondigde een laag gegrom de nadering van een motor aan.

Ik opende mijn ogen en zag hem de heuvel op rijden. Als tiener, en niet in staat me een auto te permitteren, was ik overal naartoe gegaan op een verschrikkelijk oude 125 cc, die elk moment uit elkaar dreigde te vallen. Nu was een auto onmisbaar voor mijn werk, maar ik hunkerde nog steeds naar de kick van twee wielen en beloofde mezelf steeds dat ik er op een dag een zou kopen, gewoon voor de lol. Ik maakte mezelf belachelijk bij mijn vrienden, omdat ik bij elke voorbijrazende motor op de weg mijn hoofd omdraaide. De rode flits kwam dichterbij, over de brug en recht op het Gasthof af. Stilletjes hoopte ik dat hij hier voor het huwelijk kwam. Misschien kon ik de bestuurder overhalen mij een ritje te laten maken. Het zou betekenen dat ik me met de champagne moest inhouden, maar het zou de moeite waard zijn. Ik keek kritisch naar de rijkunst van de motorrijder in de hoop dat ik het beter zou doen, maar ik kon hem niet op fouten betrappen.

Wie hij ook was, hij gebruikte alle snelheid en kracht die in de motor zat en hij leek het aan te kunnen. Tegen de tijd dat de motor op het grindpad onder me tot stilstand kwam, voelde ik alleen pure afgunst. De gelukkige eigenaar van de Ducati 900SS (ik zei al dat mijn vrienden me uitlachten) zette hem op de standaard en stapte af. Tania dook naast me op. “Weet je wat, jij neemt de motor en ik de berijder.” Ze kende me maar al te goed. Ze was echter geen martelaar: de gestalte in het strakke leren pak was groot, mannelijk en bewoog zich soepel voor iemand die waarschijnlijk kilometers lang gespannen tegen de wind in had gereden. “Ja, maar wacht even tot hij zijn helm af zet,” fluisterde ik terug. “Je weet nooit wat er onder de helm zit.”

“Ik kan hem altijd vragen of hij hem voor vanavond weer wil opzetten,” antwoordde Tania. Ik dacht net verheugd dat Tania weer in vorm was, toen de berijder zijn helm afzette en we zijn gezicht te zien kregen. Het was Johan.

Het huwelijk van morgen!

Met een schok besefte ik dat Tania en ik over een paar uur zouden worden gewekt met een klop op de deur en een koud ontbijt, dat ik niet lang daarna wakker en presentabel op Dirk’s huwelijk moest verschijnen. Als ik geluk had zou ik nu een uiltje kunnen knappen en voorkomen dat ik tijdens de ceremonie in slaap zou vallen. Ik keek naar Herman. Zijn lippen waren licht vaneen en hij had een vredige uitdrukking op zijn gezicht, hij was diep in slaap. Ik stond zacht op, trok het laken over hem heen en deed het licht uit. Daarna verzamelde ik mijn kleren en glipte door de verbindingsdeur naar ons eigen compartiment. 

Tania lag nog bijna net zoals ik haar had achtergelaten, ogen gesloten een arm over haar hoofd geslagen, mascara enigszins doorgelopen, blonde lokken over haar gezicht en kussen verspreid. Ik had het ineens koud en opende mijn tas op zoek naar een nachthemd. Ik was onhandig bezig het over mijn hoofd te trekken toen Tania’s stem, schor door de Jenever en de slaap, me deed opschrikken. “0, lekker, eindelijk koffie.” Ik keek haar verward aan. Koffie? Koffie? Och ja! De koffie die ik een paar uur geleden ging halen, die ik in feite met Herman had gedeeld. Voor Tania was de koffie waarschijnlijk het laatste dat ze zich herinnerde. Op dat mo­ment glimlachte ze met de charme van een dronkaard en vroeg: “Heb ik lang geslapen?”

“Uren,” zei ik. “In feite hebben we eeuwen geleden koffie gedronken.” Achterdocht flitste in haar ogen. “Dat herinner ik me niet.” Ze vroeg zich af waarom ik over de koffie loog dat wist ik zeker. Soms kenden we elkaar veel te goed. “Niet jij en ik,” verklaarde ik. “Maar ik en de man uit het com­partiment hiernaast. We ontmoetten elkaar bij het buffet, en toen we terugkwamen lag jij te slapen, dus hebben we…” Nu was ze helemaal wakker, ging rechtop zitten en keek me scherp aan. Zoals ik al zei, soms kent ze me veel te goed, en ze weet echt wel dat het me geen twee uur kost om een kop koffie te drinken. Haar neusvleugels trilden. “En is die aftershave die ik ruik van de vreemde in de trein? Was het de moeite waard in ruil voor mijn kop koffie?”

Ik knikte en voelde dat ik bloosde. Er was haast niets wat ik voor Tania kon verbergen, maar naakt te worden betrapt, terwijl ik stilletjes terugkeerde van een heimelijke ontmoeting, gaf me het gevoel een tiener te zijn. “Vooruit dan, vertel me alles!” Triomfeerde Tania “Als ik geen koffie krijg, wil ik alle details. Hoe groot was zijn pik?” Net iets voor haar om meteen tot de kern te komen. Ik wees met mijn handen. Ze keek ongelovig, besloot dat ik niet overdreef en floot, diep onder de indruk. Daarna stond ze op. Ik keek haar stom aan. “Waar ga je heen?”

“Ik ga kijken,” verklaarde ze, waarna ze de hendel van de verbindingsdeur greep en weg liep.  Even bleef ik met open mond zitten. Waarom had ik het Tania verteld? Ik had beter moeten weten. Onder normale omstandigheden kan ze zich schandalig gedragen. In haar huidige alcoholverdoving, nog steeds gekwetst door Dirk’s aanstaande huwelijk, waren er geen rem­mingen voor wat ze zou gaan doen. Ik verwachtte dat Herman een schreeuw zou geven wanneer hij de indringer in zijn com­partiment zag. Na een paar seconden, toen er geen schreeuw kwam, opende ik de verbindingsdeur op een kier en gluurde naar binnen. Herman lag nog steeds uitgestrekt op het onderste bed, zoals ik hem had achtergelaten. Tania boog zich over hem heen, trok het laken langzaam van hem af om hem niet te wekken. Het maanlicht scheen op de gespierde, naakte gestalte en wierp schaduwen over hem heen. Zijn ene hand lag op het laken naast hem, de vingers licht gekruld, en de andere rustte vlak boven zijn navel, rijzend en dalend met zijn ademhaling. Zijn schaamhaar lag vochtig gekruld tegen zijn huid, en zijn pik lag ontspannen op zijn dij, nog steeds zichtbaar vochtig van onze gezamenlijke sappen. 

Tania staarde op hem neer als een hongerige reiziger die net een feestdis heeft ontdekt. Ik wilde haar bij hem vandaan trekken, maar ik was te bang dat Herman wakker zou worden en schrikken. Ik sloeg Tania gebiologeerd gade terwijl ze haar hand uitstak en met een vingertop over de hele lengte van zijn pik streek. Even ging er een rilling door hem heen, maar hij werd niet wakker. Tania glimlachte en likte aan haar vinger, streek toen weer van de basis naar de kop over hem heen. Alsjeblieft, dacht ik, laat haar alsjeblieft nu ophouden en naar ons compar­timent terugkomen.

Maar Tania stopte natuurlijk niet. Door de kier van de deur zag ik dat ze hem teder streelde, waarbij die gigantische pik weer begon te zwellen en zich van zijn dij verhief zonder dat zijn ademhaling ook maar een ogenblik stokte. Nu ziet ze zijn volle lengte en komt tevredengesteld terug, dacht ik, hoopte ik. Maar het was een ijdele hoop.Tania knielde voor het bed en nam het eind van zijn pik in haar mond. Haar lippen schoven eromheen en toen zoog ze hem voor een derde naar binnen voor haar mond helemaal vol was. Nu bewoog Herman. Hij rolde zijn hoofd naar achteren en een zacht geluidje van genot ontsnapte aan zijn vaneen geweken lippen. Zijn ogen waren nog steeds gesloten, maar voor hoelang? Tania’s blonde haar viel over zijn borst en buik. Ik zag haar billen deinen terwijl ze hem zoog en ik voelde een vreemde onrust. Reageerde mijn lichaam alweer? Nu? Net nadat…

Ergens voelde ik me verontrust bij de gedachte aan mijn beste vriendin met deze man die me net had geneukt, terwijl hij nog naar mij smaakte. Het leek zo ongelooflijk intiem. We hadden in het verleden vele dingen gedeeld, maar nooit een man. Althans niet dezelfde nacht. Het was waar, we hadden dezelfde smaak en op ons lijstje kwamen een paar dezelfde namen voor, maar we hadden het altijd een beetje discreet gehouden. Dus aanvankelijk wilde ik de deur dichtdoen en niet lan­ger meer kijken. Maar ik deed het niet, ik bleef kijken. Ik wilde het niet toegeven, maar het idee van een man met Tania te delen wond me ongelooflijk op. Maar niet alleen dat…

Net toen ik dacht dat Herman toch onmogelijk langer kon blijven slapen, stond Tania op. Er ging een golf van verlichting door me heen, ze had gezien wat ze wilde en had er genoeg van. In plaats daarvan trok ze haar T-shirt over haar hoofd, liet haar jeans zakken en boog zich naakt voorover om haar handelingen te hervaten.

“Tania!” fluisterde ik dringend, omdat ik haar dolgraag weg wilde hebben voordat Herman besefte dat dit meer was dan een prettige droom. Te laat. Zijn oogleden knipperden, en hij keek op naar de naakte vreemde die zijn paal in haar mond had. Tania trok haar mond van zijn stijve pik, glimlachte haar charmantste glimlach, en gaf hem een hand. “Hallo, ik ben Tania,” zei ze alsof ze elkaar net op een cocktailparty hadden ontmoet. “Ik ben een vriendin van Anja.”

Herman gaf haar kalm een hand “Ik ben Herman.” Hij volgde Tania’s blik naar waar ik verbijsterd stond toe te kijken. “Wel, Anja?” Vroeg hij met een glimlachje, “doe je nog met ons mee, of niet?” Voor ik tijd had om na te denken, weg te rennen, of iets dat elk verstandig persoon zou hebben gedaan stapte ik naar voren en deed de deur achter me dicht. Tania bewoog haar mond weer naar zijn pik en hij strekte een hand naar me uit. “Wel,” fluisterde hij naar me, “ik geloof dat je vriendin nu weet hoe jouw poesje smaakt. Wil jij dat van haar proeven?” Gehoorzaam knielde ik achter Tania. Toen ik haar geslacht naderde, bereikte de scherpe geur mijn neusgaten en ik voelde het water in mijn mond lopen. Ik opende mijn lippen, onzeker over hoe ik moest beginnen.

“Kom op, niet zo verlegen,” moedigde Herman me aan. “Heb je dan niets van me geleerd?” Ik herinnerde me hoe hij me was gaan likken, langzaam en plagend, en ik liet mijn tong langs Tania’s gleuf strijken naar waar haar klit was genesteld. Ik voelde een huivering door haar heen lopen. Ze smaakte ziltig en vol. Ik wist hoe het voelde voor haar, denkend aan hoe Herman me met zijn tong op dezelfde manier had gelikt. Terwijl ik haar likte, lange streken omhoog en naar beneden, voelde ik bijna elke streek in mijn eigen poesje. Ik likte naar voren over het knopje, dan terug naar de gevoelige huid erachter. Rillingen van genot volgden mijn tong, maar ik leidde haar kennelijk niet af van het genot dat ze Herman gaf. Zijn hand streelde afwezig mijn rug en iedere lik van Tania’s tong echode in de elektriciteit van zijn vingertoppen op mijn rug. Door zijn aanraking wist ik wat zij voor hem deed, een lange, stevige streek betekende dat ze hem dieper in haar mond nam. Lichte bewegingen van zijn vingers weerspiegelden een licht likken over de gevoelige kop van zijn pik. Ik likte in dit afwisselende ritme Tania’s geslacht waarbij ik me voorstelde wat zij voelde, met mijn mond van achteren, zijn paal van voren. Toen ik meer zelfvertrouwen kreeg, gebruikte ik mijn kennis van hoe het moest voelen, en begon de leiding te nemen. Ik ploegde mijn tong brutaal in Tania’s poesje, voelde de vochtige ribbels van binnen en likte vervolgens plagend haar klit met een snel ritme. De aanraking van Herman en de geluiden van genot die hij voortbracht, maakten dat ik wist ik dat Tania op mijn leiding reageerde, stevig als ik stevig likte, licht wanneer ik licht likte. Ik voelde een golf van opwinding in het besef dat ik dit orkest leidde. 

Ik wist dat Tania ook steeds meer opgewonden raakte, haar geslacht was heet en gezwollen, haar sappen dropen over haar schaamhaar. Mijn gezicht was er glibberig van geworden, mijn tong zo nat alsof ik wijn had gedronken. Ik verhevigde mijn likken, stak een vinger diep in haar en bewoog hem op het ritme van mijn mond, mijn vinger vond instinctief haar meest gevoeligste plekje. Ze kreunde zacht, het geluid gesmoord door haar eigen zuigen. Een ogenblik later voelde ik dat Herman een vinger tussen mijn billen stak en vervolgens in mijn kut. Nu was het circuit gesloten, iedere impuls van ons gemeenschappelijk ritme werd meteen beantwoord door vingers en mond, samen werkten we elkaar naar een climax.

Het was Tania wier stem de eerste kreet van overgave gaf. Terwijl haar kut mijn vinger in golven van ontlading greep. Terwijl ik haar orgasme voelde, en mijn wrijvende vinger door de vin­ger van Herman in mijn kut werd beantwoord, werd ik door een orgasme overvallen. Bijna tegelijkertijd hoorde ik Herman met een schreeuw van verrukking klaarkomen. We zonken in een hoop op elkaar, Tania en ik op de vloer en Herman lag nog steeds op de bank. Ik deed een ogenlik uitgeput mijn ogen dicht. Toen ik ze opende, schoot de grijze lucht langs het raam en een waterig licht vulde het compartiment. Tania stond over me heen, haar hand op mijn schouder. “Anja!” fluisterde ze dringend. “Kom op! Het is zes uur.”

Ik knipperde verbouwereerd met mijn ogen, vroeg me een ogenblik af waarom ik zo koud en stijf was. Toen ik me herinnerde waar ik was, besefte ik waarom ze me zo graag wakker wilde hebben. Over een paar minuten zou er op de deur worden geklopt en twee ontbijtjes zouden op ons staan te wachten. Daarna was ‘t tijd om ons aan te kleden voor Dirk’s huwelijk, uit de trein te stappen en naar het kasteel te gaan waar het allemaal zou gebeuren. Ik giechelde terwijl ik mijn pijnlijke ledematen dwong op te staan. “Wat is er?” vroeg Tania, terwijl ze me door de verbindingsdeur trok en hem achter me dichtdeed. “Ik vroeg me af of Dirk ’s bruid net zo ’n goede nacht heeft gehad als wij.”

Tania begon ook te giechelen, terwijl ze met een handdoek in de weer was bij het wasbakje. “Andrea niet. Ze is een brave meid. Ze zal een paar drankjes hebben gedronken en vroeg naar bed zijn gegaan, zodat haar ogen op de foto’s niet al te gezwollen zullen zijn.” Om een of andere reden was dit buitengewoon lachwekkend, en toen de serveerster met ons ontbijt kwam, lagen we slap van het lachen.

Guido trok een gezicht. Hoe meer kledingstukken ik uit de kleerkast rukte, voor de spiegel tegen mijn lichaam hield en afkeurde, des te meer vertelde zijn blik me.
“Echt iets voor jou, om weer naar een huwelijk te gaan, terwijl je een week met me mee zou kunnen gaan.”
In feite was het meer dan eens bij me opgekomen om met Guido mee naar Schotland te reizen waar hij rotsen zou gaan beklimmen.
Hoewel we niet wat je noemt “een relatie” hadden, kenden we elkaar lang genoeg om ontspannen bij elkaar te kunnen zijn. Guido was niet het soort man van je dromen met wie je zou willen proberen iets op te bouwen, in geen miljoen jaar. We deden niet of we elkaar trouw waren en wanneer een van ons ver van huis aan het werk was, bleef de ander niet thuis zitten kwijnen.
Hij wist echter hoe hij zich moest amuseren en ervoor te zorgen dat ik het ook naar mijn zin had. Het idee van dagen¬ en nachtenlang op de rotsen en in bed met Guido was een aantrekkelijke gedachte.
Het probleem was dat Dirk, de bruidegom, me nooit zou vergeven. Ik had afgesproken samen met Tania te reizen en zij zou het me niet in dank afnemen als ze de lange reis alleen zou moeten slapen. Beter gezegd, ik wilde niet dat ze alleen naar een feest zou gaan waar ze alleen Dirk kende, met wie ze onlangs een heimelijke affaire had ver¬broken. Bovendien, een huwelijk is een huwelijk en ik zou op zijn minst in een echt Oostenrijkse vesting sloten vol champagne te drinken krijgen. In het besef hoe Guido over huwelijken dacht nam ik niet eens de moeite hem te vragen of hij met mij mee wilde gaan.
Toen Guido me uiteindelijk op Nekkerspoel afzette met een vrolijke, “en blijf met je handen van de vader van de bruid af!” had ik nog maar vijf minuten over voor de trein zou vertrekken.

In Brussel Zuid zat Tania al in ons compartiment, schoenen uit, een geopende fles Jenever op de plank.
“Ik vond dat ik maar vast een beetje in de stemming moest komen,” zei ze.
Kijkend naar de aanslag die ze al op de fles had gepleegd, vermoedde ik dat ze waarschijnlijk al behoorlijk in de juiste stemming was. Misschien had die hele kwestie met Dirk haar dieper geraakt dan ze toegaf.
Tania en ik kende elkaar al meer dan tien jaar en we hadden maar weinig geheimen voor elkaar. Ik had haar nooit verteld dat ik op een avond zonder het te vragen haar auto had geleend, en zij had me nooit verteld dat ze een wip had gemaakt met mijn eerste serieuze vriendje. Afgezien daarvan hadden we samen gehuild en nog vaker, gelachen om vele avontuurtjes.

Ik greep de fles en het andere tandenpoetsglas met als doel te voorkomen dat ze zich helemaal bedronk. Niemand wil een slaapcoupé met een huilerige dronkaard delen, zelfs niet als ze je beste vriendin is. Ik wilde ook niet dat Tania dronken op het feest zou verschijnen, de bruid apart zou nemen en fluisteren, “Je mag hem hebben. Hij is trouwens toch waardeloos.” Dat zou precies haar stijl zijn.
“En? Wat ben je morgen van plan?” vroeg ik luchtig. “Er voor de ogen van het gelukkig paar met Dirk ’s vader vandoor gaan?”
“Eigenlijk,” zei ze, zogenaamd serieus, “dacht ik eraan seks met de bruid te beoefenen… tegen een boom achter de feesttent.” We lachten allebei.
“Zorg er dan maar voor dat je geen roomkleurig pakje draagt,” waarschuwde ik haar. Tania glimlachte een bitter lachje, sloeg een groot glas Jenever achterover en hield het daarna op om zich te laten bijschenken. Ik schonk een zo klein mogelijk bodempje in.
“Kom op,” moedigde ik haar aan, “vertel me wat voor een zak hij was.”
“0, dat is hij niet,” verzuchtte ze, “het is alleen… ik bedoel. Ik heb nooit gedacht dat we iets langdurigs zouden hebben. Maar, het zou fijn zijn als hij me als een vriendin zou behandelen. Sinds we het uitmaakten heeft hij nauwelijks een woord tegen me gezegd.”
“Slecht geweten?” opperde ik.
Tania knikte cynisch. “Dat is het, denk ik. Als hij mij als de ondeugende verleidster ziet, kan hij doen alsof het niet zijn schuld was dat hij zijn verloofde bedonderde. Ach, je kent me. Ik leen weleens meer iemands vriendje. Hoe is het met jou? Ga je nog met Guido om?”

De trein vertrok en begon aan zijn lange rit naar het Oosten. Terwijl hij knarsend en kreunend door Brussel reed, deden we ons te goed aan de fles Jenever en werden steeds vrolijker. Tegen twee uur, ergens voorbij Luik, was Tania half in slaap, languit op het onderste bed, blonde haren over haar gezicht gevallen.
“Wat ik wil, is een kop koffie. Een lekker kopje koffie. Zou dat niet heerlijk zijn?”
Ik moest toegeven dat ik zelf ook trek had in een kop koffie, mijn mond was uitgedroogd van bijna een halve fles Jenever. Het was echter duidelijk dat Tania, zelfs al zou ze erin slagen naar de bar te lopen, nooit zou worden bediend. Dus pakte ik mijn portemonnee en verliet het compartiment.
De trein denderde door een verlaten deel van het Westen van Duitsland. Met een vooruitgestoken hand, klaar om steun te zoeken als we een bocht maakten, scharrelde ik door de smalle gang, genietend van de frisse lucht die door de open ramen kwam. In de lounge zaten nog een paar mensen te drinken, een echtpaar en een paar mannen alleen of in paren. De serveerster keek op van haar tijdschrift.
“Goedenavond,” en ik deed waarschijnlijk te nadrukkelijk mijn best niet dronken te klinken. “Zou ik misschien een pot koffie kunnen krijgen. Voor twee personen.”

Ik ging bij het dichtstbijzijnde tafeltje zitten terwijl zij in de keuken verdween. De man aan het volgende tafeltje zat met grote belangstelling naar buiten te kijken, alsof hij duidelijk wilde maken dat hij me niet had aangestaard. Hij had zandkleurig haar en lichte sproeten en zijn gespierde onderarmen rustten op de tafel aan weerszijden van een plastic glas Jenever. Ik zag zijn lichtblauwe ogen weerspiegeld in het donkere raam. Hij keek naar mij, toen weer weg.
“Orion de jager,” zei ik rechtstreeks tegen hem.
“Pardon?”
“Orion” herhaalde ik. “Die drie sterren vormen zijn riem, met het afhangende zwaard, en die twee zijn schouders.” Hij leek verbaasd dat ik iets tegen hem had gezegd, maar plezierig verbaasd.
“Is dat zo?” Hij had een licht Oostenrijks accent, waarvoor ik altijd meteen smelt.
Ik verhuisde naar de lege plaats aan zijn tafeltje en wees naar de sterrenlucht. “En dat is Sirius.”
“De hondenster?”
“Dat is Orions jachthond.”
Hij glimlachte de meest onweerstaanbare glimlach. Ik stak hem mijn hand toe.
“Anja Boogaerts. Compartiment A9.” Hij glimlachte weer en pakte mijn hand.
“Herman Shörhentoph Compartiment A11.” Hij gaf me een hand die stevig maar ontspannen was en liet me net langzaam genoeg los.
“Dus je bent de buurjongen.”
De serveerster kwam met mijn blad, twee potten koffie en biscuitjes. Hij keek geamuseerd.
“Wat?” vroeg ik hem, toen de serveerster wegliep.
“Jij bent dus een Vlaamse, neem ik aan? ‘s Morgens een lekker kopje koffie?”
Ik stond op met mijn blad.
“Hm, ik was van plan de aardige buurvrouw te spelen en je voor de koffie uit te nodigen, maar ik vermoed dat dit te Vlaams voor je is?”
Hij grinnikte. De toon was gezet.

Toen we voor A9 stonden hoorde ik Tania ’s dronken gesnurk.
“Het lijkt me beter dat ik deze keer de gastvrouw zal spelen,” zei hij zacht. Hij glipte weg om de conducteur van de slaapwagon te zoeken die zijn deur moest openen.
Ik tuurde in ons compartiment en zag Tania nog steeds languit als een bewuste¬loze op het onderste bed liggen. Herman keerde terug met de conducteur.
“Nu u toch hier bent,” zei ik liefjes, “ik geloof dat u de verbindingsdeur niet hebt ontsloten.”
De conducteur keek enigszins verward. Hij herinnerde zich niet dat we samen hadden geboekt. Herman keek ook een beetje verward, maar toen de conducteur hem aankeek voor een bevestiging, knikte hij langzaam.
“Als u hem nu kunt openen, zou het fijn zijn,” zei hij. De conducteur zwichtte voor onze gezamenlijke charmes. Terwijl hij door de gang wegliep, hield Herman de deur van zijn compartiment met een theatraal gebaar open. Met het blad nog steeds in mijn handen ging ik naar binnen.
Via het raam zag ik dat Herman de deur achter zich dichtdeed, afsloot en zich naar me omdraaide. Ik zette het blad op de plank bij het raam, maar draaide me niet om. Herman kwam achter me staan, dichtbij, maar zonder me aan te raken, keek in mijn ogen die gereflecteerd werden door de donkere nachtlucht. Ik voelde me heerlijk opgewonden bij het vooruitzicht. Er zou iets gebeuren en ik wachtte om erachter te komen wat dat was.

Hij zette zijn handen op de plank aan weerszijden van mijn lichaam, nog steeds zonder me aan te raken, en boog zijn hoofd zodat ik zijn adem net onder mijn linkeroor voelde. Hij blies zacht in mijn nek, wreef toen zijn lippen tegen mijn huid. Er schoot een rilling van verrukking door me heen en ik boog mijn hoofd naar voren zodat hij beter bij mijn nek kon. Ik voelde zijn lippen weer die nu met meer vertrouwen over mijn huid streken en afzakten naar mijn sleutelbeen. Toen likte hij mijn nek en liet een vochtig spoor na dat koud werd in de nachtlucht.
Herman streek met zijn warme hand langs mijn nek om mijn haar opzij te duwen en plantte kussen langs mijn ruggengraat. Hoewel ik naar beneden keek zag ik straatlantaarns voorbijflitsen.
Ik had het gevoel alsof ik een heimelijk presentje uitpakte, dit onverwachte intermezzo, deze warme vriendelijke man helemaal alleen voor mij, terwijl de rest van de wereld sliep.
Moeiteloos vond hij de rits op mijn rug en trok hem naar beneden zodat de bandjes van mijn schouders vielen en de koele nachtlucht mijn bovenlichaam kippenvel bezorgde.
Hij keek me weer aan, terwijl zijn warme handen zich rond mijn middel sloten. Ik voelde zijn duimen op mijn onderrug en zijn vingertoppen rustten aan weerskanten van mijn navel. Zacht draaide hij me om. Tijdens deze beweging stapte ik uit mijn jurk en stond op enkele centimeters van hem af, in mijn ondergoed.

Hij kuste de zijkant van mijn hals, zijn tong streek teder langs mijn sleutelbeen naar de aanzet van mijn oksel. Verrukkelijke huiveringen schoten door mijn armen naar mijn buik. Hij boog zich nog meer en likte de zijkant van mijn borst, zijn tong streek langs de rand van mijn kanten beha, verder omlaag, langs de onderkant van mijn ribben. Terwijl ik mijn handen op zijn schouders liet rusten, pakte hij mijn heupen steviger vast en tilde me op. Ik deed mijn hoofd omlaag, toen hij me op de rand van het bovenste bed zette, zodat ik op hem neerkeek. Zijn handen streelden mijn dijen, mijn kuiten, mijn enkels, waarbij hij me bleef aankijken, alsof hij me wilde opdrinken.
Hij pakte mijn enkels steviger vast en hief mijn voeten naar zijn gezicht, waarna hij mijn grote tenen in zijn mond nam. Toen hij erop zoog, spoelde er een golf van genot over me heen.
Ik zou mijn hoofd wel achterover hebben gebogen, maar ik zat gevangen tussen het bed en de bovenkant van het compartiment, mijn schouders drukten tegen het plafond, armen uitgestrekt om mezelf te steunen. Ik voelde me verrukkelijk gevangen, niet in staat weg te schuiven van zijn vragende mond die mijn tenen verkende, mijn wreven, zacht zuigend en bijtend, waarbij zoveel signalen van verbazing door mijn benen schoten dat ik dacht alleen al door zijn tong op mijn voeten klaar te komen.

Het ritmische geratel van de trein door het donkere platteland versterkte alleen maar het beven van mijn lichaam toen de opwinding het van me overnam.
Plotseling duwde hij mijn enkels vaneen, zodat mijn benen wijd werden gespreid. Hij drukte zijn hoofd in mijn schoot en zoog en neuzelde door mijn dunne witte tanga aan mijn poesje, dat al drijfnat was door de opwinding. Nu zat ik echt gevangen, mijn benen tegen de rand van het bed gedrukt en mijn handen tegen het plafond om mijn evenwicht te bewaren. Zijn tong drukte hard tegen mijn klit, wreef tergend langzaam van de ene naar de andere kant en dwaalde vervolgens af naar mijn speeltje achter de glanzende tanga. Met mijn hoofd naar voren gebogen, vanwege het lage plafond, was mijn gezicht nauwelijks meer dan dertig centimeter vanwaar zijn tong mijn schaamlippen verkende. Ik zag elk detail van zijn natte mond, zijn volle lippen door de dunne stof zuigend aan mijn klit, zijn blauwe ogen gesluierd door lange, blonde wimpers.
Hij stopte even en keek me met zijn lichtblauwe ogen als stukjes zomerlucht, aan. Zijn mond en kin waren nat van mijn sappen.
“God,” mompelde hij met zijn Oostenrijkse tongval, “je smaakt gewoon verrukkelijk.” Hij reikte zijn lippen omhoog en kuste me, onze eerste kus vol op de mond.

Ik proefde mezelf scherp en muskusachtig op zijn lippen. Toen boog hij zijn hoofd weer, trok mijn tanga met zijn tanden opzij. Zo zagen we alle twee mijn poesje, glanzend en gezwollen van opwinding.
Nog langzamer, misschien wel in het besef dat ik alles zag wat hij deed, likte hij me met lange, stevige streken. De nachtlucht door het open raam trok een koud spoor achter zijn warme tong.
Ik wilde schreeuwen van genot, maar ik was bang Tania in het aangrenzende compartiment te wekken. Herman hield me op de rand van een orgasme, trillend van genot. Hij leek me te plagen, weigerde zijn likken te versnellen om me tot mijn climax te brengen.
Ik verlangde ernaar dat hij zijn vingers in me stootte, wetend dat ik meteen zou komen, maar zijn handen bleven op mijn wreven, verhoogden mijn opwinding met zachte krasjes langs mijn voetzolen. Zijn tong ging meedogenloos verder met het breken van mijn weerstand, soms plat op mijn klit, dan weer zacht likkend langs de rand van mijn poesje, en nu ging hij traag naar de rimpelige rand van mijn anus. Ik had het gevoel te drijven, mijn lichaam hulpeloos zwalpend op de warme stromen.
Ten slotte begon Herman mijn klit te likken, steeds sneller. Al mijn opwinding was samengebald in mijn buik. Ik deed mijn ogen dicht en begon te beven. Herman sloot zijn mond over mijn geslacht, zoog ritmisch aan mijn klit, tot zijn tongpunt in me drong. Ik dacht dat ik in zijn mond zou klaarkomen, alsof hij het orgasme diep uit mijn binnenste zoog. Ik deed mijn ogen open toen ik kwam. Ik zag dat hij naar me keek, zijn blauwe ogen glansden verheugd.
Herman tilde me naar beneden en liet me, nog steeds wiebelig, op het onderste bed plaatsnemen. Zijn ogen twinkelden.
“Wel, ik denk dat de koffie op temperatuur is,” zei hij zacht. “Zal ik de gastvrouw zijn?”

Ik sloeg hem gade terwijl hij twee kopjes lauwe koffie inschonk, zijn schouderbladen bewogen soepel onder zijn witte overhemd en zijn heupen wiegden mee op de bewegingen van de trein.
“Suiker?” vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd, niet in staat te praten, nog steeds nagenietend van het overweldigende genot dat hij me had bezorgd. Hij gaf me een kopje en ging naast me zitten.
“Waar heb je dat geleerd?” mompelde ik zwakjes.
“0, ik schenk al koffie in vanaf het moment dat ik kan lopen,” antwoordde hij, met nog steeds die twinkeling in zijn blauwe ogen.
“Niet de koffie, gek.”
“0, dat andere.” Hij glimlachte een beetje triest. “Zeven jaar huwelijk, weet je wel. Dan ben je geconcentreerder…”
“… bij een vrouw die je zomaar in de trein ontmoet,” maakte ik de zin voor hem af.
“Dat is duidelijk het geval,” antwoordde hij.
Ik moest toegeven dat hij gelijk had. Hij was zeker op mij geconcentreerd. Ik besloot niet te vragen of het huwelijk nog bestond. Dat was zijn zaak, niet de mijne.
Herman pakte het lege kopje van me aan en zette het netjes terug op het blad.
“Wat keurig,” mompelde ik.
“Natuurlijk,” antwoordde hij, en draaide zijn gezicht naar me toe. “Ik ben de buurjongen, weet je nog?”

Met dezelfde vastbeslotenheid waarmee hij zijn tong net met zo’n dodelijk effect had gebruikt, begon hij zich uit te kleden. Knoopje voor knoopje maakte hij het schone overhemd open en onthulde een gespierde borst en een lichte, blonde beharing. In gedachten zag ik hem thuis, zonder overhemd, terwijl hij het met dezelfde ongehaaste concentratie stond te strijken. Hij trok het overhemd uit en liet het op de vloer vallen, niet achteloos, maar zoals je iemand een handschoen zou toewerpen om een uitdaging aan te gaan.
Dit was geen stripshow, eerder een verklaring van zijn bedoeling, zoals een sporter in de krijgskunst zich voorbereidt op een gevecht; gedeeltelijk geconcentreerd op geest en lichaam, gedeeltelijk op het uitzenden van een boodschap naar de tegenstander.
“Ik kan het me permitteren er de tijd voor te nemen,” leek hij te zeggen. “Ik wil er volledig op voorbereid zijn.”
Ik was gehypnotiseerd. Om de beurt steunde hij zijn schoen op de hak en knoopte de veters los en deed ze tegelijk met de sokken uit. Toen, zonder zijn blik van me af te wenden, gespte hij zijn riem los, knoopte zijn broek open en liet hem afzakken. Terwijl hij eruit stapte, zag ik zijn erectie tegen zijn witte boxershort prangen. Groot. Mijn maag maakte een buiteling bij de gedachte eraan.

Nog steeds gezeten op het onderste bed, stak ik mijn hand omhoog, pakte de tailleband van zijn short en trok hem langzaam naar beneden, waarbij ik de stevigheid van zijn billen voelde. Zijn pik sprong vrij, een druppeltje vocht glinsterde al op de kop. Steun zoekend aan de rand van het bovenste bed, stapte Herman uit zijn ondergoed en stond volkomen naakt voor me. Hij was prachtig, gespierd, maar niet overdreven, beheerst zonder zelfbewust te zijn.
En daar, rijzend uit een nest blonde krullen, bijna zo hoog als zijn navel, strekte zijn pik zich naar me uit.
Ik legde er mijn hand onder, streelde de zijdeachtige warmte en stak er mijn tong naar uit, maar Herman hield me tegen met zijn hand tegen mijn wang.
“Neen,” fluisterde hij, “ik wil binnen in je zijn. Is dat goed?”
“Lijkt me heerlijk,” fluisterde ik terug.
Met een snelle beweging rukte hij mijn beha en drijfnatte tanga uit en ging naast me liggen. Zijn blauwe ogen waren vlak bij de mijne terwijl hij me kuste met een intensiteit die me de adem benam. Ik rolde achterover, trok hem over me heen, voelde zijn warmte over mijn hele lengte en sloeg mijn benen om hem heen. Zijn donzige haartjes wreven over mijn dijen. Een paar sproeten versierden zijn brede schouders. Zijn handen vonden mijn borsten en kneedden ze, zijn vingers knepen en rolden mijn tepels tot ik hardop kreunde. Toen voelde ik zijn vingers binnen in me, eindelijk, die me oprekten.

Zijn paal gleed moeiteloos in mij terwijl hij zijn vingers gebruikte om me open te houden tot de kop binnen was. Hij was groot, maar ik was zo nat van zijn mond dat hij naar binnen gleed, centimeter voor centimeter. Geleidelijk drong hij dieper door, gebruikte zijn handen om mijn billen te ondersteunen. Ondertussen bleef hij me kussen, duwde zijn tong op dezelfde genadeloze manier in mijn mond als zijn pik mijn kut binnendrong. Ik snakte naar adem in zijn mond door de grootte ervan. Ik was volledig gevuld, en toch bleef hij steeds dieper in me doordringen. Ik trok mijn benen op in een poging mezelf nog meer te openen. Hij greep mijn enkels en duwde mijn voeten omhoog naar mijn schouders, vouwde me bijna dubbel. Hij hief zich op, keek op me neer naar waar zijn paal nog steeds dieper binnendrong. Mijn nieuwe positie gaf hem meer ruimte om dat te doen. Ik keek ook naar beneden en zag mezelf zo strak rond zijn pik geklemd dat mijn klit tegen zijn middel wreef. Die aanblik was ongelooflijk opwindend. Ik voelde mijn orgasme ontstaan, mijn spieren probeerden zich rond zijn vooruitstekende schacht samen te trekken, die al zo stijf was dat iedere golf mijn opwinding alleen maar verhevigde. Ik greep zijn billen, trok hem in me zodat hij met iedere kramp dieper gleed, en ten slotte, toen ik een intense climax bereikte, was hij helemaal in me.

Hij richtte zijn bewegingen naar de golven die me overspoelden en pompte zacht. Hij wiegde zijn heupen tegen me aan zodat ik de kop van zijn pik diep binnen in me voelde en mijn klit met iedere stoot tegen hem aan wreef. Het gebeurde met zoveel beheerste kracht dat in plaats van weg te sterven, de golven van mijn orgasme bleven rollen. Waarbij mijn zeebodem op zijn ritme werd gestimuleerd om steeds nieuwe golven van geil te laten stranden op het rollende zand van mijn strand. Zijn eigen opwinding groeide, zijn heupen bewogen sneller en heftiger. Zijn zelfbeheersing ontglipte hem ten slotte terwijl hij in me pompte. Ik sloeg mijn benen om zijn nek, trok hem naar me toe en zag de opwinding zijn ogen vertroebelen.
“Dat is goed,” fluisterde ik in zijn oor, “kom, kom in me. Kom nu.”
Zijn hele lichaam verkrampte, en met een huivering voelde ik dat hij zijn sperma in me loosde. Zijn beven bezorgde me twee of drie naschokken en toen lag hij zwaar hijgend en uitgeput op mijn borst. We bleven een paar ogenblikken liggen, hoorden onze ademhaling weer terugkeren naar normaal, en het regelmatige geratel van de wielen op de rails.
Plotseling verkrampt door de kleine ruimte probeerde ik van houding te veranderen en hij hief zich op en uit me. Ik gleed onder hem vandaan en strekte me naast hem uit.
Buiten stonden de sterren bewegingloos in de lucht boven het voorbijschietende landschap.
De trein reed in cadans en het gestage tempo liet zelfs mijn sterren doven.

Verdwaasd en uitgeput lag ik naar het donker te staren, probeerde mezelf weer in de werkelijkheid te plaatsen na een hazenslaapje.
Herman lag stil naast me, zijn gelijkmatige ademhaling gaf aan dat ook hij sliep. Het anonieme slaapcompartiment leek onze hartstochtelijke ontmoeting te weerkaatsen. Het was zo duidelijk ontworpen voor de praktische zakenman – het sobere decor, de smalle bedden – en toch maakte diezelfde anonimiteit het gemakkelijk voor Herman en mij om zonder enige formaliteit te neuken. Ik vroeg me af hoeveel anderen, op ditzelfde moment, en net als ik met een volmaakte vreemde, de gesteven witte lakens met hun zweet en hun sappen verkreukelden en bevlekten.
Hier was ik. Wakker en genietend van een ongelooflijk erotische ervaring, terwijl ik zou moeten slapen, uitrusten voor het huwelijk van morgen.

Kom hier,” beval hij. Ik liep naar hem toe en bleef voor hem staan.

“Draai je om, ik wil je neuken.”

Ik draaide me om, hij zette me klem tegen de rug van de bank en duwde me naar voren zodat ik er half overheen werd gebogen. Ik hoorde het rubbertje tegen zijn paal kletsen.

“Tijd voor een echte pik, showmeisje,” fluisterde hij in mijn oor, waarbij zijn eeltige hand mijn billen vaneen duwde en hij ongeduldig mijn ingang zocht, nog vochtig en geprikkeld door mijn eigen hand. Ik hield me vast aan de bank toen hij in me stootte, zijn arm rond de voorkant van mijn schouders om me stil te houden.
Ik voelde hoe de metalen knopen van zijn gulp, ijskoud van de avondlucht, met elke stoot tegen mijn achterste werden gedrukt. Hij gebruikte zijn benen in hun ruwe jeans om de mijn uit elkaar te houden en mijn naakte voeten, nog vochtig, werden tegen de zijkanten van zijn laarzen geperst. Zijn stoppelwangen schuurden tegen mijn nek terwijl hij mijn rug tegen zich aan trok.
“Dat is toch wat je wilt, is het niet, showmeisje?” Fluisterde hij in mijn oor, “een man die je goed en hard neukt.” Hij legde zijn vrije hand tussen mij en de bank en duwde tegen mijn kut. Het ritme van zijn stoten wreef me tegen zijn vinger. Ik jammerde van genot.

“Ik wed dat je hier graag publiek bij zou willen hebben, is het niet, peepshowmeisje?” Hij legde zijn hand tussen mijn schouderbladen en duwde me nog verder naar beneden zodat ik bijna dubbel gebogen over de bank hing. Hij hield me in die houding terwijl hij steeds harder en dieper in me pompte waarbij ik vooraan tegen zijn vingers werd gedrukt.
“Je wilt graag dat iemand ziet hoe ik je als een hond neuk!”

Mijn orgasme overviel me, bevend en trillend en was genoeg om ook hem naar zijn climax te voeren. Met nog enkele harde stoten spoot hij zijn sperma bij me binnen, grommend bij elke stoot.
We stortten neer waar we stonden, drijfnat en uitgeput. Achteloos veegde hij met zijn harde, droge hand het zweet van mijn rug. Geleidelijk werd onze ademhaling weer normaal en hij stond op waarbij hij uit me gleed toen hij achteruit stapte. Ik huiverde van de plotselinge kou.

“Tja, dat krijg je ervan als je zonder kleren rondloopt.” Hij grinnikte en liet het sperma uit het condoom over mijn heuveltje lopen.
Ik ging terug naar de badkamer om het sperma af te vegen en in de slaapkamer een ochtendjas te pakken. Toen ik terugkeerde had Guido een fles wijn te voorschijn gehaald, al gekoeld op het balkon, en twee glazen uit mijn keuken. We gingen op de bank liggen, naast elkaar, en dronken koude wijn, moeiteloos overgaand in onze bekende intimiteit.
Terwijl we praatten streek Guido nonchalant met een hand over mijn naakte benen. Hij was pas gisteravond teruggekeerd van zijn werk in Australië, dus hadden we beiden allerlei nieuwtjes te vertellen en hij had te veel last van jetlag om al te gaan slapen.
Ik had Guido een paar jaar geleden op een feest ontmoet en mijn eerste indruk van hem was dat hij een onverdraaglijke arrogante zak was, een houding die ik zowel irritant vond als fascinerend. Hij was groot, knap, vol zelfvertrouwen en werkte als stuntman in films. Het grootste deel van de avond heb ik geprobeerd hem een toontje lager te laten zingen, maar hij bleef zoals hij was. Anderen op de party kregen schoon genoeg van ons obsessieve gehakketak of werden bang door onze scherpe woorden.
Tegen vier uur in de ochtend waren we alleen overgebleven en de stand was nog steeds gelijk. Hij stond op en ik was verbaasd een steek van teleurstelling te voelen omdat hij wegging, maar in plaats daarvan haalde hij een muntstuk uit de zak van zijn jeans.
“Kop of munt?” vroeg hij.

“Kop,” antwoordde ik, en hij gooide het muntstuk op.

“Munt. “Dan wordt het mijn huis.”

Dat uitgestreken gezicht van de man, Ik kon het gewoon niet weerstaan.

“Goed, maar ik verwacht een warm ontbijt.”

Hij zat die avond vol verhalen over bijna-rampen bij de filmopnamen in Australië. Over zijn vrije tijd die hij op het strand had doorgebracht met zonnebaden en zwemmen in het warme, blauwe water. Verhalen over de mensen met wie hij had gewerkt. Ik had enkelen van zijn vrienden ontmoet en het waren niet het soort mensen aan wie je een waagstuk zou willen voorstellen, althans iets gevaarlijks, tenzij je het hen wilde zien doen.
Hun idee van een grapje uithalen was een explosieve lading in je broek stoppen of midden in de nacht vanaf het dak van een hotel met twintig verdiepingen “abseilen” op je raam kloppen en “roomservice” roepen. Op je huwelijksochtend.
Ik had zelf ook een heleboel nieuwtjes. Sinds de laatste keer dat ik Guido had gezien was ik me Tania een zelfstandige dienstverlening voor gehandicapten gestart. Onze specialiteit was sociale diensten tegen elkaar uit te spelen zodat de gehandicapte een maximum aan hulp kon krijgen. Vorige week hadden we een nieuwe bron aangeboord waardoor de gehandicapte persoonlijk kon instaan voor de hulp die hij wou. Wat ons betrof was de moloch die nu zijn slaven uitbuitte en die de gehandicapte als een noodzakelijk kwaad beschouwde voor een groot stuk aan de kant gezet. Guido wilde weten waar ik net van was thuisgekomen en het onderwerp veranderde in huwelijken.

“Ik haat ze. Ik heb zoveel neven, nichten, tantes en ooms dat ik mijn halve jeugd bij trouwerijen heb doorgebracht, gekleed in een of ander apenpakje. Nu zijn ze allemaal gescheiden en vraag ik me af waarom ik dat allemaal heb moeten doorstaan. Ik wens iedereen veel geluk toe, maar ik kan er het nut niet van inzien.”
Tot mijn verbazing hoorde ik mezelf het instituut huwelijk verdedigen.

“Maar als je die houding aanneemt kun je net zo goed alles opgeven voor je eraan begint. Ik vind dat als twee mensen bereid zijn in het openbaar kenbaar te maken dat ze er hun uiterste best voor gaan doen, je op zijn minst kunt komen opdagen…”

“…en hun drank opdrinken,” eindigde Guido voor mij.

“Ja, bijvoorbeeld. Je krijgt bovendien meestal een goed feest. Hoe dan ook, als kind ging ik nooit naar trouwerijen. Pas op mijn achttiende ging ik voor het eerst naar een huwelijksfeest.”

“En…?” Guido ging achterover liggen, zijn benen om de mijn geslagen en zijn ogen dicht. Hij had kennelijk behoefte aan een verhaaltje voor het slapengaan, dus begon ik er een te vertellen.

“Ik was net van school af en mijn beste vriendin ging die zomer trouwen. Ik was eerste bruidsmeisje, lange perzikkleurige, satijnen jurk, de hele mikmak. Het was een echt dorpshuwelijk. ’s Middags een kerkelijke ceremonie en ’s avonds feest in de plaatselijke parochiezaal.
Haar ouders waren gescheiden en haar moeder was verhuisd, dus kreeg ik het als oudste bruidsmeisje op mijn bordje om alles te organiseren, een dj te huren en de gastenlijst samen te stellen, het hele gedoe.
Het was zoiets als het eindexamenfeest, al onze vrienden waren er, alle ouders, broers en zussen. Een paar maanden later ging de helft van hen op kot studeren. Dit was de laatste keer dat ze allemaal bij elkaar zouden zijn.”
“Hm…m…” Moedigde Guido me aan, zijn ruwe hand streek zacht over mijn benen en buik.

“En wat gebeurde er bij dat huwelijk?”
“Wel, het grappige was dat ze sinds de lagere school een van mijn beste vriendinnen was, maar ik kon het ook erg goed met haar vader vinden. Hij flirtte altijd met me. Het was geweldig! Op school werd ik omringd door puisterige jongens en plots kreeg ik al die aandacht van een knappe boer. Ik vond het heerlijk.”

“Hoe zag hij eruit?” vroeg Guido, terwijl zijn hand over mijn lichaam dwaalde.

Ik deed mijn ogen dicht. “Hij had een prachtig, ruig gezicht. Je zag gewoon dat hij tussen zijn twintigste en dertigste werkelijk heel knap was geweest, maar door het buiten werken en te veel drinken was zijn gezicht verweerd en gerimpeld. Hij had verbazingwekkend zwart haar dat hij met gel achterover kamde, in een soort jaren vijftig stijl. Ik dacht altijd; als Willy Somers een boer was geweest, zou hij er op zijn vijfenveertigste zo hebben uitgezien. Zijn schouders waren zo breed dat hij soms moest zijwaarts draaien om door een deur heen te komen.
Hoe dan ook. Ik kom op de ochtend van het huwelijk aan, en voor het eerst zie ik hem in zijn pak. Ik had hem nog nooit eerder een pak zien dragen. Hij zag er fantastisch uit zo’n grote, krachtige man in een perfect zwart pak, wit overhemd, gepoetste schoenen, alles erop en eraan. Ik keek naar hem en dacht: O, God, ik ben verliefd op de vader van mijn beste vriendin. Wat raar.
Omdat haar moeder er niet was, bleef ik natuurlijk naast hem zitten en deed de hele dag alles samen met hem. Ineens, na al die jongens, was ik daar met een echte man naast me. En we waren ook beiden echt emotioneel omdat Julie ging trouwen. Ik denk dat we allebei een beetje het gevoel hadden dat we haar kwijtraakten, dus bleven we bij elkaar.
Tot ’s avonds had ik een heleboel dingen te doen, het buffet uitstallen, kaarsen ronddragen, de kelner wegwijs maken, oma’s voorstellen en zo…
En plots waren al de toespraken gehouden, de taart aangesneden en ik dacht: 0ef! Nu kan ik me ontspannen.
De dj zette een plaat van Frank Sinatra op zodat alle ouders opstonden en Julie ’s vader keek me aan en vroeg als een echte heer: “Wil je dansen?”
Dus dansten we op die Sinatra -song, echt keurig, met zijn hand in mijn middel. Ineens bedacht ik, voelde ik, hij ziet me niet als alleen maar Julie ’s vriendin. Ik kan hier dus echt iets aan doen. Ik keek hem aan en hij keek mij op dezelfde manier aan. Maar ik wist niet wat ik moest doen. Ik bedoel, hij was vijfenveertig. Hij zou me echt niet vragen mee naar buiten te gaan om op de parkeerplaats te vrijen, toch? Dus gingen we weer zitten, speelden een beetje met onze drankjes en keken elkaar krampachtig niet aan. Uiteindelijk stond ik op om naar het toilet te gaan, gewoon uit verwarring.
Ik liep het zaaltje uit en ineens stond hij vlak achter me, hij was me gevolgd. We stonden op die gang en keken elkaar alleen maar aan. Dus dacht ik, als ik nu niets doe zal er nooit iets gebeuren. Ik pakte zijn hand en hief mijn mond naar hem op. Maar hij fluisterde, “niet hier.”

Hij trok me door een andere deur en toen waren we in een donkere kamer.
Zodra de deur achter ons dicht was trok hij me naar zich toe en begon me heftig te zoenen. Hij kon geweldig zoenen in vergelijking met al die tieners. Ik had nooit geweten dat er zoiets bestond en hij was vol zelfvertrouwen. Hij had zijn arm om me heen, hield me stevig tegen zich aan en zijn ene hand kneedde mijn achterwerk. Zijn tong was overal, over mijn lippen, rondom mijn tong. Ik kon mijn armen niet eens voor de helft om hem heen slaan zo groot en breed was hij. Dus hield ik me maar zo’n beetje aan zijn jasje vast.
We waren enigszins onvast ter been, alle twee een beetje aangeschoten. We keken om ons heen en als bij wonder stonden er twee biljarttafels in het vertrek. Dus tilde hij me op alsof ik helemaal niets woog en zette me op de rand van één ervan.
Toen begon hij mijn lijfje open te knopen. Het was sensationeel! Hij had enorme boerenhanden die ik altijd bezig had gezien met grote machines, maar hij was zo teder met die knoopjes. Daar kon hij mee naar een circus.
Hij opende mijn lijfje en keek alleen maar naar mijn borsten door mijn kanten beha. Door de manier waarop hij alleen maar keek raakte ik zo opgewonden! Alsof ik het meest sexy wezen was dat hij ooit had gezien. Toen begon hij door de kant heen op mijn tepels te zuigen en kneedde ze met zijn grote handen.
Ik slaagde erin zijn riem los te maken en zijn rits te openen. Zijn pik was groot natuurlijk, zoals de rest van hem en ik begon hem te masturberen. Nogal onhandig maar hij begreep de hint. Hij stak zijn grote handen onder mijn rok, trok mijn slipje naar beneden en liet het gewoon op de vloer vallen. Een van zijn vingers bewerkte zacht de ingang van mijn poesje. Ik was echt nat, maar die vinger was het grootste ding dat ooit had geprobeerd bij me binnen te dringen dus moest hij behoorlijk hard duwen om binnen te komen. Terwijl hij langzaam in en uit me bewoog, fluisterde hij.

“Wil je het?” En ik fluisterde terug, “ja.”
Dus drukte hij die grote pik tegen me aan en drong binnen, heel langzaam, maar toch hard. Het was verrukkelijk, niet pijnlijk, maar alsof ik werd opgerekt en gevuld. Hij hield mijn heupen vast, ik hield me vast aan zijn schouders. Iedere stoot ging hij voluit en diep, daardoor drukte hij onrechtreeks op mijn middenrif en maakte ik ongewild kleine geluidjes. “Ik doe je toch geen pijn?” vroeg hij, en ik zei, “nee, ik heb nog nooit zoiets lekkers gevoeld.”
Na een tijdje stoten bleef hij stil in mij zitten en concentreerde zich op mijn tepels, zalig gewoon, ik voelde me compleet gevuld door zijn pik, fantastisch. Hij zei dat ik moest gaan liggen en legde me achterover op de biljarttafel, mijn heupen op de rand en nog steeds gevuld door zijn pik.
Toen begon hij in en uit me te bewegen, eerst langzaam. Omdat ik achterover lag was ik totaal open gerekt, mijn klit helemaal ontbloot en hij begon mijn vriendje met zijn vinger te wrijven terwijl hij me neukte. Ik zag hoe hij me neukte en naar me keek, mijn benen wijd uiteen en mijn lijfje open geknoopt. De blik in zijn ogen was pure wellust. Ik voelde de opwinding in me groeien als een boot die naar een waterval wordt gesleurd in het besef dat hij elk moment over de rand zou vallen. Ik was gewoon overweldigd door al die nieuwe gevoelens, zijn grote pik die diep in me stootte, zijn vinger die me steeds sneller wreef. Het bootje ging over de rand en ik was verloren, weggedragen op de stroom.
Pas een paar ogenblikken later besefte ik dat hij zijn hand over mijn mond had geslagen omdat ik had geschreeuwd. Toen trok hij zich plotseling uit me terug en kwam klaar, over mijn gezicht, mijn borsten, mijn haar, overal.”

Ik bleef even stilliggen, genietend van de herinnering. Ik rook bijna nog de scherpe geur van zijn sperma en voelde het haast plakkerig op mijn wang.

“Weet je, soms slaag je er nog steeds in me te choqueren,” zei Guido.
Ik deed mijn ogen open en zag dat hij me gefascineerd gadesloeg. Zijn pik was weer stijf, stak uit zijn jeans als een plant uit de grond.

“Ik weet het,” antwoordde ik, “dat vind je juist zo fijn aan me.”
Ik glipte van de bank, ging tussen zijn benen zitten, stak mijn hoofd naar voren en nam zijn pik in mijn mond. Hij was zo dik dat ik mijn lippen zo ver mogelijk vaneen moest doen waarna ik de kop een paar keer in en uit mijn mond zoog, genietend van de warme zachtheid en de vage geur van mijn eigen smaak op hem.
Toen hief ik me op om zijn overhemd open te maken en de brede bijna haarloze borst te onthullen, versierd met tatoeages van over de hele wereld die hij op zijn reizen had verzameld.
Ik nam een slokje van de koude witte wijn en in plaats van het door te slikken sloot ik mijn mond over zijn tepel zodat de koude vloeistof over zijn borst stroomde. Hij knipperde even met zijn ogen, maar niet van ongenoegen. Ik schonk een beetje wijn rechtstreeks uit het glas op zijn borst en trok er met mijn tong sporen in over zijn buik. Daarna trok ik zijn jeans naar beneden en uit.
Zoals gewoonlijk droeg hij geen ondergoed.
Ik nam een slok koude wijn en gebruikte het om een nat spoor over zijn dij te trekken, pas daarna nam ik zijn pik in mijn mond. De plotselinge temperatuurdaling liet hem in mijn mond springen. Ik bewoog mijn lippen over zijn hele lengte heen en weer en greep de basis van de staaf met mijn hand. Guido kreunde, zijn hoofd achterover, ogen dicht, zijn handen in mijn haar. Ik zoog zacht, streelde de gladde kop met mijn tong. Ik zoog het rubbertje eerst in mijn mond en pijpte het dan over zijn paal.

Guido nam een slok wijn en trok mijn hoofd naar zijn gezicht. Toen hij me kuste spoot hem de wijn in mijn mond. Een krachtige stoot vloeistof alsof hij in mijn mond klaarkwam. Tegelijkertijd goot hij het restje wijn uit zijn glas over mijn borsten. Ik snakte naar adem door de kou. Hij trok me hoger op zodat hij mijn borsten met zijn handen bijeen kon drukken en de wijn eraf likken, de tepels met zijn ruwe vingers kon strelen.
Daarna liet hij me weer zakken, zodanig dat hij mijn natte borsten aan weerszijden van zijn pik kon kussen. Hij drukte ze weer bijeen en pompte zijn paal ertussen heen en weer. Guido keek naar beneden naar zichzelf waar hij mijn borsten neukte en kreunde.

“Ik geniet hiervan. Je ziet er zo smerig uit wanneer we dit doen. Als ik niet voorzichtig ben kom ik over je gezicht klaar, zoals de vader van je vriendin.”

Ik schoof omhoog, ging schrijlings op hem zitten en gleed soepel over zijn natte, glibberige staaf. Ik voelde de harde kop tegen mijn binnenste schaamlippen terwijl ik op het ritme van zijn stoten op en neer deinde. Mijn klit wreef tegen zijn lichaam terwijl ik hem bereed terwijl mijn handen steunden op de bank achter hem om mijn evenwicht te bewaren.
Ik voelde hoe mijn orgasme werd opgebouwd, een dwingende samentrekking diep vanbinnen. Ik begon hem sneller te berijden, bepaalde mijn eigen ritme. Ik pompte mijn heupen tegen de zijn, bijna alsof ik mezelf in hem dreef, alsof ik degene met de pik was. Ik pakte zijn polsen hield zijn handen tegen de rug van de bank en keek naar zijn gezicht. Het was vertrokken, zijn ogen half gesloten en zijn lippen vaneen. Ik verbeeldde me dat ik hem neukte, mijn enorme paal in hem stootte, hem tot een orgasme bracht door zó diep in hem te dringen dat het bijna pijn deed. Ik verbeeldde me dat ik mijn sperma in hem spoot zoals hij daar lag, hulpeloos van genot.
Terwijl ik me dat verbeeldde voelde ik mijn orgasme in mijn klit beginnen en naar buiten exploderen, mijn hele lichaam bonkte tegen hem aan, mijn kut trok samen rond Guido ’s pik.
Toen de contracties verminderden en ik mijn adem terugkreeg, legde hij me op mijn rug op de bank, nog steeds in me. Nu begon hij zijn eigen ritme. Ik was zo nat dat ik soppende geluidjes hoorde terwijl hij in en uit me pompte.
“Hoor je dat?” fluisterde ik.
“0 ja,” antwoordde hij, en keek me aan.
De toenemende snelheid van zijn stoten vertelde me dat hij op het punt stond klaar te komen. Toen hij de controle verloor en in me klaarkwam kraste ik met mijn vingernagels over zijn ruggengraat.

We lagen naast elkaar op de bank, drijfnat van het zweet en te uitgeput om ons te bewegen. Guido legde een zware arm over me heen en neuzelde zijn gezicht in mijn hals. Hij huiverde toen ik met een vinger langs zijn flank streek.
“Fijn dat je weer terug bent,” mompelde ik.
“Goed om weer terug te zijn,” bromde hij terwijl we in slaap vielen.